ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΕΡΜΗΓΚΙΑ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ο Μέρμηγκας
[Δημοτικό τραγούδι Κεφαλλονιάς]

Πού πας, καημένε Μέρμηγκα, καλέ Μέρμηγκα,
βρε που πας, βρε που πας, κατακαημένε,
με τ’ αλέ- με τ’ αλέτρι φορτωμένε.

Μα εγώ έχω αμπέλια στη Βλαχιά, στη Βλαχοπουρναριά,
έχω αμπέ- έχω αμπέλια να τρυγήσω
και να τα, και να τα μουστοπατήσω.

Τα τρύγησα, τα πάτησα, καλέ τα πάτησα
και γεμί– και γεμίζω τρεις βαρέλες
σα τρεις ε– σα τρεις έμμορφες κοπέλες

Με ρόγιασεν η μάνα μου, καλή μανούλα μου,
σ’ αρχοντό– σ’ αρχοντόπουλου τα χέρια,
σε σπαθιά, σε σπαθιά και σε μαχαίρια.

Δος μου, κυρά, το ρήγι μου, καλέ το ρήγι μου,
δώσε μου, δώσε μου τη δούλεψή μου
σε βαρέ–, σε βαρέθηκε η ψυχή μου.

Πού πας, καημένε Μέρμηγκα, καλέ Μέρμηγκα,
βρε που πας, βρε που πας και είσαι ιδρωμένος
με τ’ αλέ– με τ’ αλέτρι φορτωμένος.