ΤΟ ΠΟΛΥ ΥΓΡΟ ΛΑΜΔΑ
Περπατούσε
κι η φούστα της έμενε πίσω
μες στον αέρα
Της αναπνοής μου.
Απομακρύνονταν
πατώντας στα δάχτυλα,
ενώ ηχούσαν μέσα μου
το χ από την ανάσα της
το πολύ υγρό λ της γλώσσας της,
το γ από τη μια λέξη που είπε.
Κώστας Καλαπανίδας: "Το πολύ υγρό λάμδα". Αθήνα, 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου