Με άφηνε πάντοτε άναυδο και αποσβολωμένο η μεταχείριση που επεφύλασσαν οι υπερασπιστές του Ισραήλ στους Εβραίους που αντιτίθενται στον φασισμό, τον ρατσισμό και τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους.
Ο χαρακτηρισμός «self-hating Jew» είναι ο πιο συνήθης — «Εβραίος που μισεί τον εαυτό του» είναι η κάπως δυσκίνητη ελληνική μετάφραση και είναι ίσως λόγω της έλλειψης αυτού που οι Αμερικανοί αποκαλούν «zing», που στα ελληνικά ο χαρακτηρισμός δεν πιάνει ακριβώς τα χλμ/ώρα σιχαμάρας που καταφέρνει η αγγλική του βερσιόν.
Θα αναρωτηθεί κανείς: τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η φράση; Δεν είναι αντίστοιχη η συμπεριφορά των όπου γης φασιστών προς όποιους εκ των έσω αντιτίθενται στον φασισμό τους; Δεν κάνει το ίδιο λχ. ο ελληνικός φασισμός, βγάζοντας «ανθέλληνες» και «προδότες» όσους μιλούν για τα εγκλήματά του κατά προσφύγων και μεταναστών;
Ισχυρίζομαι ότι η διαφορά είναι λεπτή αλλά υπαρκτή, και έχει ιδιαίτερη σημασία. Αν πάρουμε για παράδειγμα τον όρο «ανθέλληνας», που χρησιμοποιείται κατά κόρον, θα δούμε ότι τοποθετεί το άτομο στο οποίο αναφέρεται όχι μόνο απέναντι αλλά και εκτός του φαντασιακού εθνικού συνόλου. Η λέξη καταφέρνει ταυτόχρονα να εντάξει σε αυτό το φαντασιακό σύνολο τις πράξεις και τις συμπεριφορές τις οποίες το άτομο στηλιτεύει, δημιουργώντας έτσι το εξής σχήμα: «Είμαστε Έλληνες και ό,τι κάνουμε είναι ελληνικό. Αντιτίθεσαι σε ό,τι κάνουμε, είσαι ανθέλληνας, απέναντι και έξω από εμάς». Είναι άσχετο το αν το άτομο επιθυμεί να αποκλειστεί ή πιστεύει στο εθνικό φαντασιακό με άλλα χαρακτηριστικά. Η στάση είναι ο εκ των προτέρων αποκλεισμός του.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και μια από τις αγαπημένες λέξεις της αμερικανικής ακροδεξιάς, το «un-American», «μη Αμερικανός» ή «μη αμερικανικός», αναλόγως του αν αφορά άτομο ή πράξη. «Επιτροπή Μη Αμερικανικών Δραστηριοτήτων» ήταν η διαβόητη επιτροπή της οποίας προΐστατο ο γερουσιαστής ΜακΚάρθι. Τα άτομα που χαρακτηρίζονται έτσι τίθενται εκτός του αμερικανικού φαντασιακού εθνικού συνόλου. Η φράση, όπως και το «ανθέλληνας», είναι μία φράση αποκλεισμού.
Ας ξαναδούμε τώρα το «self-hating Jew». Το άτομο που χαρακτηρίζεται έτσι δεν τοποθετείται εκτός του φαντασιακού εθνικού(-θρησκευτικού) συνόλου — ουσιαστικά πρόκειται για το αντίθετο. Η φράση περιέχει την άρνηση του αποκλεισμού. Μονάχα με την ένωση των δύο λέξεων «εαυτός» και «μίσος», η φράση απαγορεύει ουσιαστικά στο άτομο να θέσει εαυτόν εκτός του συνόλου. Όπως και το «ανθέλληνας», εντάσσει στο εθνικό φαντασιακό τις συμπεριφορές που στηλιτεύονται — αλλά αρνείται στο άτομο το δικαίωμα να απομακρυνθεί από αυτές. «Είμαστε Εβραίοι και ό,τι κάνουμε είναι εβραϊκό. Αντιτίθεσαι σε ό,τι κάνουμε και αυτό σημαίνει ότι αντιτίθεσαι στον εαυτό σου, είσαι μαζί μας αλλά δεν το ξέρεις και μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό».
Ένα από τα αγαπημένα συνθήματα (όχι μόνο) του εβραϊκού κινήματος κατά των ισραηλινών εγκλημάτων είναι το «not in our name», «όχι στο όνομά μας». Ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν δέχονται τον ισχυρισμό του ίδιου του ισραηλινού κράτους, πως είναι το κράτος όλων των Εβραίων, πως οι πράξεις και οι πολιτικές του τους εκπροσωπούν, και πως οι επιθέσεις σε αυτές τις πράξεις και πολιτικές είναι επιθέσεις εναντίον όλων των Εβραίων. Όταν οι υποστηρικτές του Ισραήλ αποκαλούν αυτούς τους Εβραίους «self-hating Jews», τους λένε ουσιαστικά: «Όχι, το ισραηλινό κράτος είναι και δικό σας κράτος, οι πράξεις του δικές σας πράξεις. Όταν φωνάζετε εναντίον του φωνάζετε στον καθρέφτη σας, φωνάζετε στον εαυτό σας».
Πρόκειται για μία εξωφρενική άρνηση του δικαιώματος στην αυτενέργεια και αμφισβήτηση κινήτρων. Ουσιαστικά λέει στους Εβραίους που αντιτίθενται στα εγκλήματα του Ισραήλ ότι δεν το κάνουν για λόγους ηθικής — αλλά λόγω ενός παράλογου «μίσους για τον εαυτό τους». Έτσι, η αντίθεσή τους ουσιαστικά ακυρώνεται, δεν είναι στην πραγματικότητα αντίθεση, αλλά μια ψυχιατρικοποιημένη πάθηση — αν λυθεί αυτό το «μίσος για τον εαυτό», λύνεται και η αντίθεση.
Πρόκειται όμως και για μία επίθεση. Διότι η χρήση της λέξης «μίσος» έχει τη δική της σημασία και κάνει ευθεία σύνδεση με τον αντισημιτισμό. Είναι άλλωστε πολύ σχετικός ο έτερος χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται συχνά: «κάπο». Μας εξηγούσε πριν λίγα χρόνια η Ναόμι Γουίμπορν-Ιντρίσσι, Βρετανή Εβραία ακτιβίστρια που εκδιώχθηκε από το Εργατικό κόμμα λόγω της στήριξής της στον Τζέρεμι Κόρμπιν και της αντίθεσής της στις πολιτικές του Ισραήλ, πως άκουγε συχνά τον χαρακτηρισμό αυτόν εναντίον της όποτε ύψωνε τη φωνή της απέναντι στα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους.
«Κάπος» ήταν οι κρατούμενοι-φύλακες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επιλέγονταν από τις αρχές των στρατοπέδων για να κρατούν σε τάξη τους υπόλοιπους κρατούμενους και απολάμβαναν προνόμια για την προδοσία τους. Η λέξη «προδότης» δεν είναι ικανή για να αποδώσει τον χαρακτηρισμό. Αν μια ελληνική λέξη προσπαθούσε, αλλά δεν κατάφερνε, να φτάσει τα επίπεδα αηδίας του «κάπο», θα ήταν η λέξη «Εφιάλτης» — αν οι Θερμοπύλες είχαν γίνει πριν 75 χρόνια και είχαν ως αποτέλεσμα μια γενοκτονία.
Πέρα από όλα τα άλλα, η στάση αυτή των υπερασπιστών του Ισραήλ είναι, όπως έχουν επισημάνει και αρκετοί Εβραίοι, εξόχως αντισημιτική: προϋποθέτει πως οι Εβραίοι είναι ένα πλήρως ενιαίο σύνολο και πως οι πράξεις του Ισραήλ τους εκπροσωπούν όλους, ακόμα και όσους αντιτίθενται σε αυτές — ιδιαίτεροι αυτοί οι τελευταίοι είναι και αναπόσπαστο μέρος του συνόλου αλλά και αντισημίτες, μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Εάν κανείς λάβει υπόψη τα παραπάνω, δεν αποτελεί έκπληξη πως μεγάλο ποσοστό της καταστολής που εφαρμόζεται στα συμμαχικά με το Ισραήλ κράτη σε όσους αντιτίθενται στη γενοκτονική επίθεσή του στη Γάζα, φαίνεται να στοχοποιεί Εβραίους.
Είτε μιλάμε για τη Γερμανία, όπου σύμφωνα με έρευνα της δημοσιογράφου Έμιλι Ντίσε-Μπέκερ, περίπου το 30% των λογοκριμένων συγγραφέων, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών από γερμανικά ιδρύματα και θεσμούς τα τελευταία χρόνια ήταν άνθρωποι εβραϊκής καταγωγής — ενώ μόλις το 1% του πληθυσμού της Γερμανίας είναι εβραϊκής καταγωγής.
Είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, όπου εβραϊκές οργανώσεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων υπέρ της Παλαιστίνης και βλέπουν τα μέλη τους να συλλαμβάνονται σωρηδόν. Το πανεπιστήμιο Κολούμπια, που έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες επίκεντρο κατάληψης υπέρ των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, έδωσε εντολή στην αστυνομία της Νέας Υόρκης να επιτεθεί στους ίδιους του τους φοιτητές στο όνομα της «μάχης κατά του αντισημιτισμού», συλλαμβάνοντας ή/και διαγράφοντας μεταξύ άλλων και εβραϊκής καταγωγής φοιτητές του.
Όμως αυτά τα γεγονότα δεν διαπερνούν το πέπλο παραπληροφόρησης των κυρίαρχων μίντια — για αυτά, οι φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες είναι «φιλοτρομοκρατικές» και «αντισημιτικές». Δεν έχει σημασία που ανάμεσα στους πρωτοστάτες είναι και πάμπολλοι άνθρωποι εβραϊκής καταγωγής — εκείνοι απλά μισούν τον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου