Η σκληρή αλήθεια για τον Άρη Δημοκίδη

του Νίκου Σβέρκου

 

 

Ηθελημένα απέφυγα τον γελοίο τσακωμό για το αν έπρεπε να πάνε οι πρόεδροι των κομμάτων της Κεντρο-Αριστεράς στην κηδεία του Σαββόπουλου, όπως ακριβώς δεν αναμίχθηκα στην γενικευμένη τιποτολογία σχετικά με τον Διονύση Σαββόπουλο, το έργο του και τις πολιτικο-κοινωνικές του δηλώσεις.

Ωστόσο, πιο θλιβερό και εκνευριστικό από τις ίδιες τις «στραβές» δηλώσεις του Σαββόπουλου είναι η προσπάθεια ορισμένων να καθαγιάσουν τις απόψεις του μακαρίτη, έτσι ώστε αμέσως μετά να τον ενθέσουν στο δικό τους «ιδεολογικό» στρατόπεδο. Κάτι που σίγουρα θα απεχθάνονταν από τη μία οι λάτρεις της προσωπικότητάς του, όσο και ο ίδιος ο Σαββόπουλος πιθανότατα.

Έπεσα λοιπόν πάνω σε μια ανάρτηση του κ. Άρη Δημοκίδη, που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικός στο να πράττει ακριβώς αυτό που με εκνευρίζει: Ασχολείται κατά κύριο λόγο με πρόσωπα εκλιπόντα και -ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες- τους «ντύνει» με «σκληρές αλήθειες». Μόνο που ορισμένες φορές πρόκειται για μισά ψέματα.

Η ανάρτηση του κ. Δημοκίδη ασχολείται με την περίφημη δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου τον Μάιο του 2011 σε κοινή ραδιοφωνική εκπομπή σταθμών για τη βία. Ο Σαββόπουλος είχε πει τότε πως το κέντρο της Αθήνας «πρέπει να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», πως πρέπει «να απομακρυνθούν όλοι οι λαθρομετανάστες» από την περιοχή και να τους πάνε «σε αραιοκατοικημένα νησιά του Αιγαίου, όπου κατοικείται ένα μικρό μόνο μέρος του νησιού, το υπόλοιπο είναι ελεύθερο». Είχε συμπληρώσει, δε, πως εκεί θα μπορούν να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με την πρόνοια του ΟΗΕ και του ελληνικού κράτους, μέχρι να φτιάξει μεταναστευτική πολιτική η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχε σημειώσει μάλιστα πως «δεν μπορεί να είναι η Αθήνα η χωματερή όλων αυτών των ανθρώπων» και πως «πρέπει να καθαρίσουν την πληγή» που φαίνεται στις πλατείες της πρωτεύουσας.

Είχε μιλήσει επίσης και για τους τοξικοεξαρτημένους, λέγοντας πως πρέπει να μεταφερθούν «σε μέρος που δεν θα είναι εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων», ενώ είχε πει πως πρέπει να καθαριστούν όλα τα κτίρια που είναι εγκαταλελειμμένα ή υπό κατάληψη και είτε να γκρεμιστούν τα μεγαλύτερα από αυτά είτε «να κατοικηθούν από Αθηναίους με επιδοτούμενο ενοίκιο».

Για του λόγου το ακριβές, εδώ μπορείτε να ακούσετε όλη του την επίμαχη δήλωση.

Ο κ. Δημοκίδης, λοιπόν, σε όλα τα παραπάνω άκουσε πως ο Σαββόπουλος πρότεινε την «αποκέντρωση απ’ τα γκέτο του κέντρου της Αθήνας» και πως ο σημαντικός τραγουδοποιός πρότεινε την εφαρμογή του «πειράματος του Ριάτσε», που «αγκάλιασε τους μετανάστες».

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε απλά κάποιες «μισές αλήθειες» από τον κ. Δημοκίδη, μα πλήρη διαστρέβλωση των λεγομένων του ίδιου προσώπου που θέλει να υπερασπιστεί.

Ο Σαββόπουλος, σε μια εποχή που η Χρυσή Αυγή αλώνιζε υπό την ανοχή του κράτους και της τότε κυβέρνησης, με την δήλωσή του αυτή είχε προτείνει τον εκτοπισμό των «λαθρομεταναστών» (δικός του ο όρος) σε αραιοκατοικημένα νησιά, καθώς και την απομόνωση των «τοξικομανών» σε απομακρυσμένες ή «κλειστές» τοποθεσίες. Και τι υπονοούσε σαφέστατα (σχήμα οξύμωρο) ο Σαββόπουλος με τη δήλωσή του; Πως η Αθήνα «εάλω» από ξένους και πως πρέπει να «καθαρίσει».

Δυστυχώς για τον κ. Δημοκίδη και τους φανατικούς του «σαββοπουλισμού», αυτού του περίεργου ιδιώματος που κάποιοι θεωρούν σοφία και άλλοι παλαβωμάρες, το «πείραμα του Ριάτσε» ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν εκτοπίστηκαν στην επαρχία της ηπειρωτικής Καλαβρίας οι μετανάστες μετά από ενέργειες των κρατικών αρχών, μα ο ίδιος ο δήμος άνοιξε την αγκαλιά του και κάλεσε μετανάστες να ζήσουν με τους ντόπιους σε ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα.

Και στην Ελλάδα όμως είχαμε ένα αντίστοιχο «πείραμα»: την Τήλο. Εκεί η δήμαρχος μαζί με ένα πρωτοπόρο τμήμα του πληθυσμού άνοιξαν την αγκαλιά του μικρού νησιού και φιλοξένησαν πρόσφυγες και μετανάστες για να συμβιώσουν με τους ντόπιους. Η διαφορά ανάμεσα στον σαββοπουλικό εκτοπισμό όσων «πληγιάζουν» την Αθήνα και την Τήλο είναι τόσο προφανής, που μόνο ένας βλαξ θα τις μπέρδευε.

Ας αφήσουμε τους νεκρούς με τους νεκρούς και ας κρατήσουμε από αυτούς τα σπουδαία δημιουργήματά τους. Μην προσπαθούμε να τους δικαιώσουμε μετά θάνατον, για να δικαιωθούμε οι ίδιοι.

Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε από τον συντάκτη του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι του ιστολογίου:nomadicuniversality.com