Η «Προσευχή του ταπεινού» και η παρωδία του Βάρναλη
Καρχαρίας Παπαφαταούλας vs Ζαχαρία Παπαντωνίου
του Νίκου Σαραντάκου
Μια ειδική
κατηγορία της σατιρικής ποίησης είναι η παρωδία, η σατιρική μίμηση του
ύφους ενός ποιητή ή ενός συγκεκριμένου ποιήματός του, είτε για να
επικριθεί ο ποιητής είτε, συχνότερα, για να σχολιαστεί σατιρικά η
επικαιρότητα. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, που η (έμμετρη)
ποίηση είχε μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας, η Αυγή φιλοξενούσε
καθημερινά ένα στιχούργημα στην πρώτη σελίδα της, το οποίο κάποτε
παρωδούσε κάποιο γνωστό ποίημα, του Καβάφη, ας πούμε, ή του Βάρναλη, για
να σατιρίσει γεγονότα της επικαιρότητας, π.χ. την αναχώρηση του
Καραμανλή από την Ελλάδα το 1963 ή την αποστασία του 1965.
Φυσικά, η
αξία της παρωδίας εξαρτάται και από το ποιητικό μέγεθος όχι μόνο του
παρωδού αλλά και του παρωδούμενου. Όταν και οι δυο είναι μάστορες, το
αποτέλεσμα μπορεί να είναι απολαυστικό και να αντέξει στο χρόνο, σε
αντίθεση με τις παρωδίες της σειράς, που προορίζονται να ξεχαστούν. Μια
τέτοια παρωδία θα παρουσιάσω σήμερα — θα δούμε πώς παρώδησε ο Κώστας
Βάρναλης την «Προσευχή του ταπεινού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου