Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:" ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΜΕ MASTER ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ"

"Αποφάσισα να μη μεγαλώσω!
Ο αδερφός μου που μεγάλωσε
και σπούδασε τι κατάλαβε;
Είναι άνεργος, μένει στο σπίτι , τσακώνεται
με τους γονείς μας και συνέχεια μου τις βρέχει."

*

[...]Ακόμα και σήμερα η εκπαίδευση δεν έχει αναγνωριστεί στην πράξη ως ο βασικότερος μοχλός της περιφερειακής και εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής. Η χώρα υπολείπεται αισθητά στον τομέα δράσεων καταπολέμησης των εκπαιδευτικών ανισοτήτων, καθώς και σε πολιτικές εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος και διασύνδεσης της εκπαίδευσης με την απασχόληση. Το χειρότερο είναι ότι το αδιέξοδο αυτό πλήττει ευθέως την ελληνική νεολαία που βλέπει εφιαλτικά το μέλλον της να βυθίζεται στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Η ανεργία, το υπαρξιακό άγχος, η ετερο-απασχόληση και η απασχολησιμότητα δημιουργούν την αίσθηση μιας κοινωνίας εχθρικής απέναντι στη νέα γενιά, με συνέπεια την απαξίωση της γνώσης και της κοινωνικής της λειτουργίας. Η νεολαία βαδίζει τραγικά μόνη της στην αναζήτηση δημιουργικών προτύπων, έχοντας γύρω της μια κοινωνία γερασμένων και αναξιόπιστων συμβόλων. Χαρακτηριστικά της δυσθυμίας που προκαλεί η εποχή αυτή στη νέα γενιά είναι η απογοήτευση, η δυσπιστία, η περιφρόνηση απέναντι στα συλλογικά αγαθά και τις αξίες του δημόσιου βίου. Καθημερινά στη συνείδηση των νέων ανθρώπων επιβεβαιώνεται η πικρή αλήθεια ότι παντού κυριαρχούν η ευνοιοκρατία, ο ωχαδερφισμός, η εκμετάλλευση, η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία.

Το σύνδρομο της νέας φτώχειας:
οι «προλετάριοι» με master και διδακτορικό

Τι μέλλον μπορούν να έχουν οι νέοι σήμερα, όταν στην ηλικία των τριάντα, με βασικό μισθό 700 ευρώ δεν καταφέρνουν να αυτοσυντηρηθούν οικονομικά; Τι μπορεί να νιώθουν οι νέοι όταν βλέπουν τους γονείς τους να δαπανούν το μισό οικογενειακό εισόδημα για τις σπουδές τους σε μια προοπτική αμφίβολη και εχθρική; Σε ποιον να πιστέψουν όταν ως υπερ-εκπαιδευμένοι ενήλικες έχουν διανύσει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και δεν έχουν κατορθώσει το αυτονόητο: να ζουν από την εργασία τους δημιουργικά και με αξιοπρέπεια; Δυστυχώς, την ίδια στιγμή που η κοινωνική ζήτηση για σπουδές είναι τεράστια, το περιεχόμενο και η προοπτική των σπουδών αυτών φαίνεται να μην μπορούν να τροφοδοτήσουν το μέλλον της νέας γενιάς με αισιοδοξία και ασφάλεια. Παράγωγο της πραγματικότητας αυτής είναι ότι όσο η μόρφωση θα απαξιώνεται, αποτελώντας κενό γράμμα χωρίς αντίκρισμα στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή, τόσο η νέα γενιά θα καταλήγει βορά είτε στη λαιμαργία της τηλεοπτικής υποκουλτούρας και της ασημαντότητας του lifestyle είτε στην απελπισία της τυφλής βίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς.[...]

ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ,
Δρ Κοινωνιολογίας και ερευνητής
σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (21/4/09)