ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ: ΟΙ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΛΩΤΩΝ

Κύμα και ρέμα και Βοριάς μας βγάζουνε απ’ το δρόμο,
Και πέρ’ από τα Κύθηρα στα πέλαα μας πετάνε,
Μέρες εννιά μας έδερναν οι φοβεροί ανέμοι
Μες στα ψαράτα πελαγα, στις δέκα στα λημέρια
Των Λωτοφάγων ήρθαμε, που θρέφουνται με τ’ άνθια,
Βγήκαμε τότες, και νερό σαν πήραμε από βρύση,
Κοντά στα γοργοκάραβα στρώσαν φαΐ οι συντρόφοι.
Σα φάγαμε, σαν ήπιαμε, και φράνθηκε η καρδιά μας,
Συντρόφους τότες έστειλα να πάνε και να μάθουν
Ποιοι ζούσανε σ’ αυτή τη γης σιταροφάγοι ανθρώποι,
Και διάλεξα νομάτους δυο με κήρυκα μαζί τους.
Πήγανε τότες, ζύγωσαν τους Λωτοφάγους άνδρες,
Και στους συντρόφους μας αυτοί κακό δεν μελετούσαν
Κανένα, μόν’ τούς έδωκαν λωτό ν’ απογευτούνε.
Κι όποιος στο στόμα του έβαζε λωτού καρπό μελάτο,
Δεν ήθελε πια ν’ ακουστεί και μήτε να γυρίσει,
Παρά να μείνουν θέλανε στη γης τω Λωτοφάγων,
Λωτό να τρώνε, γυρισμό πατρίδας λησμονώντας.
Κλαίγανε σαν τους έφερα με το στανιό στα πλοία,
Και στα ζυγά από κάτωθε τους έσυρα δεμένους.
Τους άλλους τότες φώναξα συντρόφους ν’ ανεβούνε
Μεμιάς στα γοργοκάραβα, μην τύχει και κανένας
Γευτεί λωτό και γυρισμό πατρίδας λησμονήσει.
Κι αυτοί έμπαιναν κι αραδιαστά καθίζανε στους πάγκους,
Και τα νερά τ’ αφρόασπρα με τα κουπιά βαρούσαν.
Βαριόκαρδοι τραβάμε ομπρός, κ’ ερχόμαστε από ‘κείθε….

Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία ι΄, στ. 81-106,
μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη,/Ιάκωβου Πολυλά