Τις αγορεύειν βούλεται; Όλοι!

αγορεύω: βγάζω λόγο, δημηγορώ, μιλώ δημοσίως, ρητορεύω. Στην Ελλάδα οι οι περισσότεροι αγορεύουν και οι λιγότεροι ομιλούν κανονικά. Ο Έλλην , όπως είναι παγκοσμίως γνωστόν, είναι παντογνώστης, δικαιούται λοιπόν να αγορεύει, είτε πρόκειται για δημόσια συνάθροιση είτε πρόκειται για ιδιωτική συνομιλία.
Όταν συναντώνται οι ελληνοαγορεύοντες, αγορεύουν παραλλήλως: τα λόγια τους , ενώ ξεκινούν ευθυγράμμως , στην πορεία παίρνουν μιαν αποκλίνουσα τροχιά και περνούν δίπλα από το συνομιλητή τους, με αποτέλεσμα αυτός να μην ακούει τίποτα από αυτά που του λέει ο άλλος. Αυτό το θαύμα είναι ντόπια πατέντα κατοχυρωμένη διεθνώς,  με την επωνυμία "παράλληλοι μονόλογοι Made in Greece", κάτι σαν την  ονομασία "φέτα" για το ελληνικό αιγοπρόβειο τυρί.

"Σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως έλεγε ο Στάλιν
μία είναι η έξοδος από την στενωπό του καπιταλιστικού στάβλου
για τα  λιβάδια του κόκκινου Παραδείσου: η μαζική συμμετοχή

στην απεργία της Πέμπτης!"

Στη Βουλή της αρχαίας Αθήνας ο γραμματέας ρωτούσε τους αθηναίους αν επιθυμούν να ανέβουν στο βήμα λέγοντας την περίφημη φράση "Τις αγορεύειν βούλεται;". Σήμερα δεν είναι ανάγκη να σε παροτρύνει κάποιος γραμματέας για να μιλήσεις. Βουτάς το μικρόφωνο σε μία συνέλευση και βγάζεις έναν "δεκάρικο" περί ανέμων και υδάτων ή χώνεσαι απρόσκλητος σε μία συζήτηση , διακόπτοντας αγενώς τους ομιλούντες, και αρχίζεις να λες τη γνώμη σου με ύφος αυθεντίας μη επιδεχομένης ουδεμίαν αντίρρησιν περί της ορθότητος των απόψεών σου.

Οι αγορεύσεις των Ελλήνων πολιτικών μοιάζουν με τις τις καρυδιές, που βγάζουν καρύδια κάθε είδους. Ακούς ομιλίες μεστού περιεχομένου, ακούς όμως και παρλαπίπες, που σε κάνουν να αηδιάζεις  και να αγανακτείς με τον τουπέ των αγορητών , το θράσος και την αγένειά τους, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, το σαδιστικό στραγγάλισμα της αλήθειας και τα δηλητηριώδη υπονοούμενα κατά των αντιπάλων τους.
Οι πολιτικοί αυτοί είναι συνήθως ικανοί ρήτορες. Λίγοι όμως από αυτούς δυσκολεύονται να συντάξουν μία στοιχειώδη πρόταση, όταν δεν έχουν μπροστά τους το χειρόγραφο που τους έχουν γράψει οι παρακοιμώμενοι σοφολογιότατοι.Ένας υπήρξε μέγας λαοπλάνος χωρίς χειρόγραφο, ο Γεώργιος Παπανδρέου,  και μνημειώδεις οι λαϊκίστικες ατάκες του , όπως το "Πιστεύομεν  εις την λαοκρατίαν", τον Οκτώβρη του 1944.

Όσο πιο καλοί είναι στις ομιλίες τους οι πολιτικοί μας , τόσο πιο πολλά είναι τα ψέματα που λένε και τόσο πιο ελκυστικά είναι τα περιτυλίγματά τους.
Κλασικό παράδειγμα οι ρητορείες των παντελώς ανίκανων  τέως πρωθυπουργών  Κώστα Καραμανλή και  Γιώργου Παπανδρέου , που πριν από λίγα χρόνια  μάς διαβεβαίωναν  ότι όλα βαίνουν καλώς στο πλοίο που κυβερνούσαν,  ενώ αυτό βυθιζόταν μεσοπέλαγα. Θυμάστε τι ωραία που τα έλεγαν οι άχρηστοι , τι παρηγορητικά λόγια για τις πρόσκαιρες ταλαιπωρίες  που θα περνούσαμε , τι ανακουφιστικές υποσχέσεις για το μέλλον που θα ξημέρωνε λαμπρό ;

Θυμάστε επίσης τον Τσίπρα τον Μνημονιοσχίστη , πριν ανέβει στην εξουσία και αρπάξει τις ροπαλιές του Σόιμπλε στην γκλάβα;
Τώρα , όποτε είμαι τσιτωμένος και θέλω να κοιμηθώ καλά, ανοίγω την τηλεόραση και ακούω τον Κυριάκο , τον Άδωνη, τον Θεοδωράκη, τον Πορτοσάλτε. Αρκούν μερικές αράδες από τις υποσχέσεις τους για τις όμορφες μέρες που θα ζήσουμε μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν δηλαδή θα αρχίσει να ανθίζει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλιστικός Παράδεισος  που θα φέρουν, για να χαλαρώσω και να επέλθη μοι ο θείος Όνειρος/ αμβροσίην διά νύκτα...

Εν πάση περιπτώσει, στον τόπο αυτό με τα τόσα στραβά και τα ανάποδα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σε έναν τομέα τουλάχιστον είμαστε πολύ πιο πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο: την ακατάσχετη ρητορεία, που είναι η μάνα του πιο σιχαμερού λαϊκισμού.

Gerontakos