Η (ΜΟΝΑΧΙΚΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Τέτα Μακρή:"Ζευγάρι" (ακρυλικό σε μουσαμά)

"Είναι αλήθεια ότι όλοι και όλα μάς σπρώχνουν να υιοθετήσουμε ένα ατομικό μοντέλο επιβίωσης. Η έκ-πτωση της πολιτικής ηθικής, η αποθέωση της κοινωνικής ανομίας, η διάβρωση των μικροκοινωνικών μορφωμάτων (παρέες, γειτονιά, σόι) έχουν πείσει πολλούς ότι ο μόνος τρόπος για να μην καταστούν αναλώσιμοι είναι να αρνηθούν τη συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε συλλογική λειτουργία. Το δικαίωμα στη μη-συμμετοχή αναγορεύεται σε ύψιστη διακήρυξη αυτοπροστασίας από τα κομματικά, συνδικαλιστικά, εκκλησιαστικά, λογοτεχνικά, πανεπιστημιακά, επαγγελματικά κυκλώματα (εξουσία).

ΑΝ ΤΑ παραπάνω συνδυαστούν και με τον φόβο θυματοποίησης από την τρέχουσα και καλπάζουσα εγκληματικότητα, τότε το σύνθημα «ο καθένας σώζει τον εαυτό του, ο καθένας περιφρουρεί μόνος του τον ιδιωτικό του χώρο» θα προκαλέσει γενικευμένη αποστασιοποίηση.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια επίσημη αναγνώριση της μοναδικότητας της ύπαρξης του καθενός, ούτε για έναν άκρατο εγωισμό ή εαυτουλισμό, αλλά για μια δικαιολογημένη αλλεργία στις «υποκινούμενες» μάζες και στα «ακούνητα κινήματα». Οποιος αποφασίζει να ζήσει πριν από όλα για τον ίδιο (και τον στενό του οικογενειακό κύκλο) δεν θέλει το κακό των άλλων. Απλώς πιστεύει ότι η ελευθερία του είναι ακριβώς το να μην εξαρτάται από τους όποιους «άλλους». Ταυτόχρονα αποδέχεται την προσωπική ευθύνη στην ορθή ή λαθεμένη διαχείριση των κινδύνων της ζωής και δεν κρύβεται πίσω από τις ευθύνες των τρίτων. Οταν η ανοιχτή κοινωνία κλείνει τις πόρτες της και οι θεσμοί και οι φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης απλώς φλυαρούν, τότε η αυτονομία του προσώπου και του πολίτη συνιστά, όχι απλώς μια συγκυριακή λύση ανάγκης, αλλά ίσως και τη μόνη αξιοπρεπή στάση."

Απόσπασμα από το άρθρο του καθηγητή Γιάννη Πανούση
"Αντέχεται τόση (ιδιωτική) μοναξιά;" (Ελευθεροτυπία 13?4/1009)