Κόκκινο ψωμί
ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ
του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου
Πηγή: Ενθέματα Αυγής, 16/2/14
Να βλέπεις
ταινίες σημαίνει να τρως το λωτό. Γιατί, με τον καιρό, είναι ελάχιστες
εκείνες οι εικόνες που καταφέρνουν να διασωθούν απ’ τη λήθη. Όταν όμως
διασώζονται, παύουν να είναι εικόνες: κάθε εικόνα γίνεται ένας οπτικός
ιός και είναι ένας ιός που δεν λέει να φύγει απ’ το σώμα μας.
Έτσι και στον Κόκκινο Ψαλμό (1972) του Μίκλος Γιάντσο που πέθανε πρόσφατα: υπάρχει η σκηνή του ψωμιού.
Στο δέκατο
πλάνο της ταινίας –η ταινία αποτελείται από 26 πλάνα μεγάλης διάρκειας,
μ’ εξαίρεση τα πλάνα της πυρκαγιάς–α η γυναίκα τεντώνει τις παλάμες της
πάνω από ένα μεγάλο φουσκωμένο καρβέλι, λες και θέλει να τις ζεστάνει,
λες και θέλει να ζεσταθεί η ίδια, λες και το ψωμί είναι φούρνος. Για μια
στιγμή κρύβει το πρόσωπό της στις χούφτες της και ύστερα πιάνει το
ψωμί. Το σηκώνει στο ύψος του στήθους της και περπατά. Ο ήλιος πέφτει
πάνω στο ψωμί. Η άκρη του ψωμιού χρυσίζει.
Όταν συναντά
τον ιερέα, ο ιερέας το ευλογεί: το ψωμί γίνεται άρτος και ο άρτος
γίνεται το σώμα του Ιησού. Ο ιερέας νομίζει πως μόνο τα δάχτυλά του
μπορούν να ευλογήσουν τα πράγματα.
Συνειρμικά
θυμάμαι τον Τάκη Σινόπουλο: «Μιλώντας τόσο πολύ για την πείνα ξεχάσαμε
να προστατέψουμε το ψωμί. Τώρα στο ερμάρι τα ποντίκια χαίρονται
τρομαχτικές ελευθερίες». Συνέχεια ανάγνωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου