Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή
που κόβει-κόβει τα κορμιά –τα καλοκόβει, τα κάμει έτοιμα φιλέτα–
που σηκώνει τις ντούμπες με τα πτώματα
κι ο κόσμος προς τη δόξα περπατεί,
εξάλλου το αίμα είναι το πετρέλαιο της Ιστορίας, είπε ο …
(κάποιος σπουδαίος θα το είπε, δεν μπορεί).
Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη
(και πρόσεξέ το: όχι β ί α μα β ι α, μία μονάχα συλλαβή σαν λαιμητόμος),
ω, από την όψη που με βια λαμποκοπά σαν Δίκαιος Ήλιος,
σαν Αστραπή, σαν Κεραυνός, σαν Άκαυτη Βάτος –
σαν ό,τι θες φτάνει να σκοτώνει·
όταν αστράφτει, χέζονται πάνω τους όλοι οι δειλοί κι οι Εφιάλτες –
το λοιπόν, Ψόφος στους χέστηδες και στους δειλούς και στους Εφιάλτες
(και στους συνοδοιπόρους, βέβαια – μην ξεχνιόμαστε).

Σε γνωρίζω από το Πιστεύω,
(εις έναν Θεό, μην κανεις τον χαζό),
από τα κάθε λογής Πιστεύω
(εις ένα Εθνος, ένα Λαό, έναν Αρχηγό),
από τους όρκους της αιώνιας υποταγής στην αποφορά σου,
από τις αγιαστούρες που σκίζουν τον αέρα σαν μαστίγια,
τη λέξη Σώσον και τη λέξη Ελέησον και τη λέξη Wstawac
(και τις παρόμοιες – δεν θα κάνουμε σκόντο στις λέξεις).
Σε γνωρίζω από την πρωινή προσευχή των σχολείων,
την εντολή στοιχηθείτε, την έπαρση της σημαίας,
την εργασία και χαρά, την εργασία π ο υ α π ε λ ε υ θ ε ρ ώ ν ε ι,
τις βαφτίσεις των μωρών σε εκκλησίες στολισμένες με μπαλόνια.[...]

Θανάσης Τριαρίδης: "το κόψε-κόψε
ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται"
http://www.triaridis.gr/