ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Απλώθηκε το χιόνι απαλά
Και σκόρπισε τριγύρω τη γαλήνη.
Με τη βροχή δε μοιάζει, που κυλά
Κι ειναι σα να ξεσπούνε θρήνοι.

Από καρδιές γυναίκειες που πονούν
Μα δε βαστάνε πια τον έρωτά τους,
Και ξάφνου θέλουν όλα να τα πουν
Με τα παθητικά τα δάκρυά τους...


Και πότες ανταριάζεται η Βροχή
Και κλαίει γι΄αυτούς που μίσεψαν , και κλαίει,
Και πότες μιας γριούλας γίνεται φωνή
Και λέει τα παραμύθια της και λέει...

Μα είναι κάτι λύπες , που αφορμή
Καμιά δεν τις γεννά, και πιο σκληρές είν΄απ΄τις άλλες
Του Χινόπωρου η Βροχή.
Το τραγούδι με τις αριές , βαριές της στάλες.


Γιομάτο αλήθεια, χάρη κι αρχοντιά
Το χιόνι όλο τον κόσμο συνεπαίρνει
Μα εγώ λατρεύω τη Βροχή, που όταν ξεσπά,
Σα μεθυσμένη στ΄όνειρο με σέρνει...

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ
[Πραγματικό όνομα: Θεώνη Δρακοπούλου. (1885-1968)]

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό
"Ο Νουμάς", τχ.585, το 1916.