ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
(1 Απριλίου 1902 - 29 Απριλίου 1930)

Eίμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τάλλα εμένα
και της χλωμιασμένης μου όψης δε μαδάνε ένα ένα τα φύλλα.
Oι καλές οι μοίρες κι οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν στημένα,
σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε νιώθω ανατριχίλα.

Eίμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει.
Kαι ζωή και χάρος είμαι, απ’ τη γελάστρα τύχη δεν προσμένω.
Aψηλό κι ωραίο στήνω το κορμί μου κι άλλο δε μου μοιάζει.
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στ’ άστρα, θάμαι πεθαμένο.

( Bασική Bιβλιοθήκη, Τ. 29)

****

1 Απριλίου

Να η ημέρα μου! η ημέρα που ήρθα στον κόσμο μέσα σ’ ένα σπιτάκι ώμορφο, γεμάτο φως… η ημέρα π’ άκουσα τα πρώτα κελαδήματα των πουλιών, είδα τα πρώτα ρόδα του έαρος. Επέρασαν από τότε είκοσι χρόνια και θα μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις τα δέκα έχω περάσει.
Κι’ όμως πόσες στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια λύπης και απελπισίας, στεναγμών και δακρύων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή τη ζωή των 20 ετών. Κι’ ακόμα πόσες φορές είμαι πολύ-πολύ περισσότερο από 20 ετών με τις νευρικές χειρονομίες μου, τις ρυτίδες του μετώπου μου, την μελαγχολική σιωπή μου!
Ο μήνας που μου έδωκε τη ζωή κι ο μήνας που όταν μπη μου πέρνη κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει, μια πλήξη τρομερή με παραλύει, μια νευρικότης με πεθαίνει.
Απρίλιε… Απρίλιε πόσο ευχάριστα μου ψάλλεις τη δυστυχία μου, μου θυμίζεις ό,τι μου λείπει… με απελπίζεις.

Μαρία Πολυδούρη: "Ζωή με παραφορά...
" Εκδόσεις Γαβριηλίδης, σελ.21.