Brigitte Bardot: «Έχω υπάρξει πολύ χαρούμενη, πολύ πλούσια, πολύ όμορφη, πολύ λατρεμένη, πολύ διάσημη και πολύ δυστυχισμένη»
Σε ηλικία 91 ετών, η αιώνια μούσα της Γαλλίας, το σύμβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης και η πιο παθιασμένη φωνή για τα δικαιώματα των ζώων, έφυγε από τη ζωή. Η Brigitte Bardot δεν ήταν μια ακόμα ωραία ηθοποιός, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε μια επανάσταση με ξανθά μαλλιά.
Υπάρχουν σταρ και υπάρχουν θρύλοι. Και μετά, υπάρχει η Brigitte Bardot. Σήμερα, ο κόσμος αποχαιρετά τη γυναίκα που με ένα μόνο βλέμμα, ένα σούφρωμα των χειλιών και ένα ατημέλητο χτένισμα, κατάφερε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της μόδας, του κινηματογράφου και της γυναικείας χειραφέτησης. Η "B.B.", όπως την ήξερε ο πλανήτης, έσβησε στα 91 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά που ξεπερνά κατά πολύ τις ταινίες της.
Από το μπαλέτο στην κορυφή του κόσμου
Γεννημένη στο Παρίσι το 1934, σε μια αυστηρή αστική οικογένεια, η μικρή Brigitte Bardot ονειρευόταν να γίνει μπαλαρίνα. Η χάρη και η πειθαρχία του χορού θα της χάριζαν αργότερα εκείνη τη μοναδική στάση σώματος που μάγευε τους πάντες. Όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, το εξώφυλλο στο περιοδικό Elle τράβηξε την προσοχή του νεαρού σκηνοθέτη Roger Vadim. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος, ο γάμος αναπόφευκτος και η καριέρα της μόλις ξεκινούσε.
Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα
Το 1956 ήταν η χρονιά που άλλαξαν όλα. Η ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» (Et Dieu… créa la femme) του Vadim δεν ήταν απλώς μια ταινία. Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Η Bardot, ως Juliette Hardy, χόρευε ξυπόλητη πάνω στο τραπέζι, αδιαφορώντας για τους κανόνες, απενοχοποιώντας τον γυναικείο ερωτισμό και προκαλώντας σκάνδαλο στις συντηρητικές ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Έγινε το απόλυτο sex symbol, το αντίπαλο δέος της Marilyn Monroe, αλλά με μια ευρωπαϊκή, ατίθαση φινέτσα. Ακολούθησαν σπουδαίες συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Jean-Luc Godard στην «Περιφρόνηση» (Le Mépris, 1963) και ο Louis Malle στο «Ιδιωτική Ζωή» (Vie privée, 1962). Παρά την τεράστια επιτυχία και τις δεκάδες ταινίες, η Brigitte Bardot ένιωθε πάντα παγιδευμένη στη φήμη της.
Το στυλ που έγινε μύθος[..........................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ Brigitte Bardot: «Έχω υπάρξει πολύ χαρούμενη, ...
Vie Privee /Η ιδιωτική μου ζωή (1962)
Ένα αριστούργημα του Λουί Μαλ , με τη Μπριζίτ Μπαρντό να υποδύεται μια ηρωίδα-αντίγραφο της δικής της ζωής
Η Τζιλ (Μπριζίτ Μπαρντό), μια νεαρή όμορφη γυναίκα , ανακαλύπτεται από έναν κινηματογραφικό παραγωγό και μετατρέπεται σε παγκοσμίως διάσημο σύμβολο του σεξ .
Η δημοσιότητα όμως και η αδιάκοπη καταδίωξη από τον Τύπο και τους θαυμαστές της καταστρέφουν εντελώς την ιδιωτική της ζωή, οδηγώντας την σε βαθιά κρίση.
Ο Φάμπιο (Μαρτσέλλο Μαστρογιάνι), ένας σκηνοθέτης θέατρου και πρώην εραστής της μητέρας της, προσπαθεί να την προστατεύσει, αλλά η σχέση τους αποδεικνύεται ανίσχυρη απέναντι στη φήμη που την καταδιώκει αμείλικτα .
Στην πόλη Σπολέτο θα παιχτεί η τελική σκηνή του προσωπικού της δράματος...
ΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ3 ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΜΕΣ
Λουί Μαλ*, « Η ιδιωτική μου ζωή» (έγχρωμο Γαλλία- Ιταλία 1962, διάρκεια 103´) με την Μπριζίτ Μπαρντό και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.
- Η Μπριζίτ Μπαρντό ως Τζιλ
- Marcello Mastroianni ως Fabio Rinaldi
- Ο Nicolas Bataille ως Edmond
- Jaqueline Doyen ως Juliette
- Η Eléonore Hirt ως Cécile
- Η Ursula Kubler ως Carla
- Gregor von Rezzori ως Gricha
- Ο Ντιρκ Σάντερς ως Ντικ
- Paul Sorèze ως Maxime
- Gloria France ως Άννα
- Antoine Roblot ως Alain, φωτογράφος
Κριτική: Αλέξης Δερμεντζόγλου
kemes.wordpress.com/2019/04/30
Ουσιαστικά έχουμε μια αφοπλιστική και σκληρή αυτοβιογραφία της Μπριζίτ Μπαρντό , που παίζει τον ρόλο μιας σταρ ,που από τότε που γίνεται διάσημη χάνει την ιδιωτική της ζωή.΄Οσο κι αν προσπαθεί να την προστατεύσει ο πρώην εραστής της, τα πράγματα εξελίσσονται αρνητικά.
Σπουδαίο και σχετικά άγνωστο αριστούργημα του Μαλ, ένα πολλαπλό σχόλιο για την κοινωνία του θεάματος, την άνοδο και την πτώση .Πέραν των σπουδαίων ρόλων ,να αναφερθούν οι υψηλές κατασκευαστικές αξίες στην φωτογραφία(Ανρί Ντεκαέ),μουσική και ντεκόρ που όλα συγκλίνουν στο να αναδείξουν μια αλληγορία.
«Η Ζιλ (Μπριζίτ Μπαρντό), από τότε που γίνεται διάσημη σταρ, χάνει την ιδιωτική της ζωή, με δεκάδες θαυμαστές να μην την αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Ο πρώην εραστής της μητέρας της επιχειρεί να την προστατεύσει, αλλά τα πράγματα μπλέκονται και χειροτερεύουν. Ακολουθούν δραματικές εξελίξεις.
Σπουδαίο και παραγνωρισμένο φιλμ του μεγάλου στυλίστα της νουβέλ βαγκ Λουί Μαλ, που πετυχαίνει ταυτόχρονα πολλά πράγματα: Να σχολιάσει την κοινωνία του θεάματος (cinema on cinema), να προχωρήσει σε μια αλληγορία για τη σχέση «παράδεισος – κόλαση», να αναφερθεί στην άνοδο και την πτώση (και κυριολεκτικά) και να σχολιάσει την ίδια τη Μπαρντό.
Τέτοιο θέμα απαιτεί και ειδική κινηματογράφηση. Έτσι, ο διάσημος Ανρί Ντεκαέ αξιοποιεί τα χρώματα του ροζ και του κίτρινου (τεχνητό γκλάμουρ, αλλά και μίσος). Η μουσική του Φιορέντσο Κάρπι σημειώνει μελωδικά τις επιταχύνσεις, ενώ τα ντεκόρ του Μπερνάρ Εβέν είναι «αφράτα», εκκεντρικά, υποδηλώνουν ψεύδος. Ο Μαλ αφηγείται με «νευρικό» τρόπο, συνεχείς «γκαζιές» και ιλιγγιώδεις κινήσεις της κάμερας. Μια ζωή σπαταλημένη ως άψυχο σελιλόιντ, που η «εμψύχωσή» του φανερώνει το εφιαλτικό υλικό των ονείρων».
Ταινίες που πλησιάζουν την προβληματική της Ιδιωτικής μου ζωής είναι: «Γυμνό μοντέλο»του Μπόμπ Φοσσέ,«Behind the cadelubra» του Στήβεν Σόντερμπεργκ , «Η κρυφή ζωή ενός μανεκέν» του Τζέρι Σάτσμπεργκ , « Φεντόρα» και «Η λεωφόρος της Δύσεως» του Μπίλυ Γουάιλντερ
*Λουί Μαλ (1932-1995) - Βικιπαίδεια
Μπριζίτ Μπαρντό: Όταν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Σπανό
Μπριζίτ Μπαρντό: Όταν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Σπανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου