Στιγμές

Είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του κοντά στην εκκλησία. Μέγα λάθος του, αφού, όταν πήγε να το πάρει, καθηλώθηκε από τα πλήθη των πιστών που έβγαιναν κοπαδιαστά ακολουθώνταςτον Επιτάφιο . Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου παρακολουθώντας αμήχανος το ποτάμι με τις λαμπάδες που περνούσε από μπροστά του.
Ξαφνικά, την είδε να έρχεται προς το μέρος του και τα έχασε. Δίπλα της βάδιζε ένας ευτραφής μεσήλικας. Στο δεξί του χέρι κρατούσε μια πελώρια λαμπάδα, ενώ το αριστερό ήταν ριγμένο προστατευτικά στους ώμους ενός υπέρβαρου αγοριού γύρω στα δέκα.
Ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί, αλλά , έτσι όπως ήταν στριμωγμένος, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Ετοιμάστηκε για τη μοιραία συνάντηση, ευχόμενος να περάσει χωρίς να τον αντιληφθεί. Όμως σπανίως γίνονται τέτοια θαύματα Μεγάλη Παρασκευή.
Τον είδε και κοντοστάθηκε. Κάτι στα μάτια της έπαιζε ανάμεσα στο ξάφνιασμα και την απελπισία του παγιδευμένου ζώου. Χαιρετήθηκαν δήθεν εγκάρδια σφίγγοντας τα χέρια, αντάλλαξαν δυο τρεις τυπικές φιλοφρονήσεις του τύπου «μια χαρά είσαι , δεν άλλαξες καθόλου!» κι ύστερα αυτή του σύστησε τον άντρα της, που παρακολουθούσε σιωπηλός τη σκηνή. « Συνάδελφοι, από την ηρωική περίοδο των Ιωαννίνων…», του εξήγησε κι εκείνος κούνησε αδιόρατα το κεφάλι του . Πρόσεξε τη χοντρή καδένα που περιάδραχνε το χοντρό λαιμό του και είπε ένα κομπιαστό «χαίρω πολύ!».
«Τι κάνεις;», ψέλλισε εκείνη, « Διδάσκεις στο Πανεπιστήμιο; Παντρεύτηκες; Έχεις παιδιά;». Απέφυγε να απαντήσει και προσποιήθηκε ότι είχε ένα ραντεβού λίγο πιο πέρα, ζήτησε συγγνώμη και χώθηκε μέσα στο πλήθος σαν να τον κυνηγούσαν .
Τι να της έλεγε τώρα; Ότι ακόμα τον τριβέλιζε το φάντασμά της; Ότι ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το χωρισμό τους; Ή μήπως έπρεπε να της ζητήσει εξηγήσεις για τα κατάντια της; Αυτή που ήθελε να ζήσει σαν ελεύθερο πουλί, όταν γονατιστός την παρακαλούσε να μείνουν μαζί, τώρα ... " Δεν πάει στο διάολο! Τα 'θελε και τα 'παθε!", σκέφτηκε χαιρέκακα.