ΚΑΤΑΝΤΙΑ

Επιστολή προς τους Βουλευτές στην οποία κάνει λόγο για «προσπάθεια επιβράβευσης των συντεχνιών που αντιτάχθηκαν και πολέμησαν τον νόμο 4009/2011» απέστειλε ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης, Καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης.

Κύριοι βουλευτές,

Χθες βράδυ πληροφορηθήκαμε ότι οι πολιτικοί αρχηγοί, που στηρίζουν την

Κυβέρνηση, μετά από επιμονή του κ. Κουβέλη, συμφώνησαν κατ' ουσίαν να

απενεργοποιήσουν τον νόμο 4009/11 για δύο χρόνια.

ΕΥΓΕ! Από σήμερα θα γνωρίζουν όλοι οι πολίτες ότι αν δεν θέλουν να

εφαρμόσουν ένα νόμο θα κωλυσιεργούν στην εφαρμογή του και η Πολιτεία θα τους

επιβραβεύει. Όσοι δε αφελείς θελήσουν να υπερασπιστούν και να εφαρμόσουν ένα

νόμο, ας γνωρίζουν ότι θα χλευαστούν και θα γελοιοποιηθούν. Τα κόκαλα του

Σωκράτη (θυμάστε. Εκείνος που ήπιε το κώνειο για να αποδείξει σε όλους ότι

πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους που θεσπίζει η Πολιτεία, ακόμη και αν αυτό

είναι ενάντια στην ίδια μας τη ζωή) θα τρίζουν από απελπισία. Μετά από αυτό,

με ποιο ηθικό ανάστημα θα έλθουν οι κυβερνώντες να απαιτήσουν από τους

φοροφυγάδες να πληρώσουν φόρους;

Έτσι δεν μένει παρά να ομολογήσω δημοσίως ότι οι πρυτάνεις και οι άλλοι

συνδικαλιστές, που με την ανομία τους γελοιοποίησαν 255 από τους 300

βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων (συμπεριλαμβανομένων του Πρωθυπουργού και

του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ) που ψήφισαν τον νόμο 4009/11, πέτυχαν την

απενεργοποίησή του, παραβαίνοντας οι ίδιοι κατάφωρα τις ακαδημαϊκές αρχές,

το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους. Αυτή είναι η νίκη των συντεχνιών.

Και για την ιστορία, επισυνάπτω μία επιστολή που εστάλη προ 17 ημερών.

Χανιά, 10/07/2012

Προς

Τον Πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς

κ. Φώτη Κουβέλη

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Η τολμηρή και επικροτηθείσα από όλους τους σκεπτόμενους πολίτες πράξη του

κόμματος, του οποίου προΐσταστε, για συμμετοχή στην Κυβέρνηση Εθνικής

Σωτηρίας, θα πρέπει να συνοδευθεί και από ανάλογες προτάσεις και τολμηρές

ενέργειες. Αν η συμμετοχή σας στην Κυβέρνηση αυτή έχει ως στόχο την ανάσχεση

σημαντικών και επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων, τότε η καταστροφή της χώρας

είναι εκ των προτέρων δεδομένη. Επειδή όμως θέλω να πιστεύω ότι κάθε άλλο

παρά αυτές είναι οι προθέσεις σας, επιβάλλεται να τολμήσετε, να αψηφήσετε

τις προτροπές για επαναφορά στην προτέρα φαύλη κατάσταση και να δώσετε σάρκα

και οστά στο άλμα που πραγματοποιήσατε.

Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε μεταρρύθμιση στα

πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ με την καθιέρωση της αξιοκρατίας, της εισόδου

κοινωνικών εταίρων στη Διοίκησή τους, την επιβολή της εξωτερικής αξιολόγησης

και την καθιέρωση των διακριτών ρόλων διδασκόντων και διδασκομένων.

Ο νόμος 4009/2011, που ψήφισαν τα 5/6 της Βουλής των Ελλήνων, ήταν απόρροια

ενός μακροσκελέστατου χρονικά διαλόγου, που διεξήγαγε η υπουργός παιδείας κα

Α. Διαμαντοπούλου και διήρκεσε δέκα (ναι καλά διαβάσατε) μήνες, δηλαδή από

τις 23-10-2010 έως τις 31-8-2011. Επιπλέον, η κατάρτιση του εν λόγω νόμου

δεν απετέλεσε την ανακάλυψη του σχήματος του τροχού, αλλά απλώς την

καταγραφή των κατασταλαγμένων διδαγμάτων και της καταγεγραμμένης εμπειρίας

από τον τρόπο οργάνωσης, λειτουργίας και διοίκησης των πανεπιστημίων σε όλα

τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Οι στρεβλώσεις στον τρόπο διοίκησης, λειτουργίας και οργάνωσης, που είχαν

επιφέρει η κομματοκρατία, οι συντεχνίες των βολεμένων και κρατικοδίαιτων

συνδικαλιστών, αλλά και η υβριδική αναπαραγωγή του καθηγητικού σώματος σε

πολλές σχολές (αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της ΑΔΙΠ, στην

οποία έχουν αναρτηθεί όλες οι εξωτερικές αξιολογήσεις Τμημάτων που έχουν

πραγματοποιηθεί έως σήμερα), καταπολεμούνται και αποτρέπονται με τον παρόντα

νόμο.

Ήταν αναμενόμενη η λυσσαλέα αντίδραση εκείνων που θίγονται, αφού με τον

παρόντα νόμο πολλοί από τους καθηγητές δεν θα είχαν τη δυνατότητα καν να

θέσουν υποψηφιότητα για κατάληψη θέσης ΔΕΠ. Σημειώνω ότι ο νόμος απαιτεί το

προφανές: εάν το Α πανεπιστήμιο σου χορηγήσει διδακτορικό δίπλωμα, θα πρέπει

να σταδιοδρομήσεις σε άλλο ίδρυμα, πριν θέσεις υποψηφιότητα για την

επιστροφή σου στο πανεπιστήμιο των σπουδών σου. Ήταν, επίσης, αναμενόμενος ο

πόλεμος λάσπης που εξαπέλυσαν πολλοί πρυτάνεις εναντίον του νόμου, αφού

ορισμένοι εξ αυτών με τον παρόντα νόμο δεν θα είχαν εκλεγεί, δεδομένου ότι

οι φοιτητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν συμμετέχουν πλέον στα

εκλεκτορικά σώματα.

Υπάρχει και η τρίτη ομάδα αντιδρώντων: αποτελείται από εκείνους που

προσβλέπουν στην καθηγητοποίησή τους, προερχόμενοι εκ του σώματος των βοηθών εργαστηρίων, μετά την απόκτηση διδακτορικού από το πανεπιστήμιο στο οποίο υπηρετούν. Αυτή η συνδικαλιστική κατάκτηση του 1997 ορθώς έχει καταργηθεί.

Κύριε Πρόεδρε,

Τα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, από κοινού με τα

ερευνητικά κέντρα, αποτελούν τους πυλώνες οικονομικής, τεχνολογικής και

πολιτισμικής ανάπτυξης κάθε χώρας, αφού αυτά δίνουν στην κοινωνία τόσο το

επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό όσο και τα επιστημονικά και τεχνολογικά

επιτεύγματα, που μπορούν να μετουσιωθούν σε προϊόντα προηγμένης τεχνολογίας

για την ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη δημιουργία νέων

θέσεων εργασίας.

Δεδομένης πλέον της κυβερνητικής ευθύνης που έχετε αναλάβει, σας προτείνω να

ζητήσετε να πληροφορηθείτε για την έκθεση του ΟΟΣΑ, στην οποία αναφέρεται το

πλήθος των ιδρυμάτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (πανεπιστημίων και ΤΕΙ) που

μπορεί να αντέξει μία χώρα 10,8 εκατομμυρίων πολιτών. Θα εκπλαγείτε, όταν

διαπιστώσετε ότι η αναλογία σε όλες τις χώρες, που σέβονται τα χρήματα των

φορολογουμένων, είναι περίπου ένα ίδρυμα ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους. Στη

δική μας χώρα, στη χώρα της ευμάρειας και του πλούτου μέσω της υποθήκευσης

του μέλλοντος πολλών ερχόμενων γενεών, έχουμε σαράντα Α.Ε.Ι. διάσπαρτα σε 72

πόλεις.

Μετά από αυτήν την πολύ συνοπτική περιγραφή, θέλω να ελπίζω ότι,

συναισθανόμενος τις ευθύνες που έχετε επωμισθεί, θα κάνετε κάθε δυνατή

προσπάθεια να στηρίξετε, να πείσετε την κοινωνία και να επιβάλετε, από

κοινού με τους άλλους κυβερνητικούς εταίρους, τις μεταρρυθμίσεις που έχουν

θεσμοθετηθεί και προγραμματισθεί στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ της χώρας. Αν

αυτό δεν συμβεί, τότε ας πούμε όλοι μαζί, παραφράζοντας τα λόγια του Νίκου

Γκάτσου: «Καληνύχτα Ελλάδα. Ετούτος ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ.

Καληνύχτα».

Με τιμή

*********************************************

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΕΓΚΡΙΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ

 ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΘΛΙΒΕΡΟ  ΘΕΜΑ

 Θανάση Διαμαντόπουλου : "Μη μου τους φαύλους τάραττε"

ΤΑ "ΑΝΩΝΥΜΑ" ΛΑΜΟΓΙΑ (ΜΕΡΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ)

 Μ.Κ., Κ.Ο.,Π.Θ.,Λ.Μ. και άλλα πολλά "ανώνυμα" λαμόγια,

ο νόμος είναι προστάτης τους , σκοτώνει εμάς τα βόδια. 

Ω γη δολοφόνων και κλεφτών , ανόμων πάσης φύσης,

Ελλάς, το μεγαλείο σου μη σε βασκάνει, να το φτύσεις!

    Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος για τα εμβάσματα που έφυγαν προς τράπεζες του εξωτερικού, κατά τη χρονιά που η χώρα μπήκε σε τροχιά Μνημονίου. Το ρεκόρ του 2010 κατέχει ο Γ.Δ. ο οποίος έβγαλε στο εξωτερικό 52.133.146,94 ευρώ, ενώ δήλωσε στην Εφορία 25.099,50 ευρώ. Σύμφωνα με Τα Νέα, πρόκειται για επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας τα οποία είναι σε γνώση του ΥΠΟΙΚ και αφορούν το 2012.

Στον πίνακα της Τραπέζης της Ελλάδος αναφέρονται τα εμβάσματα πάνω από 100.000 ευρώ τα οποία ταξίδεψαν στο εξωτερικό, ενώ μεταξύ των ονομάτων υπάρχουν και 70 αλλοδαποί, άνδρες και γυναίκες, με ονόματα που παραπέμπουν σε χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Υπάρχουν επιπλέον, ορισμένες περιπτώσεις πολιτών με αγγλικό, γερμανικό και ιταλικό επώνυμο.

Στον κατάλογο του 2010 η πλειονότητα των Ελλήνων που προτίμησαν την ασφάλεια τραπεζών του εξωτερικού ανήκει σε «απολύτως πάμφτωχους» καθώς 403 από αυτούς δήλωσαν μηδενικό εισόδημα. Μεταξύ αυτών, θεωρείται βέβαιο ότι υπάρχουν μέλη ανωνύμων εταιρειών, καθώς είναι συνήθης πρακτική να «περνούν» όλο το εισόδημά τους στις εταιρείες.

Το φαινόμενο όμως ορισμένοι να βγάζουν έξω ποσά από 10 εκατ. ευρώ έως 52 εκατ. ευρώ, ενώ δηλώνουν ως εισόδημα μικροποσά όπως 496 ευρώ και 5.588,98 εγείρει υποψίες. Ακόμα και η περίπτωση του κ. Ρ.Σ., ο οποίος κατέχει το ρεκόρ να έχει δηλώσει το υψηλότερο εισόδημα στον κατάλογο, 371.774,72 ευρώ: θα έχει ενδιαφέρον να εξηγήσει πώς κατάφερε να βγάλει έξω 30.312.841,31 ευρώ.

Σύμφωνα με πηγή η οποία έχει γνώση του καταλόγου, «το θέμα δεν είναι εάν κάποιοι έβγαλαν έξω χρήματα που προέκυψαν από νόμιμες δραστηριότητες, από εταιρικά κέρδη, κληρονομιές, τυχερά παιγνίδια, ή οικονομίες μιας ζωής. Αυτό που θα πρέπει επιτέλους όμως να γίνει είναι μια σοβαρή έρευνα από το ΣΔΟΕ και τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών για να διαπιστωθεί εάν ανάμεσα στα τεράστια ποσά που έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες υπάρχουν προϊόντα από εγκληματική δραστηριότητα, αν υπάρχει μαύρο χρήμα, αν υπάρχει φοροδιαφυγή».

Σύμφωνα με Τα Νέα από τη μεγάλη πλειονότητα που δήλωσαν μηδενικό εισόδημα, υπάρχουν ακόμη: 61 πολίτες που δήλωσαν εισόδημα μέχρι 500 ευρώ, 39 πολίτες που δήλωσαν από 500 έως 1.000 ευρώ, 81 που δήλωσαν από 1.000 έως 5.000 ευρώ, 34 που δήλωσαν από 5.000 έως 10.000 ευρώ. Από εκεί και πάνω, 48 δήλωσαν έως 20.000 ευρώ, 25 πολίτες έως 40.000 ευρώ και 25 από 40.000 έως 100.000 ευρώ.

Ο Κ.Ε., για παράδειγμα, δήλωσε εισόδημα 98,69 ευρώ και έβγαλε έξω ακριβώς 700.000 ευρώ, ενώ ο Μ.Κ. δήλωσε 14,94 ευρώ και έβγαλε έξω 450.000 ευρώ.

Αλλοδαπός με επώνυμο χώρας πρώην Ανατολικής Ευρώπης S.O. δήλωσε 214 ευρώ εισόδημα και έβγαλε έξω 247.848,56 ευρώ, ενώ ο Έλληνας Π.Θ. δήλωσε 10,50 ευρώ και έβγαλε έξω 201.000 ευρώ.

Η Σ.Α. δήλωσε 10,27 ευρώ, αλλά έβγαλε στο εξωτερικό 150.000 ευρώ, ενώ υπάρχει και φορολογούμενος ο οποίος στη φορολογική του δήλωση κατέγραψε το αστρονομικό ποσό του ενός λεπτού (0,01). Πρόκειται για την κυρία Κ.Ο. η οποία την ίδια χρονιά έβγαλε στο εξωτερικό 201.501 ευρώ.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 104 ΧΡΟΝΙΑ...

BBC: 1908 Olympics in photos

When their 400m winner JC Carpenter was disqualified,

 the USA sat out the re-run, leaving GB's Wyndham Halswelle to win unopposed

Back

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22

Next

Ολυμπιακοί Αγώνες Λονδίνου, 1908 

Μιχάλης Ν. Κατσίγερας  

« Η Καθημερινή». 29/7/2012  

Η επίσημη Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1908 στο Λονδίνο περιγράφεται σε μακρά ανταπόκριση του συγγραφέα Ζαχαρία Παπαντωνίου, με ημερομηνία δημοσίευσης την 10η Ιουλίου (παλαιό ημερολόγιο) στην εφημερίδα «Εμπρός» των Αθηνών.

Ήδη από τις πρώτες αράδες ο Έλληνας απεσταλμένος υπερπροβάλλει τον βροχερό καιρό του Λονδίνου και την λασπουριά του σταδίου ως ενισχυτικά της άποψης ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να τελούνται μόνον στην Ελλάδα. Κατόπιν, ο εστέτ Παπαντωνίου συγκρίνει το αγγλικό στάδιο με το Καλλιμάρμαρο για να το υποβιβάσει αισθητικά, αν και του απονέμει μια θετική κρίση για την λειτουργικότητά του, για να προσθέσει όμως δογματικά: «Αλλ' αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Είναι πράξις, δεν είναι τέχνη.» Στο τέλος της ανταπόκρισής του, αφού μιλήσει για τους 2.000 αθλητές της παρέλασης -«σώματα πυργούμενα ορθά, κήπος κρίνων της σαρκός, δάσος μυώνων και γραμμών»- θλίβεται για την εμφάνιση της ελληνικής ομάδας που τη βρίσκει ασύμμετρη, μικρή και φτωχή.

Ο ιδεολογικός λόγος που εκπέμπει η ανταπόκριση του Ζαχαρία Παπαντωνίου ) θα πρέπει να ιδωθεί μέσα στην ιστορικότητά του. Είναι το 1908. Οι Ελληνες, με προεξάρχοντα τον Παλαμά, παρά την καταστρεπτική αποκοτιά του 1897, πιστεύουν στην αναγέννηση της μικρής, φτωχής πατρίδας τους. Ετοιμάζονται, οικονομικά από την τότε σφριγηλή εμποροαστική τάξη και στρατιωτικά από ανήσυχους οραματιστές, για τα μεγάλα και καθοριστικά άλματα του 1909 και του 1912-13.

Σ' αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και να κρίνουμε τη ματιά του Παπαντωνίου στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το 1908.

Ακολουθεί η ανταπόκριση του Παπαντωνίου με περικοπές:
 

             (1877-1940

ΛΟΝΔΙΝΟΝ, 4 Ιουλίου 

- Εφθάσαμεν εις το Στάδιον πλέοντες. Έβρεχε διαρκώς και θλιβερώς από το πρωί. Όλη αυτή η βροχή, τουλουμηδόν καταπίπτον επιχείρημα ότι οι αγώνες πρέπει να γίνονται μόνον εις την Ελλάδα, οδήγησαν ανθρώπους λασπωμένους και λερωμένους εις λερωμένον και υγρόν Στάδιον. [...] Ήτο κάτι θλιβερόν, αυτό το βούτηγμα μιας Ολυμπιάδος εις το νερό. Τα πάντα ήσαν βρεγμένα και ανακατωμένα. Οι θεαταί επλανώντο με ένα τίκετ ανά χείρας να βρουν την κερκίδα των εις αυτό το τεράστιον γιαπί, το οποίον λέγεται Αγγλικόν Στάδιον. Βρεγμένοι, κουρασμένοι και ασθμαίνοντες ήρχοντο και πήγαιναν εις τους περιφερικούς διαδρόμους, κάτω από σίδερα και σανίδια. Τα πάντα ανακατωμένα εις τους διαδρόμους τούτους. Αποδυτήρια και είσοδοι και μπυφέ και τηλεγραφεία, και πωλητήρια λερνιέν και καρτών και εφημερίδων. Αθληταί γυμνοί ορμώντες από τα αποδυτήριά των, πηδώντες μεταξύ του πλήθους, ψάχνοντες να βρουν τον όμιλόν των.[...]

Το Στάδιον, βραχέν εμαύρισε περισσότερον. Και εισελθόντες το ευρήκαμεν σκαιόν. Αντί του μεγάλου μειδιάματος των Πεντελικών μαρμάρων, τα οποία σου γελούν ενώ ακόμη σε βλέπουν μίλια μακράν, μάς υπεδέχθη ο μορφασμός τσιμέντου, σιδήρου και σανίδων, πολλών σανίδων,. [...]

Αλλά τι είνε το Αγγλικόν Στάδιον;

Μέγα γιαπί.

Δεν πρέπει δε η λέξις γιαπί να το υποβιβάσει. Είναι γιαπί, διότι κτισθέν εν βία, δεν έχει θώρακα, αλλά στεκόμενος απ' έξω βλέπεις έως το βάθος των πλευρών του τα κόκκαλα, ήτοι τα σίδερα και τα ξύλα επί των οποίων στηρίζεται το αμφιθέατρον. Είναι γιαπί διότι μόνον το κύριο σώμα του είνε από σίδερο και τσιμέντο, τα δε λοιπά όλα πρόχειρα. Παραπήγματα από σανίδες, περίπτερα από σανίδες, διάδρομοι από σανίδες. Τα πάντα καμωμένα διά να προφθάσουν να βρίσκωνται. [...]

Αλλά ως Στάδιον το γιαπί είνε σημαντικόν. Προς το παρόν δεν ευρίσκεται εις τον κόσμον πρακτικώτερον Στάδιον. Έγινεν επίτηδες διά να χρησιμεύσει διά τα σύγχρονα αγωνίσματα. Οι αρχαίοι Έλληνες έτρεχαν, ως γνωστόν, πολύ ελλειψοειδώς, εις σχήμα μαγνήτου. Εξ ου και το σχήμα του αρχαίου Σταδίου. Οι σύγχρονοι δρομείς θέλουν μεγαλύτερον πλάτος διά να τρέξουν. Το Αγγλικόν Στάδιον είναι πλατύ. Η έλλειψίς του δεν είναι πολύ καταφανής. Είναι σχεδόν κύκλος. Υπό άποψιν λοιπόν σχήματος και εδάφους, ευρίσκεται ότι το Αγγλικόν Στάδιον έχει τον καλλίτερον στίβον δρόμου. Εξ άλλου το Αγγλικόν Στάδιον τα περιέχει όλα. Στίβον δρόμου, στίβον ποδηλασίας και νερό διά κολύμβημα. Είναι πρακτικόν.

Ως κτίριον είνε επίσης ωραίον. Πλατύτατον, απλούν, με αμφιθέατρον χαμηλόν ελαφρώς ανερχόμενον προς τα επάνω. Ο θεατής, όπου και αν είναι, δεν αδικείται. Το Αγγλικόν Στάδιον είναι σοφής αρχιτεκτονικής.

Άρα το Αγγλικόν Στάδιον είναι το καλλίτερον; Όχι. Εφόσον υπάρχει το Στάδιον των Αθηνών, κάθε άλλο Στάδιον είναι το χειρότερον, όσα προτερήματα και αν έχει. Το διατί, θα το ειπούμεν αλλού, αν και είναι γνωστόν. Στάδιον έχουν μόνον, αι Αθήναι. Το Στάδιόν μας εν Αθήναις δεν έχει στίβον ποδηλασίας, ούτε λίμνην. Το Αγγλικόν έχει. Αλλ' αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Είναι πράξις, δεν είναι τέχνη. Εάν από το Αθηναϊκόν Στάδιον κόψετε την σφενδόνην με ένα μαχαίρι έχετε αμέσως ένα τέλειον αρχαίον ελληνικόν και Ρωμαϊκόν θέατρον. Εάν από το Αγγλικόν Στάδιον κόψετε την σφενδόνην δεν έχετε τίποτε άλλο παρά μόνον μίαν φέτα αμφιθεάτρου. Το Αγγλικόν Στάδιον είναι ένα μέγα ιπποδρόμιον. Ως ιπποδρόμιον είναι έξοχον. Πρόκειται άλλωστε περί έργου προσωρινού, το οποίον μετά ένα έτος θα εξαφανισθή, διότι το συμβόλαιον δεν του επιτρέπει να μείνει περισσότερον.

Αλλ' ακούεται ο ύμνος και […] αναγγέλλεται η είσοδος του Βασιλέως της Αγγλίας. […]

Όταν ο Βασιλεύς είπε τας τρεις του λέξεις με τας οποίας εκήρυξε την έναρξιν των αγώνων, ήρχισεν η παρέλασις. Από μίαν τρύπαν του Σταδίου εχύνοντο διαρκώς εις την κονίστραν σημαίαι και αθληταί. Μετ' ολίγον εστάθησαν ακίνητα επάνω εις την χλόην του Σταδίου δύο χιλιάδες σώματα, τα ωραιότερα σώματα της υφηλίου. Πώς να περιγραφεί το θέαμα τούτο; Ήτο ως αφύπνισις.

Την Κυριακήν εκοιμήθημεν με την ιδέαν ότι η βρίθουσα, γραφείων καπηλείων και εργοστασίων γη δεν κατοικείται πλέον παρά από ανθρώπους χαλασμένους, και ότι όρθιον σώμα δεν έμεινεν εις τον άθλιον αυτόν κόσμον. Αίφνης την Δευτέραν το απόγευμα δύο χιλιάδες σώματα πυργούμενα ορθά, κήπος κρίνων της σαρκός, δάσος μυώνων και γραμμών, εμφανίσεις ως σαλπίσματα υγείας και Δυνάμεως, σου φυτεύουν εντός του Σταδίου μίαν πυκνήν υπέροχον και ένδοξον Άλτιν.

Το θέαμα είνε κατάπληξις, είνε ως εξύπνημα αιφνίδιον της ανθρωπότητος των καφενείων. Είδα τον στρατόν αυτόν να προχωρή φοβερός και ωραίος ενώπιον του Βασιλέως. Έτρεμεν υπό τα βήματά του ο στίβος. Τους ήκουεν η γη. Δεν εσωριάσθη λοιπόν η ανθρωπότης επί των πάγκων των γραφείων και των κρασοπουλειών, ελεεινή και τρισαθλία. Φτιάνει ακόμη σώματα. Υπάρχουν γυμναστήρια, υπάρχουν παλαίστραι εις τον κόσμον, υπάρχει αθλητισμός προσπαθών να σηκώση όρθιον το σαράβαλο του εικοστού αιώνος, υπάρχει επιστήμη και υπομονή η οποία βγάζει αυτούς του 2.000 δυνατούς ορθίους και ωραίους. Πόσος κόπος κατεβλήθη διά να βγουν αυταί αι τελειότητες. Πόση καλλιέργεια! Ήσαν όλοι καλλιεργημένοι ωσεί φυτά. Μυώνα προς μυώνα, ιστόν προς ιστόν, τους έφτιασαν αι παλαίστραι.

Όταν παρήλασαν, με την σημαίαν κάθε έθνους φερομένην εις φοβερούς βραχίονας, το Στάδιον τους επευφήμησε. Επί ώραν πολλήν περνούσαν τα σώματα, μέσα εις τα οποία κατοικούσεν η ταχύτης, η δύναμις, η προσπάθεια, η βενζίνα αυτή που λέγεται άθλησις, η καταδίωξις του αφθάστου, η τάσις προς το ρεκόρ. Επέρασεν η λευκότης των Νορβηγών, επέρασαν αι Δανίδες, μία λόχμη από λαστιχένιες γάμπες, οι πολυπληθείς μικρόσωμοι αλλά νευρώδεις Ιταλοί, οι ανήσυχοι Καναδοί, οι βαρείς Άγγλοι, ο στρατός ολόκληρος της Αγγλίας και των αποικιών, οι τύραννοι των ρεκόρ Αμερικανοί. Επέρασαν όλα τα έθνη. Και εις το μέσον μια χούφτα, η ελληνική ομάς. Ήτον η μικροτέρα όλων η αφανής. Ασύμμετρος, μικρή, φτωχή, απαρατήρητος με την κυανόλευκον στηριζομένην εις το Αττικόν όρος του σώματος του Γεωργαντά, εχάθη μέσα εις τον κυλιόμενον ποταμόν των μυώνων, η ομάς της χώρας, η οποία εγέννησε τον αθλητισμόν.

 

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΙΑΛΥΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 
« Είμαι 16άρης και ξεσπώ στα λύκεια »

Βανδαλισμοί σε σχολικά συγκροτήματα, καταστροφές σε κοινόχρηστους χώρους όπως πάρκα και πλατείες, φθορές ακόμη και σε εκκλησίες, καθώς και συνθήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου, που αντικατέστησαν τα γκράφιτι...

Της Φανής Σοβιτσλή
fanisovi@gmail.com

Εφημερίδα "Θεσσαλονίκη, 31/7/2012

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ

ΜΝΗΜΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΣΟΛΑΚΗ

"Τα σχολεία πρέπει να υπηρετούν την παιδεία και όχι την αγορά εργασίας. Δεν μπορεί να υπάρξει παρά μία μεταρρύθμιση, αυτή που θα προσανατολίσει την εκπαίδευση στην παιδεία και που θα αρχίσει μέσα σε ευχάριστα παιδικά κέντρα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.

Οι κερδοσκόποι του πλανήτη, οι έμποροι των εθνών, έχουν διολισθήσει μέσα στα σχολεία και οι μαθητές διδάσκονται εκείνα που θα τους είναι χρήσιμα για να υπηρετήσουν την αγορά εργασίας, δηλαδή την αγορά που οι κερδοσκόποι έχουν στήσει για να λυμαίνονται τους λαούς και να πλουτίζουν οι ίδιοι. Δεν θέλουμε αυτά τα σχολεία. Θέλουμε τα σχολεία της παιδείας"

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ 
(1935-2012)

Ο  ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΣ   ΔΑΣΚΑΛΟΣ 

Ο ΧΡΗΣΙΜΟΣ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ

Ο ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ  ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗΣ

Ο Χρίστος Τσολάκης γεννήθηκε στη Μόρνα (Σκοτεινά) Πιερίας το 1935. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κατερίνης το 1952 ως αριστούχος. Την ίδια χρονιά εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 1957 με το γενικό βαθμό «Άριστα». Είχε δασκάλους, μεταξύ άλλων, τους Εμμανουήλ Κριαρά, Απόστολο Βακαλόπουλο,  Νικόλαο Ανδριώτη, Ιωάννη Κακριδή και Λίνο Πολίτη.

Το 1959, αφού περάτωσε τη στρατιωτική του θητεία, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην ιδιωτική και στη δημόσια εκπαίδευση. Εργάστηκε αρχικά στο ιδιωτικό γυμνάσιο «Νέα Εκπαιδευτήρια» Βέροιας και το 1961 διορίστηκε στο Γυμνάσιο Θηλέων Βέροιας. Το 1963 μετατέθηκε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου εργάστηκε επί δυο δεκαετίες. Παράλληλα, είχε και την ευθύνη της επιμέλειας του περιοδικού «Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης».

Το 1976 διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος των επιτροπών που σχεδίασαν και πραγμάτωσαν τη γλωσσική μεταρρύθμιση. Υπήρξε συνεργάτης του Υπουργείου Παιδείας για τη Μέση Εκπαίδευση στην εφαρμογή νέων μέτρων σε μία περίοδο καθοριστική για την ελληνική εκπαίδευση, τη μεταρρύθμιση του 1976–1978. Τα μέτρα αυτά αφορούσαν στη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας από μετάφραση.

Την επόμενη χρονιά, μετά από πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας της Σουηδίας δίδαξε στη Στοκχόλμη σε Σουηδούς και ξένους εκπαιδευτικούς τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας. Στα επόμενα δύο χρόνια, με πρόσκληση των Πανεπιστήμιων Lund και Στοκχόλμης, δίδαξε Θεωρία της Γλώσσας και Μεθοδική στις Παιδαγωγικές Σχολές του Malmö και της Στοκχόλμης. Με επισκέψεις σε τοπικά σχολεία, ο Χρίστος Τσολάκης γνώρισε το επιμορφωτικό σύστημα της Σουηδίας και τις ιδιαιτερότητες του εκπαιδευτικού της συστήματος. Τις γνώσεις αυτές αξιοποίησε αργότερα, οργανώνοντας τη συγγραφή βιβλίων για τους Έλληνες δασκάλους και μαθητές στη Σουηδία, με την έγκριση και την ενίσχυση της Lararhogskolan του Malmö και του Πανεπιστημίου Lund. Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστήμιο Lund υπό την αιγίδα του καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας Stig Rudberg. Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών ασχολήθηκε με επικούς και λυρικούς ποιητές, κείμενα της Αττικής περιόδου και μεταγενέστερα της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής (Οππιανός κ.τ.λ.).

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Χρίστος Τσολάκης διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος της Επιτροπής που ρύθμισε το ζήτημα του μονοτονικού συστήματος της νεοελληνικής («Επιτροπή Κριαρά», 1982).

Τον Ιούνιο του 1982 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με το βαθμό «Άριστα». Το θέμα της διατριβής του ήταν «Η πολυτυπία στο ρήμα της Κοινής Νεοελληνικής Γλώσσας».

Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος της Επιτροπής συγγραφής διδακτικών βιβλίων για τη γλωσσική διδασκαλία στο Γυμνάσιο και ολοκλήρωσε με επιτυχία την επιμέλεια της σειράς του Ο.Ε.Δ.Β., Έκθεση-Έκφραση, διδακτικά βιβλία για τη Νεοελληνική Γλώσσα που άνοιξαν έναν δρόμο για την εφαρμογή της επικοινωνιακής διδασκαλίας της γλώσσας τόσο στη Δευτεροβάθμια, όσο και στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Με το διδακτικό αυτό εγχειρίδιο έχουμε για πρώτη φορά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα βιβλίο για τη διδασκαλία της γραπτής  έκφρασης με οργανωμένες διδακτικές ενότητες για κάθε ποικιλία γραφής.

Ο Χρίστος Τσολάκης δίδαξε στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Δημοτικής Εκπαίδευσης (Σ.Ε.Λ.Δ.Ε.) «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία», κατά τα έτη 1982–1989. Διορίσθηκε διευθυντής Σπουδών της Σ.Ε.Λ.Μ.Ε. για το διάστημα 1983–1987. Επίσης, δίδαξε στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (Σ.Ε.Λ.Μ.Ε.) στο διάστημα 1987–1989.

Το 1983 διορίσθηκε σχολικός σύμβουλος. Τον Ιούνιο του 1986 εκλέχθηκε παμψηφεί Επίκουρος Καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το 1988 εκλέχθηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών και Καθηγητής στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στο τελευταίο υπηρέτησε και ως Πρόεδρος.  

            Διετέλεσε διευθυντής του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου (Π.Ε.Κ.) Θεσσαλονίκης το 1993. Επίσης, υπήρξε αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και πρόεδρος του Τμήματος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (1996).

Το όραμά του για τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος σε συνολική αναβάθμισή του από την προσχολική έως και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αφορούσε στην ίδρυση Ομίλων στη σχολική ζωή που αναβαθμίζει το εκπαιδευτικό έργο, προσφέρει κίνητρα για μάθηση στα παιδιά και καταπολεμά τη σχολική διαρροή, τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση και τη βία που εκδηλώνεται ως παραβατική συμπεριφορά σε μεγαλύτερες ηλικίες στους νέους. Οι όμιλοι φωτογραφίας, κινηματογράφου, λογοτεχνίας, θεάτρου ως θεσμού μέσα στο αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών αποτέλεσαν ενδεχομένως εφαλτήριο για την καθιέρωση του θεσμού της ευέλικτης ζώνης στην πρωτοβάθμια και των καινοτόμων δράσεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πολύ αργότερα.

Την πρόταση αυτή την οποία  κατέθεσε τότε ο Χρίστος Τσολάκης  ως αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στο Υπουργείο Παιδείας, παρότι έτυχε θετικής αποδοχής, δεν προωθήθηκε άμεσα. Ψήγματα των ιδεών που εμφύσησε, ωστόσο, επηρέασαν την πορεία των εκπαιδευτικών θεμάτων, κυρίως μέσα από την εργασία των πολλών μαθητών του Χρίστου Τσολάκη, τους οποίους ενέπνευσε ως δάσκαλός. Έτσι, οι μαθητές του προώθησαν στην καθημερινή τους διδασκαλία ένα σχολείο πολιτισμικής ευθύνης και δημιουργίας, με έμφαση στην ελευθερία του λόγου και τη φυσική διδασκαλία και μάθηση της γλώσσας, όπως δηλαδή το παιδί μαθαίνει να επικοινωνεί και να συνδιαλέγεται με τον κόσμο στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του, πριν δηλαδή πάει στο σχολείο.

Άλλη σημαντική πρόταση που χαρακτηρίζει το όραμα του Χρίστου Τσολάκη για την Ελληνική Παιδεία ήταν αυτή που κατέθεσε επί Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Παιδείας, εισηγούμενος τη δημιουργία ενός νέου θεσμού, αυτού των Κέντρων του Παιδιού, για τις υποβαθμισμένες περιοχές των πόλεων όπου διαμένουν αλλοδαποί με μικρά παιδιά.

            Μέσα στη συνολικότερη δράση του ο Χρίστος Τσολάκης υπήρξε μέλος και πρόεδρος του Μορφωτικού Κέντρου Βέροιας (1960–1964). Από το 1964 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και της Συντακτικής Επιτροπής του τριμηνιαίου ερευνητικού και επιστημονικού περιοδικού «Φιλόλογος», που εκδίδει ο επιστημονικός σύλλογος Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και το οποίο ίδρυσε ο Ιωάννης Κακριδής. Από το 1996 υπήρξε  πρόεδρος του συλλόγου αυτού και υπεύθυνος έκδοσης του Φιλολόγου.

            Οργάνωσε  πλήθος εκδηλώσεων πολιτισμού, μορφωτικές επισκέψεις για τον εκπαιδευτικό κόσμο μέσα από το σύλλογο του Φιλολόγου και συνέδρια για τη γλωσσική διδασκαλία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Επίσης, προσκλήθηκε να διδάξει ως καθηγητής στην Αυστραλία και στην Κύπρο.

Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην αναπροσαρμογή της Μικρής Νεοελληνικής  Γραμματικής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη για τον Οργανισμό Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (Ο.Ε.Δ.Β.). Στην ίδια κατηγορία επιστημονικού έργου για τη γλώσσα, εκδόθηκαν:

·           Νεοελληνική Γραμματική της Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού. Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα, 1978, 300 σελ.

·           Το Συντακτικό της Νέας Ελληνικής. Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, 1978, 192 σελ.

·           Νεοελληνική Γραμματική, Κείμενα και Ασκήσεις, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, 1976, 146 σελ.

·           Νεοελληνική Γλώσσα για το Γυμνάσιο, Βιβλίο για το Μαθητή, τεύχη Α και Β. Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα, 1984, 290 σελ.

·           Νεοελληνική Γλώσσα για το Γυμνάσιο, Βιβλίο για το Δάσκαλο. Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, 1984. 270 σελ.

Πέρα από τη συνεργασία του Χρίστου Τσολάκη με τον Ο.Ε.Δ.Β., έχουν εκδοθεί οι εξής μονογραφίες / βιβλία του:

·           Από το Λόγο στη Συνείδηση του Λόγου. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1995, 370 σελ.

·           Από τα Γράμματα στη Γλώσσα: Πορεία στον Επικοινωνιακό Λόγο. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1995, 425 σελ.

·           Από τα Ρήματα στα Ρήματα. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1999, 500 σελ.

·           Θ. Κάστανου: Το Σχολείο Εργασίας στη Θεωρία και στην Πράξη [1929]. Φωτοτυπική επανέκδοση. Επιμέλεια-Πρόλογος: Χ. Λ.Τσολάκη. Κώδικας, Θεσσαλονίκη, 1995.

·           Θ. Κάστανου: Η Απολογία του Σχολείου Εργασίας. Επιμέλεια-Πρόλογος: Χ. Τσολάκη. Κώδικας, Θεσσαλονίκη, 1996.

·           Τη Γλώσσα μου Έδωσαν Ελληνική (τόμοι 1–5). Νησίδες, Σκόπελος και 9,58 της ΕΡΤ3, Θεσσαλονίκη, (Επιστημονικές εργασίες που προέκυψαν από τη 12ετή συνεργασία του Χρίστου Τσολάκη με το ραδιοφωνικό σταθμό 9,58 της ΕΡΤ3, σε εκπομπές για τη γλώσσα, με τίτλο «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική», που συντόνιζε ο δημοσιογράφος Γιώργος Καλιετζίδης).

Ακόμη ο Χρίστος Τσολάκης διευθύνει την εκδοτική σειρά «Παιδεία και Γλώσσα», της οποίας έχουν εκδοθεί πέντε τόμοι από τις εκδόσεις Βάνιας. Συνέβαλε στην ίδρυση τηλεματικού δικτύου με σκοπό την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών εντός και εκτός Ελλάδας (παραμεθόριες περιοχές, Γερμανία κ.ά.). Στην ενέργεια αυτή συνεργάστηκαν τα δύο Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, τα οποία ίδρυσαν και φιλοξενούν έκτοτε τηλεματικά κέντρα.

            Ο Χρίστος Τσολάκης δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Δίδαξε ακόμη στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συνεργάστηκε στην κατεύθυνση αυτή με την Ένωση Συντακτών (Ε.Σ.Η.Ε.Μ.), η οποία και τον ανεκήρυξε επίτιμο μέλος της.

Σε σχέση με τη διδακτική πράξη προσέφερε κρίσιμο έργο, καρπός του οποίου είναι και το  πλούσιο διδακτικό υλικό που συνέλεξε και χάρισε στον εκπαιδευτικό κόσμο: Ο Χρίστος Τσολάκης ήταν ο  ιδρυτής του Μουσείου Εκπαίδευσης και Παιδείας στη Βέροια, ενός πρωτοπόρου θεσμού υπό την αιγίδα του Δήμου Βέροιας σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιος, κατά τα πρότυπα των ομολόγων ευρωπαϊκών μουσείων.

            Συμπερασματικά, ο Χρίστος Τσολάκης συνέβαλε στη διαμόρφωση της γλωσσικής συνείδησης του Νεοέλληνα και την καθιέρωση του δημοτικισμού σε χρόνια δύσκολα για την ελληνική κοινωνία, πρόσφερε ένα πλούσιο επιστημονικό έργο στην επιστημονική κοινότητα. Συγκεκριμένα, έχει επικεντρώσει τα ενδιαφέροντά του στους εξής τομείς:

α) Στη διερεύνηση των προβλημάτων της διδασκαλίας της γλώσσας.

β) Στη διαμόρφωση μεθόδων διδασκαλίας της γλώσσας που συχνά προπορεύτηκαν της εποχής του.

γ) Στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.

δ) Στη διαμόρφωση Προγράμματος Σπουδών στα Παιδαγωγικά Τμήματα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου σε σχέση με τη διδακτική της ελληνικής γλώσσας.

Χαρακτηριστική είναι η εξής αποστροφή του: «Πάντως σχετικά με τη διδασκαλία της γλώσσας, τη σκέψη μου τη διαμόρφωσαν η εμπειρία μου και οι απόψεις των εκλεκτών παιδαγωγών Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο δάσκαλος δεν μπορεί να έχει μία μέθοδο. Είναι ανάγκη να αναπτύξει μεθοδική συνείδηση, μεθοδική σκέψη, μεθοδικό τακτ. Η μεθοδολατρεία είναι προϊόν του σχολαστικισμού και η μεθοδοφοβία της οκνηρής σκέψης. Άλλωστε ο καλλιτέχνης δάσκαλος μπορεί και τα αγνοεί αυτά. Γι’ αυτόν ισχύουν οι νόμοι της τέχνης, της δημιουργίας, της φυσικότητας, της εσωτερικής διάθεσης. Και φυσικά ισχύει πάντα ο λόγος: ο πιο καλός δάσκαλος είναι ο πιο ελεύθερος δάσκαλος. Γιατί ο πιο ελεύθερος δάσκαλος ετοιμάζει τον ελεύθερο άνθρωπο. Αλλά ο πιο ελεύθερος δάσκαλος είναι μαζί και ο πιο υπεύθυνος δάσκαλος, αφού η ελευθερία συνεπάγεται ευθύνες, η δε υπευθυνότητα προϋποθέτει ελευθερία. Ελευθερία και υπευθυνότητα αποτελούν τους δύο πόλους της δημιουργίας. Και η διδασκαλία είναι δημιουργία».

Επιλογή Δημοσιεύσεων

·           Εργαστήρι της έκθεσης/έκφρασης το εργαστήρι της παραγράφου. Παράλληλη πορεία και δημιουργία. Φιλόλογος, 41 (1985), σ. 173–204.

·           Η γλωσσική διδασκαλία στη Μέση εκπαίδευση, πραγματικότητα και προοπτική. Σεμινάριο, 5 (1985), σ. 41–63.

·           Η γλωσσική διδασκαλία/επικοινωνία στο λύκειο. Η γλώσσα και οι γλωσσικές ποικιλίες. Φιλόλογος, 53 (1988), σ. 167–185.

·           Η διδασκαλία του Ηροδότου από μετάφραση. Φιλόλογος, 6 (1966), σ. 26–39.

·           Προβλήματα πολυμορφίας της δημοτικής. Στο: Προβλήματα της Δημοτικής Γλώσσας. Εκδόσεις Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Τέχνη», Θεσσαλονίκη, 1976, σ. 47–53.

·           Για μια Λειτουργική Γραμματική. Λόγος και Πράξη, 3 (1976), σ. 21–28.

·           Τόνων και Πνευμάτων Ιχνογράφηση. Δελτίο της ΟΛΜΕ, 544 (έτος), σ. 11–15.

·           Το Εκπαιδευτικό Σύστημα της Σουηδίας, μια αδρομερής ιχνογράφηση. Νέα Παιδεία, 23 (1983), σ. 58–84.

·           Γλωσσική διδασκαλία. Το ελληνικό στίγμα και οι συντεταγμένες του. Γλώσσα, 1 (1983), σ. 58–70.

·           Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης και η εκπαιδευτική  πράξη. Φιλόλογος, 34 (1983), σ. 257–275.

·           Τέλος, έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων στον ημερήσιο τύπο για θέματα σχετικά με τη γλώσσα και την εκπαίδευση.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙ

Να διωχθεί ποινικά η μισαλλοδοξία;

Δημήτρης Χριστόπουλος*

Τα Νέα: Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Το ζήτημα της ποινικοποίησης του νεοναζιστικού, ρατσιστικού, ακροδεξιού (ή όπως αλλιώς τον πούμε) λόγου έρχεται και ξαναέρχεται στην επικαιρότητα με αφορμή την κοινοβουλευτική εφόρμηση της Χρυσής Αυγής. Επ' αυτού, πιστεύω ότι ένα φιλελεύθερο - δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να είναι αυστηρό με τους κανόνες του.

Χονδρικά, οι κανόνες της δημοκρατίας είναι ότι ο καθείς μπορεί να λέει ό,τι ανατριχιαστικό θέλει διότι υπάρχει ελευθερία του λόγου, οι αντοχές όμως είναι τελείως διαφορετικές και πολύ περιορισμένες όταν ο λόγος γίνεται πράξη.

Οντως, μπορεί κάποιος να σκέφτεται ότι «οι μαύροι δεν είναι άνθρωποι», «οι Εβραίοι είναι γουρούνια», «οι μετανάστες να πνιγούν» και να το συζητάει στις παρέες του πεπεισμένος ότι έχει δίκιο.

Αυτό μπορεί να είναι πολύ εκνευριστικό για κάποιους άλλους, άλλα έτσι είναι οι κανόνες του φιλελεύθερου παιχνιδιού. Μπορούμε να θυμώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να φιμώνουμε.

Διότι άμα φιμώσουμε αυτόν, τότε θα πρέπει ενδεχομένως να ολισθήσουμε στη θέση ότι κάθε επικίνδυνη και αισχρή άποψη πρέπει να πάψει να εκφέρεται διότι κάνει κακό, όπως κάνει η Εκκλησία με τη βλασφημία. Με αυτό πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε. Ούτως ή άλλως, ζούμε σε μια κοινωνία υψηλής έκθεσης σε αισχρότητες και αυτό είναι σχεδόν κοινότοπο καθώς κατακλυζόμαστε από βλακείες, ακόμη και επικίνδυνες.

Οταν ο λόγος πάει να γίνει πράξη, η ποινική έννομη τάξη προβλέπει ότι ο ηθικός αυτουργός τιμωρείται. Η ηθική αυτουργία είναι αδίκημα δύσκολο να εξιχνιαστεί καθώς πρέπει να αποδείξει κανείς ότι υπάρχει συνάφεια μεταξύ λόγου και πράξης. Να φανεί δηλαδή ότι το έγκλημα εις βάρος του Εβραίου, του μαύρου ή του μετανάστη έγινε επειδή το προκάλεσε κάποιος που μίλησε εναντίον αυτών των προσώπων. Αυτό όμως είναι σύνθετο και επισφαλές. Αν κάποιος σκοτώσει το αφεντικό του επειδή του φερόταν απάνθρωπα, είναι σχεδόν αδιανόητο να το χρεώσουμε σε μια αναρχική ομάδα που λέει «θάνατος στα αφεντικά, δεξιά και αριστερά». Αρα, στην ηθική αυτουργία είναι δύσκολη η ποινική ευθύνη, παραταύτα, μια δημοκρατία οφείλει να την αναζητά και να την αποδίδει.

Υπάρχει όμως και η βία. Η φυσική αυτουργία. Οι προπηλακισμοί, τα πογκρόμ, οι βαριές σωματικές βλάβες ώς και οι δολοφονίες με κίνητρα ρατσιστικά και πολιτικά. Εδώ η δημοκρατία δεν έχει αντοχές ούτε ανοχές. Η δημοκρατία τιμωρεί.

Και τιμωρεί αυστηρά αυτούς που δεν παίζουν με τους κανόνες της. Οι κανόνες της δημοκρατίας είναι στο σημείο αυτό ανελαστικοί. Οποιος βιαιοπραγεί τιμωρείται και μάλιστα πιο αυστηρά όταν το κίνητρό του είναι ρατσιστικό ή πολιτικό.

Σήμερα στην Ελλάδα, μέλη της Χρυσής Αυγής δέρνουν και βιαιοπραγούν χωρίς να τιμωρούνται. Αυτό είναι αδιανόητο για κράτος (δικαίου). Αυτό συμβαίνει διότι οι πολιτικές ηγεσίες ανέχθηκαν την ανάπτυξη και εδραίωση ενός παραεξουσιαστικού συστήματος μέσα στα Σώματα Ασφαλείας, ενός συστήματος που εκτρέφεται με την ανοχή της Δικαιοσύνης, των πολιτικών ελίτ και των μίντια, το οποίο συνεργεί - όχι απλώς ηθικά, αλλά και φυσικά - στο έγκλημα ρατσιστικών κινήτρων και στη βιαιοπραγία εις βάρος αυτών που εκλαμβάνονται ως πολιτικοί αντίπαλοι.

Εδώ όμως η δημοκρατία δεν γίνεται να μην είναι αμείλικτη. Διότι, αλλιώς δεν είναι δημοκρατία. Σε ένα κράτος που ανέχεται οι ναζιστές να δέρνουν, είναι ανεπίκαιρο να συζητάμε το αν οι ναζιστές μπορούν να λένε ελεύθερα αυτά που πιστεύουν. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να τιμωρούνται οι πράξεις.

Η δημοκρατία δεν ανέχεται παρακράτος. Αυτό είναι το μήνυμα. Δύσκολο μήνυμα. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια ιστορική εμπειρία ξηλώματος παρακράτους. Ας την αξιοποιήσουμε διότι οι καιροί είναι όντως επικίνδυνοι.

*Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου