ΖΗΝΟΒΙΑ
[240-274(;) μ.Χ.]
Βασίλισσα της Παλμύρας (267-273),
μάλλον ιουδαϊκής καταγωγής.
Καλλονή μελαχρινού χρώματος, με κατάλευκα δόντια, ψηλή
και ιδιαίτερα χαριτωμένη στους τρόπους. Μιλούσε άνετα
όλες τις μεγάλες γλώσσες της εποχής της (ελληνικά, ρωμαϊκά,
αραβικά, ιουδαϊκά κλπ) και είχε εξαιρετική μόρφωση , έχοντας
ως δάσκαλό της τον φιλόσοφο Λογγίνο.
Σύζυγος του στρατηγού Οδένοθου , που βοήθησε τους Ρωμαίους
να καθυποτάξουν τις ανατολικές επαρχίες, ανέλαβε την εξουσία
μετά τη δολοφονία του, ως επίτροπος του ανήλικου γιου της.
Οργάνωσε το πολίτευμά της στα πρότυπα του Μεγάλου Αλεξάνδρου
(πολυφυλετισμός), κήρυξε την ανεξαρτησία της από τους Ρωμαίους,
καταλαμβάνοντας διάφορες ασιατικές επαρχίες της Ρώμης , μεταξύ
των οποίων και την Αίγυπτο, και έκοψε δικό της νόμισμα.
Σε δύο αποφασιστικές μάχες που έγιναν στην Ασία, τα στρατεύματα
της Ζηνοβίας ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους, η Παλμύρα κατελήφθη
από τους νικητές και η ίδια, προκειμένου να γλιτώσει το θάνατο, δέχθηκε
να ακολουθήσει τον θρίαμβο του αυτοκράτορα Αυρηλιανού στη Ρώμη,
όπου παρουσιάστηκε μπροστά στα παραληρούντα πλήθη δεμένη με
χρυσές αλυσίδες. Οι πληροφορίες για την μετέπειτα τύχη της
είναι αντιφατικές. Η πιο ισχυρή απ΄όλες θέλουν την ηττημένη
βασίλισσα να αποσύρεται σε μια έπαυλη που της παραχώρησε
ο αυτοκράτορας , να συνάπτει νέο γάμο και να ζει ειρηνικά
ως τυπική ρωμαία οικοδέσποινα την υπόλοιπη ζωή της.
ΔΕΙΤΕ => Ζηνοβία (Βικιπαίδεια)
********************************
Giovanni Battista Tiepolo (1696–1770),
«Η βασίλισσα Ζηνοβία μπροστά στον αυτοκράτορα Αυρηλιανό»
********************************
********************************
*****************************************
Zenobia, Queen of Palmyra
Ζηνοβία, η βασίλισσα της Παλμύρας
Ποίημα αφιερωμένο στη Δδα Ticknor, από τον Harriet Hosmer: [Εμπεριέχεται στον τόμο : "Harriet Hosmer Letters and Memories", που εκδόθηκε από την Cornelia Carr (New York: Moffat, Yard & Co., 1912), Σελ. 200-01.]
The passive hands
Held loosely by their golden weight of chain,–
The heavy folds of mantle and of robe
Parktaking of her majesty,–the mien
So full of royal dignity and grace,–
Thus, with a cloud upon the perfect face,
A shadowy sorrow veiling all its fire,
A world of passion sleeping on the lips
And longing eyes that spoke the heart within,–
Zenobia walked through Rome.
She does not see
The changing looks of piety or of hate
That fall on her from unfamiliar eyes;
Nor hear the rumble of the chariot wheels
That bear the haughty conqueror. Away
Beyond the yellow Tiber and the flow
Of the blue sea that laps the Syrian strand,
Beyond the reach of desert and of plain
She stands beside the temples of her gods
In fair Palmyra. Round her in the air
The swaying palm trees nod their tufted plumes,
And Eastern blossoms, drunk with eastern bloom,
Fling perfume from their honeyed chalices.
She hears within her palace walls once more
Her children's voices, playing in the shade
That filters through the garden walks. Or proud
With all the blazoned pageantry of war,
She leads again from out the city gates
The shining legions of her dauntless hosts,
And hears, like incense rising from their lips,
The shout of praise that lifts her name to Heaven.
Her herat is with Palmyra as it stood
In bygone days, her glory and her pride;
Nor in her silent musing does she dream
Of that dark hour when captive and alone
She saw the royal purple of her robe
Grow dim forever with the stain of blood,
And dust of desolation!
O pale mute marble! most serenly still,
yet eloquent with more than voiceful thought,
Thus stand forever, holding through all time
The passing record of a passing hour;
And, with the seal of silence on thy lips,
Yet speak the lessons of a vanished past!
**************************************
Guy Head (1762-1800), «Ζηνοβία, η βασίλισσα της Παλμύρας » (Περ. 1780)
************************************************
Sir Edward Poynter, « Η Ζηνοβία στην αιχμαλωσία» (Περ. 1780)
**********************************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου