Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ (1)

JEAN PAUL ÉGIDE MARTINI, IL MARTINI TEDESCO
 [1741-1816]

[γνωστός επίσης ως JOHANN PAUL AEGIDIUS SCHWARZENDORF]

PLAISIR D'AMOUR (1785)*

Τραγούδι για σοπράνο και πιάνο  σε κείμενο του  Jean-Pierre Claris de Florian

[ΔΕΙΤΕ: Plaisir d'Amour - Wikipedia, the free encyclopedia]

Claire Lefilliâtre

Brice Duisit

Isabelle Druet

Arthur Schoonderwoerd ( τι σημαίνει fortepiano)

Le Poème Harmonique / Vincent Dumestre (conductor)

http://www.lepoemeharmonique.fr/

2004 - DDD

[Με αυθεντικά όργανα εποχής]

---

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.

Η απόλαυση του Έρωτα διαρκεί μόνο μια στιγμή

chagrin d'amour dure toute la vie.

Αλλά ο πόνος  του  όλη μας  τη ζωή.

J'ai tout quitté pour l'ingrate Sylvie.

Άφησα τα πάντα για την άπιστη Σύλβια,

Elle me quitte et prend un autre amant.

Αυτή όμως με παράτησε για έναν άλλο εραστή.

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.

Η απόλαυση του Έρωτα διαρκεί μόνο μια στιγμή,

chagrin d'amour dure toute la vie.

Αλλά ο πόνος  του  όλη μας  τη ζωή.

Tant que cette eau coulera doucement

«Όσο το νερό θα τρέχει ήρεμα,

vers ce ruisseau qui borde la prairie,

στο ρυάκι που στολίζει το λιβάδι.

Je t'aimerai, me répétait Sylvie.

Θα σ΄αγαπώ" , μου επαναλάμβανε η Σύλβια»

L'eau coule encore. Elle a changé pourtant.

Το νερό κυλά ακόμα. Εκείνη όμως άλλαξε.

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.

Η απόλαυση του Έρωτα διαρκεί μόνο μια στιγμή,

chagrin d'amour dure toute la vie.

Αλλά ο πόνος  του  όλη μας  τη ζωή.

ΧΑΪΛ ΝΙΚΟΣ!

Η Χρυσή Αυγή ιδρύει συνδικάτο ταξί μόνο για... Ελληνες!

ΧΑΪΛ ΝΙΚΟΣ!

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Η Θέμις έχει (συνδικαλιστικά) κέφια

Tου Πασχου Μανδραβελη

Η Καθημερινή, 30/11/2012

Κανονικά, το επόμενο βήμα της ελληνικής δικαιοσύνης πρέπει να είναι η άσκηση δίωξης κατά του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη, Βόλφγκανγκ Χέσλερ Ομπερμάιερ, διότι επισκέφθηκε τη ΔΕΘ και διατάραξε την κοινωνική ειρήνη. Δεν σοβαρολογούμε· απλώς συνεχίζουμε το καλαμπούρι του αυτόφωρου Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, το οποίο έκρινε αθώους τους τρεις εργαζόμενους επειδή είχαν την ατυχία να... πέσουν πάνω στον Γερμανό διπλωμάτη.

Πριν από δύο εβδομάδες είδαμε όλοι στις τηλεοράσεις μια αγέλη συνδικαλιστών να ορμάει σε έναν μεσήλικο, ο οποίος όπως μάθαμε ήταν ο Γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη. Ο κ. Ομπερμάιερ έπεσε θύμα επίθεσης για τον ίδιο λόγο που μαχαιρώνονται οι Πακιστανοί στην Αθήνα: λόγω καταγωγής και ιδιότητας. Η παρέμβαση της αστυνομίας τον έσωσε από τα χειρότερα· έφαγε μόνο δύο γροθιές στην πλάτη κι έναν καφέ στο κεφάλι. Από το βίντεο που προβλήθηκε στις τηλεοράσεις, η ΕΛ.ΑΣ. ταυτοποίησε τρία άτομα για την επίθεση. Εναν συνδικαλιστή εκπαιδευτικό (που προφανώς πέρναγε από τη συγκέντρωση των υπαλλήλων των ΟΤΑ και σκέφθηκε να προπηλακίσει τον Γερμανό) και δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Συνελήφθησαν και ύστερα από πολλές αναβολές δικάστηκαν προχθές.

Ενας κατηγορουμένος είπε στην απολογία του ότι δεν χτύπησε τον πρόξενο, αλλά έχοντας υψωμένη τη γροθιά του για να διαμαρτυρηθεί, έπεσε πάνω του (με τη γροθιά αγωνιστικά σφιγμένη), όταν κάποιος του πάτησε τη φτέρνα. Ο άλλος υποστήριξε πως ο καφές έφυγε από το χέρι του, όταν τον έσπρωξαν άλλοι διαδηλωτές.

Πιο ενδιαφέρουσα είναι η απόφαση του προέδρου του δικαστηρίου, ο οποίος δέχτηκε όσα είδε στο βίντεο, ότι δηλαδή ο ένας από τους κατηγορουμένους χτύπησε δύο φορές (μάλιστα) τον διπλωμάτη στην πλάτη με τη αγωνιστικά σφιγμένη γροθιά του και ο δεύτερος πέταξε στον πρόξενο διπλωμάτη ένα πλαστικό κυπελλάκι με καφέ. Εκρινε όμως αθώους τους κατηγορούμενους με ένα σκεπτικό που προφανώς θα καταγραφεί στα νομικά χρονικά. Οπως καταγράφεται στον Τύπο («Εθνος» 29.11.2012) «για το αδίκημα της διατάραξης κοινής ειρήνης οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν διότι η επίθεση εκδηλώθηκε προσωπικά σε συγκεκριμένο άτομο και όχι μαζικά». Δηλαδή, πόσους έπρεπε να προπηλακίσουν; Το ρωτάμε όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να ξέρουν οι επόμενοι να μη δείρουν περισσότερους κι έχουν μπλεξίματα με τον νόμο.

«Για την άσκηση παράνομης βίας, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποτράπηκε η είσοδος του προξένου στη ΔΕΘ» και αθώωσε τους κατηγορούμενους. Προφανώς οι γροθιές και η ρίψη καφέ είτε αποτελούν «νόμιμη βία» είτε ατύχημα από πάτημα στις φτέρνες. Για την κατηγορία της απόπειρας πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης, ο πρόεδρος του δικαστηρίου «αποφάνθηκε ότι δεν φαίνονται τα αντικείμενα που πετάχτηκαν και αν μπορούσαν να προκαλέσουν επικίνδυνη βλάβη. Το δικαστήριο αθώωσε τον συνδικαλιστή δάσκαλο Α.Α. και για την κατηγορία της απείθειας, επειδή αρνήθηκε να δώσει δακτυλικά αποτυπώματα».

Είπαμε: νόμος είναι το δίκιο του συνδικαλιστή. Αλλά μια και η Θέμις έχει τέτοια κέφια, μήπως να ρίξει και μια αυτεπάγγελτη δίωξη στον κ. Ομπερμάιερ; Γερμανός είναι, κάτι θα έχει κάνει. Κι αν δεν έχει κάνει αυτός, κάποιος θείος του θα ήταν ναζί. Με δύο γροθιές κι ένα κυπελλάκι καφέ θα τη βγάλει καθαρή;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΝΕΤΑ ΟΤΙ...

Παραφράζοντας λίγο  τον Γκορ Βιντάλ,

μπορούμε άνετα να πούμε ότι:

1. Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΣΕ 
ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ!

2. Ο ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ   ΕΙΝΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ  ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΩΝ ΤΑΡΙΧΕΥΤΩΝ!

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ...

 

ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ

Της Εύας Στάμου 

Πηγή: Protagon.gr, 25/11/2012

Το βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση, με θέμα την κρίσιμη διαμάχη των Μαρασλειακών, προσφέρει στον μέσο αναγνώστη μια σημαντική ευκαιρία αναστοχασμού πάνω στο νόημα της 'Ιστορίας': Πρέπει να σκεφτόμαστε την ιστορία ως έναν επιστημονικό κλάδο, τον οποίο θεραπεύουν ερευνητές που με συστηματικό και κατά το δυνατόν έγκριτο τρόπο επιχειρούν να φέρουν στην επιφάνεια και να ερμηνεύσουν ορθά, γεγονότα του παρελθόντος που βαρύνουν στο παρόν; Ή μήπως η ιστορία δεν είναι παρά ένα μεγαλόπνοο αφήγημα που αδιαφορεί για τα επιμέρους συμβάντα, στοχεύοντας σε μία μυθιστορία που θα απαλείφει τυχόν πολιτισμικές, κοινωνικές, ή άλλες διαφορές, και θα ομογενοποιεί τους πολίτες μιας χώρας στη βάση μιας προκαθορισμένης αντίληψης για την εθνική ταυτότητα;

Η μονογραφία της Ρεπούση εστιάζει στη διαμάχη που ξεκίνησε από το Μαράσλειο Διδασκαλείο τον Μάρτιο του 1925 και δίχασε τους εκπαιδευτικούς, τα κόμματα, και τον κλήρο, για μια ολόκληρη διετία. Αφορμή της διαμάχης στάθηκε η ομιλία της καθηγήτριας Ρόζας Ιμβριώτη στο Μαράσλειο για τον τρόπο που θα έπρεπε να διδάσκεται η Επανάσταση του 1821, και το μάθημα της Ιστορίας γενικότερα, τρόπος που από πολλούς θεωρήθηκε επικίνδυνος για τους μαθητές, το κράτος και την συνοχή του έθνους.

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η χρήση της δημοτικής στη διδασκαλία, η επιστημονική εγκυρότητα της διδασκόμενης ιστορίας, η έννοια της εθνικής ταυτότητας, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της υπόθεσης που απασχόλησε τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τη Δικαιοσύνη, την Εκκλησία, τον Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, και φυσικά τον Τύπο που συμμετείχε στη διαμάχη με πλήθος δημοσιευμάτων υπέρ (Δημοκρατία) ή κατά (Εστία, Σκριπ κ.α.) των μεταρρυθμιστών--ή, όπως στην περίπτωση του Ριζοσπάστη, απαξιώνοντας τόσο τους μεταρρυθμιστές όσο και τους αντιπάλους τους λόγω της αστικής καταγωγής τους, και της ενασχόλησής τους με ζητήματα ανθρωπιστικής παιδείας που δεν αφορούν την εργατική, αλλά την αστική τάξη.

Η Ρόζα Ιμβριώτη υποστήριξε ότι το μάθημα της Ιστορίας πρέπει να ενταχθεί στα επιστημονικά μαθήματα με έμφαση στις πηγές και παιδαγωγικό στόχο την προσπάθεια καλλιέργειας της ιστορικής σκέψης των μαθητών. Η παρέμβασή της τονίζει ότι σκοπός της διδασκαλίας της Ιστορίας είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τον ανθρώπινο πολιτισμό σε όλες του τις εκφάνσεις ώστε να κατανοήσουν την σύγχρονη ζωή. Η ιστορία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δίνει έμφαση στους πολέμους, την διαδοχή των Βασιλέων, ή την αντιπαλότητα με άλλα κράτη, αλλά στα επιτεύγματα των λαών.

Στην ουσία, οι υπέρμαχοι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, υπό την ηγετική μορφή του Αλέξανδρου Δελμούζου, διευθυντή του Μαράσλειου Διδασκαλείου, φαίνεται να προάγουν ένα ελληνοκεντρικό μοντέλο, το οποίο στοχεύει στην ανάδειξη της σπουδαιότητας του ελληνικού πολιτισμού και στην διερεύνηση της σχέσης του με άλλους πολιτισμούς. 

Σε κάποιο σημείο της εισήγησής της, η Ιμβριώτη αναφέρθηκε εν συντομία στην οικονομική διάσταση της επανάστασης του 1821. Η αναφορά στον οικονομικό παράγοντα, και η συνακόλουθη άποψη ότι υπήρχαν διακριτές κοινωνικές τάξεις που έδρασαν κατά την απελευθερωτική επανάσταση, αποτέλεσε αφορμή να κατηγορηθεί η Ιμβριώτη από τους αντιπάλους της ότι χρησιμοποιεί τον Ιστορικό Υλισμό για να κάνει προπαγάνδα υπέρ του Μπολσεβικισμού.

Οι αντίπαλοι των μεταρρυθμιστών, επιχειρούν να πείσουν το ευρύ κοινό ότι όσοι επιδιώκουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέτουν σε κίνδυνο το έθνος, εφόσον αρνούνται ότι η επανάσταση του ’21 ήταν η αυθόρμητη εξέγερση μιας αδιαφοροποίητης λαϊκής μάζας που, με τη βοήθεια της Εκκλησίας, αποκατέστησε την δισχιλιετή εθνική συνέχεια που συνδέει την Ελληνική Αρχαιότητα με το Ελληνικό Κράτος.

Η Εκκλησία, η οποία αρχικά είχε κρατήσει μετριοπαθή στάση, ενεπλάκη τελικά στη διαμάχη, μετά από πίεση των σκληροπυρηνικών εθνικιστών προκειμένου να υποστηριχθεί η εικόνα της ‘εθνικοποιημένης θρησκευτικότητας’ που προήγαγαν οι ίδιοι. Με την αρωγή μερίδας του Τύπου και ιδιαιτέρως της εφημερίδας Σκριπ, παρουσιάζουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και το γλωσσικό ζήτημα, σαν μέρος ενός σκοτεινού σχεδίου, μία συνωμοσία που δεν αφορά μόνο την εκπαίδευση αλλά επίσης την κοινωνία, το κράτος, το έθνος και στην οποία κάθε πολίτης που αγαπά την πατρίδα οφείλει να αντισταθεί.

Η συγγραφέας εξετάζει τρεις διαστάσεις που, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχήμα που προτείνει, οριοθετούν το πλαίσιο των Μαρασλειακών: τις έννοιες του έθνους και της ιστορίας, το εκπαιδευτικό και γλωσσικό ζήτημα, και την θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία.

Βρισκόμαστε σε μία εποχή που οι ρόλοι των φύλων είναι αυστηρά καθορισμένοι. Η ταυτότητα της γυναίκας είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη μητρότητα και οποιαδήποτε άλλη απασχόληση θεωρείται ακόμα παρέκκλιση. Η απαίτηση για πολιτικά δικαιώματα, η ενασχόληση της γυναίκας με τα κοινά, και οι φεμινιστικές ιδέες παρουσιάζονται από τον τύπο της εποχής ως εξίσου επικίνδυνες με αυτές του κομμουνισμού. Ο μέσος πολίτης πιστεύει ότι υπάρχει κάτι αφύσικο στην επιθυμία των γυναικών να ψηφίζουν, να σπουδάζουν,να διδάσκουν. Η Ιμβριώτη δεν βρίσκει υποστηρικτές ούτε μέσα από τον κύκλο των ομοϊδεατών της εκπαιδευτικών. Αντιμετωπίζεται σαν μία αφελής γυναίκα που πρεσβεύει ‘αντιεπιστημονικές’ κι ‘αντεθνικές’ μεθόδους.  Εξαντλημένη από τις επιθέσεις που δέχεται, αποφασίζει τελικά να παραιτηθεί και να περάσει στο περιθώριο της διαμάχης ανάμεσα σε εθνικιστές και μεταρρυθμιστές. Λίγο αργότερα ωθείται σε παραίτηση και ο Αλέξανδρος Δελμούζος. Η ιδέα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης εγκαταλείπεται, οι υπέρμαχοί της διασύρονται, η ανιστορική έννοια της εθνικής ταυτότητας παραμένει απρόσβλητη από οποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις.

Ο αναγνώστης που θεωρεί εκ των προτέρων ότι η πολυφωνική και κριτική προσέγγιση στα ιστορικά ζητήματα αποτελεί ανάθεμα για τον εθνικό ψυχισμό, θα σπεύσει να καταδικάσει το επιστημονικό πόνημα ακριβώς επειδή ως επιστημονικό βρίσκεται σε απόσταση από τον ιδιοτελή λόγο των κομματικών εκπροσώπων ή μερίδας του τύπου που αντιμετωπίζει με καχυποψία οτιδήποτε δεν παρουσιάζει το παρελθόν με βολικές κατηγοριοποιήσεις.

Αντιθέτως όποιος επιθυμεί να διεισδύσει στο νόημα των γεγονότων της κρίσιμης διετίας 1925-27, και να ενημερωθεί για τις ποικίλες όψεις ενός περίπλοκου γεγονότος, θα βρει πολύτιμο οδηγό στην μονογραφία της Ρεπούση, είτε συμφωνεί απολύτως είτε όχι με κάθε ένα από τα ερμηνευτικά της συμπεράσματα. Γραμμένη σε λαγαρή γλώσσα, με πλούσιες αναφορές στα αρχεία, και ανάγλυφη απόδοση των πρωταγωνιστών της διαμάχης, η μονογραφία αποτελεί εκτός από σημαντική επιστημονική μελέτη, ένα πολύ ελκυστικό ανάγνωσμα.

*«Τα Μαρασλειακά 1925-1927» Μαρία Ρεπούση (Πόλις, 2012)

Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

Μάστορας  στη συναλλαγή, την τερατοπλασία,

Πρύτανης  στον τακτικισμό  και  την υποκρισία,

αν σου μιλάει για ζωή, σκέφτεται την ευθανασία,

ποντάρει στη μνήμη την  κοντή και την ακρισία,

στων σκουπιδιών του ΑΠΘ έκανε  δεύτερη καθηγεσία.