ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

1. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Πάνω: Η ΒΑ πλευρά της Ακρόπολης, με τον ιστό
της ελληνικής σημαίας.
Κάτω: Υπώρειες της ίδιας πλευράς.
Αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα, αφιερωμένη στον εύζωνα
Κωνσταντίνο Κουκίδη, μέλος της φρουράς της σημαίας
του βράχου της Ακρόπολης. Κατά μαρτυρίες
ο Κουκίδης αρνήθηκε να την παραδώσει στους Γερμανούς
κατακτητές και πήδηξε μαζί της από τον Ιερό Βράχο.

************************************
2. Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ
ΣΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Κυριάκου Χαραλαμπίδη

ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΡΩΣ
Στις 27 Απριλίου 1941 ο στρατιώτης
Κωνσταντίνος Κουκίδης ρίχτηκε από την
Ακρόπολη τυλιγμένος τη γαλανόλευκη,
καθώς οι Γερμανοί απέδιδαν τιμές στη
σβάστικα.

Τα μάτια των δυονώ σας έφλεγε καρδία
δροσάτου πάθους΄τα μαλλιά της χάιδευες
και στα φιλήματά σου την κατέπνιγες.
Πάμε , σημαία, να δούμε, της ψιθύρισες
τη ροδινήν ανατολή απ΄το βράχο.
Εκείνη ναι και ναι και ναι και ναι.
Τι άλλο να ΄λεγε η φτωχή Εσμεράλδα;
μ΄ένα τσιτάκι μόλις ενδυμένη
ξεπάγιαζε, τα ποδαράκια της ελάμπαν
σαν εκείνης της ανάπηρης στα "Φώτα
της Ράμπας", λεπτουργούντος Τσάρλι Τσάπλιν.
Κι όταν λοιπόν οι δυο σας μες στην έξαψη
των θείων ερώτων, μέσα στη μετάλλαξη,
αποφασίσατε κοινή προαιρέσει
ν΄αποθανείτε (τυλιγμένοι την ψυχή σας
εις σάρκα μία κι ένα σώμα ελεύθερο)
εκείνη ανέμισε το μαντιλάκι της
στο "έχε γεια" και στο "καλώς σε βρήκα!"
*
(Οι σοβαροί παρατηρητικοί
θα πουν πως το "καλώς" δε στέκει εδώ΄
ποτέ στη συντυχιά (1) μαντίλι δεν κουνιέται-
μόνο σαν φεύγουμε, σαν αποχαιρετάμε.

Καλώς ελέχθη αυτό απ΄αυτούς, μα έλα
που άλλα δοκιμάζονται σ΄ώρες δουλείας,
καθώς οι στεναγμοί, τα κόκαλα των λέξεων
της δυστυχούς πατρίδος ανατρέπουν
την πάσα λογική, και πάλι απ΄την αρχή).

Δεκέμβρης 1998

(1) συντυχιά = τυχαία συνάντηση)

Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Θέματα Λογοτεχνίας", τχ. 12, 1999.