ΟΡΙΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

William Shakespeare

(1564-1616)

  

ΣΟΝΕΤΟ 007: 

Lo, In The Orient When The Gracious Light

Lo, in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;
And having climbed the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
Yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage;
But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age, he reeleth from the day,
The eyes, ‘fore duteous, now converted are
From his low tract and look another way.
So thou, thyself outgoing in thy noon,
Unlooked on diest, unless thou get a son.


___________________________________________

ΟΡΙΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Αρχικά ο όρος αφορούσε την επίδραση του πολιτισμού των λαών της Ανατολής στη δυτική τέχνη και λογοτεχνία και επίσης την υιοθέτηση γραφικών πλευρών του τρόπου ζωής τους από το δυτικό άνθρωπο (oriental = ανατολικός). Η τάση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα στα έργα του 19ου αιώνα με την ωραιοποιημένη συνήθως απεικόνιση προσώπων και τοπίων της Ανατολής (κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Αραβικής χερσονήσου, της Αιγύπτου και της βόρειας Αφρικής) και καλλιέργησε στους Ευρωπαίους την εικόνα μιας φανταστικής και εξωτικής Ανατολής. Γνωστότερα είδη της τέχνης αυτής είναι πίνακες διαφόρων ζωγράφων, όπως είναι ο Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ (Η μεγάλη οδαλίσκη, Τουρκικό λουτρό), ο Εζέν Ντελακρουά (Η οδαλίσκη, Γυναίκες από το Αλγέρι), ο Ζαν-Λεόν Ζερόμ (Χαρέμι, Σκλαβοπάζαρο, Μετά το λουτρό, Μαυριτανικό Λουτρό). Στο χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών, οριενταλισμός είναι ο κλάδος που μελετά τον πολιτισμό και την ιστορία των λαών και των κρατών της Ανατολής

[Απόσπασμα από τη Βικιπαίδεια]

__________________________________________

Kωστής Παλαμάς 

(1859-1943) 

 

Aνατολή

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά,
πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!
Eίναι χυμένη από τη μουσική σας
και πάει με τα δικά σας τα φτερά.


Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει
και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει
μια μάννα• καίει το λάγνο της φιλί,
κ' είναι της Mοίρας λάτρισσα και τρέμει,
ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι,
η λαγγεμένη Aνατολή.


Mέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόι,
κι όλα σας, κ' η χαρά σας, μοιρολόι
πικρό κι αργό•
μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης,
στενόκαρδος, αδούλευτος, ―διαβάτης
μ' εσάς κ' εγώ.


Στο γιαλό που τού φυγαν τα καΐκια,
και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια,
στ' όνειρο του πελάου και τ' ουρανού,
άνεργη τη ζωή να ζούσα κ' έρμη,
βουβός, χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη,
με τόσο νου,


όσος φτάνει σα δέντρο για να στέκω
και καπνιστής με τον καπνό να πλέκω
δαχτυλιδάκια γαλανά•
και κάποτε το στόμα να σαλεύω
κι απάνω του να ξαναζωντανεύω
τον καημό που βαριά σάς τυραννά


κι όλο αρχίζει, γυρίζει, δεν τελειώνει.
Kαι μια φυλή ζη μέσα σας και λυώνει
και μια ζωή δεμένη σπαρταρά,
γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά.
_
_________________________________________________________

____________________________________________________