ΟΤΑΝ ΑΝΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΟΣΤΑΣΙΑ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

Κατά κανόνα τη νύχτα
Με την πήξη των θορύβων
Ανυψώνονται τα ονειροστάσια
Και γεμίζουν με ζωή
Και χρώματα και μνήμες
Εκεί ψηλά κυκλοφορείς γυμνός
Κι ούτε μάγια σε πιάνουν
Ούτε η έλξη της γης

Μα ο νόμος είναι νόμος
Και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει

Στο πρώτο φέγγος της μέρας
Σε βρίσκουν πεσμένο πρηνηδόν
Με κείνες τις παλιές ανάπηρες πληγές
να χαίνουν πάλι

Κλείτος Κύρου ,"Τα πουλιά και η αφύπνιση", Εκδ. Νεφέλη. Αθήνα 1987.

***

Η νύχτα σε βοηθά να μεταμορφώνεσαι,
από αχθοφόρος της επικίνδυνης τύρβης,
σε πολίτη της χώρας των ονείρων.
Η νύχτα, που οι άλλοι τη φοβούνται γιατί
ξυπνάει τους αρχέγονους φόβους τους
κι άλλοι επειδή τους φέρνει κατάφατσα με τη μοναξιά τους,
για σένα είναι η θεά-λύτρωση από τα βάρη της μέρας.

 
Τα όνειρα είναι παιδιά της νύχτας.
Τα όνειρα είναι ανακούφιση.
Τα όνειρα είναι λύτρωση.
Τα όνειρα είναι φυγή.
Σε περιμένουν στα μεγαλοπρεπή ονειροστάσιά τους.
Σε υποδέχονται χαϊδεύοντας στοργικά τα μαλλιά σου,
σφουγγίζουν το ιδρώτα του ημερήσιου κάματου, σε παρηγορούν.

 
Τα όνειρα σε βοηθούν να αποβάλεις τις συστολές σου
να περάσεις δίχως ενοχές  τις πύλες τους.
Ελεύθερος από κοινωνικές συμβάσεις,
σουλατσάρεις γυμνός στον αιθέρα,κάτω από τον
εκτυφλωτικό ήλιο της ονειροπολιτείας,
ανακατεύεις στην παλέτα σου τα χρώματα της ίριδας
και ζωγραφίζεις παιδικά σχέδια.

 
Η νύχτα όμως, φευ, είναι παιδί του καθημερινού χρόνου,
που είναι ο αμείλικτος διώκτης των ονείρων. 

Στο πρώτο φέγγος της ημέρας,
όταν η ροδοδάχτυλη αυγή
αρχίζει να ξετυλίγει τις κροκάτες γάζες της ,
θα σε βρουν  να κείτεσαι πρηνηδόν,
ανήμπορο από το αίμα που χάνεις
εξαιτίας των παλαιών σου τραυμάτων.

Ό,τι ωραίο σου φέρνει η νύχτα , σου το αφαιρεί
το πρώτο φως της η μέρα.
Τα όνειρα είναι παιδιά της νύχτας.
Η μέρα μόνο παλαιές οδύνες αναζωπυρώνει.