Κωνσταντίνος Μηνάς
Γλωσσικός Άτλαντας Δωδεκανήσου
Θεσσαλονίκη, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη
Τριανταφυλλίδη], 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 374, με λεξικολογικούς χάρτες
Διαστάσεις: 17
x
24 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-231-196-7
Σε ποια νησιά των Δωδεκανήσων το βερικόκο το λένε έτσι και σε ποια χρυσόμηλο ή καΐσι; Το μυαλό σε ποια νησιά των Δωδεκανήσων λέγεται (ε)μυαλός και σε ποια νους ή καύκαλον; Πώς λέγεται το σύννεφο σε κάθε νησί; Το θηλυκό άρθρο στην αιτιατική πληθυντικού πού είναι τις, όπως στην κοινή νέα ελληνική, πού είναι τας, όπως στην αρχαία, και σε ποια νησιά είναι τες,
όπως μας μαρτυρείται ήδη σε μεσαιωνικά κείμενα; Πολλά ερωτήματα όπως
αυτά βρίσκουν τις απαντήσεις τους στις σελίδες του βιβλίου αυτού, που,
μαζί, με τον Γλωσσικό Άτλαντα της Κρήτης του Ν. Γ. Κοντοσόπουλου,
είναι οι μόνοι γλωσσικοί άτλαντες που έχουν συνταχθεί και κυκλοφορούν
για την νεοελληνική γλώσσα και τις διαλέκτους της. Σχεδόν άγνωστοι,
δυστυχώς, στην ελληνική πραγματικότητα, οι γλωσσικοί άτλαντες είναι
χρησιμότατα εργαλεία για τη μελέτη των διαλεκτικών φαινομένων μιας
γλώσσας ή μιας περιοχής, αφού καταγράφουν με ακρίβεια γλωσσικούς τύπους
και τη γεωγραφική κατανομή τους. Στον Γλωσσικό Άτλαντα Δωδεκανήσου ο
Κωνσταντίνος Μηνάς παρουσιάζει σε 343 έγχρωμους χάρτες ένα σύνολο 44
φωνολογικών, 49 μορφολογικών, 4 συντακτικών και 246 λεξιλογικών
φαινομένων, με βάση τις απαντήσεις που έλαβε από πληροφορητές
προερχόμενους από 51 νησιά ή τοποθεσίες των Δωδεκανήσων.
●● / ●● / ●●
Ευριπίδης
Τρωάδες
Μήδεια
Μετάφραση: Θανάσης Βαλτινός
Σελίδες: 153
Διαστάσεις: 15
x
23 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-524-575-7
Οι
πληροφορίες για τις γλωσσικές περιστάσεις και εμπειρίες μέσα στις
οποίες οι αρχαίοι τραγικοί παρουσίασαν τις δικές τους γλωσσικές
αποκλίσεις είναι ανύπαρκτες. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει και ο αγώνας με
τη αντίσταση και την μοναξιά των κειμένων. Κειμένων των οποίων τις
λέξεις μπορούμε να ερμηνεύσουμε εννοιολογικά, είναι όμως αδύνατον να
τους ξαναδώσουμε το διάχυτο λειτουργικό άρωμά τους. Για να περιοριστώ σε
μιαν απλή, περίπου μονοκύτταρη, έκφραση άλγους: «αἰαῖ», «ἰὼ», «οἲμοι», «ἒ», «ὢμοι», «φεῡ», «οἲ», «ἰού», «ἐή», «ὀτοτοτοῖ», «πύππαξ», «πόποι», είναι μια ποικιλία επιφωνημάτων που χρησιμοποιούν ο Αισχύλος στην Ορέστεια και ο Ευριπίδης στις Τρωαδίτισσες.
Επειδή, σαφώς, τα διαφορετικά αλλά ταυτόσημα αυτά επιφωνήματα δεν
χρησιμοποιούνται απλώς χάριν ποικιλίας, βάσει ποίων στοιχείων θα
μπορούσαμε σήμερα να διακρίνουμε και να καταλάβουμε τη διαφοροποιούμενη,
και κατά περίσταση επιδιωκόμενη, αισθητική λειτουργία τους; Επιπλέον:
πέρα από τα ήδη κορεσμένα «ἀλί», «ἂχ» και «ὀιμένα», με ποια άλλα μέσα θα ήταν δυνατόν να ανταποκριθούμε μεταφραστικά στη διαφοροποίηση αυτή; Σχετικά με τις Τρωαδίτισσες, η μεταφορά ορισμένων σημείων τους στην τωρινή μορφή της γλώσσας μας έγινε μέσα από αντιστοιχίες του νεότερου ελληνικού ποιητικού λόγου, επώνυμου είτε ανώνυμου.
Η επιλογή ήταν εσκεμμένη, γιατί τα πάθη τους είναι ακόμα τόσο οικεία όχι μόνο στην ιστορική, αλλά και στην τρέχουσα μνήμη μας. Εσκεμμένα επίσης, ορισμένες λέξεις που εννοιολογικά έχουν σήμερα διαφοροποιηθεί διατηρήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν με την αρχική σημασία τους.
(«Τρωαδίτισσες Α΄», Κρασί και νύμφες. Μικρά κείμενα επί παντός, σ. 144-145)
●● / ●● / ●●
Βασιλική Μαχαίρα
Ελληνιστικά γλυπτά της Ρόδου
Κατάλογος. Τόμος ΙΙ
Αθήνα, Κέντρο Ερεύνης της Αρχαιότητος-Ακαδημία Αθηνών, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 141, με α/μ εικόνες
Διαστάσεις: 21
x 28 εκ.
ISBN χαρτόδετου: 978-960-404-363-7
«Οκτώ χρόνια μετά την έκδοση του τόμου Ι του Καταλόγου των ελληνιστικών γλυπτών της Ρόδου
και, πάντως, στην ίδια δεκαετία παραδίδεται στην επιστημονική κοινότητα
ο δεύτερος τόμος. Σε αυτόν περιλαμβάνονται όχι μόνο ολόγλυφα έργα,
κορμοί και κεφαλές αγαλμάτων, αλλά και ανάγλυφα, αναθηματικά ή
επιτύμβια. Περιλαμβάνονται αδημοσίευτα γλυπτά, πολύ λίγα αναφέρονται και
σπανιότατα απεικονίζονται στα Χρονικά του Αρχαιολογικού Δελτίου ή στα Πρακτικά της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας.
Κρίθηκε σκόπιμο, μάλιστα, να περιληφθεί και θραυσματικό υλικό το οποίο
δεν συγκολλάται απαραίτητα σε συνευρήματα από οικόπεδα με πλούσια
γλυπτικά ευρήματα. Πλην των ανασκαφικών ευρημάτων, κατά τις δεκαετίες
1950 και 1960, κυρίως, διαπιστώνονται πολλές παραδόσεις αρχαίων: σε
αυτές τις περιπτώσεις στοιχείο αναφοράς είναι η διεύθυνση του ιδιώτη που
παραδίδει το αντικείμενο, ενίοτε και με δήλωση του σημείου εύρεσης. Για
την πληρότητα της τεκμηρίωσης παρατίθενται αυτά τα στοιχεία, χωρίς,
ωστόσο, να δίνεται εξαιρετική βαρύτητα στην πληροφορία.Ένα από τα χαρακτηριστικά της ροδιακής πλαστικής είναι η χρήση αγαλματικών τύπων σε διάφορα μεγέθη, λόγος για τον οποίο δεν θεωρούμε δόκιμη τη διάκριση σε μεγάλη πλαστική αλλά σε ολόγλυφη πλαστική, με δεδομένο μάλιστα ότι χαρακτηριστικό της ροδιακής πλαστικής συνιστά η παραγωγή σειρών των αγαλματικών τύπων σε διάφορα μεγέθη. Έχουμε, εξ άλλου, επισημάνει και σε άλλη θέση τη σχέση της πλαστικής με την κοροπλαστική.
[…] Σε αυτόν τον τόμο ολοκληρώνεται ο κατάλογος· περιελήφθησαν και αποσπασματικά, χειρωνακτικά γλυπτά καθώς και σπαράγματα γλυπτών, ακόμα και όταν η προέλευση δεν πιστοποιείται απολύτως με γνώμονα ότι αυτά θα είχαν θέση μόνο σε έναν κατάλογο. Ας ληφθεί μάλιστα υπ' όψιν ότι αυτά απεικονίζονται και σχολιάζονται για πρώτη φορά σε συνάφεια προς το ανασκαφικό τους περιβάλλον καθώς και τα σχετικά συνευρήματα.
Στον προβλεπόμενο τόμο ΙΙΙ, θέση έχουν τα εκτός Ρόδου και εκτός Ελλάδος ροδιακά γλυπτά, η προέλευση των οποίων από τη Ρόδο είτε πιστοποιείται με δημόσια έγγραφα είτε έχει υποτεθεί και τεκμηριώνεται με σχετική έρευνα, κυρίως όμως η σύνθεση σχετικά με τη ροδιακή πλαστική κατά την ελληνιστική περίοδο, όπως προκύπτει μέσα από τα ευρήματα που ήρθαν στο φως στο νησί και στην πόλη της Ρόδου.»
Βασιλική Μαχαίρα
●● / ●● / ●●
Ράνταλ Ντ. Λω
Τρομοκρατία. Μια παγκόσμια ιστορία
Μετάφραση: Φιλώτας Δήτσας
Επιστημονική επιμέλεια: Μαίρη Μπόση
Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 500, με α/μ εικόνες
Διαστάσεις: 17
x 24 εκ.
ISBN χαρτόδετου: 978-960-05-1770-5
Σήμερα,
τον 21ο αιώνα, η τρομοκρατία σχεδόν αποτελεί μια σταθερά του κόσμου
μας: δεν υπάρχει μέρα που στο ένα ή το άλλο σημείο του πλανήτη να μη
γίνεται μια μικρή ή μεγάλη τρομοκρατική επίθεση, της οποίας ο αντίκτυπος
να μην είναι δυνητικά αισθητός ακόμα και στο σύνολο της διεθνούς
κοινότητας. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη
σηματοδότησαν για πολλούς την αφετηρία μιας νέας εποχής στο ιστορικό
γίγνεσθαι, και στις μέρες μας χιλιάδες άνθρωποι στη Μέση Ανατολή, την
Αφρική αλλά και στην Ευρώπη χάνουν τη ζωή τους ή πλήττονται από
ενέργειες που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές. Όμως η τρομοκρατία δεν είναι φαινόμενο του καιρού μας. Είναι παλιά όσο κι η ανθρώπινη ιστορία. Τον 1ο αιώνα π.Χ. ο ρωμαίος πατρίκιος Κλώδιος Πούλχερ χρησιμοποιούσε συμμορίες φονιάδων για να εκφοβίζει τους αντιπάλους του. Οι μουσουλμάνοι Ασσασίνοι του 12ου αιώνα σκότωναν και τρομοκρατούσαν τους εχθρούς τους. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση, οπότε εμφανίζεται και ο όρος τρομοκρατία, επιβάλλεται ένα καθεστώς τρόμου. Τον 19ο αιώνα στην τρομοκρατία κατέφυγαν ρώσοι επαναστάτες που αγωνίζονταν για το όραμα του σοσιαλισμού, αλλά και ευρωπαίοι αναρχικοί ταγμένοι στην κατάργηση κάθε εξουσίας. Οι αμερικανοί εργάτες τη χρησιμοποίησαν ως φόβητρο προς τους βιομηχάνους, ενώ οι γερμανοί φασίστες προλείαναν με αυτήν το έδαφος για να καταλάβουν την εξουσία. Τόσο οι σιωνιστές όσο και οι Άραβες χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές μεθόδους στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν κράτη στην Παλαιστίνη. Κι ακόμη, διάφορες παραθρησκευτικές κινήσεις τρέφουν την ελπίδα ότι με πράξεις τρομοκρατίας θα επισπεύσουν την Αποκάλυψη.
Η ανάλυση του Ράνταλ Λω βασίζεται σε τρεις βασικές προσεγγίσεις της τρομοκρατίας: ως τακτικής, ως στρατηγικής και ως γλωσσικής ή κοινωνικής κατασκευής, εντάσσοντας το τρομοκρατικό συμβάν στα κοινωνικοπολιτικά συμφραζόμενά του. Αποσκοπεί στο να προσφέρει στον αναγνώστη μια κατανοητή και περιεκτική ιστορία της τρομοκρατίας, στην οποία παρουσιάζονται τόσο οι κεντρικοί δρώντες και οι μείζονες οργανώσεις όσο και οι σημαντικότερες πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές και οικονομικές παράμετροι που έδωσαν νόημα στις πράξεις τους. Με άλλα λόγια, το βιβλίο συνυφαίνει την ιστορία της τρομοκρατίας με την ιστορία των κοινωνιών που τη γέννησαν.
●● / ●● / ●●
Δημήτρης Ε. Φιλιππής
Ισπανικός Εμφύλιος (1936-1939). Διαίρεση, διχόνοια και διχασμός στην Ισπανία του 20ού αιώνα
Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2020 (Μάρτιος)
Σελίδες: 222
Διαστάσεις: 17
x 24 εκ.
ISBN χαρτόδετου: 978-960-05-1773-6
Σ'
έναν αιώνα εμφύλιων σπαραγμών (1833-1936), ο Ισπανικός Εμφύλιος
(1936-39) αναδεικνύει κατά το πλέον τραγικό τρόπο τον Διχασμό της
«πληθυντικής Ισπανίας». Άλλος πόλεμος κι άλλοι εμφύλιοι έγιναν στην
«αναρχοαυτόνομη Καταλονία», άλλος -οι στην παραδοσιακά συντηρητική και
καθολική Βασκική, άλλος -οι στις «δεξιές περιφέρειες» Ναβάρα,
Καστίλλη-Λεόν, Γαλικία, άλλος -οι «στους χώρους της κολεκτίβας και της
επανάστασης» στην Καταλανοαραγονία και την Ανδαλουσία, άλλος -οι στις
τρεις πρωτεύουσες της Δημοκρατίας (Μαδρίτη, Βαλένθια, Βαρκελώνη).
Επιθετικός ο πόλεμος του αντεπαναστατικού ενιαίου Μπλόκου της Δεξιάς,
αμυντικός του επαναστατικού Λαϊκού (πολυ)Μετώπου της Αριστεράς.
Προτεινόμενος ορισμός: «Ο Ισπανικός Εμφύλιος είναι η σύγκρουση της
δεξιάς αντίληψης για την Ισπανία με τις αριστερές αντιλήψεις για τις
Ισπανίες και, παράλληλα, η σύγκρουση αυτών των αριστερών αντιλήψεων
μεταξύ τους και της κάθε μίας με τον εαυτό της».Η νίκη της Εθνικής Ισπανίας του Φράνκο οδηγούσε στην εξορία «τις ηττημένες Ισπανίες της Δημοκρατίας, της μεταρρύθμισης και της επανάστασης». Ο Φρανκισμός μακροημέρευσε πάνω στον «μεγάλο φόβο»: «Ή Καουντίγιο ή Εμφύλιος». Ύστερα, η μετάβαση από τη δικτατορία στη Δημοκρατία επιτεύχθηκε χάρη στη «συμφωνία της σιωπής» ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους του Εμφυλίου, ενώ η μεταπολίτευση εδραιώθηκε «in absentia της ιστορικής μνήμης».
Σήμερα, με αφορμή το «καταλανικό ζήτημα», επέστρεψαν η Διχόνοια και η απειλή της Διαίρεσης, ενώ «η πολεμική του Διχασμού συνεχίζεται στα τυπογραφεία ανάμεσα στη φιλοφρανκική και την αντιφρανκική ιστοριογραφία».
Εξαιτίας του δικού της εθνικού Διχασμού και της εμπλοκής της στον Ισπανικό Εμφύλιο, η Ελλάδα «παρεμπίπτει» στο παρόν έργο.
●● / ●● / ●●
Παύλος Σούρλας
Ρυθμίζοντας τα του βίου. Ο νομοθέτης και η βιοηθική
Διαστάσεις: 14
x
21 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-524-576-4
Η
ραγδαία εξέλιξη των επιστηµών της ζωής και των τεχνολογικών εφαρµογών
τους τα τελευταία χρόνια έχει επαναφέρει στο επίκεντρο της φιλοσοφικής
συζήτησης παλαιότατα ερωτήµατα περί της αξίας της ζωής, που αυτή τη φορά
τίθενται µε νέα ένταση και υπό νέο πρίσµα. Οι γνώσεις που καθηµερινά
µας κατακλύζουν και οι δυνατότητες ποικιλότροπων επεµβάσεων σε
ανθρώπους, ζώα και φυτά που διανοίγονται δηµιουργούν µεγάλη αισιοδοξία
σε σχέση τόσο µε την ικανοποίηση της «του ειδέναι ορέξεως» όσο και µε τη
βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, πολλοί ανησυχούν
για το ενδεχόµενο σοβαρών καταχρήσεων και για τις προσβολές δικαιωµάτων,
την αλλοίωση της ζωής γενικά και του ανθρώπινου βίου ειδικότερα, όσο
και την περιβαλλοντική αναστάτωση που αυτές µπορούν να επιφέρουν. Το βιβλίο εξετάζει τα συναφή προβλήµατα από τη σκοπιά της ηθικής των θεσµών: σε ποιο βαθµό ο νοµοθέτης νοµιµοποιείται ή και οφείλει να παρέµβει µε τη θέσπιση νόµων, από τη φύση τους εξαναγκαστών, ώστε να ρυθµίσει ζητήµατα των βιολογικών, βιοτεχνολογικών και βιοϊατρικών ερευνών; Εξετάζονται συστηµατικά τα ηθικά ερωτήµατα ή και διλήµµατα που συνδέονται µε τη νοµοθετική επέµβαση στα ζητήµατα αυτά, τα είδη των επιχειρηµάτων που πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι συχνά αντίρροπες ηθικές αρχές που πρέπει σύµµετρα να ικανοποιηθούν.
●● / ●● / ●●
Φίλιππος Κ. Βασιλογιάννης
Αυτονομία
και βιοηθικός εξαναγκασμός. Μια κριτική περιπτωσιολογία: από τις
αμβλώσεις και την ευθανασία στο ιατρικό λειτούργημα και τη βιοτεχνολογία
Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 207
Διαστάσεις: 14
x
21 εκ.
ISBN χαρτόδετου: 978-960-524-577-1
Είναι
άραγε νοµιµοποιηµένη, σε µια φιλελεύθερη δηµοκρατία, η άσκηση κρατικού
εξαναγκασµού σε ζητήµατα βιοηθικής; Το βιβλίο αυτό αναζητά τους λόγους
του βιοηθικού εξαναγκασµού στην ηθική της αυτονοµίας. Αφετηρία του
αποτελεί η επιχειρηµατολογία του Ronald Dworkin, στη µονογραφία του Life’s Dominion,
για τη συνταγµατική δυνατότητα να θεµελιωθεί ένα δικαίωµα στην άµβλωση
και την ευθανασία ως δικαίωµα ουσιωδώς θρησκευτικής ελευθερίας. Ωστόσο, ο
συγγραφέας δεν δικαιολογεί την εν λόγω κανονιστική αφετηρία του παρά
µόνο στο πλαίσιο µιας ανανεωµένης καντιανής φιλοσοφίας του δικαίου και
την εµπλουτίζει µε µια µεθοδολογία που έχει τη σύγχρονη ρίζα της στην
πολιτική φιλοσοφία του John Rawls. Ο αναγνώστης καλείται να αναστοχαστεί
ο ίδιος τη βασιµότητα του σχετικού φιλοσοφικού προβληµατισµού από το
εσωτερικό µεν των θεµελιωδών ηθικών και πολιτικών αρχών που, κατά το
περιεχόµενό τους, καθιστούν δυνατή τη συµβίωσή µας σε θεσµικές συνθήκες
ελευθερίας και ισότητας, εν όψει όµως των πλέον δυσεπίλυτων περιπτώσεων
ερµηνείας και εφαρµογής τους· από την οπτική γωνία, δηλαδή, µιας
κριτικής περιπτωσιολογίας. Τα κρίσιµα (αντι)παραδείγµατα συνυφαίνονται πρωτίστως µε την ηθική των άµεσα διαπροσωπικών σχέσεων, ιδίως των σεξουαλικών και της σχέσης εµπιστοσύνης µεταξύ ιατρού και ασθενούς, και, περαιτέρω, µε την εκλεκτική πραγµάτευση των πρακτικών διληµµάτων που µας θέτει η πρόσφατη ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας, ιδίως ως προς την αναπαραγωγική ανθρώπινη κλωνοποίηση, την προστασία της γενετικής µας ταυτότητας και τις εγγυήσεις µιας διανεµητικής ισότητάς µας στο πεδίο των εφαρµογών της άνευ προηγουµένου επιστηµονικής προόδου. Στο επίκεντρο της φιλοσοφικής προβληµατικής βρίσκεται µάλλον ο δικαστής παρά ο νοµοθέτης: τα παθήµατα του πρώτου, ως προς τη ζητούµενη δικανική κρίση του, (πρέπει να) γίνονται µαθήµατα για τον δεύτερο, ως προς τις προσήκουσες νοµοθετικές ρυθµίσεις του.
●● / ●● / ●●
Edgar Cabanas, Eva Illouz
Ευτυχιοκρατία.
Πως η βιομηχανία της ευτυχίας κυβερνά τη ζωή μας
Μετάφραση: Βασιλική Πέτσα
Αθήνα, Εκδόσεις Πόλις, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 337
Διαστάσεις: 14
x
20,5 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-435-731-4
Ζούμε σ' έναν κόσμο που επιδιώκει πάση θυσία την ευτυχία. Το να είναι
κανείς ευτυχισμένος έχει γίνει όχι μόνο σκοπός ζωής για πολλούς από
εμάς, αλλά επίσης δικαίωμα και υποχρέωση, άλλη μία εκδοχή του
αμερικανικού ονείρου - πράγματι, ποιος θα ισχυριζόταν ποτέ ότι θέλει να
είναι και να παραμείνει δυστυχής; Ως αρωγός στην κατάκτηση αυτού του
επιθυμητού στόχου, κατά τα τέλη της δεκαετίας του '90, αναδύθηκε μια
καινούργια επιστήμη: η Θετική Ψυχολογία, με τους γιατρούς της, τους
αυτοαποκαλούμενους επιστήμονές της και τους γκουρού της, οι οποίοι είναι
στο πλευρό σου για να σου διδάξουν πώς να είσαι ευτυχισμένος. Με την
ευγενική αλλά αυστηρή βοήθειά τους, θα μάθεις πώς να νικάς τα αρνητικά
και μη παραγωγικά συναισθήματα, αναπτύσσοντας αντ' αυτών τη χαρά και τη
θετικότητα. Και εάν αποτύχεις... δεν μπορείς να αποτύχεις. Δεν σου
επιτρέπεται να αποτύχεις, είσαι καταδικασμένος να επιτύχεις για το ίδιο
σου το καλό. Μα εάν όντως αποτύχεις, θα βαρύνεσαι αποκλειστικά εσύ με το
σφάλμα ή την ευθύνη, έχοντας επιδείξει έλλειψη θέλησης ή φιλοπονίας -
και, πάντως, όχι η κοινωνία.Δεν έχουμε, όμως, να κάνουμε εδώ με ένα καινοφανές τέχνασμα που έχει στόχο να μας πείσει, για μία ακόμα φορά, ότι ο πλούτος και η ανέχεια, η επιτυχία και η αποτυχία, η υγεία και η ασθένεια αποτελούν αποκλειστικά δική μας ευθύνη;
Και μήπως η αποκαλούμενη επιστήμη της ευτυχίας δεν επεκτείνει το πεδίο της κατανάλωσης στον εσωτερικό μας κόσμο, μετατρέποντας τα συναισθήματα σε κοινά εμπορεύματα;
Στο παρόν βιβλίο, ο Edgar Cabanas και η Eva lllouz ανιχνεύουν με έναν λόγο γεμάτο ζωντάνια τις απαρχές αυτής της νέας «επιστήμης» και διερευνούν τις επιπτώσεις ενός από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα των αρχών του αιώνα μας.
●● / ●● / ●●
Έλλη Λεμονίδου
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918). Ιστορία μιας οικουμενικής καταστροφής
Σειρά: Βασική ιστορική βιβλιοθήκη 7
Υπεύθυνοι σειράς: Ν.Ε. Καραπιδάκης, Κώστας Κωστής
Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της “Εστίας”, 2020 (Μάιος)
Διαστάσεις: 12
x
19 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-05-1776-7
Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να προσφέρει μια σύντομη και περιεκτική επισκόπηση όλων των βασικών όψεων του πολέμου, καθώς και ένα μικρό κεφάλαιο για την ελληνική πτυχή, επιχειρώντας να συνοψίσει σε λίγες σελίδες τη βασική γνώση που έχει συσσωρευτεί και κωδικοποιηθεί για κάθε μια από τις πολυσυζητημένες αυτές παραμέτρους. Παράλληλα αξιοποιεί τη μεγάλη δυναμική από τις εκδηλώσεις της εκατονταετηρίδας, προκειμένου να θέσει τα ζητούμενα και τις νέες προκλήσεις της έρευνας γύρω από το θέμα σε διεθνές επίπεδο. Ένα βιβλίο που απευθύνεται τόσο στον απλό αναγνώστη όσο και στον επιστήμονα ιστορικό, καθώς λειτουργεί ως οδηγός για την προσέγγιση και κατανόηση ενός κομβίκού γεγονότος της παγκόσμιας ιστορίας, υιοθετώντας συνειδητά αφήγηση απλή και κατανοητή.
●● / ●● / ●●
Φώτης Βασιλείου
Βυζάντιο (324-451). Η ανάδυση μιας νέας αυτοκρατορίας
Υπεύθυνοι σειράς: Ν.Ε. Καραπιδάκης, Κώστας Κωστής
Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της “Εστίας”, 2020 (Ιούνιος)
Διαστάσεις: 12
x
19 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-05-1777-4
(πηγή: Μουσείο Μπενάκη)
●● / ●● / ●●
Ημερολόγιο της «Ναυαρχίδος Κίμων» του Ανδρέα Μιαούλη. Ημέρες εμφυλίου πολέμου (1824)
Εισαγωγή, σχόλια: Τερέζα Πεσμαζόγλου
Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη, 2020 (Μάιος)
Σελίδες: 123
Διαστάσεις: 16
x
24 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-476-269-9
(πηγή: Μουσείο Μπενάκη)
Στέφανος Γκ. Μίλλερ
Η Νεμέα και Εγώ, 1999-2017
Τόμος Ι: 1971-1999, Τόμος ΙΙ: 1999-2017
Μετάφραση: Νικόλας Δημάκης
Αθήνα, Εκδόσεις Καπόν, 2020 (Φεβρουάριος)
Σελίδες: 865, με έγχρωμες και α/μ εικόνες
Διαστάσεις: 24,5
x
30 εκ.
ISBN
πανόδετου (set):
978-618-5209-56-8
Τιμή: 118,00 €
//
106,20 €
Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα αγγλικά
Ο
Στέφανος Μίλλερ μάς παρουσιάζει τις σημαντικότερες αρχαιολογικές του
ανακαλύψεις στη Νεμέα, μια προσωπική αυτοβιογραφία, μια κοινωνική
ιστορία με πολλά τοπικά ανέκδοτα περιστατικά, μια περιγραφή της
δημιουργίας ενός περιφραγμένου αρχαιολογικού πάρκου 180 περίπου
στρεμμάτων, που πλαισιώνεται από κυπαρίσσια, την ανέγερση ενός
αρχαιολογικού μουσείου και την ανακάλυψη χιλιάδων αρχαίων τέχνεργων που
στεγάζονται σ’ αυτό, την αναβίωση των Νεμέων Αγώνων
(www.nemeangames.org), την αναστήλωση έξι κιόνων του Ναού του Νεμείου
Διός, που προστέθηκαν στους τρεις που πάντοτε παρέμεναν όρθιοι ―αυτά
είναι μερικά μόνο από τα αποτελέσματα του έργου ζωής του συγγραφέα. Η
υπερηφάνειά του γίνεται ίσως περισσότερο αισθητή καθώς εξιστορεί τη
συμβολή των κατοίκων της περιοχής στην πραγματοποίηση του ονείρου του
και την αναπτυσσόμενη υπερηφάνειά τους για το έργο τους, όπως και για το
δικό του. Εξηγεί πώς ξεκίνησε το προκαταρκτικό έργο του στην Αθήνα και το Μπέρκλεϋ το 1971 και τις αρχικές του προσπάθειες στον χώρο το 1973. Παραδέχεται ότι, όταν ξεκινούσε, δεν πίστευε πως θα βρισκόταν ακόμα στη Νεμέα, μισό αιώνα μετά, αλλά αυτή η ιστορία έγινε σύντομα αναπόφευκτη. Ίσως δεν είναι σαφές στον αναγνώστη γιατί ένας νεαρός από τη Μεσοδυτική Αμερική, με ελβετο-γερμανική καταγωγή, πέρασε τη ζωή του στην Ελλάδα, ξεκινώντας το 1967, αν και ο Μίλλερ φαίνεται να πιστεύει ότι αυτό είχε προκαθοριστεί. Αλλά, όποια και να ήταν η αιτία, καθώς διαβάζουμε τη Νεμέα και εγώ, μπορούμε να είμαστε ευτυχείς που ο Ιντιάνα Μίλλερ είναι πια Έλληνας πολίτης.
(πηγή: Εκδόσεις Καπόν)
●● / ●● / ●●
Laura Kipkins
Κατά του έρωτα. Μια πολεμική
Μετάφραση: Κυριάκος Χαρίτος
Επιμέλεια: Ροζαλί Σινοπούλου
Αθήνα, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2020 (Μάιος)
Σελίδες: 231
Διαστάσεις: 14
x
21 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-221-847-1
Ποιος
θα μπορούσε να είναι εναντίον του έρωτα; Κανείς. Όπως όλοι ξέρουν, ο
έρωτας είναι μια μυστηριώδης και ακαταμάχητη δύναμη, με απέραντη εξουσία
πάνω στις σκέψεις και τις αποφάσεις της ζωής μας. Μήπως όμως υπάρχει κάτι λίγο ανησυχητικό σ’ αυτή την απόλυτη ομοιομορφία της γνώμης; Είναι αυτό άραγε το μόνο θέμα στο οποίο δεν χωράει καμία διαφωνία, στο οποίο μία και μοναδική αλήθεια είναι ανεκτή; Σκεφτείτε ότι και οι πιο ισχυρές θρησκείες γεννούν κάθε τόσο τους αιρετικούς τους. Κάθε ιδεολογία έχει τους αποστάτες της. Ακόμη και οι ιερές αγελάδες βρίσκουν κάποτε τους σφαγείς τους. Μόνη εξαίρεση ο έρωτας.
Εξ ου και η ανάγκη μιας πολεμικής εναντίον του. Μια πολεμική είναι ένας μικρός εκρηκτικός μηχανισμός που τοποθετείται κάτω από τον καναπέ σας. Δεν θα σας τραυματίσει (τουλάχιστον όχι σοβαρά). Σκοπός του είναι μόνο να ταρακουνήσει τα πράγματα και να υπονομεύσει μερικές βεβαιότητες.
●● / ●● / ●●
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ
Τεύχος 72
Κείμενα: συλλογικό
Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Β. Ελλάδος, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 110, με έγχρωμες και α/μ εικόνες
Διαστάσεις: 24,5
x
30 εκ.
ISSN
χαρτόδετου: 1108-5452
Όπως πάντα σημαντικοί συγγραφείς, επιστήμονες, δημοσιογράφοι και νέοι δημιουργοί, με άρθρα και συνεντεύξεις, δίνουν στο περιοδικό το στίγμα τους για τον πολιτισμό της καθημερινότητας μέσα από τις ιδέες και το έργο τους.
Το EDITORIAL με τίτλο «Πιο ‘δικοί’ μας δεν γίνεται» υπογράφει ο συγγραφέας Ευάγγελος Χεκίμογλου. Μέσα από αναφορές σε Θεσσαλονικείς με «ξενικά ονόματα» που άφησαν τα σημάδια της βαθιάς σχέσης τους με την πόλη σε κτίρια, δρόμους και ιστορίες, ο συγγραφέας αναδεικνύει την κοινή αγάπη για την πόλη και τη συνδέει με το παρόν: «Μοιραζόμαστε το ενδιαφέρον μας για τη Θεσσαλονίκη με τους σύγχρονούς μας, αλλά και με εκείνους που έζησαν στο παρελθόν. Και ίσως, αν δεν κάνουμε και άλλα τραγικά λάθη, να το μοιραστούμε και με εκείνους που θα ζήσουν στο μέλλον».
Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι έργο του Σολομώντα Νικρίτιν από τη Συλλογή Κωστάκη του MOMus – Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. («Άνθρωπος και Σύννεφο», περ. 1930. Λάδι σε καμβά 142.3 x 142.3).
ΑΦΙΕΡΩΜΑ // Ημερολόγιο Τέχνης και Ερημιάς
Όπως εξηγεί στην εισαγωγή του αφιερώματος ο Διευθυντής Σύνταξης, Κώστας Δ. Μπλιάτκας, «οι εμπειρίες του αποκλεισμού, η αβεβαιότητα και η αλλαγή στην αίσθηση του χώρου και του χρόνου, εκτός από τη μακρόσυρτη διαδικασία αποδοχής μιας έκτακτης κατάστασης, έδωσαν αφορμές για έμπνευση και δημιουργία σε καλλιτέχνες». Για τις εμπειρίες που άφησε πίσω του ο εγκλεισμός, η απομόνωση και οι κοινωνικές αποστάσεις γράφουν η Τάνια Βοσνιάδου, ο Άρις Γεωργίου, ο Ηρακλής Παπαϊωάννου και ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ενώ οι φωτογραφίες του αφιερώματος φέρουν την υπογραφή του Άρι Γεωργίου.
ΠΑΙΔΕΙΑ // Ο πρώην πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Ομότιμος καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής, Μιχάλης Παπαδόπουλος, μοιράζεται τις φοιτητικές αναμνήσεις στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας 1950-1960: τότε που η πόλη αγνοούσε την ατμοσφαιρική ρύπανση, το καλοκαίρι τη δρόσιζε η φρεσκάδα του Θερμαϊκού και το χειμώνα τη δοκίμαζε ο τρομερός Βαρδάρης. Τότε που οι σπουδές κόστιζαν, η εγγραφή, τα εξέταστρα και τα συγγράμματα για κάθε μάθημα ήταν υποχρεωτικά και «τοις μετρητοίς».
Για τα δύσκολα φοιτητικά χρόνια από το 1966 ως το 1975 γράφει όπως τα έζησε ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας Μανόλης Ξεξάκης: βιβλία που κόστιζαν όσο τέσσερα νοίκια, καθηγητές μυθικοί αλλά και αστείοι στην σοβαρότητά τους, λογοτεχνία και πολιτική -ή μη- ταυτότητα, είναι λίγα από τα στοιχεία που ανασύρει και αφηγείται από τα φοιτητικά του χρόνια. Διαφορετικές εικόνες του χθες με το σήμερα, όμως με κοινό παρονομαστή την φύση του ανθρώπου που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, όπως και η αξία του πολιτισμού.
Η μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Μαίρη Καιρίδη, αναρωτιέται αν ζούμε το τέλος του πανεπιστημιακού campus ή αν πρόκειται για την αφορμή για μία νέα αρχή και δημιουργεί τις μνήμες του μέλλοντος: «Τις Παρασκευές το χειμερινό εξάμηνο παρτάκι στο «τρίγωνο» και το εαρινό στο Αστεροσκοπείο ή στα γρασίδια».
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ // Η Θούλη Μισιρλόγλου, Αν. Διευθύντρια του MOMus- Πειραματικού Κέντρου Τεχνών, με τον τίτλο Going Digital γράφει για τους πολιτιστικούς οργανισμούς εν μέσω πανδημίας και τον ψηφιακό πολιτισμό που επέβαλε κάπως βεβιασμένα ο COVID-19. Κατά την ίδια, η ψηφιακή εμπειρία έρχεται όχι για να «καταργήσει», αλλά για να «συμπληρώσει» την πραγματική, εισάγοντας και έναν νέο «ηθικό κώδικα» που θα επιφέρει η νέα αυτή εποχή με πρόσημο την κοινωνική ταυτότητα.
ΙΣΤΟΡΙΑ // Τους συσχετισμούς ανάμεσα στο καθεστώς αποκλεισμού λόγω πανδημίας που βιώσαμε πρόσφατα και πτυχές των επιδημιών της γρίπης του 1918 και του 1957 αναδεικνύει ο συγγραφέας Ευάγγελος Χεκίμογλου. Αλιεύει στοιχεία από ρεπορτάζ, γελοιογραφίες και αρθρογραφία της εποχής για να μας τα παρουσιάζει υπό τον τίτλο που όπως φαίνεται αποτελεί διαχρονική σύσταση σε τέτοιες περιπτώσεις: «Αποφυγή παντός συνωστισμού».
Τι μπορεί να σκεφτεί ένας συγγραφέας βλέποντας ένα κτίριο; Ένα βραδάκι κοιτώντας το Σερβικό Προξενείο ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης θυμήθηκε ότι ογδόντα χρόνια πριν, επί Κατοχής, αυτό το κτίριο ήταν το κέντρο της βουλγαρικής προπαγάνδας και στέγαζε τη Βουλγαρική Λέσχη κατά παραχώρηση του γερμανικού στρατού. Οι Βούλγαροι όμως ξεκίνησαν εκστρατεία για την ίδρυση Βουλγαρικού Κρατικού Θεάτρου στην κατοχική Θεσσαλονίκη κι έτσι αφυπνίστηκαν οι Έλληνες σπεύδοντας να στήσουν, το 1943, το πρώτο Κρατικό Θέατρο στην πόλη.
ΜΟΥΣΙΚΗ // Για τη Μάγισσα Θεσσαλονίκη γράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Χρίστος Ζαφείρης επιχειρώντας μια ψυχαγωγική τοπογραφία της πόλης μέσα από τα τραγούδια και τα κέντρα διασκέδασης- τοπόσημα κάθε εποχής. Λευκός Πύργος, Καραμπουρνάκι, Χατζή Μπαξέ, Μπέχτσιναρ και Αρετσού όπως και το Φάληρο και η Καλαμαριά είναι εκεί χιλιοτραγουδισμένα και φορτωμένα με χιλιάδες αναμνήσεις. Στις διηγήσεις των παλαιοτέρων όμως είναι εκεί και η «Δόμνα» και το «Σαντέ», το καφέ του «Φλόκα» αλλά και το «Ντε φάκτο» που επέζησε και είναι ανοιχτό και σήμερα.
FRAGMENTA // Στο ξεκίνημα της συνεργασίας της Πολιτιστικής Εταιρείας με το περιοδικό Εντευκτήριο, ο Γιώργος Κορδομενίδης, εκδότης και διευθυντής, μοιράζεται το πολύτιμο αρχείο του περιοδικού και χαρακτηριστικές ιστορίες της έκδοσης: σε αυτό το τεύχος φιλοξενείται ένα κείμενο που γράφτηκε από τον Κώστα Ταχτσή το 1987, μόλις στην αρχή του ιστορικού περιοδικού, και φέρει τον τίτλο «Μεσ’ απ’ τα σίδερα».
ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ // Ο συλλέκτης ιστορικός ερευνητής Παναγιώτης Κίσκιλας προβάλλει τις επικοινωνιακές πρωτιές της Θεσσαλονίκης ξεκινώντας το ιδιότυπο ταξίδι του από την 25η Μαρτίου 1927 όταν έγινε η πρώτη δοκιμαστική εκπομπή από τον Λευκό Πύργο με την κεραία του Ναυτικού. Ο πρωτοπόρος ήταν ο Χρήστος Τσιγγιρίδης. Ανήμερα της εθνικής εορτής εξέπεμψε το Ράδιο Τσιγγιρίδη, Το 1995, στα 100 Χρόνια Ραδιοφώνου (1895-1995) προς τιμήν του Γουλιέλμο Μαρκόνι, η Θεσσαλονίκη έχει την πρώτη ιδρυτική πράξη Μουσείου Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα, της Μακεδονικής Φωνοθήκης- Φωνομουσείου.
Παράλληλα και αυτό το τεύχος φιλοξενεί ενδιαφέροντα θέματα και οπτικές μέσα από τις σταθερές ενότητές του: Αρχιτεκτονική, Εικαστικά, Θέατρο, Νέα Έκφραση, Ιστορικά και Καλλιτεχνικά Πορτρέτα, Ιστορία, Εν Θεσσαλονίκη, Κλειστές Στροφές, Μαρτυρίες, Προδημοσίευση, Γράμματα, Όσα δεν λέει η Φωτογραφία, Μικρές Ιστορίες.
Σε αυτό το τεύχος συμμετέχουν επίσης με κείμενα και υλικό οι: Γιάννης Βανίδης, Αλεξάνδρα Γουλάκη – Βουτυρά, Κατερίνα Διακομή, Γιάννης Επαμεινώνδας, Θάλεια Μαντοπούλου – Παναγιωτοπούλου, Πέτρος Μεχτίδης, Κώστας Μπλιάτκας, Ντίνος Παπασπύρου, Νίκος Ποδιάς, Βασίλης Σακελλαρίδης, Σάκης Σερέφας, Στέλιος Σκούλος, Θάλεια Στεφανίδου, Ελευθερία Στόικου, Σοφία Στυλιανού, Priyanka Sharma, Μικέλε Τροϊάνι, Στελλίνα Τρωιάνου.
●● / ●● / ●●
ΛΟΓΕῘΟΝ
Περιοδικό για το αρχαίο θέατρο. Τόμος 9
Θεματικός τόμος: Το θέατρο του Διονύσου
Κείμενα: συλλογικό
Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2020 (Ιούνιος)
Διαστάσεις: 17
x
24 εκ.
ISSN
χαρτόδετου: 2241-2417
Στο Λογείον:
περιοδικό για το αρχαίο θέατρο δημοσιεύονται πρωτότυπες επιστημονικές
εργασίες, οι οποίες αναφέρονται σε όλες τις όψεις του αρχαίου ελληνικού
και ρωμαϊκού θεάτρου και δράματος, στην πρόσληψή του από το νεότερο
θέατρο, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τις άλλες τέχνες, καθώς και
στη σύγκριση του με το θέατρο άλλων περιόδων και γεωγραφικών περιοχών.
●● / ●● / ●●
Παίζοντας με το μέλλον. Βιβλίο Δραστηριοτήτων
Κείμενα: Katie King
Εικονογράφηση: Julia Rose West
Μετάφραση: Επαμεινώνδας Χριστοφιλόπουλος, Βασιλική Καλοδήμου
Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 143, με έγχρωμες εικόνες
Διαστάσεις: 21
x
16 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-960-524-578-8
Τιμή: 15,00 €
//
στο βιβλιοπωλείο μας
13,50 €
●● / ●● / ●●
Ωκεανός
Με μια θεαματική εικονογράφηση για να ανακαλύψουμε τον θαλάσσιο κόσμο
Κείμενα: Emmanuelle Grundmann
Εικονογράφηση: Hélène Druvert
Μετάφραση: Καρίνα Λάμψα
Αθήνα, Εκδόσεις Καπόν, 2020 (Ιούνιος)
Σελίδες: 48, με έγχρωμες εικόνες
Διαστάσεις: 25
x
36 εκ.
ISBN
χαρτόδετου: 978-618-5209-58-2
Τιμή: 24,50 €
//
στο βιβλιοπωλείο μας
22,05 €
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου