Ο φιλόσοφος Αβερρόης (1126-1198)*
Κεντρώνω (ρ. μετ.). Νύσσω διά κέντρου∙ κτυπώ ή τρυπώ με το κεντρί∙ τσιμπώ.||Εμβολιάζω, εγκεντρίζω φυτόν∙ φελιάζω.||Πλησιάζω ή φθάνω εις το κέντρον (του ουρανού): εκέντρωσεν ο ήλιος.
Κέντρωνες (οι). Αρχαίος γαλατικός λαός, οικών εν τη περιοχή των Άλπεων.
Κέντρων - ωνος (ο), λατ. cento. Λογοτεχνικόν είδος. Ενεφανίσθη από του τέλους της αρχαιότητος. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία, ο μελωδός Κοσμάς και άλλοι εποίησαν κέντρωνας, εκ στίχων του Ομήρου ιδίως, τα άλλως λεγόμενα ομηρόκεντρα, μία δε τραγωδία εκ 2640 στίχων υπό τον τίτλον «Χριστός πάσχων», αποδιδομένη εις Γρηγόριον Ναζιανζηνόν, συνετέθη υπό του αγνώστου συγγραφέως της εκ στίχων ους ηρανίσθη εκ γνωστών δραμάτων του Ευριπίδου. Ανάλογα λατινικά εποιήθησαν εκ στίχων του Βιργιλίου. Πλήθος κεντρώνων παρήγαγον, κυρίως κατά τον Μεσαίωνα, οι μοναχοί τόσον του Βυζαντίου όσον και της Δύσεως.
Εις την θεωρητικήν θεμελίωσιν του κέντρωνος προέβη ο Αμπουλχαλίντ Μουχάμαντ ιμπν Άχμαντ ιμπν Μουχάμαντ ιμπν Ρουσντ, ακολούθως ονομασθείς Μπενραΐστ, μετέπειτα Αβενρίζ, ύστερον Αμπέν-Ρασάντ ή και Φίλιους Ροσάντις, μετά δε παρέλευσιν ενός αιώνος αποκληθείς Αβερρόης, δώσας κοσμολογικήν και ανθρωπολογικήν σημασίαν εις τον ποιητικό νου. Κλίνων προς τας πανθεϊστικάς αρχάς, υπεστήριξε ότι δεν υπάρχει παρά είς μόνος ποιητικός νους διά πάντας τους ανθρώπους και ότι η ιδιαιτέρα ψυχή εκάστου ανθρώπου, προωρισμένη να χαθή μετά του σώματος, δεν γίνεται ικανή να διανοείται παρά μόνον εκ της παροδικής της ενώσεως μετά του καθολικού νου.
Σπουδάσας Θεολογίαν, Κανονικόν Δίκαιον, Ιατρικήν, Μαθηματικά και Φιλοσοφίαν, εφήρμοσεν την θεωρίαν του αντιμετωπίσας τον Αριστοτέλη κατά τρεις τρόπους: α΄) αναφέρων εκάστην παράγραφον του έργου του και εξηγών αυτήν κατά λέξιν∙ β΄) αναφέρων τας πρώτας λέξεις εκάστης παραγράφου και εξηγών κατόπιν το σύνολον, χωρίς να διακρίνηται, εκ πρώτης όψεως, τι ανήκει εις αυτόν και τι εις τον Αριστοτέλη, και γ΄) παραφράζων ή μάλλον συνθέτων ολόκληρα φιλοσοφικά δοκίμια, με τους ιδίους τίτλους του έλληνος φιλοσόφου.
Ο Αβερρόης, γόνος καλλίστης οικογενείας της Ανδαλουσίας, εγεννήθη εν Κορδούη, τω 1126, και απέθανεν εν Μαρόκω, τω 1198.
Μια λογοτεχνική αφηγηματική σύνθεση που εστιάζει στις οριακές στιγμές, εκεί όπου οι αντίρροπες δυνάμεις έρχονται στο προσκήνιο και οι έριδές τους συνταράσσουν το σώμα του μύθου, της ιστορίας και των ιδεών.
Εμφύλιες αντιθέσεις και συγκρούσεις, Αρκάδων και Λακεδαιμονίων, Τεγέας και Μα- ντινείας, Αριστοκρατών και Δημοκρατικών, Αρχαιότητας και Χριστιανισμού, Βυζαντινών και Καθολικών, Διαφωτισμού και Ρομαντισμού μέσα στην επανάσταση του 1821, «επίσημης» και «λαϊκής» Λογοτεχνίας στον μεσοπόλεμο, Αρι- στεράς και Δεξιάς την περίοδο 1944-1949, Μοντέρνου και Μεταμοντέρνου στις μέρες μας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας...
Γραμμένο με την τεχνική της μεταμυθο- πλασίας, το Εμφύλιο σώμα του Κώστα Βούλγαρη αντλεί απ’ όλα τα προηγούμενα βιβλία του (Τα άλογα της Αρκαδίας, Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη, Στο όνειρο πάντα η Πελοπόννησο...) και φέρνει σε πρώτο πλάνο, δηλαδή μέσα στο λογοτεχνικό κείμενο, τις ίδιες τις φωνές της ιστορίας, την κάθε μία με τη δικιά της γλώσσα, με τη δικιά της αλήθεια.
Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, μια αναζήτηση «εκείνων που μας χωρίζουν», με στόχο την ανά- δειξη των αντιθέσεων που κινούν την ιστορία και στοιχειώνουν τη δικιά μας ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου