— Θα γράφατε ένα αστυνομικό με σύγχρονο θέμα;
— Ξέρετε, τα αστυνομικά μου είναι μάλλον εύθυμα. Ακόμα κι όταν υπάρχει φόνος, είναι κάποιου αντιπαθητικού ανθρώπου και το όλο πράγμα είναι αστείο. Χωρίς βία, χωρίς αίματα. Hταν και η εποχή έτσι, παρ’ όλο που θα σας φανεί περίεργο. Οι φόνοι που γίνονταν τότε στη διάρκεια ενός χρόνου μετριώνταν στα δάχτυλα. Οχι πάνω από δέκα και όλοι ήταν είτε για λόγους τιμής είτε «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Εάν συνέβαινε ένα αστικό έγκλημα, ήταν μεγάλη ιστορία. Αφήστε που εξιχνιαζόταν αμέσως. Αλλά ήταν μια ήπια κατάσταση. Τώρα, τα περισσότερα από αυτά που γίνονται, για μένα είναι περίπου ακατανόητα. Ισως λόγω ηλικίας, καταφεύγω στις παλιές απαντήσεις. Μπαίνουν τα παιδιά στα σχολεία με όπλα; Αυθαδιάζουν και απειλούν να δείρουν τον δάσκαλό τους; Πώς κατασκεύασαν δασκάλους που δεν ξέρουν να επιβληθούν σ’ αυτά τα τέρατα, γιατί πάντα τα παιδιά ήταν τέρατα; Πού χάθηκε ο τρόπος που είχαν οι δάσκαλοι να επιβάλλουν τον σεβασμό στα παιδιά; Κάπου στην αξιολόγησή μας έχουμε ξεχάσει τα δικαιώματα του πολίτη, προς χάριν ιδεωδών που δεν ξέρω αν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν. Με μπερδεύουν, λοιπόν, όλα αυτά και δεν με ελκύει να ασχοληθώ με τη σημερινή εποχή στα βιβλία μου.
— Αισθάνεσθε πιο ασφαλής όταν καταπιάνεστε με τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα;
— Οχι, για άλλους λόγους ασχολούμαι μ’ αυτήν την εποχή. Πρώτον, γιατί κάποιος μου ’βαλε την ιδέα στο μυαλό μου. Ο Αλκης Αγγέλου. Υστερα γιατί κατάλαβα πόσο λίγα πράγματα ξέρω γι’ αυτήν την τεράστια ιστορία που έχουμε. Οτι γι’ αυτή τη σύγχρονη Ελλαδα, αυτή χάρη στην οποία και μέσω στην οποία ζω, έχω πολύ λίγες γνώσεις. Και διαβάζοντας, με γοήτευαν αυτοί οι άνθρωποι. Ο 19ος αιώνας είναι μια εποχή μεγάλης δημιουργικότητας. Τότε, το πεπρωμένο μας ήταν ακόμη στα χέρια μας. Μετά το 1920 έπαψε να είναι στα χέρια μας. Ολα αυτά με γοητεύουν, γι’ αυτό στριφογυρίζω εκεί, παρ’ ότι περάσαμε από συμπληγάδες. Αλλά νομίζω ότι και τους υπόλοιπους τους ενδιαφέρουν, αφού τα μυθιστορήματά μου φαίνεται να έχουν απήχηση. Οσο περισσότερους παρακινήσω ν’ ασχοληθούν, να ψάξουν γι’ αυτά με απελευθερωμένο πνεύμα, τόσο το καλύτερο.
Απόσπασμα από τη συνέντευξη της πεζογράφου
Αθηνάς Κακούρη στην Όλγα Σελλά,
με αφορμή το πρόσφατο αστυνομικό
μυθιστόρημά της "Ξιφίρ Φαλέρ". (Καθημερινή, 18-19/4/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου