Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Ανατολική Γερμανία . Οδοιπορικό 5

ΣΤΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΤΗΣ "ΣΤΑΖΙ" ΣΤΗ ΛΕΙΨΙΑ
Επίσκεψη στα άδυτα της μυστικής υπηρεσίας της Ανατολικής Γερμανίας, στη Λειψία.
Όχι , βέβαια, για να δούμε τους φακέλους μας. Αυτοί ασφαλώς θα βρίσκονται σε κάποιο τσιπάκι ενός υπερυπολογιστή στη δική μας χώρα, ύστερα από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, που εδώ και μερικά χρόνια απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα καινούριο καθεστώς απόλυτου ελέγχου των προσωπικών μας δεδομένων, στο όνομα της
"αληθινής δημοκρατίας".
Στο αρχηγείο της της Στάζι
λοιπόν, που τώρα έχει μετατραπεί σε μουσείο και δέχεται
καθημερινά πλήθος κόσμου, ανάμεσα στον οποίο ξεχωρίζουν κυρίως τα σκεφτικά

πρόσωπα των μαθητών, που ακούνε σιωπηλοί τους καθηγητές τους να τους
μιλούν για το καθεστώς του ζόφου που επικρατούσε επί της εποχής των πατεράδων
και των παπούδων τους.
Πόσων , άραγε , από αυτούς οι γονείς υπήρξαν θύματα ή προσέφεραν ένθερμα

τις "υπηρεσίες" τους στον άτεγκτο καταδιωκτικό μηχανισμό , που εμείς οι "απέξω" τον γνωρίζαμε έως το 1989 μόνο από τις ταινίες και από βιβλία σαν το
"Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο" του Τζον Λε Καρέ;

1. Η είσοδος. Η πινακίδα στα δεξιά της πληροφορεί
τον ανίδεο επισκέπτη ότι τη Δευτέρα 4/12/1989 διαδηλωτές
κατέλαβαν το κτίριο. Μάθαμε ότι η διαδήλωση αυτή ήταν το
αποκορύφωμα των καθιερωμένων σιωπηλών διαμαρτυριών
ψυχωμένων ανθρώπων,
που περνούσαν κρατώντας αναμμένα κεριά μέσα από τους κεντρικούς
δρόμους της πόλης , μετά το τέλος του "Κηρύγματος της Δευτέρας"
στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

2. Το έμβλημα της διαβόητης υπηρεσίας εντυπωμένο
στα πλακάκια του τοίχου της εσωτερικής εισόδου.
Το όπλο που στηρίζει ως ιστός τη σημαία της
Ανατολικής Γερμανίας και η σε σχήμα λίκνου επιγραφή
"ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ"
έδειχναν ξεκάθαρα τη φύση του καθεστώτος
και προκαλούσαν τον τρόμο στον εισερχόμενο.

3. Ένα μέρος από το Αρχείο των "ύποπτων προσώπων".
Σε μία πολιτεία 600.000 πολιτών , οι μισοί (!) από αυτούς
βρήκαν τους φακέλους τους μετά την πτώση του καθεστώτος
και διάβασαν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη δημόσια
και την ιδιωτική συμπεριφορά τους.

4. Το κρατητήριο, που χρησίμευε ως προθάλαμος για
τη μεταφορά των μη "συνεργαζόμενων" υπόπτων στο
υπόγειο του κτιρίου, όπου γίνονταν οι "πιο εξειδικευμένες"
ανακρίσεις.

5. Η πιο αθώα κοινωνική συναναστροφή μπορούσε να εξελιχθεί
σε τραγωδία για τον άνθρωπο που δεν κρατούσε το στόμα του κλειστό
μπροστά σε άτομα που , κατά τα άλλα, ήταν υπεράνω πάσης υποψίας,
όπως ένας φίλος ή ένας συγγενής. Δε χρειάζεται να είναι μάντης κανείς
για να καταλάβει σε τι χρησίμευαν οι μικροσυσκευές που διακρίνονται
στην προθήκη...6. Υλικά μεταμφιέσεων. Οι πράκτορες της Στάζι βρίσκονταν παντού,
εκεί όπου συναθροίζονταν πολλοί άνθρωποι, στις εκκλησίες, τα πανηγύρια,
τα γήπεδα, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς...

6. "Fuer treue Dienste" (=Για τις πιστές υπηρεσίες).
Η επιγραφή επί του μεταλλίου είναι σαφής.
Το ερώτημα όμως που εγείρεται από την ανάγνωσή της
είναι βασανιστικό: Τι είδους "υπηρεσίες" προσέφερε ο τιμηθείς;

6 σχόλια:

Stelios Frang είπε...

Οι "διαδηλώσεις της Δευτέρας" και οι μετέπειτα εξελίξεις είναι από τα ιστορικά γεγονότα που παρακολουθήσαμε από τον καναπέ, μπροτά στις τηλεοράσεις. Παλαιότερα έπρεπε να περιμένουμε "έκτακτο παράρτημα" των εφημερίδων...

Sting είπε...

Το χειρότερο ήταν η τύφλα που χαρακτήριζε πολλούς από τους "απέξω",
οι οποίοι θεωρούσαν κράτος-υπόδειγμα
την Ανατολική Γερμανία. Σ' αυτό βοηθούσαν , βέβαια, οι επιτυχίες
που είχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι ντοπαρισμένοι, όπως αποδείχτηκε, αθλητές της και τα πληρωμένα κομματικά και δημοσιογραφικά φερέφωνά της ανά τον αστικό κόσμο, που έστηναν
ολόκληρες επιχειρήσεις εξωραϊσμού του καθεστώτος.

Shades είπε...

Το άρθρο σου μοιάζει με ρεπορτάζ..
Πολύ καλό φίλε μου!!!
Καλημέρα και καλή Κυριακή.

Sting είπε...

Καλό βράδυ, φίλε, κι ευχαριστώ για το σχόλιό σου...

Stelios Frang είπε...

Αυτό που γράφεις για την "τύφλα που χαρακτήριζε πολλούς από τους απέξω" το αντιμετώπισα μια φορά. Ήταν να έρθει, δεκαετία του '80 κάποιος Ανατολικογερμανός επίσημος στην Αθήνα και διαβάζω σε κάποια εφημερίδα (καιροσκοπούσα κεντρώα) για το μεγαλείο της ανατολικογερμανικής κοινωνίας με πολλές υπερβολές και για τη θέληση του καθεστώτος και του λαού για ειρήνη κλπ. κλπ. Ουσιαστικά ένας προπαγανδιστικός ποταμός που παρέλειπε 1002 πληροφορίες για την πραγματικότητα.

Γράφω λοιπόν ένα γράμμα στην εφημερίδα (έχω ακόμα κάπου το απόκομμα) και αναφέρω ότι όλα αυτά, αν λειτουργούσαν τόσο όμορφα, θα έπρεπε όλοι μας και όλοι οι Δυτικογερμανοί να πάμε να ζήσουμε εκεί... Γιατί έχει η DDR ένα τείχος, στο οποίο οι πιτσιρικάδες της Δύσης πάνε και ζωγραφίζουν επάνω, ενώ οι Ανατολικοί ούτε στα 500 μέτρα δεν μπορούν να το προσεγγίσουν; Έχει πάει ποτέ στο Βερολίνο ο κ. Χ (δεν θυμάμαι τώρα το όνομα).

Το δημοσίευσε, ευτυχώς, η εφημερίδα και σίγουρα του χάλασα τη μανέστρα του προπαγανδιστή... :-))

Sting είπε...

Πολύ καλά έκανες! Βέβαια, χρειαζόταν μεγάλη τόλμη να τα βάλει κανείς με τους αργυρώνητους κονδυλοφόρους ή τους δογματικούς τυφλούς.Θυμάμαι πώς είχαν φρυάξει στο Ριζοσπάστη με ένα αφιέρωμα του "Αντί" στη Μέλπω Αξιώτη και στην περιπέτειά της στην Ανατολική Γερμανία, όταν όχι μόνο δεν της επέτρεπαν να φύγει για το Παρίσι αλλά και δεν της έδιναν άδεια για να δημοσιεύσει τα έργα της...