ΩΔΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΑΣΟΚΑΝΑΤΑ
Στρογγύλη, ευτόρνευτε, μονούατε, μακροτράχηλε,
υψαύχην στεινώ φθεγγομένη στόματι,
Βάκχου και Μουσέων ιλαρή λάτρι και Κυθερείης,
ηδύγελως, τερπνή συμβολικών ταμίη.
τίφθ' οπόταν νήφω, μεθύεις συ μοι, ην δε μεθυσθώ,
εκνήφεις; αδικείς συμποτικήν φιλίην.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ/ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, V 135.
***
Στρογγυλεμένη, καλλίγραμη, μονόλαβη, μακρόλαιμη,
κανάτα μου αγέρωχη, που μιλάς με το στενό σου στόμα,
εύθυμη πιστή του Βάκχου, των Μουσών και της Αφροδίτης,
γλυκόγελη, συ που κερνάς ευχάριστα τους συμποσιαστές.
Γιατί, όταν εγώ είμαι νηφάλιος , εσύ μου είσαι μεθυσμένη,
αλλά , όταν γίνω στουπί, εσύ είσαι ξεμέθυστη;
Αυτό είναι αδικία για τη γλεντζέδικη συντροφιά μας!
Στρογγυλεμένη, καλλίγραμη, μονόλαβη, μακρόλαιμη,
κανάτα μου αγέρωχη, που μιλάς με το στενό σου στόμα,
εύθυμη πιστή του Βάκχου, των Μουσών και της Αφροδίτης,
γλυκόγελη, συ που κερνάς ευχάριστα τους συμποσιαστές.
Γιατί, όταν εγώ είμαι νηφάλιος , εσύ μου είσαι μεθυσμένη,
αλλά , όταν γίνω στουπί, εσύ είσαι ξεμέθυστη;
Αυτό είναι αδικία για τη γλεντζέδικη συντροφιά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου