Εκόμισε εις την τέχνην το μοντερνιστικό της πνεύμα

Louise Bourgeois - Wikipedia, the free encyclopedia [........]Έχει ειπωθεί πως είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος το έργο της Λουίζ Μπουρζουά σε όλη του την έκταση, εφόσον δεν είναι έτοιμος να αναγνωρίσει την εμμονή της στις αντιθέσεις. Η διεθνούς φήμης γλύπτρια επικέντρωσε την τέχνη της πάνω στις αντιθέσεις του θηλυκού και του αρσενικού, του σκληρού και του μαλακού (στα υλικά), σε χώρους εσωτερικούς και εξωτερικούς, με έντονα χρώματα ή μονότονους συνδυασμούς.

Η μεγάλη κυρία της γλυπτικής πέθανε στη Νέα Υόρκη, το 2010, στα 98 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα πολυποίκιλο έργο. Η θεματική της περιστρεφόταν κυρίως σε ζητήματα όπως η γυναικεία φύση, η σεξουαλικότητα, η υπαρξιακή αγωνία και η μοναξιά, επιχειρώντας μέσω της τέχνης της να βρει την προσωπική της ισορροπία - άλλωστε η ίδια δήλωνε πως “η τέχνη είναι η υπέρτατη υγεία του νου”.
Προς τιμή της μεγάλης γλύπτριας που είχε πολιτογραφηθεί Αμερικανίδα, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) έχει λανσάρει ένα πλήρες site στο οποίο παρουσιάζονται τα χαρακτικά της Λουίζ Μπουρζουά. Η ονομασία του site είναι “Louise Bourgeois: The Complete Prints & Books” - επικεντρώνει στη διαδικασία δημιουργίας την οποία ακολουθούσε η καλλιτέχνης, παρουσιάζοντας τα πολλά προκαταρκτικά στάδια έως την τελική εκτύπωση της σύνθεσης.
Το site αυτό αναμένεται να περιέχει (όταν ολοκληρωθεί) περί τις 3.500 φωτογραφίες που θα αντιστοιχούν στο συνολικό έργο των εκτυπώσεων και των λεγόμενων “Illustrated books” (Εικονογραφημένα βιβλία) της Μπουρζουά, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται ήδη στη συλλογή του ΜΟΜΑ. Έχοντας σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να καταδείξει τη δημιουργική διαδικασία, το site δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση και στην αλληλουχία ανάμεσα στις εκτυπώσεις, στα σχέδια και στα γλυπτά.
Εμείς, ως επισκέπτες του site, μπορούμε να απολαύσουμε εκ πρώτης κάποια από τα βασικά έργα της δημιουργού, αλλά και να ενημερωθούμε για την ίδια τη διαδικασία δημιουργίας τους.

Πηγή: Ιστοσελίδα OTE - 26/7/2013

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την Wikipedia

Η κυβέρνηση σε κίνδυνο

TVXS| 31 Οκτ. 2015

Απόστολος Διαμαντής

Κακοί οιωνοί στον ορίζοντα, για την κοινωνία αλλά και για το μέλλον της κυβέρνησης, καθώς δόθηκε εντολή για απελευθέρωση από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου όλων των πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης, όπως οι πλειστηριασμοί. Την Πέμπτη (29/10) γνωστοποιήθηκε στις τράπεζες απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων με την οποία δεν παρατείνεται εκ νέου η κοινή υπουργική απόφαση που ανέστειλε πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης αρχικά ως την 30η Σεπτεμβρίου και εν συνεχεία ως την 31η Οκτωβρίου.Αυτό σημαίνει ότι άνοιξε ο δρόμος για πλειστηριασμούς, εξώσεις, αλλά και κάθε είδους αναγκαστικές εκτελέσεις, όπως οι δεσμεύσεις μισθών και συντάξεων, αλλά και οι κατασχέσεις ακινήτων και περιουσιών ακόμα και για μικροποσά.  Από τη Δευτέρα γίνονται όλες οι πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης, εκτός του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας, η οποία προστατεύεται μέχρι το τέλος του έτους. Αλλά θα προστατεύεται και μετά; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, εάν κρίνει από τις πράξεις και όχι από τις υποσχέσεις της κυβέρνησης.
Η εξέλιξη αυτή ακουμπά το πιο ευαίσθητο σημείο της τεράστιας κοινωνικής κρίσης των τελευταίων ετών, την κατοικία. Εάν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να ρυθμίσει το ζήτημα του ιδιωτικού χρέους, προστατεύοντας την κατοικία και τους πολίτες, τότε κινδυνεύει να βρεθεί σε πολιτικό κενό, δηλαδή να καταρρεύσει απότομα.
Και ο λόγος είναι πως μια τέτοια εξέλιξη - εάν δηλαδή δεν προστατευθεί αποτελεσματικά η πρώτη κατοικία, εάν δεν ρυθμιστούν τα χρέη προς τις τράπεζες με κούρεμα των οφειλών, όπως επιβάλει η δικαιοσύνη, καθώς δεν μπορεί ο οφειλέτης να πληρώνει μόνον αυτός την βίαιη μείωση του εισοδήματος και οι τράπεζες να συνεχίζουν αμέριμνες να κερδίζουν – θα οδηγήσει σε απώλεια της  πολιτικής και ιδεολογικής  ηγεμονίας, της κυβέρνησης.
Διότι, τι σόϊ αριστερή κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα εκτελεί απλώς τις εντολές των τραπεζιτών και των δανειστών της χώρας; Εάν απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί και εάν δεν ρυθμιστούν δίκαια τα κόκκινα δάνεια, τότε θα έχει εκλείψει κάθε λόγος για στήριξη της κυβέρνησης, τόσο από την μεσαία τάξη, όσο και από τις λαϊκές τάξεις, που θα την αντιμετωπίζουν πλέον ως εντολοδόχο των δανειστών.
Και κάπως έτσι, η κυβέρνηση της αριστεράς θα μετράει τον βίο της αντίστροφα και θα καταλήξει μάλιστα και σε ιστορική πολιτική ήττα, στις επόμενες εκλογές.
Ελπίζω να βρουν τρόπο στο Μαξίμου να ανακόψουν την επίθεση που σχεδιάζεται προς την ελληνική οικογένεια. Διαφορετικά ο ασκός του Αιόλου θα ανοίξει πολύ γρηγορότερα, καθώς σ’ αυτήν την πραγματικά αντικοινωνική απόφαση θα προστεθούν και όλα τα υπόλοιπα που τώρα μόλις που γίνονται ανεκτά: βαρύτατη φορολογία, μειώσεις συντάξεων, απειλή της συνοχής από την ανεξέλεγκτη μεταναστευτική ροή, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, καταστροφή της μεσαίας τάξης, πάγωμα της αγοράς.
Όλα αυτά θα προστεθούν και η κατάργηση του δίχτυ προστασίας των οφειλετών θα λειτουργήσει ως αναμμένο φυτίλι σε δυναμίτη, μέσα σε αποθήκη εύφλεκτων υλικών.

* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι συγγραφέας

Στους ανθρώπους χρωστούν να δηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους οι άνθρωποι!

 
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ανθρωποι και θεοί

H Καθημερινή, 31.102915

​«Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν»... Μα ποιον Θεό να ευλογήσουν, ποιον να παρακαλέσουν ή να ευχαριστήσουν όσοι σώθηκαν από τα κύματα του Αιγαίου και βρήκαν απάγκιο στα εκκλησάκια που άνοιξαν οι Μυτιληνιοί; Σε ποιον μεγαλοδύναμο να στραφούν, όποιο κι αν είναι το θρήσκευμα ή το δόγμα τους, είτε μουσουλμάνοι είναι είτε καθολικοί ή ζωροαστριστές; Πώς να πειστούν με τόσο θάνατο και με τόση κακία να τους στρώνει τον δρόμο; Κι ωστόσο, στις καταστροφές, ένας παράδοξος, σχεδόν εξωανθρώπινος μηχανισμός οδηγεί τους πιστούς, αντί να μεμφθούν τον Θεό για τον χαμό όσων έμειναν δίχως τη βοήθειά του και πέθαναν, να τον ευγνωμονούν για όσους κατάφεραν να σωθούν. Και να θεωρούν τη σωτηρία τους σημάδι της ισχύος του και απόδειξη του ελέους του. Οσο για κείνους που χάθηκαν, «ήταν το γραμμένο τους», το πεπρωμένο, το κισμέτ, το κάρμα. Αμέτρητες λέξεις έχουν πλάσει οι γλώσσες των ανθρώπων για να πουν τον ίδιο πράγμα: την αδυναμία μας να ορίσουμε τη μοίρα μας.
Στους ανθρώπους χρωστούν να δηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους οι άνθρωποι. Σ’ εκείνους που μοιράζονται τα βάσανά τους. Σ’ εκείνους που πενθούν τα θαλασσοπνιγμένα παιδιά των άλλων σαν να ’ναι δικά τους. Και νιώθουν να γυρνούν οι ίδιοι στη ζωή μόλις βλέπουν ένα ξυλιασμένο πιτσιρίκι να ξανανοίγει τα μάτια του χάρη στη θέρμη γιατρών και εθελοντών. Αλλά και στους ανθρώπους χρωστούν να δηλώνουν τον θυμό τους οι άνθρωποι. Σ’ εκείνους που συνεχίζουν απτόητοι να σφάζουν εν ονόματι ενός βάρβαρου θεού, να δένουν αιχμαλώτους στις αρχαίες κολόνες και να ανατινάζουν μαζί ανθρώπους και μάρμαρα. Σ’ εκείνους που διαμελίζουν μια χώρα, τη Συρία, και αλληλοσκοτώνονται για το ποιος θα τη «σώσει», αδιάφοροι για το αν αδειάζει από ανθρώπους. Σ’ εκείνους που, όπως ο στρατός του Ερντογάν, βομβαρδίζουν τους Κούρδους, μολονότι οι Κούρδοι πολεμούν σχεδόν μόνοι τους το αποκρουστικό χαλιφάτο. Σ’ εκείνους που, όπως οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, πρώτα νοιάζονται πώς να σιγουρέψουν τα συμφέροντά τους κι ύστερα για τα μιλιούνια των ανθρώπων που φεύγουν από το τίποτε και προσφυγεύουν προς τίποτε. Σ’ εκείνους που, όπως η Γερμανία, λένε ότι θα κρατήσουν ανοιχτές τις πόρτες της αλληλεγγύης κι ύστερα προσεύχονται στους δικούς τους θεούς να έρθει όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο βαρύς ο χειμώνας...

Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες !

 

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

 Λαοκόων***

Οι Έλληνες αποσύρθηκαν !  Ιαχές ουρανομήκεις
ας φθάσουν ως τον Άρη, τον προστάτη μας θεό,
εμάς των Τρώων. Σχεδόν δεν είναι πιστευτό
πως, έτσι, απότομα, οι μέρες ετελείωσαν της φρίκης.

Οι Έλληνες αποσύρθηκαν !  Άφησαν μάλιστα κι αυτό
εδώ το ενθύμιο, τον ίππο. Υψηλός, επιμήκης,
τεράστιος, στην πόλη ας μείνει σύμβολο αιώνιο της νίκης
μας της μεγάλης. Μέσ’ ας τον σύρουμε. ( Κι ας φώναζε

−κακό πάντα στο νου του έβαζε αυτός− ο γέροντας
ιερέας μας: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Να παρασύρει μερικούς στη δυσπιστία του είχ’ επιτύχει
 
αλλά, ευτυχώς, από τις περιπτύξεις των φιδιών πέθανε 
________ασπαίροντας ).
Εμπρός !  Τώρ’ ας κυλήσουμε τον ίππο μες στα τείχη.
Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες !  Τι τύχη !

 

Λαοκόων - Βικιπαίδεια

ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΉ  :Ένδον, 1960

 

Δημουλάς, Άθως (Αθήνα 1921 – 1985). Ποιητής. Σύζυγος της ακαδημαϊκού και ποιήτριας Κικής Δημουλά (βλ. λ.), σπούδασε πολιτικός μηχανικός και σταδιοδρόμησε στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την ποίηση. Στα γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1951 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής Ποιήματα. Ακολούθησαν οι συλλογές Νέα ποιήματα (1951), Σονέττα (1953), Χωρίς τίτλο (1956), Ορφεύς (1958), Ένδον (1960), Αυτή η πραγματικότητα και η άλλη (1961), Περί μνήμης (1964), Άλλοτε και αλλού (1966), Ο Αγρός της τύχης (1972) κ.ά. Το 1966 τιμήθηκε με το Β’ κρατικό βραβείο ποίησης. Οι στίχοι του είναι εμπνευσμένοι από το αστικό περιβάλλον όπου έζησε, ενώ το σύνολο του έργου του, τουλάχιστον ως προς το ύφος του, είναι επηρεασμένο από τον Καβάφη.

ΡΕΚΟΡ ΕΞΑΓΩΓΩΝ

ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ , ΚΡΥΩΝΩ!

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΝ ΠΡΟΣΗΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΡΜΑΝΣΕΩΣ

Ανταποκρίσου στην τρυφερότητά μου! Γέμισέ με με έκσταση!

*Mon cœur s'ouvre à ta voix - Wikipedia, the free encyclopedia

«Ακαδημαϊκό πρεκαριάτο» και προλεταριοποίηση

η κινητικότητα του «ακαδημαϊκού πρεκαριάτου» προς την προλεταριοποίηση

Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα προσανατολισμού προς μια δημιουργική
και δυναμική πολιτική που θα αξιοποιεί τους νέους επιστήμονες και ερευνητές

Κατερίνα Πάπαρη*

Τον Ιούνιο του 1871, στον επικήδειο λόγο του για τον γερμανό φιλόσοφο Friedrich Ueberweg, ο Dilthey έθιγε το επίμαχο για την εποχή ζήτημα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας των νέων διδακτόρων, αναφερόμενος στα τμήματα φιλοσοφίας. Κατά τα λεγόμενά του: 

Θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσουμε κάποια στιγμή πόσοι επιδίωξαν φιλοσοφική καριέρα στα γερμανικά πανεπιστήμια τα τελευταία πενήντα χρόνια και ποια απέβη τελικά η μοίρα τους. Θα διαπιστώναμε τότε ότι η απόφασή τους απαιτούσε πολύ θάρρος.¹

Σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη έως και στεροτυπική εικόνα που έχουμε για τους γερμανούς ακαδημαϊκούς του 19ου αιώνα, η πραγματικότητα ήταν ότι, τη δεκαετία του 1850, για την πλειονότητα των νέων διδακτόρων και άμισθων λεκτόρων που επιθυμούσε ακαδημαϊκή καριέρα το εγχείρημα ήταν σχεδόν αδύνατο: απαιτούνταν αρκετό κουράγιο, αυταπάρνηση και θυσίες από μέρους τους, αφού συνήθως χρειάζονταν έως και 14 χρόνια από την απόκτηση του διδακτορικού τίτλου, και συνήθως υπερέβαιναν τα 40 έτη τους για να διοριστούν ως λέκτορες.² Ασφαλώς, η δυσκολία αυτή για την εποχή δεν οφειλόταν μόνο στις περικοπές της κρατικής επιχορήγησης στα πανεπιστήμια λόγω της οικονομικής δυσπραγίας αλλά και στη μεγάλη για την εποχή απήχηση και ζήτηση των φυσικών και θετικών επιστημών. Το εντυπωσιακό είναι ότι σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η πραγματικότητα αυτή φαίνεται εξίσου οικεία και γνώριμη στους σημερινούς νέους διδάκτορες. 
Όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το 2010, το σύνολο των μεταπτυχιακών φοιτητών ήταν 35.570 και των υποψηφίων διδακτόρων 23.853. Όπως προκύπτει από το Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών, μόνο τα έτη 2014/2015 υποβλήθηκαν στο ελληνικό πανεπιστήμιο σχεδόν 950 διδακτορικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι την τελευταία δεκαετία (2000-2010) έχει καταγραφεί μαζική αύξηση του αριθμού διδακτορικών τίτλων στις χώρες του ΟΟΣΑ, παρουσιάζοντας αύξηση κατά μέσο όρο 5% το χρόνο.³ Όμως ποιες είναι οι προοπτικές για το μέλλον και οι εργασιακές συνθήκες για τους νέους διδάκτορες που επιθυμούν να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καριέρα; Ειδικότερα σήμερα, που η εμβληματική τάση σε διεθνές επίπεδο υποδηλώνει ότι η ανώτατη εκπαίδευση έχει πάψει να αποτελεί ικανό εφόδιο για εξασφάλιση εργασιακής σταθερότητας και κοινωνικής ευημερίας. 
Οι απαρχές του σημερινού προβλήματος ξεκινούν τη δεκαετία του 1970, όπου μια βασική παράμετρος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου έμελλε να σηματοδοτήσει και να καθορίσει τελεσίδικα τις επαγγελματικές δυνατότητες και των νέων διδακτόρων. Η παράμετρος αυτή αφορούσε την ολοένα αυξανόμενη ευελιξία της αγοράς εργασίας που άνοιγε την ατζέντα για τη μεταφορά του ρίσκου και της ανασφάλειας στους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός παγκόσμιου «πρεκαριάτου», της «νέας επικίνδυνης τάξης», σύμφωνα με τον Standing.⁴ Το πανεπιστημιακό περιβάλλον είναι ένας κοινωνικός εργασιακός χώρος στον οποίο έχουν δρομολογηθεί και αποτυπώνονται οι ραγδαίες αλλαγές του νεοφιλελεύθερου εργασιακού καθεστώτος. Τα τελευταία χρόνια, ολοένα περισσότερο θεματοποιείται τόσο βιβλιογραφικά όσο και σε άρθρα, σε μακροσκελείς συζητήσεις σε blog διδακτόρων ή φοιτητικών συλλόγων, η προοπτική, το μέλλον και κυρίως τα αδιέξοδα της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας: η συζήτηση θεματοποιεί το εργασιακό καθεστώς του «ακαδημαϊκού πρεκαριάτου» ανακινώντας τα ζητήματα της χαμηλά αμειβόμενης εργασίας, του εθελοντισμού και των απαράδεκτων εργασιακών συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι βοηθοί καθηγητών και οι ωρομίσθιοι διδάσκοντες. Πρόκειται για ένα ζήτημα με διεθνείς διαστάσεις, συγκαταλέγοντας ασφαλώς σε αυτές και την ελληνική περίπτωση. 
Ποιες είναι, λοιπόν, οι εργασιακές συνθήκες και τα εργασιακά δικαιώματα των νέων διδακτόρων σήμερα; Οι νέοι ερευνητές, κατά την πρώιμη περίοδο της σταδιοδρομίας τους (early career researchers) ως εργαζόμενοι σε ακαδημαϊκό περιβάλλον, σύμφωνα με τον Saunders υπόκεινται σε αρκετά επισφαλείς εργασιακές συνθήκες που ενδέχεται να διαρκέσουν αρκετά χρόνια.⁵ Παρά το γεγονός ότι κύριο γνώρισμα αυτών των συνθηκών είναι η «προσωρινότητα» (casualization) της απασχόλησης, το νέο επιστημονικό δυναμικό επιλέγει αυτήν τη συνθήκη έναντι του φόβου να δικαιολογήσει μελλοντικά στο βιογραφικό του σημείωμα ένα «κενό» εργασίας στην καριέρα του (early career gap). Ως εκ τούτου, οι νέοι διδάκτορες καλούνται να ανταποκριθούν σε πρακτικές απασχόλησης που συνάδουν με τις απαιτήσεις της αγοράς· υπογράφουν μονοετή συμβόλαια μεταδιδακτορικής έρευνας, στη διάρκεια των οποίων προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως βοηθοί διδασκαλίας με εξαιρετικά χαμηλή αμοιβή, και στοιχειώδη ή/και ανύπαρκτη ασφάλιση (συνήθως αποκλεισμένοι από συνταξιοδοτικές εισφορές και κοινωνικές παροχές), ενώ συγχρόνως αναλαμβάνουν έναν ογκώδη φόρτο εργασίας με οργανωτικά και διοικητικά ζητήματα μέσα σε ένα ανταγωνιστικό ακαδημαϊκό/εργασιακό περιβάλλον. 
Ειδικότερα, όσον αφορά τους έλληνες διδάκτορες, μετά την εκπόνηση της διατριβής, σε πολλές περιπτώσεις ξεκινά ένας αγώνας αιτήσεων για χρηματοδότηση μεταδιδακτορικής έρευνας κατά κύριο λόγο σε πανεπιστήμια της Ευρώπης ή της Αμερικής, ώστε να εξασφαλιστεί τόσο ο βιοπορισμός –που συχνά δεν καλύπτεται επαρκώς– όσο και η ερευνητική εμπειρία και εργασία. Ωστόσο, το ίδιο το εργασιακό αυτό καθεστώς υπονομεύει συχνά και την ίδια την έρευνα· ο υποψήφιος, μόλις γίνει δεκτός, αντί να εμβαθύνει στην έρευνα που έχει αναλάβει, ξεκινά τις περισσότερες φορές να επεξεργάζεται τη νέα ερευνητική πρόταση, όπως και τα υπόλοιπα αναγκαία προαπαιτούμενα –π.χ. δημοσιεύσεις– που θα υποβάλλει στο επόμενο πρόγραμμα για να εξασφαλίσει την επόμενη χρηματοδότηση σε διαφορετικό πανεπιστήμιο και πιθανότατα σε διαφορετική χώρα ή/και ήπειρο. Προς επίρρωση αυτής της πραγματικότητας, η Oili-Helena Ylijoki υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια νέα κατηγορία ακαδημαϊκού προσωπικού, μια μάζα «ερευνητών προγραμμάτων» (project researchers). Αυτοί είναι «ευέλικτοι εργάτες» της γνώσης που μετακινούνται, ανάλογα με το εκάστοτε συμβόλαιο, από το ένα πρόγραμμα στο επόμενο, χωρίς να εξασφαλίζεται απαραίτητα μια συνέχεια μεταξύ τους. Όπως υπογραμμίζει, αντίθετα, με την αναμενόμενη, λογική γραμμικότητα στην εξέλιξη, η απασχόλησή τους περιλαμβάνει μια κυκλική επαναληψιμότητα, καθώς μεταβαίνουν από το ένα πρόγραμμα στο άλλο, κατά έναν κυκλικό τρόπο, χαρακτηριστικό όχι μόνο της βραχυπρόθεσμης απασχόλησης αλλά και ενδεικτικό μιας επαγγελματικής απασχόλησης που κινείται οριζόντια, χωρίς να ανέρχεται στη σκάλα της επαγγελματικής ή/και κοινωνικής ανέλιξης.⁶
Ο Alexandre Afonso, σε σχετικό άρθρο του για τη σημερινή ακαδημαϊκή ζωή των νέων διδακτόρων, υποστηρίζει ότι η ακαδημαϊκή αγορά εργασίας είναι δομημένη από πολλές απόψεις σαν μια συμμορία ναρκωτικών·⁷ κατ’ αναλογία με τα χαμηλόβαθμα και χαμηλόμισθα βαποράκια που διακινδυνεύουν τη ζωή τους και ανταλλάσσουν το τρέχον εισόδημά τους για έναν αβέβαιο μελλοντικό πλουτισμό, όμοια οι νέοι διδάκτορες δέχονται να εργαστούν με επισφαλείς όρους ως «εξωτερικοί» συνεργάτες πανεπιστημιακών τμημάτων, αναλαμβάνοντας ένα μέρος των καθηκόντων του «πυρήνα των μυημένων», ειδικά το κομμάτι της διδασκαλίας και κάτω από εντεινόμενη πίεση για έρευνα και δημοσιεύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν μελλοντικά μια μόνιμη θέση. Από αυτό το σύστημα «κινήτρων» επωφελούνται τα πανεπιστήμια σε διεθνές επίπεδο, καθώς βασίζουν τη λειτουργία τους σε ένα βαθμό στον ολοένα αυξανόμενο «εφεδρικό στρατό» ακαδημαϊκών που εργάζεται με περιστασιακές συμβάσεις. 
Ο νέος ερευνητής, έτσι, παγιδεύεται και εγκλωβίζεται για αρκετά χρόνια σε μια συνεχή αναζήτηση συμβολαίων μεταδιδακτορικών προγραμμάτων, μέσα σε ένα εργασιακό καθεστώς που ανοίγει το δρόμο προς μια διαρκή επαγγελματική και ψυχολογική εξουθένωση (burnout) και ένα αβέβαιο και αδιέξοδο μέλλον. Πρέπει να σημειωθεί ότι η προβληματική αυτή κατάσταση, ενώ είναι γενικευμένη σε όλους τους κλάδους των επιστημών, σημειώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στο χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών λόγω της διεθνούς απαξίωσης και υποβάθμισής τους. Πολλώ δε μάλλον στα καθ’ ημάς, όταν γίνεται λόγος για τις νεοελληνικές σπουδές, στο πλαίσιο των οποίων η δυνατότητα ακαδημαϊκής εργασίας και έρευνας είναι εξαιρετικά περιορισμένη. 
Οι επισφαλείς αυτές συνθήκες δεν είναι απλώς ένα ζήτημα επαγγελματικής αποκατάστασης ή ακαδημαϊκής καριέρας, αλλά ένα οξύτατο κοινωνικό ζήτημα, καθώς αποτυπώνει στην πραγματικότητα ένα καθεστώς ανεργίας που καλύπτεται με προσωρινή απασχόληση, εντός της οποίας ο εργαζόμενος κινείται παντελώς εξατομικευμένα, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού μιας εργασιακής κοινότητας. Ασφαλώς, η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία ακόμη και με αυτούς τους όρους φαντάζει ή/και παραμένει προνομιούχα σε σχέση με άλλους εργασιακούς χώρους. Ωστόσο, η ταξική διαστρωμάτωση στους κόλπους της κοινωνικής ομάδας των νέων διδακτόρων είναι καθοριστικός παράγοντας για να καταστεί δυνατό να επιδιώξει κάποιος ακόμη και τις παραπάνω προσφερόμενες εργασιακές δυνατότητες. Ένας εύλογος αριθμός διδακτόρων που αδυνατεί να αντεπεξέλθει στους όρους της κινητικότητας, και αποφασίζει να μην μεταναστεύσει στο εξωτερικό, πολύ δύσκολα επιτυγχάνει να αξιοποιήσει το ακαδημαϊκό του κεφάλαιο, ενώ εργασιακά απορροφάται σε άλλους κλάδους, όπως στη δευτεροβάθμια δημόσια ή ιδιωτική εκπαίδευση, σε ιδιωτικά κολλέγια ή ΙΕΚ, στο χώρο των εκδόσεων, και αλλού, με εξίσου επισφαλείς εργασιακούς όρους, υπογράφοντας ανανεώσιμες ή/και παράνομες συμβάσεις με πολύ χαμηλές αμοιβές (συνήθως ωρομισθία), ανασφάλιστος ή τρόπον τινά αυτοαπασχολούμενος. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η ετεροαπασχόληση πολλών νέων διδακτόρων οφείλεται επιπλέον και στον αποκλεισμό τους από θέσεις που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), καθώς κοινή πρακτική σε αυτό είναι να γίνονται δεκτοί σε καθηγητικές θέσεις άνθρωποι που κατέχουν ήδη ακαδημαϊκές έδρες. Το αποτέλεσμα είναι να καθίσταται αδύνατη όποια διαδικασία πρόσληψης κατόχων νεοαποκτηθέντων διδακτορικών τίτλων, εφόσον εκ προοιμίου αποκλείονται από το συναγωνισμό με τους ήδη διορισμένους καθηγητές. 
Οι νέοι διδάκτορες είναι μια κοινωνική ομάδα σε διαρκή κινητικότητα και επισφάλεια και μια κοινωνική ομάδα που ασφαλώς δεν μπορεί να εξισωθεί με τον εργατικό κόσμο, αλλά ολοένα και περισσότερο έρχεται αντιμέτωπη με το φάσμα της προλεταριοποίησης. Απέναντι σε αυτόν το μονόδρομο επαγγελματικής πραγματικότητας, εύλογα προκύπτει το αίσθημα της προσωπικής ματαίωσης· αξίζει κάποιος να καταβάλλει πλέον τόσες θυσίες για ένα τόσο αμφισβητούμενο, αν όχι αμφιλεγόμενο, μέλλον; Ωστόσο, η απάντηση απέναντι στον κυνισμό της αγοράς που ρυθμίζει πλέον την ανώτατη εκπαίδευση είναι ότι περισσότερο επιτακτική ίσως από ποτέ είναι η ανάγκη να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο συζήτησης για την αναμόρφωση του πανεπιστημίου συνολικά, για τον αναπροσδιορισμό του κοινωνικού ρόλου του και την αναδιαπραγμάτευση της σχέσης του τόσο με την κοινωνία όσο και με το κράτος. Το δημόσιο πανεπιστήμιο ως όραμα αλλά και ως κοινωνικό αγαθό αποτελεί αναμφίλεκτα ανάγκη, ειδικότερα σε μνημονιακές συνθήκες διαρκείας κατά τις οποίες έχει υποτιμηθεί και απαξιωθεί από την κρατική χρηματοδότηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον περίπου το 2% του κρατικού προϋπολογισμού διατίθεται συνολικά για την παιδεία. Ασφαλώς, το έλλειμμα δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό, αλλά κυρίως ένα έλλειμμα προσανατολισμού σε μια δημιουργική και δυναμική πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση· όπου το πανεπιστήμιο θα αφουγκράζεται και θα παρακολουθεί τις εξελίξεις και τα νέα επιστημονικά ρεύματα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο θα συνδέεται και θα διαχέεται στην κοινωνία, αξιοποιώντας τους νέους επιστήμονες και ερευνητές όχι στη βάση του εθελοντισμού ή της επισφαλούς εργασίας, αλλά διοχετεύοντάς τους με αξιοπρεπείς εργασιακούς όρους είτε στη διδασκαλία είτε σε δημόσια ερευνητικά κέντρα που θα διευρύνουν τη λειτουργία του, ενώ παράλληλα οι τελευταίοι με την προσφορά τους θα διεκδικούν την ισότιμη συμμετοχή του στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Köhnke,K. C. (1991), The Rise of Neokantianism: German Academic Philosophy Between Idealism and Positivism, Cambridge University Press, σ. 95.
2. Κöhnke, K. C., ό.π., σ. 202.
3. A. Afonso, «Πώς η ακαδημαϊκή ζωή προσομοιάζει με συμμορίες ναρκωτικών», μτφρ. Λένα Εξάρχου, Η Λέσχη της ανυπότακτης θεωρίας, βλ. ιστότοπο https://ilesxi.wordpress.com/2014/02/05.
4. Standing, G., (2011), The Precariat. The New Dangerous Class, Bloomsbury Academic, New York.
5. Saunders, J., “The debate in History over early careers”, Βλ. http://fightingcasualisation.org/2015/09/03/the-debate-in-history-over-early-careers/.
6. Oili-Helena Ylijoki (2015), “Conquered by Project Time? Conflicting temporalities in university research” στο Paul Gibbs, Oili-Helena Ylijoki, Carolina Guzmán-Valenzuela and Roland Barnett, (επιμ.), Univerisities in the Flux of Time. An exploration of time and temporality in university life, Routledge, New York, σ. 102.
7. A. Afonso, «Πώς η ακαδημαϊκή ζωή προσομοιάζει με συμμορίες ναρκωτικών», μτφρ. Λένα Εξάρχου, Η Λέσχη της ανυπότακτης θεωρίας, βλ. ιστότοπο https://ilesxi.wordpress.com/2014/02/05.

ΧΡΟΝΟΣ 30 (10.2015)

* Κατερίνα Πάπαρη, βιογραφικό

«Γ@μήστε τους πολιτικούς»

«Γ@μήστε τους πολιτικούς»: Ο Cumberbatch μίλησε για τους πρόσφυγες και άφησε άφωνο ένα ολόκληρο θέατρο

HuffPost Greece  |  Νάγια Κωστιάνη

Δημοσιεύθηκε: 30/10/2015 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Benedict Cumberbatch παίρνει θέση απέναντι σε ένα μείζον κοινωνικό θέμα με παγκόσμιο αντίκτυπο -όλοι θυμόμαστε το μήνυμά του προς τους παπαράτσι το 2013, στο οποίο έγραφε «Πηγαίνετε να φωτογραφήσετε την Αίγυπτο και να δείξετε στον κόσμο κάτι πραγματικά σημαντικό», αναφερόμενος στον εμφύλιο πόλεμο που κυμαινόταν στη χώρα.
Τις περασμένη Τρίτη όμως, μετά το τέλος μιας ακόμα παράστασης του «Άμλετ» στον οποίο πρωταγωνιστεί αυτόν τον καιρό στο Barbican του Λονδίνου, ο Βρετανός ηθοποιός δεν μπόρεσε να κρύψει τον θυμό και την απογοήτευση που νιώθει για το θέμα των προσφύγων. Στον λόγο που απεύθυνε προς το κοινό του θεάτρου εκείνο το βράδυ μάλιστα, φαίνεται να είπε μεταξύ άλλων «fuck the politicians».
Εδώ και αρκετές μέρες ο Cumberbatch βγάζει μικρούς λόγους μετά το τέλος κάθε παράστασης, κατά τους οποίους έχει υπάρξει ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στην απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να δεχτεί μόνο 20.000 πρόσφυγες τα τελευταία 5 χρόνια. Παράλληλα, ζητά από τους θεατές να προσφέρουν ό,τι μπορούν προς βοήθεια των Σύριων προσφύγων. Μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να συγκεντρώσει περισσότερες από £150.000 (περίπου €209.000) από τις δωρεές του κοινού, για να ενισχύσει την ΜΚΟ Save the Children.
Σε κάθε λόγο του, ο Cumberbatch απαγγέλλει ένα ποίημα της Σομαλής ποιήτριας Warsan Shire με τίτλο «Home», το οποίο αναφέρει σε έναν στίχο «Κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά».

Κατά τη διάρκεια του επίμαχου λόγου του το βράδυ της Τρίτης, ο ηθοποιός μίλησε στους θεατές για την εμπειρία ενός φίλου του, ο οποίος ήρθε ως εθελοντής στη Λέσβο για να βοηθήσει με τις χιλιάδες προσφύγων που καταφθάνουν κάθε μέρα.
«Όπου κι αν κοίταζες στον ορίζοντα δεν υπήρχε τίποτε πέρα από βάρκες και στην ακτή τίποτα παρά σωσίβια», περιέγραψε. «Αυτό που λέμε, ως πολίτες του κόσμου, είναι πως σας βλέπουμε... και τουλάχιστον κάποια βοήθεια έρχεται».

Όσο για την απρεπή γλώσσα που χρησιμοποίησε, σίγουρα ήταν κάτι που οι Βρετανοί θεατρόφιλοι δεν περίμεναν να ακούσουν σε μια καθώς πρέπει βραδιά στο Barbican. Αυτό δεν τους σταμάτησε όμως από το να τον καταχειροκροτήσουν. «Ξαφνικά ακούσαμε αυτό το “Γ@μήστε τους πολιτικούς”», είπε ένας από τους παρευρισκόμενους στην Daily Mail. «Δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις όταν πας να περάσεις ένα απόγευμα με τον Βάρδο (Σέξπιρ), κέρδισε όμως αρκετές επευφημίες».

Αυτά που αφήνεις πίσω

ο πολιτισμός, η αριστερά και η μυθολογία

Μάνος Στεφανίδηςαναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Οι διεθνιστές είναι οι Ιησουίτες του μέλλοντος»Φλομπέρ (όχι ο δικός μας, ο άλλος)

Στον Δημήτρη Ραπτόπουλο

Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά υποστηρίζει τον πολιτισμό και προστατεύει τους καλλιτέχνες. Η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί γενικότερα, στην πλειονότητά τους προσβλέπουν στην Αριστερά και εμπνέονται από τα συνθήματά της για έναν καλύτερο κόσμο, ενώ η ίδια η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, θυμούνται τους δημιουργούς μόλις τις παραμονές των εκλογών,για διαφημιστικούς λόγους. Και μάλιστα όχι τους πιο σημαντικούς, αλλά τους πλέον προβεβλημένους από αυτούς. Τα μιντιακά κριτήρια κι εδώ κυριαρχούν.
Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά θεωρεί την τέχνη βασικό μοχλό της αλλαγής της κοινωνίας, και γι’ αυτό πλειοδοτεί τόσο στην τέχνη όσο και στις επαναστατικές δυνατότητές της. Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, είναι το ίδιο –αν όχι περισσότερο– αγράμματη, όπως και οι λοιπές ηγεσίες των λεγόμενων αστικών κομμάτων. Με τη διαφορά ότι αυτές οι τελευταίες προσποιούνται πιο πειστικά τους «επαΐοντες» ή τους φιλότεχνους επειδή η τέχνη, εν γένει, διαθέτει πλούσια, αστική παράδοση και ανάλογες, παιδευσιακές περγαμηνές.
Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά χαρακτηρίζεται από υψηλή Παιδεία και βαθιά καλλιέργεια, την οποία επεξέτεινε και πολλαπλασίασε κατά τις ατελείωτες ώρες της μόνωσης και του εγκλεισμού στις φυλακές και τα Μακρονήσια. (Όπως ο Γλέζος, ο Πατρίκιος ή ο Κωνσταντόπουλος. Τώρα το πώς κάποιοι καταλήγουν υπάλληλοι του Bαρδινογιάννη και κάποιοι χειροκροτητές του Bενιζέλου είναι άλλο πράγμα). Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, έχει μορφωθεί –όπως έχει μορφωθεί, εννοώ «εκπαιδευτεί»– στα σχολεία του φανατισμού, του λαϊκισμού και της ημιμάθειας, όπου έχουν «μορφωθεί» και οι υπόλοιποι Έλληνες, επί χρόνια ευφυείς «καταληψίες» και καταστροφείς των σχολείων τους των ίδιων. Εξάλλου η χαμηλή ποιότητα σπουδών που παρέχεται στη δευτεροβάθμια και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι, εν πολλοίς, αποτέλεσμα των αγώνων της Αριστεράς για ακόμη πιο συντηρητικά γυμνάσια, πιο μισαλλόδοξα λύκεια και πιο κομματικοποιημένα πανεπιστήμια. Η αλήθεια είναι πως η Αριστερά δεν έχει, ακόμη, κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στην εκπαίδευση –εκπαιδεύεις και μια μαϊμού– και στη μόρφωση (που αναφέρεται κυρίως στη διάπλαση ηθικής προσωπικότητας). Τέλος, η Αριστερά, εγκλωβισμένη στους δογματισμούς και τα παπαγαλίστικα, ιδεολογικά «λυσάρια» της –τουλάχιστον η σταλινική–, είναι εξ ορισμού αντίθετη προς οποιονδήποτε πειραματισμό, avant-garde αμφισβητήσεις ή ανατροπή των στερεότυπων.
O Μύθος λέει πως η Αριστερά είναι προοδευτική. H αλήθεια είναι πως πολλοί προοδευτικοί πολίτες έχουν συχνά επενδύσει κι έχουν συχνά απογοητευτεί από τον συντηρητισμό, την ημιμάθεια και τον λαϊκίστικο καιροσκοπισμό της Αριστεράς.
O Μύθος λέει πως «αριστερός» σημαίνει το ηθικό, το αδιάφθορο και το επιρρεπές στην προσωπική θυσία στοιχείο. H αλήθεια είναι πως «αριστερός» σήμερα είναι ένας ακόμη επαγγελματίας του πολιτικού βίου που διαχωρίζει απόλυτα ορθολογιστικά το ατομικό συμφέρον από το συλλογικό καλό. Οι τελευταίοι αριστεροί που γνώρισα ήταν ο Mανόλης Aναγνωστάκης, ο Kοσμάς Ψυχοπαίδης, ο Ασαντούρ Μπαχαριάν, ο Πάνος Τζαβέλας, ο Λάκης Σάντας, ο Xρήστος Παπουτσάκης, ο Aντώνης Kαρκαγιάννης και ο Bλάσης Kανιάρης. Σύμπτωση; Και οι οκτώ δεν ζουν πια. Kαι οι οκτώ πάντως υπήρξαν ακέραιοι, όσο ακέραιος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που εμπλέκεται στον δημόσιο βίο και αναλαμβάνει ευθύνες και υποχρεώσεις ώστε να επιβιώσει σε μια κοινωνία ήκιστα αξιοκρατική, τα μάλα σταρχιδική και τα μάλιστα ανάρχιδη.
O Μύθος λέει: H Αριστερά έχει βαρύνουσα και, πρωτίστως, διαφορετική άποψη για τον πολιτισμό. H αλήθεια είναι πως η Αριστερά δεν διαθέτει ούτε διαφορετική άποψη ούτε συγκεκριμένη πολιτική για τον πολιτισμό, και αυτή η τελευταία συνοψίζεται αμήχανα σε εκδηλώσεις για τον Tσίρκα ή τον Pίτσο, άντε και μουσικές εκδηλώσεις για τον Mίκη Θεοδωράκη. Όλα τ’ άλλα πρόσωπα και θέματα είναι λίγο ως πολύ τζιζ, γιατί, βλέπετε, έχουν ασκήσει κριτική στις ηγεσίες της Αριστεράς.
O Mύθος λέει ότι η Αριστερά δέχεται τον αντίλογο και προωθεί τον διάλογο. H αλήθεια είναι πως η Αριστερά είναι μονολιθική και δογματική κυρίως γιατί δεν έχει διαβάσει τον Mαρξ –απλώς τσιτάρει όσους τον έχουν διαβάσει– και επειδή η σχέση της με την τέχνη παραμένει ζντανωφική.
Από την άλλη, ό,τι πιο ελπιδοφόρο κινείται σ’ αυτόν τον τόπο έχει αριστερό πρόσημο. Mα το γεγονός αυτό δεν είναι τόσο παρήγορο, όσο καταθλιπτικό, αν σκεφτεί κανείς πως η αναξιοκρατία ή ο φαβοριτισμός θάλλουν και στις ηγεσίες της Αριστεράς. Έτσι ώστε το διαφορετικό να γίνεται αποδεκτό πάντα ως θεωρία. Ποτέ ως πράξη. Άλλη μια αιτία κατάθλιψης για όλους εμάς που δηλώνουμε αριστεροί και ψάχνουμε την Αριστερά που μας αξίζει.

YΓ. 1:Ο Gustave Flaubert έλεγε: «Το μεγάλο όραμα της δημοκρατίας είναι να εξυψώσει το προλεταριάτο στο ίδιο επίπεδο ηλιθιότητας με την μπουρζουαζία».
ΥΓ. 2:Σκεφτείτε πως, πίσω κι από την πιο αθώα πολιτική πρόθεση, κρύβεται πάντα μια αρκούντως ένοχη σκοπιμότητα, και πως όσο εξαιρούμε τον εαυτό μας από το πρόβλημα, τόσο γινόμαστε το χειρότερο τμήμα του προβλήματος. Επειδή ο «αριστερός» δεν είναι μια μεταφυσική έννοια a priori ταυτισμένη με το καλό, το δίκαιο και το ηθικό, αλλά μια δυνατότητα που πρέπει συνεχώς να επαληθεύεται.

ΧΡΟΝΟΣ 30 (10.2015)

Μια σταγονίτσα δηλητήριο

TOM WAITS - Little Drop Of Poison


(Tom Waits/Kathleen Brennan)

I like my town with a little drop of poison
Nobody knows they're lining up to go insane
I'm all alone, I smoke my friends down to the filter
But I feel much cleaner after it rains

She left in the fall, that's her picture on the wall
She always had that little drop of poison
She left in the fall, that's her picture on the wall
She always had that little drop of poison

Did the devil make the world while God was sleeping
Someone said you'll never get a wish from a bone
Another wrong goodbye and a hundred sailors
That deep blue sky is my home

She left in the fall, that's her picture on the wall
She always had that little drop of poison
She left in the fall, that's her picture on the wall
She always had that little drop of poison

A rat always knows when he's in with weasels
Here you lose a little every day
I remember when a million was a million
They all have ways to make you pay
They all have ways to make you pay

Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική στην ...αγγλική

TO ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤA ΑΓΓΛΙΚA ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕ ΜΙΛΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!..

Ξέρεις ελληνικά; Τότε μάλλον κατά κάποιο τρόπο. ξέρεις και αγγλικά! Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν από καιρό σε βρετανικό περιοδικό τέχνης (;) Αξίζει το κόπο να το διαβάσεις.!

"The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies. The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere. The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama. Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was noneed for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal - clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today. There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also eup3horic. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes. Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled. It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism."
Αλήθεια.Υπάρχει κανείς που δεν κατάλαβε τι έλεγε το παραπάνω άρθρο;

Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά

 
 Ernest Meissonier  “H φιλονικία”, 1855
**********
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΕΡΑΣ

Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά,
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ’ τις κουτές σκευωρίες μας
και τ’ αφήνει να πέσουν πάλι στη γη ·
εκεί ν’ ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα,
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ,  ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΕΡΑΣ, 1990

ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ και οι εκδόσεις ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Μάικλ Γουόλζερ   
 
   "Έξοδος και επανάσταση"

 σε μετάφραση του Βαγγέλη Καργούδη
 
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ (Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη) την Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015, στις 19:00
 
Ομιλητές Μιλτιάδης Κωνσταντίνου καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ
Ρίκα Μπενβενίστε καθηγήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Νικόλας Σεβαστάκης καθηγητής στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
Συντονιστής της εκδήλωσης Σταύρος Ζουμπουλάκης πρόεδρος του Δ.Σ. του Άρτου Ζωής

Το βιβλίο πραγματεύεται μια ιδέα με έντονη παρουσία και επίδραση στη δυτική πολιτική σκέψη, την ιδέα της απολύτρωσης από τα δεινά και την καταπίεση· μια εγκόσμια λύτρωση, απελευθέρωση, επανάσταση. Ο συγγραφέας προσπάθησε να περιγράψει τις απαρχές αυτής της ιδέας στην ιστορία της απολύτρωσης του λαού του Ισραήλ από την Αίγυπτο και κατόπιν να δώσει μια ανάγνωση της Εξόδου, των Αριθμών και του Δευτερονομίου σχεδιασμένη έτσι ώστε να εξηγεί τη σημασία τους για τόσες γενιές θρησκευτικών και πολιτικών ριζοσπαστών. Η απόδραση από την αιχμαλωσία, η περιπλάνηση στην έρημο, η ανάβαση στο όρος Σινά, η γη της επαγγελίας: όλα αυτά δεσπόζουν στη γραμματεία της επανάστασης. Πράγματι, η επανάσταση έχει συχνά αποδοθεί ως αναπαράσταση της Εξόδου και η Έξοδος έχει ιδωθεί πολλές φορές ως πρόγραμμα επανάστασης. Στόχος του βιβλίου δεν είναι να παραθέσει μια ιστορία της ιδέας της απολύτρωσης αλλά μια μελέτη της σημασίας της, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πετύχει αυτό από το να μιμηθεί τους πολλούς συνηγόρους και ακτιβιστές της απολύτρωσης που μάζεψαν τους οπαδούς τους γύρω τους και τους διάβασαν τη βιβλική ιστορία· που διάβασαν και ανέπτυξαν και ερμήνευσαν την ιστορία· επειδή κάθε ανάγνωση είναι ταυτόχρονα και μια εκδοχή, μια επανεφεύρεση του παρελθόντος προς χάριν του παρόντος. Γιατί όμως επανεφευρίσκεται αενάως αυτή η ιστορία; Ακριβώς αυτό προσπαθεί να εξηγήσει το Έξοδος και επανάσταση .
Ο Michael Walzer γεννήθηκε το 1935 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μπράνταϊς (Μασσαχουσέτη) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Πρίνστον (1962-1966) και του Χάρβαρντ (1966-1980). Το 1980 εκλέχτηκε καθηγητής κοινωνικών επιστημών στο Institute for Advanced Study του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, του οποίου είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής. Το 2006 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε επί τέσσερεις δεκαετίες, μέχρι την άνοιξη του 2013, συνδιευθυντής του περιοδικού Dissent, το οποίο εκφράζει τη φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική αριστερά της Αμερικής. Ο Μάικλ Γουόλζερ είναι από τους κυριότερους εκπροσώπους της αμερικανικής πολιτικής φιλοσοφίας. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: Περί ανεκτικότητας (Καστανιώτης 1998), Η ηθική εντός και εκτός των συνόρων (Πόλις 2003), Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι (Ιωλκός 2008). 
***************************

Έξοδος και επανάσταση Michael Walzer μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης Άρτος Ζωής, 2015 254 σελ. ISBN 978-960-8053-47-2, [Κυκλοφορεί] Τιμή € 15,00

Πολιτική και φιλοσοφία [DDC: 320]

Το παρόν βιβλίο πραγματεύεται μια ιδέα με έντονη παρουσία και επίδραση στη δυτική πολιτική σκέψη, την ιδέα της απολύτρωσης από τα δεινά και την καταπίεση· μια εγκόσμια λύτρωση, απελευθέρωση, επανάσταση. Προσπάθησα να περιγράψω τις απαρχές αυτής της ιδέας στην ιστορία της απολύτρωσης του λαού του Ισραήλ από την Αίγυπτο και κατόπιν να δώσω μια ανάγνωση της Εξόδου, των Αριθμών και του Δευτερονομίου σχεδιασμένη έτσι ώστε να εξηγεί τη σημασία τους για τόσες γενιές θρησκευτικών και πολιτικών ριζοσπαστών. Η απόδραση από την αιχμαλωσία, η περιπλάνηση στην έρημο, η ανάβαση στο όρος Σινά, η γη της επαγγελίας: όλα αυτά δεσπόζουν στη γραμματεία της επανάστασης. Πράγματι, η επανάσταση έχει συχνά αποδοθεί ως αναπαράσταση της Εξόδου και η Έξοδος έχει ιδωθεί πολλές φορές ως πρόγραμμα επανάστασης. Στόχος μου δεν είναι να παραθέσω μια ιστορία της ιδέας της απολύτρωσης αλλά μια μελέτη της σημασίας της, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πετύχω αυτό από το να μιμηθώ τους πολλούς συνηγόρους και ακτιβιστές της απολύτρωσης που μάζεψαν τους οπαδούς τους γύρω τους και τους διάβασαν τη βιβλική ιστορία. Που διάβασαν και ανέπτυξαν και ερμήνευσαν την ιστορία· επειδή κάθε ανάγνωση είναι ταυτόχρονα και μια εκδοχή, μια επανεφεύρεση του παρελθόντος προς χάριν του παρόντος. Γιατί όμως επανεφευρίσκεται αενάως αυτή η ιστορία; Ακριβώς αυτό προσπαθώ να εξηγήσων. Κριτικές - Παρουσιάσεις Πασχάλης Κιτρομηλίδης, Απολύτρωση από την καταπίεση, "Το Βήμα"/ "Βιβλία", 19.9.2015 Νικόλας Σεβαστάκης, Η πολιτική της Εξόδου, "Εφημερίδα των Συντακτών", 4.7.2015

Δεν αρκούν τα πεντάχρονα σκληρά, θέλουν και τα μελλούμενα σκληρότερα

Την ανάγκη λήψης σκληρών αποφάσεων από την ελληνική κυβέρνηση έως το τέλος του 2015 επεσήμανε ο Επίτροπος Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί, σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Όπως τόνισε ο Γάλλος Επίτροπος οι αποφάσεις αυτές αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση προς την Αθήνα χωρίς προβλήματα.
"Υπάρχουν προκλήσεις, υπάρχουν σκληρές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν ως το τέλος της χρονιάς", είπε ο Μοσκοβισί και πρόσθεσε: "Από τον Ιούλιο εργαζόμαστε μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας αναμφίβολα χωρίς προηγούμενο ανάμεσα σε μια ελληνική κυβέρνηση και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς από την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους".
****************************************

Το θαύμα των ταπεινών

Λέων Τολστόι - Βικιπαίδεια

Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι

 Οι Τρεις Ερημίτες (Три Старца)

 Μετάφραση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης

Το διήγημα αυτό γράφηκε το 1885 και δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Νίβα. Εμφανίστηκε στη συλλογή Είκοσι-τρεις Ιστορίες. Μεταφράστηκε για πρώτη φορά στ’ Αγγλικά από τις εκδόσεις Funk & Wagnalls το 1907. Ο τίτλος αναφέρεται σε τρεις χαρακτήρες: τρεις ανώνυμους μοναχούς που ζουν σ’ ένα απομακρυσμένο νησί μια ζωή με προσευχή και διαλογισμό ‘για τη σωτηρία των ψυχών τους’.

 Β.Κ.Μ.

Προσευχόμενοι δὲ μὴ βαττολογήσητε ὥσπερ οἱ ἐθνικοί· δοκοῦσι γὰρ ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται. μὴ οὖν ὁμοιωθῆτε αὐτοῖς· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρὸ τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν. (Ματθαίος, Κεφ. ΣΤ, 7,8)

Ένας Δεσπότης ταξίδευε με το καράβι από τον Αρχάγγελο προς το μοναστήρι του Σολοβέτσκ στην Άσπρη Θάλασσα. Μαζί του συνταξίδευαν και μερικοί προσκυνητές που πήγαιναν να επισκεφτούν τα σκηνώματα της περιοχής. Το ταξίδι ήταν ήρεμο, το καράβι δεν κουνούσε, ο άνεμος ούριος και ο καιρός ευνοϊκός. Οι προσκυνητές είχαν τακτοποιηθεί στην κουβέρτα του πλοίου, τρώγοντας ή βρισκόμενοι σε ομάδες και συζητούσαν. Ο Δεσπότης ανέβηκε κι αυτός στο κατάστρωμα και καθώς βημάτιζε πάνω κάτω, παρατήρησε μια παρέα αντρών να στέκονται κοντά στην πλώρη και ν’ ακούν κάποιον μουζίκο που έδειχνε προς τη θάλασσα και τους έλεγε κάτι. Ο Δεσπότης στάθηκε και κοίταξε προς το μέρος που έδειχνε ο ψαράς. Όμως, δεν έβλεπε τίποτε εκτός από τη θάλασσα που λαμπύριζε στο φως του ήλιου. Πήγε πιο κοντά ν’ ακούσει, αλλά ο άντρας έβγαλε το κασκέτο του και σιώπησε. Κι οι υπόλοιποι έβγαλαν τα καπέλα τους και υποκλίθηκαν.

«Μην ενοχλείστε, αδελφοί μου», είπε ο Δεσπότης. «Απλώς ήρθα ν’ ακούσω τι λέει ετούτος ο καλός άνθρωπος».

«Ο συνταξιδιώτης μας έλεγε για τους ερημίτες», αποκρίθηκε ένας απ’ αυτούς, ένας πραματευτής, πιο τολμηρός από τους άλλους.

«Ποιους ερημίτες;» ρώτησε ο Δεσπότης, πηγαίνοντας προς την κουπαστή του καραβιού όπου κάθισε πάνω σ’ ένα κασόνι. «Πείτε μου γι’ αυτούς. Θα ήθελα ν’ ακούσω. Τι ήταν αυτό που δείχνατε;»

«Να, εκείνο το νησάκι που βλέπετε εκεί πέρα», απάντησε ο μουζίκος κι έδειξε ένα σημάδι μπροστά και λίγο δεξιά. «Εκείνο είναι το νησί όπου ζουν οι ερημίτες και προσεύχονται για τη σωτηρία των ψυχών τους».

«Μα πού είναι το νησί;» ξαναρώτησε ο Δεσπότης. «Δε βλέπω τίποτε».

«Εκεί στο βάθος.  Αν η Αγιότητά σας έχει την καλοσύνη να ακολουθήσει την κατεύθυνση του χεριού μου, βλέπετε εκείνο το συννεφάκι; Κάτω απ’ αυτό και λίγο αριστερά, φαίνεται μια αχνή λουρίδα. Εκείνο είναι το νησί».

Ο Δεσπότης κοίταξε προσεκτικά αλλά τα ανεξοικείωτα μάτια του δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τίποτε παρά μόνο το νερό που στραφτάλιζε στον ήλιο.

«Δε βλέπω τίποτε», είπε. «Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι ερημίτες που ζουν εκεί;»

«Είναι άγιοι άνθρωποι», απάντησε ο μουζίκος. «Από καιρό ακούω γι’ αυτούς αλλά ποτέ δεν έτυχε να τους δω ο ίδιος μέχρι πρόπερσι».

Κι ένας άλλος που ήταν ψαράς διηγήθηκε πως κάποτε όταν είχε βγει στ’ ανοιχτά για ψάρεμα, είχε προσαράξει και πέρασε τη νύχτα στο νησί, μη γνωρίζοντας που βρισκόταν. Το επόμενο πρωί καθώς περιφερόταν στο νησί,  είδε μια λασπόκτιστη καλύβα κι έναν γέροντα να στέκεται μπροστά της. Αμέσως άλλοι δύο γέροντες βγήκαν από την καλύβα, και αφού του έδωσαν να φάει, του στέγνωσαν τα πράγματά του και τον βοήθησαν να επιδιορθώσει τη βάρκα του.

«Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί;» ρώτησε ο Δεσπότης.

«Ο ένας είναι μικρόσωμος και κυρτός. Φοράει ράσο και είναι γηραλέος, θα πρέπει να είναι πάνω από εκατό χρονών, υπολογίζω. Είναι τόσο γέρος που η άσπρη του γενειάδα έχει πάρει μια πρασινωπή χροιά. Όμως δε σταματάει να χαμογελά και το πρόσωπό του λάμπει τόσο όσο ενός αγγέλου στον ουρανό. Ο δεύτερος είναι πιο ψηλός αν και πολύ γέρος. Φοράει ένα κουρελιασμένο χωριάτικο χιτώνιο. Τα γένια του είναι πυκνά κι έχουν ένα κιτρινωπό και γκρίζο χρώμα. Είναι δυνατός άντρας αν και γέρος. Πριν προλάβω να τον βοηθήσω, αναποδογύρισε τη βάρκα μου λες κι ήταν κουβάς. Κι αυτός είναι καλοσυνάτος και χαρωπός. Ο τρίτος είναι ψηλός με μια γενειάδα κάτασπρη σαν το χιόνι που φτάνει μέχρι τα γόνατα. Η όψη του έχει μια αυστηρότητα, και τα φρύδια του τόσο πυκνά που σχεδόν κρύβουν τα μάτια του. Δε φοράει τίποτε εκτός από μια μηλωτή γύρω από τη μέση του».

«Σου μίλησαν;» συνέχισε να ρωτάει ο Δεσπότης.

«Ως επί το πλείστον έκαναν τα πάντα σιωπηλοί και αντάλλασσαν πολύ λίγες λέξεις μεταξύ τους. Ο ένας απλώς έριχνε στους άλλους μια ματιά, κι αυτοί καταλάβαιναν τι ζητούσε. Ρώτησα τον πιο ψηλό αν ζούσαν εκεί πολύν καιρό. Αυτός κατσούφιασε και μουρμούρισε κάτι σαν να θύμωσε. Ο πιο γέρος όμως έπιασε το χέρι του και χαμογέλασε, κι ο ψηλός αμέσως ηρέμησε. Το μόνο που είπε ο πιο γέρος ήταν: ‘Ελέησέ μας’, και χαμογέλασε».

Κι ενώ ο ψαράς συνέχιζε να μιλάει, το καράβι είχε πλησιάσει στο νησί

«Να, τώρα μπορείτε να το δείτε καθαρά, εάν η Αγιότητά σας καταδεχτεί να κοιτάξει», είπε ο πραματευτής δείχνοντας με το χέρι του.

Ο Δεσπότης κοίταξε και τότε πράγματι είδε μια σκούρα λουρίδα – που ήταν το νησί. Αφού το κοίταξε για λίγο, έφυγε από την πλώρη, και πηγαίνοντας στην πρύμνη, ρώτησε τον τιμονιέρη:

«Ποιο νησί είναι αυτό;»

«Το νησί αυτό», απάντησε ο ναύτης, «δεν έχει όνομα. Υπάρχουν πολλά τέτοια σ’ αυτή τη θάλασσα».

«Είναι αλήθεια ότι ζουν εκεί τρεις ερημίτες για τη σωτηρία των ψυχών τους;»

«Έτσι λένε, Αγιότατε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Οι ψαράδες λένε πως τους έχουν δει, αλλά φυσικά μπορεί απλώς να λένε παραμύθια».

«Θα ήθελα να αποβιβαστώ σ’ αυτό το νησί και να συναντήσω αυτούς τους άντρες», είπε ο Δεσπότης. «Πώς μπορώ να το κάνω;»

«Το πλοίο δεν μπορεί να πλησιάσει στο νησί», απάντησε ο τιμονιέρης, «αλλά θα μπορούσε κάποιος να σας πάει με μια βάρκα. Μιλήστε καλύτερα με τον καπετάνιο».

Φώναξαν και ήρθε ο καπετάνιος.

«Θα ήθελα να δω αυτούς τους ερημίτες», ζήτησε ο Δεσπότης. «Μήπως θα μπορούσε κάποιος να με βγάλει με βάρκα στη στεριά;»

Ο καπετάνιος προσπάθησε να τον μεταπείσει.

«Βέβαια και θα μπορούσε να γίνει», είπε, «αλλά θα χάσουμε χρόνο. Και αν θα τολμούσα να πω στην Αγιότητά σας, οι γέροντες αυτοί δεν αξίζουν τον κόπο σας. Εγώ έχω ακούσει πως είναι κάτι ανόητοι γεροξεκούτηδες που δεν καταλαβαίνουν τίποτε και ποτέ δεν αρθρώνουν μια λέξη, όσο και τα ψάρια της θάλασσας».

«Μολαταύτα, θα ήθελα να τους δω», είπε ο Δεσπότης, «και θα σας πληρώσω για τον κόπο σας και για το χάσιμο του χρόνου. Παρακαλώ, παραχωρήστε μου μια βάρκα».

Δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, γι’ αυτό δόθηκε διαταγή να πλησιάσουν στο νησί. Οι ναύτες γύρισαν τα πανιά, ο τιμονιέρης έστρεψε το τιμόνι και το πλοίο αλλάζοντας πορεία, κατευθύνθηκε προς το νησί. Στην πλώρη τοποθετήθηκε μια καρέκλα για τον Δεσπότη, όπου βολεύτηκε κοιτάζοντας προς τα μπρος. Όλοι οι επιβάτες συγκεντρώθηκαν κι αυτοί στην πλώρη και κοίταζαν με προσοχή το νησί. Όσοι είχαν οξύτατη όραση διέκριναν αμέσως τα βράχια και μια λασπόκτιστη καλύβα. Τελικά κάποιος είδε τους ίδιους τους ερημίτες. Ο καπετάνιος έφερε ένα κανοκιάλι και αφού κοίταξε πρώτος, μετά το έδωσε στον Δεσπότη.

«Πράγματι υπάρχουν τρεις άντρες που στέκονται στην ακτή. Να εκεί, λίγο δεξιά από εκείνον τον μεγάλο βράχο».

Ο Δεσπότης πήρε το κανοκιάλι, το εστίασε και είδε τους τρεις ερημίτες: έναν ψηλό, έναν πιο κοντό και τον τρίτο, τον μικροσκοπικό με τη σκυμμένη ράχη. Στέκονταν στην ακτή πιασμένοι χέρι-χέρι.

Ο καπετάνιος γύρισε προς τον Δεσπότη.

«Το καράβι δεν μπορεί να πλησιάσει περισσότερο, Αγιότατε. Εάν επιθυμείτε να βγείτε στη στεριά, θα πρέπει να σας παρακαλέσουμε να πάτε με τη βάρκα ενώ εμείς θα αράξουμε εδώ».

Λύσανε την αλυσίδα, έριξαν την άγκυρα και μαϊνάρανε τα πανιά. Το πλοίο σταμάτησε μ’ ένα τράνταγμα και αμέσως κατέβασαν μια βάρκα. Πήδησαν μέσα της η κωπηλάτες και ο Δεσπότης κατέβηκε με την ανεμόσκαλα και βολεύτηκε στη θέση του. Οι ναύτες τράβηξαν τα κουπιά και η βάρκα έπλευσε γρήγορα προς το νησί. Όταν πλησίασαν σε μια μικρή απόσταση, είδαν τους τρεις γέροντες: έναν ψηλό με μόνο μια μηλωτή γύρω από τη μέση του, έναν πιο κοντό μ’ ένα χωριάτικο κουρελιασμένο χιτώνιο, και έναν υπέργηρο, σκυφτό από τα χρόνια που φορούσε ένα παλιό ράσο – και οι τρεις τους στέκονταν πιασμένοι χέρι – χέρι.

Οι κωπηλάτες προσορμίστηκαν και κράτησαν τη βάρκα ακίνητη με τον γάντζο για να κατεβεί ο Δεσπότης.

Οι γέροντες του υποκλίθηκαν κι αυτός τους έδωσε την ευλογία του, στην οποία οι ερημίτες αποκρίθηκαν με μια πιο βαθιά υπόκλιση. Κατόπιν ο Δεσπότης άρχισε να τους μιλάει.

«Άκουσα», άρχισε να λέει, «πως είστε άνθρωποι του Θεού και ζείτε εδώ για τη σωτηρία των δικών σας ψυχών και προσεύχεστε στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και για τους συνανθρώπους σας. Εγώ, ο ανάξιος δούλος του Χριστού, έχω κληθεί, ελέω Θεού, να διαφυλάττω και να διδάσκω το ποίμνιό του. Θέλησα λοιπόν να σας δω κι εσάς, ως δούλους του Θεού, και να σας διδάξω τον λόγο Του».

Οι τρεις γέροντες αλληλοκοιτάχτηκαν χαμογελώντας, αλλά παρέμειναν σιωπηλοί.

«Πείτε μου», συνέχισε ο Δεσπότης, «τι κάνετε για τη σωτηρία των ψυχών σας και πώς υπηρετείτε τον Θεό πάνω σ’ αυτό το νησί;»

Ο δεύτερος ερημίτης αναστέναξε και κατεύθυνε το βλέμμα του στον μεγαλύτερο, στον πιο γηραιό. Ο τελευταίος χαμογέλασε και είπε:

«Δεν ξέρουμε πώς να υπηρετούμε τον Θεό. Εμείς μόνο υπηρετούμε και συντηρούμε τον εαυτό μας, δούλε του Θεού».

«Μα πώς προσεύχεστε στον Θεό;» ρώτησε ο Δεσπότης.

«Προσευχόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο», απάντησε ο ερημίτης. «Τρεις είστε εσείς, τρεις κι εμείς, ελεήστε ημάς». Λέγοντας αυτά ο γέροντας και οι τρεις τους σήκωσαν τα μάτια στον ουρανό και επανέλαβαν:

«Τρεις είστε εσείς, τρεις κι εμείς, ελεήστε ημάς»

Ο Δεσπότης χαμογέλασε.

«Προφανώς έχετε ακούσει κάτι για την Αγία Τριάδα», είπε. «Όμως δεν προσεύχεστε σωστά. Σας έχω βάλει στην καρδιά μου, άνθρωποι του Θεού. Βλέπω πως λαχταράτε να ευχαριστήσετε τον Κύριο, αλλά δεν ξέρετε πώς να Τον υπηρετείτε. Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος προσευχής. Δώστε λοιπόν προσοχή κι εγώ θα σας μάθω. Θα σας τον μάθω όχι με τον δικό μου τρόπο, αλλά με τον τρόπο που ο Θεός μέσα στην Αγία Γραφή πρόσταξε όλους τους ανθρώπους να προσεύχονται σ’ Αυτόν».

Αμέσως ο Δεσπότης άρχισε να εξηγεί στους ερημίτες πώς ο Θεός αποκαλύφθηκε στον κόσμο. Τους είπε για τον Θεό Πατέρα, τον Υιό του Θεού και το Άγιο Πνεύμα.

«Ο Υιός του Θεού κατέβηκε στη γη» συνέχισε να λέει, «να σώσει τον κόσμο, και μας έδειξε τον εξής τρόπο προσευχής. Ακούστε και επαναλάβετε μετά από μένα: Πάτερ ημών».

Ο πρώτος γέροντας επανέλαβε «Πάτερ ημών» ακολουθούμενος από τους άλλους δυο: «Πάτερ ημών».

«Ο εν τοις ουρανοίς», συνέχισε ο Δεσπότης.

«Ο εν τοις ουρανοίς», επανέλαβε ο πρώτος ερημίτης, αλλά ο δεύτερος τα μπέρδεψε με τις λέξεις και ο ψηλός δεν μπόρεσε να το πει σωστά. Τα μαλλιά του έπεφταν πάνω από το στόμα ώστε να μη μιλάει καθαρά. Ο πολύ γέρος ερημίτης, μη έχοντας καθόλου δόντια στο στόμα του, μουρμούρισε κι αυτός κάτι ακατάληπτο.

Ο Δεσπότης επανέλαβε τις λέξεις εκ νέου και οι γέροντες τον ακολούθησαν. Ο Δεσπότης ήταν καθισμένος πάνω σε μια πέτρα, ενώ οι γέροντες στέκονταν όρθιοι μπροστά του, βλέποντας το στόμα του και επαναλαμβάνοντας τις λέξεις όπως αυτό τις άρθρωνε. Όλη την ημέρα ο Δεσπότης μοχθούσε, λέγοντας μια λέξη είκοσι, τριάντα, εκατό φορές ξανά και οι γέροντες επαναλάμβαναν αυτά που τους έλεγε. Τα μπέρδευαν, τους διόρθωνε, και τους έβαζε να τα λένε πάλι από την αρχή.

Ο Δεσπότης δεν τα παράτησε παρά μόνο όταν τους έμαθε όλη την Κυριακή Προσευχή έτσι ώστε να τη λένε μόνοι τους χωρίς να τον ακούνε και να την επαναλαμβάνουν. Ο μεσαίος ήταν εκείνος που την εμπέδωσε πρώτος και μπορούσε να τη λέει νεράκι όλη μόνος του. Ο Δεσπότης τον έβαλε να τη λέει ξανά και ξανά, και τελικά την έμαθαν και οι υπόλοιποι.

Είχε σουρουπώσει και το φεγγάρι ανέτειλε πάνω από τη θάλασσα πριν σηκωθεί ο Δεσπότης για να επιστρέψει στο καράβι. Αποχαιρετώντας τους γέροντες, αυτοί υποκλίθηκαν σκύβοντας μέχρι το έδαφος. Τους σήκωσε, φίλησε τον καθένα χωριστά και τους παρότρυνε να προσεύχονται όπως τους είχε μάθει. Κατόπιν μπήκε στη βάρκα για να γυρίσει πίσω στο πλοίο.

Καθώς καθόταν μέσα στη βάρκα, άκουγε τη φωνή των τριών ερημιτών να απαγγέλουν φωναχτά την Κυριακή Προσευχή. Όταν πλέον η βάρκα πλησίασε στο καράβι, δεν τους άκουγε πια, αλλά μπορούσε να τους διακρίνει στο φως του φεγγαριού να στέκονται όπως τους είχε αφήσει στην ακτή, τον μικρόσωμο στη μέση τον ψηλό δεξιά του και τον μεσαίο στ’ αριστερά. Μόλις ο Δεσπότης έφτασε στο καράβι και ανέβηκε στο κατάστρωμα, οι ναύτες σήκωσαν την άγκυρα και ανέβασαν τα πανιά. Ο άνεμος τα φύσηξε και το πλοίο απομακρύνθηκε. Ο Δεσπότης βολεύτηκε σε μια θέση στην πρύμνη του καραβιού παρατηρώντας το νησί που άφηναν πίσω τους. Για λίγο μπορούσε ακόμη να διακρίνει τους ερημίτες, αλλά βαθμηδόν έπαψαν να φαίνονται αν και το νησί ήταν ακόμη ορατό. Τελικά χάθηκε κι αυτό στον ορίζοντα και μόνο η θάλασσα ήταν ορατή με ελαφρά κυματάκια να παιχνιδίζουν στο φως του φεγγαριού.

Οι προσκυνητές έστρωσαν να κοιμηθούν και σε λίγο απόλυτη ησυχία βασίλευε πάνω στην κουβέρτα του πλοίου. Ο Δεσπότης δεν είχε ύπνο και καθόταν μόνος του στην πρύμνη, ατενίζοντας τη θάλασσα προς το μέρος του νησιού που δεν φαινόταν πλέον και συλλογιζόμενος τους τρεις γέροντες. Έφερε στο νου του πόσο ευχαριστημένοι ήταν που έμαθαν την Κυριακή Προσευχή, και ευχαρίστησε τον Θεό που τον έστειλε να κηρύξει τον λόγο Του βοηθώντας αυτούς τους θεοσεβούμενους ανθρώπους.

Καθώς ο Δεσπότης καθόταν, σκεπτόταν και ατένιζε το πέλαγος, το φεγγαρόφωτο παιχνίδιζε στα μάτια του, σπινθηροβολώντας εδώ κι εκεί πάνω στα κυματάκια. Ξαφνικά, αντικρίζει κάτι άσπρο και φωτεινό στο λαμπερό διάβα που έριχνε το φεγγάρι πάνω στο νερό. Τι ήταν αυτό; Κάποιος γλάρος ή να αχνοφέγγει το άσπρο πανί ενός μικρού πλοιαρίου; Ο Δεσπότης προσήλωσε το βλέμμα του στο φαινόμενο με απορία. «Θα είναι κανένα καράβι που πλέει πίσω μας», σκέφτηκε, «αλλά θα μας προφτάσει τόσο γρήγορα; Πριν από ένα λεπτό ήταν μακριά, πολύ μακριά, και τώρα όλο και μας κοντεύει. Αδύνατον να είναι καραβάκι, γιατί τώρα δε βλέπω κανένα πανί. Όμως ό,τι και να είναι, μας ακολουθεί και σε λίγο θα μας προλάβει».

Και αμέσως διέκρινε τι ήταν. Ούτε πλεούμενο, ούτε πουλί, ούτε ψάρι! Παραήταν μεγάλο να είναι άνθρωπος, και εξάλλου κανένας άνθρωπος δεν ήταν δυνατόν να βρίσκεται εκεί στη μέση του πελάγους. Ο Δεσπότης σηκώθηκε και ρώτησε τον τιμονιέρη.

«Για κοίτα εκεί, αδελφέ μου, τι είναι αυτό; Τι είναι;» επανέλαβε ο Δεσπότης, αν και τώρα έβλεπε καθαρά τι ήταν – οι τρεις ερημίτες να τρέχουν πάνω στο νερό, και να φέγγουν μ’ ένα λευκό φως, με τις άσπρες τους γενειάδες να λαμπυρίζουν στο σεληνόφως και συνεχώς να πλησιάζουν το πλοίο.

Ο τιμονιέρης κοίταξε και τρομαγμένος άφησε το δοιάκι.

«Θεέ και κύριε! Οι ερημίτες τρέχουν πίσω μας πάνω στο νερό σαν να είναι στη στεριά!»

Ακούγοντάς τον οι επιβάτες, σηκώθηκαν αλαφιασμένοι και συνωστίσθηκαν στην πρύμνη. Είδαν τους ερημίτες να προχωρούν πιασμένοι χέρι – χέρι και δυο απ’ αυτούς να κάνουν νόημα να σταματήσει το πλοίο. Και οι τρεις γλιστρούσαν πάνω στο νερό χωρίς να κινούν τα πόδια τους. Πριν καλά – καλά σταματήσει το πλοίο, οι ερημίτες το είχαν φτάσει, και σηκώνοντας το κεφάλι τους, άρχισαν και οι τρεις να φωνάζουν:

«Δούλε του Θεού, ξεχάσαμε το κήρυγμά σου. Όσην ώρα επαναλαμβάναμε την προσευχή, τη θυμόμασταν, αλλά αφού για λίγο σταματήσαμε να τη λέμε, ξεχάσαμε μια λέξη και τώρα όλα χάθηκαν. Δεν μπορούμε να θυμηθούμε τίποτε. Ξαναμάθε την μας».

Ο Δεσπότης σταυροκοπήθηκε και σκύβοντας από την κουπαστή, τους είπε:

«Άνθρωποι του Θεού, η προσευχή σας θα φτάσει στα αυτιά του Κυρίου. Δεν είμαι αρμόδιος να σας διδάξω. Εσείς να προσεύχεστε και για μας τους αμαρτωλούς.

Ο Δεσπότης έβαλε μια βαθιά μετάνοια ενώπιον των τριών γερόντων, οι οποίοι γύρισαν για να πάνε πίσω στο νησί τους περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Και ένα φως έλαμπε μέχρι το χάραμα πάνω στο σημείο όπου χάθηκαν από τα μάτια των επιβαινόντων.