Ο Κασσελάκης ήρθε σαν κομήτης, θα χαθεί σαν φωτοβολίδα
Σπύρος ΡαπανάκηςΟ Στέφανος Κασσελάκης, με τον γνώριμο, αδιαμεσολάβητο τρόπο του, ανακοίνωσε την απόφασή του για τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου, προκειμένου να διαπιστωθεί «αν και πώς θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα, έθεσε ένα ωμό και σαφές δίλημμα: καταστατική ανασυγκρότηση, οικονομική βιωσιμότητα και κυβερνητική προοπτική ή λουκέτο. Με άλλα λόγια, προανήγγειλε το ενδεχόμενο κλεισίματος του κόμματος.
Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις δεν εξεπλάγησαν. Η εικόνα στο εσωτερικό του Κινήματος Δημοκρατίας δεν θυμίζει σε τίποτα το αισιόδοξο κλίμα και την αποφασιστικότητα που επικρατούσαν αμέσως μετά το «συνέδριο στα μπουζούκια ».
Aπογοήτευση και εσωστρέφεια
Το κόμμα φυλλορροεί. Οι προσωπικοί διαξιφισμοί και η απογοήτευση αποτελούν πλέον καθημερινότητα, ενώ η πίστη ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα μπορούσε να αλλάξει τον πολιτικό ζόφο έχει υποχωρήσει δραματικά. Η λάμψη του ξεθώριασε εντελώς, ακόμη και για εκείνους που τον ακολούθησαν με φανατισμό και πίστη. Το Κίνημα Δημοκρατίας δεν εξελίχθηκε ποτέ όπως το είχαν φανταστεί οι φίλοι και τα στελέχη του. Ούτε κίνημα αποδείχθηκε, ούτε δημοκρατικό στο εσωτερικό του – όπως καταγγέλλουν μέλη που αποχωρούν το ένα μετά το άλλο.
Δεν φταίει ούτε η φιλοδοξία, ούτε η αφέλεια
Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν ήταν ούτε η φιλοδοξία του, ούτε η αφέλειά του, ούτε η φαντασίωση ότι θα γίνει πρωθυπουργός επειδή εξελέγη πρόεδρος ενός κόμματος σε διάλυση, στο περιθώριο των καλοκαιρινών του διακοπών.
Ο Στέφανος «σκέτο», όπως συχνά διόρθωνε ο ίδιος τους συνομιλητές του, είχε ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα. Και αυτό δεν είχε να κάνει με την ελληνική πολιτική ή με τους Έλληνες ψηφοφόρους που, υποτίθεται, «δεν ήταν έτοιμοι» για έναν τόσο «αντισυμβατικό» ηγέτη.
Το πραγματικό πρόβλημα του Κασσελάκη είναι ότι βρέθηκε- κατά λάθος ή, όπως υποστηρίζουν πολλοί, «φυτεύτηκε»- στην ηγεσία ενός κόμματος που μεσουράνησε στην πολιτική σκηνή ως αριστερό, χωρίς ο ίδιος να έχει ουσιαστική σχέση με την Αριστερά.
Το χτύπημα που ράγισε οριστικά το γυαλί ήταν οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του υπέρ της συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας ακόμη και με τη Νέα Δημοκρατία. Η υπαγωγή στο Renew του Μακρόν μπορεί να πέρασε χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, όμως το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης δεν έγινε ανεκτό με την ίδια ευκολία.
Ένας συντηρητικός liberal democrat, που είχε γοητευτεί στα νιάτα του – ως Έλληνας της Νέας Υόρκης- από το όραμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, πίστεψε ότι με μια εκδρομή στη Μακρόνησο θα μπορούσε να «αναβαπτιστεί» στα μάτια των αριστερών ψηφοφόρων.
Και πράγματι, το κατάφερε. Εκλέχθηκε πρόεδρος και λίγους μήνες αργότερα έλαβε επιβεβαίωση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου επικράτησε κατά πλειοψηφία, εν μέσω αποθέωσης. Με την ανοχή, αν όχι την άμεση στήριξη, κορυφαίων στελεχών και μελών του κόμματος. Εκείνων που σήμερα εμφανίζονται ως «αντιστασιακοί» και, εκ των υστέρων, δικαιωμένοι.
Η ζημιά είναι ανεπίστρεπτη
Η ιστορία έχει πλέον γραφτεί. Η απαξίωση και η γελοιοποίηση ενός κόμματος που πριν από δέκα χρόνια αποτέλεσε την ελπίδα των λαών της Ευρώπης υπήρξαν τόσο μετεωρικές όσο και η άνοδος και η πτώση του Στέφανου Κασσελάκη. Και είναι ανεπίστρεπτες. Η ζημιά που προκάλεσε προσωπικά, σε αυτή τη σύντομη αλλά εξαιρετικά έντονη και τραγελαφική περίοδο, δεν επιδέχεται επιδιόρθωση.
Το αναπόφευκτο πλησιάζει
Οι εξαιρετικά χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις, η απώλεια πόρων, το χάος στο εσωτερικό και η προσωποκεντρική στρατηγική που οδηγεί σε εξάρσεις μεγαλομανίας για υπουργικούς θώκους σε συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως φέρνουν πιο κοντά το, για πολλούς, αναπόφευκτο. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε σαν κομήτης. Και θα χαθεί σαν φωτοβολίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου