4/10/1883: Το παρθενικό ταξίδι του Orient Express

στους εραστές του τρένου,
στους λάτρεις της περιπέτειας

"Έξω τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι καιρικές συνθήκες είναι απελπιστικές. Δυσκολεύομαι ώσπου να φτάσω στο σταθμό. Ο δρόμος μοιάζει περισσότερο με πίστα παγοδρομίου και κρύβει πολλές παγίδες για τους απρόσεχτους οδηγούς. Αράζω το αμάξι στο πάρκιν και ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλοπάτια που οδηγούν στα εκδοτήρια εισιτηρίων . Να πάρει ο διάολος! Το τρένο για Στουτγάρδη έχει καθυστέρηση μισής ώρας.
Παρ’ όλα αυτά ανεβαίνω στην αποβάθρα. Τυλίγω το κασκόλ γύρω από τη μύτη και αρχίζω να βηματίζω πέρα δώθε στην έρημη πλατφόρμα.
Τα λεπτά κυλούν αργά, βασανιστικά, με τις ριπές του αέρα να μαστιγώνουν το πρόσωπό μου, ενώ το χιόνι στροβιλίζεται γύρω από τους προβολείς δημιουργώντας απίθανες πιρουέτες φωτός. Το κρύο αρχίζει να περονιάζει τα πόδια μου.
Πάνω που είμαι έτοιμος να τα παρατήσω και να γυρίσω στο ζεστό διαμέρισμά μου, βλέπω τα φώτα του τρένου που πλησιάζει . Διστάζω . Ν’ ανέβω ή να μην ανέβω; Βγάζω αστραπιαία ένα κέρμα από την τσέπη και το ρίχνω μονά ζυγά στον αέρα. Μονά , φεύγω , ζυγά, μένω …
Το κέρμα πέφτει στην παλάμη μου, αλλά δεν το κοιτάζω. Αλλάζω γνώμη . Σηκώνω το κεφάλι αποφασιστικά . Δεν είμαστε παιδιά. Λίγη περιπέτεια δεν είναι δα και του θανατά. Πατάω γερά στο σκαλοπάτι και ανεβαίνω στο βαγόνι.
Είμαι ένας απ’ τους ελάχιστους τρελούς που ταξιδεύουν με τέτοιον παλιόκαιρο. Βολεύομαι σε μια γωνιά. Στην άλλη άκρη του βαγονιού μια παρέα αφρικανών χασκογελάει μιλώντας σαν να πολυβολεί. Απέναντί τους ένα ζευγάρι περιθωριακών πίνει μπίρες, ενώ ένας τεράστιος ποιμενικός σκύλος ξαπλωμένος στα πόδια τους κοιμάται του καλού καιρού.
Η γλυκιά θαλπωρή του βαγονιού και το ανεπαίσθητο λίκνισμα των τροχών με ρίχνουν σε ένα αποκάρωμα αναπολήσεων. Θυμάμαι το πάθος μας με την Αρετή για τα τρένα τα πρώτα χρόνια του γάμου μας.
Η Αρετή είχε μια βιωματική σχέση με τα τρένα. Ο πεθερός μου, που δούλευε ως αρχιμηχανικός στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης , είχε χτίσει το σπίτι του κοντά στο εργοτάξιο των ΣΕΚ. “ Το σπίτι μας”, έλεγε η Αρετή, «…ήταν δίπλα στις γραμμές . Κάθε τόσο οι τοίχοι τραντάζονταν συθέμελα και ντιντινίζανε τα πιατικά στα ράφια. Είχαμε συνηθίσει τόσο το πέρασμά τους, που αισθανόμασταν στενόχωρα τις Κυριακές, όταν αραίωναν τα δρομολόγια. Τρελαινόμουν να κουκουλώνομαι τα βράδια στο κρεβάτι μου και ν’ ακούω από το κολλημένο στ’ αυτί τρανζιστοράκι τις θεατρικές εκπομπές του Πρώτου Προγράμματος. Τι μαγεία να ακούς μες στη νύχτα τα σφυρίγματα των τρένων, καθώς πλησίαζαν στις μπάρες της Μενεμένης! Δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και μελαγχολίας , που έδενε μαγικά με τη φωνή του Κατράκη ως Ιωάννη Γαβριήλ Μπόρμαν ή της Λαμπέτη στο Πεγκ, καρδούλα μου…».
Εγώ είχα την τύχη να ταξιδεύω με τρένο από μικρός, αφού τα καλοκαίρια οι γονείς μου με έστελναν πακέτο στους παππούδες σ’ ένα χωριό της Μακεδονίας. Έκλειναν λοιπόν ένα ολόκληρο κουπέ... δικό μου! Μπορεί να μην ήταν η εποχή των παχέων αγελάδων για τον πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν τσιγκουνευόταν το χρήμα όταν επρόκειτο για την ασφάλεια του κανακάρη του.
Τι νύχτες κι αυτές! Εξυπακούεται ότι ποτέ δεν κοιμόμουν. Κουβαλούσα μαζί μου μια στοίβα Μάσκες και Μυστήρια και ενάλλασσα τις απολαυστικές στιγμές από την ανάγνωση των περιπετειών του Ντεντέκτιβ Χ ή του Ανθρώπου-αράχνη με τις μαγικές εικόνες των επαρχιακών σταθμών, πνιγμένων από τον καπνό του τρένου . Οι μικροπωλητές που ορμούσαν στα ανοιχτά παράθυρα του τρένου , με τους δίσκους ξέχειλους από σουβλάκια στο Λιανοκλάδι και χαλβά στα Φάρσαλα σουλατσάρουν ακόμα στη μνήμη μου, κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε σιδηροδρομικό σταθμό ή βλέπω κάποιο τρένο….
Όταν γνωριστήκαμε με την Αρετή και ανακαλύψαμε ότι ήμασταν αδελφές ψυχές κοντά στα άλλα και για το κοινό μας πάθος, μας έπιασε ένα είδος τρενίτιδας. Βάλαμε στόχο να ταξιδέψουμε σε όλο το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο . Ανεβοκατεβαίναμε σε απίθανους σταθμούς, μόνο και μόνο γιατί μας γοήτευε το όνομά τους: Τιθορέα , Αμφίκλεια, Πυργετός… Μια φορά κατεβήκαμε στην Ξεχασμένη της Ημαθίας και, επειδή χάσαμε το τελευταίο τρένο, που ερχόταν από τη Φλώρινα για τη Θεσσαλονίκη, αναγκαστήκαμε να περάσουμε όλο το βράδυ στο γραφείο του σταθμάρχη πίνοντας τσάι από μια σκουριασμένη χύτρα , που άχνιζε πάνω στην ξυλόσομπα .
Είχαμε γίνει ξεφτέρια σε ταινίες που η υπόθεσή τους σχετιζόταν με σιδηρόδρομο. Καταναλώσαμε τόνους σποράκια μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας για πολλοστή φορά βιντεοταινίες όπως Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές , Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν… Το σπίτι ήταν γεμάτο με βιβλία, φωτογραφίες, πόστερς και μοντέλα τρένων. «Το μόνο που μας λείπει» , έλεγε με λαχτάρα η Αρετή, “είναι ένα καλό ηλεκτρονικό τρενάκι! Λίγο χώρο να είχαμε παραπάνω στο σπίτι…”.

Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα
του φίλου Χ.Μ." Όλα ένα ψέμα..."