ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΛΑΣ3

 

Αγαπητέ Γεροντάκο

πριν από τριάντα τέσσερα (34)  χρόνια ο πατέρας μου έγινε αποδέκτης μιας κληρονομιάς πολλών στρεμμάτων γεωργικής γης στον Κάλαμο εκ μέρους της μητέρας του. Περιχαρής πήγε να δει τη μητρική γη , που σημειωτέον εκείνη την εποχή άξιζε πολλά εκατομμύρια, καθότι το στρέμμα απετιμάτο από εξακόσιες (600) χιλιάδες έως ένα (1) εκατομμύριο δραχμές, για εκείνο που  τύχαινε να βρίσκεται "πρώτο τραπέζι πίστα", δηλαδή  δίπλα στη θάλασσα.

Ο αρχικός όμως ενθουσιασμός  του τυχερού γιου μεταβλήθηκε γρήγορα σε απογοήτευση , που μεταλλάχτηκε σε λυσσασμένη  αγανάκτηση , όταν διαπίστωσε ότι η μητρική περιουσία είχε γίνει... καπνός , την είχαν δηλαδή καταπατήσει πριν από πολλά χρόνια και την είχαν κατοχυρώσει , λόγω πολυετούς χρησικτησίας, τα "επιτήδεια"  ξαδέλφια και τα ανήψια της μητέρας του, με τα οποία , σημειωτέον, δεν είχε καμία απολύτως σχέση.

Ο δικηγόρος που προσέλαβε ο πατέρας μου επιβεβαίωσε το οικογενειακό έγκλημα που είχε συντελεστεί με τον πιο δόλιο αλλά και τον πιο νόμιμο , τελικά, τρόπο , καθότι όλα τα χωράφια βρέθηκαν να έχουν περάσει , λόγω της καταραμένης υπερεικοσαετούς  χρησικτησίας στα χέρια των αδίστακτων καταπατητών.

Ο δικηγόρος μάλιστα συνέστησε την οποιαδήποτε αποφυγή προσφυγής στα δικαστήρια, διότι δεν υπήρχε καμία απολύτως ελπίδα δικαίωσης.Ο Νόμος ήταν σαφής: ο δολιεύσας και δεδικαίωται!

Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός για τον  φτωχό συνταξιούχο του ΙΚΑ, που πίστεψε προς στιγμήν ότι τον είχε αγγίξει το μαγικό ραβδάκι του Μίδα και ότι θα καλοπροίκιζε τα δύο παιδιά του, εμένα δηλαδή και την αδελφή μου, που μόλις ξεκινούσαμε τον αγώνα του βιοπορισμού ως νέοι επιστήμονες με μόνα εφόδια τις γνώσεις μας και την καλή μας πίστη και αισιοδοξία.

Τα χρόνια πέρασαν  και η αρχική στενοχώρια απαλύνθηκε σταδιακά έως ότου κατάντησε να αποτελεί για όλους τους συγγενείς  μια κακή ανάμνηση , την οποία αποφεύγαμε να συζητούμε για λόγους ευνόητους. 

Όλα αυτά έως τον τελευταίο χρόνο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1993), όταν ξαφνικά ο πατέρας μου  δέχθηκε από την Εφορία του ένα σημείωμα οφειλής φόρου κληρονομιάς , το οποίο ανερχόταν σε μερικά... εκατομμύρια δραχμές, και τα οποία έπρεπε να καταβάλει αμέσως, αν ήθελε να μη βρεθεί στη φυλακή!

Κατάπληκτος πήγε στη Εφορία , όπου πληροφορήθηκε ότι, επειδή το 1978  δεν είχε κάνει εγκαίρως , μέσα σε έξι δηλαδή μήνες , δήλωση μη αποδοχής της κληρονομιάς από τη μητέρα του, η Εφορία έπραξε το αυτονόητο: τον θεώρησε αποδέκτη και κάτοχο της  γης που του είχε παραχωρηθεί  κληρονομικά,  και φυσικά του επέβαλε, έστω και με καθυστέρηση δεκαπέντε χρόνων,  τον αναλογούντα φόρο, σύμφωνα με τις τότε αντικειμενικές αξίες.

Στις διαμαρτυρίες του πατέρα μου ότι δε γνώριζε ότι όφειλε  να κάνει οπωσδήποτε  αποποίηση κληρονομιάς, οι εφοριακοί απάντησαν ότι κατά το ελληνικό δίκαιο δεν δικαιολογείται άγνοια νόμου. Τους δήλωσε τότε την πρόθεσή του να δωρίσει στο ελληνικό δημόσιο την κληρονομηθείσα γη , αποποιούμενος στο μέλλον  οποιασδήποτε απαίτησης, αλλά αυτοί του απάντησαν ότι όχι μόνο δεν αποδέχονταν την δωρεά του αλλά και ότι  θα περνούσε από... δίκη,  επειδή διείδαν στην όλη στάση του πρόθεση... δόλου .Κατ΄αυτούς ήταν ακατανόητη η άγνοια νόμου ως προς τη μη αποδοχή της κληρονομιάς. Μόνο χαζοί, είπαν, ή απατεώνες προβάλλουν ένα τέτοιο επιχείρημα.Κι επειδή φαινόταν ότι δεν ήταν χαζός, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν...

Η δίκη πράγματι έγινε , όμως  ο πατέρας μου δεν κατάφερε να πείσει τον δικαστή ότι  δεν ήταν ελέφαντας , πως δεν βγήκε δηλαδή ωφελημένος από αυτήν την ιστορία και  ότι θα ήταν διαστροφικά παράλογο να πληρώσει φόρο για κτήματα  που τα είχαν , στην ουσία, κλέψει από τη μητέρα του και τώρα δεν του ανήκαν.

"Εύκολα μπορείτε,  είπε στον δικαστή , να εξακριβώσετε ότι τα κτήματα δεν είναι αγορασμένα αλλά  καταπατημένα  μέσω χρησικτησίας και καταχωρισμένα στις μερίδες των συγγενών μου ,εάν στείλετε έναν κλητήρα στο υποθηκοφυλακείο της περιοχής. Εάν όμως η Εφορία εξακολουθεί  να πιστεύει ότι αυτά τα κτήματα είναι δικά μου , υπογράφω αμέσως μία δωρεά προς το ελληνικό δημόσιο, υπό την προϋπόθεση ότι και αυτό θα αναγνωρίσει ότι δεν έχει καμία απαίτηση από μένα. Αφού λέτε ότι τα κτήματα υπάρχουν και ανήκουν σε μένα, ε τότε εγώ σας λέω πως δεν τα θέλω και σας τα χαρίζω".

Η  επιχειρηματολογία αυτή , που κάθε λογικός άνθρωπος θα την εύρισκε πειστικότατη και θα οδηγούσε στην αθώωσή του ακόμα και στο πιο καθυστερημένο κράτος του κόσμου , δυστυχώς υπήρξε φωνή βοώντος εν τη ερήμω για τον συγκεκριμένο  ελληνοφρενή δικαστή, αφού ο ταλαίπωρος  ο πατέρας μου καταδικάστηκε σε... δύο χρόνια φυλακή με αναστολή και επί πλέον  υποχρεώθηκε διά βίου να παίρνει μειωμένη σύνταξη για την... εξόφληση του αστρονομικού ποσού που είχε επισωρευθεί λόγω των αλλεπάλληλων επί δεκαπέντε έτη προσαυξήσεων.   

Έκτοτε και έως το θάνατό του, ο πατέρας μου  πέρασε οκτώ τραγικά χρόνια, αδυνατώντας να πιστέψει ότι το Κράτος τον είχε  μεταχειριστεί σαν ένα κοινό απατεώνα, αυτόν που υπήρξε υπόδειγμα πολίτη, αφού ποτέ δεν είχε δώσει  δικαίωμα να του προσάψουν την παραμικρή κατηγορία, αυτόν που είχε τυφλή εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, η οποία  τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η προσωποποίηση του χειρότερου εφιάλτη.

Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή έχοντας χάσει οριστικά την πίστη του στους ανθρώπους και στους θεσμούς και παίρνοντας επί οκτώ χρόνια μια αισθητά κουτσουρεμένη σύνταξη. 

Αμέσως μετά το θάνατό του σπεύσαμε όλοι οι συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού να κάνουμε αποποίηση κληρονομιάς , προκειμένου να αποφύγουμε τη μετακύλιση επάνω μας  των χρεών του μακαρίτη.Τώρα πια ξέραμε ότι εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει το ...Ελληνικό Δημόσιο και δε θέλαμε να έχουμε καμιά δοσοληψία με τον οποιονδήποτε γραφειοκράτη εκπρόσωπό του.

Εμείς , βέβαια, καλώς επράξαμε, αλλά πού να φανταζόμασταν, Γεροντάκο μου, ότι άπαξ και μπλέξει κανείς  με το δημόσιο τέρας , είναι αδύνατο να ξεφύγει από αυτό μέχρι δευτέρας γενεάς. Καθότι από το 2002 έως σήμερα η Εφορία στέλνει συνεχή ειδοποιητήρια σημειώματα στη μητέρα μου για την... άμεση καταβολή του φόρου που είχε επιδικαστεί στον μακαρίτη σύζυγό της, ο οποίος φόρος έχει φτάσει αισίως στο αστρονομικό ποσό των ...118.000 ευρώ!

Φυσικά, κάθε φορά που τηλεφωνούμε στην αρμόδια υπηρεσία (κληρονομιών), ο αρμόδιος υπάλληλος μάς καθησυχάζει ότι τα σημειώματα αυτά αποστέλλονται για  "τυπικούς" λόγους , επειδή ο υπολογιστής, όπως λέει,  δεν έχει ακόμα ... ενημερωθεί για το θάνατο του μακαρίτη. Έτσι δεν πρέπει να του δίνουμε σημασία.

Όποιος όμως έχει καεί στο χυλό ,   φυσάει και το γιαούρτι, όπως λέει η παροιμία. Γι΄αυτό εγώ και όλοι οι συγγενείς μου κάνουμε συχνά  την ίδια ερώτηση : "Πώς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, όταν έχουν περάσει δέκα  ολόκληρα χρόνια και ακόμα δεν έχει γίνει μία απλή καταχώριση για να κλείσει η υπόθεση του άτυχου ανθρώπου, να εξαλειφθεί οριστικά μια κατάφωρη αδικία, που είμαστε βέβαιοι ότι τον έστειλε μιαν ώρα αρχύτερα στον τάφο; Επί δέκα  χρόνια  το τέρας της γραφειοκρατικής ανευθυνότητας είναι μόνιμα εκεί και μας βλέπει, γλείφοντας τα χείλη του.

Μπας και έχει βάλει κι εμάς στο μάτι; Σαν πολύ ορεξάτο μας φαίνεται...".

Γεροντάκο μου, να ΄σαι καλά  και μακριά από κρατικές υπηρεσίες. Βλάπτουν πολλαπλώς την υγεία.

Χ.Μ.

ΥΓ. Προχθές που πίναμε καφέ με την αδελφή μου, με ρώτησε ξαφνικά: 
"Λες , βρε αδερφέ, να μας βουτήξουν καμιά μέρα για χρέη προς το Δημόσιο και μας κάνουν βούκινο τα Μουμουέ, όπως έκαναν τον Γαβαλά και την κομπανία του;"
 "Μπα , απίθανο, της λέω. Αφού έχουμε αποποιηθεί της κληρονομιάς του πατέρας μας."
"Κι αν δεν αναγνωρίσουν την αποποίηση; Αν διακρίνουν δόλο;"
"Δέκα χρόνια μετά, ρε αδερφή; Πολύ το τραβάς το πράμα."
"Τι λες, παιδάκι μου;Αυτοί εκεί μέσα είναι ικανοί  για τα πάντα. Εγώ λέω  να κάνουμε κάτι το υπερφυσικό, να σταματήσουμε το κακό επιστρατεύοντας τις δυνάμεις ενός μεγαλύτερου κακού."
"Δηλαδή;"
"Να κάνουμε ξόρκια, να κάνουμε βουντού, να πάμε σε έναν μάγο..."
Την άφησα να μονολογεί με μάτια που γυάλιζαν παράξενα.Αλλά τα λόγια της με κλόνισαν. Στη σκέψη μου καρφώθηκε η ιδέα ότι δε θα ήταν άσχημο να ψάξουμε για κανένα καλό φυλαχτό...