ΠΟΙΟΣ ΝΕΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΑΡΑΧΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ;

ΠΟΙΟΣ ΝΕΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΑΡΑΧΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ;

Το κείμενο που αναρτούμε είναι μέρος του
προσωπικού ημερολογίου γνωστότατου λογοτέχνη.
Γράφτηκε σε στιγμές απόγνωσης , τις οποίες
προκαλούσαν η σκαιότατη συμπεριφορά
και οι λοιδορίες των οικείων και των συμμαθητών του.
Και όμως οι απάνθρωπες καταστάσεις του απόλυτου
εξευτελισμού που βίωσε στα πιο τρυφερά χρόνια
της ζωής του δεν τον οδήγησαν στην αναζήτηση τρόπων
εκδίκησης "αιματηρού περιεχομένου", λύση στην οποία
καταφεύγουν στις μέρες μας όλο και περισσότερο νέοι
άνθρωποι, που ζουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον από
την άποψη των συνθηκών διαβίωσης.
Πώς γίνεται και τόσα νέα παιδιά της εποχής μας αναπτύσσουν έναν
ψυχανώμαλο χαρακτήρα, χωρίς να έχουν περάσει πολέμους και
Κατοχές, χωρίς να έχουν νιώσει την ανέχεια και την πραγματική πείνα;
Τι συμβαίνει στις κοινωνίες του καιρού μας και ειδικότερα
στη δική μας; Γιατί οι νέοι μας στρέφονται τόσο εύκολα στη βία,
κάθε φορά που νομίζουν ότι αδικούνται; Γιατί αποκλείουν την
"εκδίκηση" μέσω της καταξίωσής τους στον στίβο της ζωής;
Εκεί δίνονται οι πραγματικές "μάχες" και εκεί παίρνονται οι πιο
γλυκιές εκδικήσεις , όπως τελικά έγινε με τον λογοτέχνη μας
και όπως γίνεται με τα εκατομμύρια των αδικημένων νέων
σε όλο τον κόσμο.
Όχι με τα καλάσνικοφ και με τα μαχαίρια...

***

Ο καιρός καλός είναι. Έφαγα φασόλια νερόβραστα ελεεινά άνευ προηγουμένων.
Είναι αδύνατον πλέον να εξακολουθήση αυτή η κατάστασις για μένα, είναι αφόρητος. Με παιδεύουν, με δέρνουν, με τυραννούν στο απροχώρητο. Θα εκδικηθώ...
Τους κατηγορώ διότι αυτοί είναι [η] αιτία της ίσως επικείμενης καταστροφής μου. Τους κατηγορώ διότι αυτοί με περιώρισαν και με έκαναν μισάνθρωπο. [................]
Το πικρό ποτήρι των θλίψεων ξεχείλισε πλέον΄ δεν μπορώ να υποφέρω τον βαρύτατον αυτόν ζυγόν. είμαι νέος και ποθώ την προσωπική μου ελευθερία. Και θα την αποκτήσω. Από τον μικρότερον μέχρι τον μεγαλύτερον με τυραννούν΄και να είναι μόνον οι δικοί μου; Είναι και πολλοί ξένοι. Ξένοι που ούτε τους γνωρίζω, ξένοι που ούτε τους μιλώ και ούτε καν τα ονόματά τους ξέρω. Και όμως με κοροϊδεύουν με τον σκληρότερον τρόπον, σαν να τους έκανα τίποτα.
Και πάλιν θα εκδικηθώ. Η υπομονή μου πλέον έχει εξαντληθή. ω πότε θα μπορέσω να ζήσω κι εγώ ελεύθερος πλέον; Να μην έχω τον φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή θα φάω ξύλο ή θα ακούσω ένα πικρόν λόγον ή ειρωνεία, ω προπάντων ειρωνείες, ειρωνείες και πάλιν ειρωνείες.
Πώς να γλιτώσω; Καμμιά φορά περνά απ' το σκοτισμένο μου μυαλό η τρελλή ιδέα της αυτοκτονίας. Όχι! Δεν αυτοκτονώ΄θα αντισταθώ γενναία απέναντι της μεγάλης αυτής τρικυμίας της ζωής μου. Για να αντισταθώ έχω ανάγκη από φίλον, φίλον αφοσιωμένον που να τον εμπιστεύομαι το υπερχείλισμα του πόνου μου.
Θα κάνω υπομονή μέχρις ότου εκπληρωθούν τα σχέδιά μου, δηλ. θα τους υποφέρω μέχρις ότου τελειώσω το Γυμνάσιον΄ και να με στείλουν δύο έτη στην Ακαδημία και να μην με στείλουν θα πάω μοναχός μου. Και τότε , αν θέλει ο Θεός και τελειώσω την Ακαδημία και γίνω δάσκαλος, τότε πλέον θα εκπληρωθή το όνειρόν μου.
Δεν πιστεύω να είναι όνειρον ακατόρθωτον. με την βοήθειαν του παντοδύναμου θεού θα το κατορθώσω. και τότε θα δουν και θα καταλάβουν ποιος είμαι και ποιον τυραννούσαν επί τόσα έτη.
Όλα αυτά τα έγραψα για να θυμούμαι ότι σήμερον- Κυριακήν 13 Φεβρουαρίου 19.. - έφαγα ένα ξύλον άνευ προηγουμένου χωρίς αιτίαν. Είμαι πλέον στο 17ον έτος της ηλικίας μου και νοιώθω τον εαυτόν μου να θέλη ικανοποίησι στις ορμές πλέον. Και όμως συγκρατούμαι και κάθουμαι μέσα Κυριακή μέρα χαρά θεού.
Ίσως αν ήμουν ξανοιγμένος να μην υπέφερα ό,τι υποφέρω.

με στείλουν δύο έτη στην Ακαδημία και να μην με στείλουν θα πάω μοναχός μου. Και τότε , αν θέλει ο Θεός και τελειώσω την Ακαδημία και γίνω δάσκαλος, τότε πλέον θα εκπληρωθή το όνειρόν μου.
Δεν πιστεύω να είναι όνειρον ακατόρθωτον. με την βοήθειαν του παντοδύναμου θεού θα το κατορθώσω. και τότε θα δουν και θα καταλάβουν ποιος είμαι και ποιον τυραννούσαν επί τόσα έτη.
Όλα αυτά τα έγραψα για να θυμούμαι ότι σήμερον- Κυριακήν 13 Φεβρουαρίου 19.. - έφαγα ένα ξύλον άνευ προηγουμένου χωρίς αιτίαν. Είμαι πλέον στο 17ον έτος της ηλικίας μου και νοιώθω τον εαυτόν μου να θέλη ικανοποίησι στις ορμές πλέον. Και όμως συγκρατούμαι και κάθουμαι μέσα Κυριακή μέρα χαρά θεού.
Ίσως αν ήμουν ξανοιγμένος να μην υπέφερα ό,τι υποφέρω.