Έκανε…"Διάνα" (Βουτυράκου) το think tank του Τσίπρα- Ποια είναι το “unique mind” της Ρομποτικής
Είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, Ιδρύτρια και Γενική Διαχειρίστρια της Unique Minds. Το 2018 κατέκτησε την πρωτιά στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ρομποτικής στη Σανγκάη. Είναι η πρώτη Ελληνίδα που έγινε δεκτή σε Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής ως μέλος κριτικής επιτροπής και η νεότερη ηλικιακά που βρέθηκε σε αυτή τη θέση.
Ανάμεσα στα ονόματα του think tank που πλαισιώνει πια τον Αλέξη Τσίπρα είναι αναμφίβολα εκείνο που προσελκύει περισσότερο την προσοχή. Όχι γιατί είναι μία νέα επιτυχημένη γυναίκα με διεθνή αναγνώριση αλλά ίσως επειδή η…ρομποτική δεν θεωρείται πεδίο με τον οποίο εύκολα ασχολούνται τα πολιτικά κόμματα. Είναι, δε, αναμφίβολα η “εσάνς” τεχνοκρατίας που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ένα πρόσωπο που μπορεί να μιλήσει την γλώσσα της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και εν τέλει της νέας γενιάς.
Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνιους και παγκόσμιους διαγωνισμούς ρομποτικής, διακρίθηκε σε Ολυμπιάδα και κατέκτησε την πρώτη θέση στην Παγκόσμια Έκθεση Νεανικής Καινοτομίας και Τεχνολογίας στη Σανγκάη. Έχει βραβευθεί με το Greek International Women Award στην κατηγορία Young Star, κέρδισε το τιμητικό Educational Leaders Award, είναι G(irls)20 Ambassador και μία από τις 9 γυναίκες στον κόσμο που επιλέχθηκαν στην πρωτοβουλία Rising Women at the Table από το The NewNow. Το όνομά της γράφτηκε στη λίστα 30 Under 30 Greece του Forbes.
Η καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής και ιδρύτρια της ΜΚΟ Unique Minds, Διάνα Βουτυράκου, αποδεικνύει καθημερινά πως αν μία γυναίκα είναι αποφασισμένη να πετύχει – πόσο μάλλον στον ανδροκρατούμενο χώρο της STEM – τίποτα δεν θα σταθεί στο δρόμο της.
Έχουν περάσει περισσότερα από δώδεκα χρόνια από την ημέρα που η ρομποτική έκανε δυναμική είσοδο στη ζωή της. Κι όμως, δεν μπορεί να την ξεχάσει.
«Θυμάμαι ο καθηγητής που είχα στο Γυμνάσιο στο μάθημα της Τεχνολογίας
έφτιαξε έναν όμιλο ρομποτικής σε συνεργασία με την καθηγήτρια της
Πληροφορικής. Επειδή είχα την τύχη να πηγαίνω σε Πειραματικό Σχολείο, η
ύπαρξη ομάδων ήταν κάτι σύνηθες. Είχαμε ομάδα περιβαλλοντικής, ομάδα
θεάτρου, φωτογραφίας και πολλές άλλες. Έτσι όταν δημιουργούνταν ένας
καινούριος όμιλος, έκανες αίτηση και μετά από κάποια διαδικασία
αξιολόγησης, γινόταν η τελική επιλογή. Όταν δήλωσα λοιπόν για να μπω
στον όμιλο ρομποτικής, σίγουρα δεν είχα καταλάβει πόσο θα μου άλλαζε τη
ζωή στη συνέχεια», μου είπε.
Για έναν μήνα, περίπου, έκανε κάποια μαθήματα προγραμματισμού κι
εξεταζόταν σε διάφορες κατασκευές. Ήταν μία από τις τρεις κοπέλες που
επιλέχθηκαν, τελικά, και ξεκίνησε την προετοιμασία για τον 1ο Πανελλήνιο
Διαγωνισμό Ρομποτικής. Αν κέρδιζαν, θα συνέχιζαν με την Παγκόσμια
Ολυμπιάδα στην Κορέα. Καθόταν δύο και τρεις ώρες παραπάνω στο σχολείο –
κάτι που έκανε εντύπωση στους γονείς και τους περισσότερους συνομηλίκους
της. Η ίδια, από την άλλη, το έβρισκε απόλυτα φυσιολογικό. Μόνο έτσι
μπορούσε να βρει διέξοδο από την πιεστική καθημερινότητα και την
ατέλειωτη θεωρία των μαθημάτων, ενώ ανακάλυπτε παράλληλα μέχρι που
έφταναν οι δυνάμεις της. «Ήταν ο τρόπος μου να δίνω φυσική υπόσταση σε
μία ιδέα μου», εκμυστηρεύτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου