ΩΔΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ
Ο φθόνος, κάκιστον παθών,των αλλοτρίων αγαθών
ενδομυχούσα λύπη,
προς τους λοιπούς βέλος κωφόν,
την τάλαιναν αυτού τροφόν
καρδίαν κατασήπει.
Πνίγει, ξηραίνει το προσόν,
κατά τον άχαριν κισσόν,
εις όσους έρπει κήπους.
Ως τρώγει σίδηρον ιός (μτφ: η σκουριά),
ως τον αυχένα ο κλοιός,
ούτω τα σπλάχνα φθόνος.
Διότι φθόνος συνεχής
γίνεται πρίων (= πριόνι) της ψυχής,
νωθρός, ανθρωποκτόνος!
...............................
Σκαρλάτος Γκίκας (1750-1832): "Ηθικά τινά ποιημάτια", 1814. Βασική Βιβλιοθήκη,τμ. 11. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1955.Σελ. 58.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου