Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης- Τάκης Βαρβιτσιώτης

Ξέρω πως πια δεν έχω τίποτα...

Ξέρω πως πια δεν έχω τίποτα
Κι ως ένα κούτσουρο είμαι που προσμένει
Να το πετάξουνε στο τζάκι το χειμώνα

Ένας κατάδικος που αναζητεί πάνω στους τοίχους
Κάποιο εγκαταλειμμένο βλέμμα σου
Καθώς ακόμα στροβιλίζεται σα φύλλο φθινοπωρινό

Μια σκόνη που όλο σέρνεται
Πάνω στα έπιπλα στον ψυχρό γύψο
Ν' ανακαλύψει τ' αδιόρατα ίχνη σου

Ένα πολύ μικρό σεντούκι
Που κρύβει μέσα του μονάχα
Λίγα στεγνά δάκρυα

Ξέρω πως πια δεν έχω τίποτα
Παρά ένα βλέφαρο
Σαν κάρβουνο σκληρό και μαυρισμένο

Κι αυτόν τον απαραίτητο άνεμο
Που όλο χτυπάει το παραθύρι μου

Και με καλεί σαν πεπρωμένο

Τάκης Βαρβιτσιώτης
(1916)