Πώς τα λαμόγια βουτάνε τα χρήματα των εργαζομένων υποσχόμενα συνταξιοδοτικούς λαγούς με πετραχήλια

Ο δημοσιογράφος  Θανάσης Καραμπάτσος  διάβασε τη συνέντευξη του πρωθυπουργικού συμβούλου Αλέξη Πατέλη στο «Βήμα» και μας εξηγεί γιατί του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι: 

Ο επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος «βιοποριζόταν» στη Γουόλ Στριτ (ήταν trader στη διαβόητη Goldman Sachs και αργότερα μεταπήδησε στη Merrill Lynch στο Σίτι του Λονδίνου) με μια μικρή… μπουτίκ εξατομικευμένων μακροοικονομικών αναλύσεων που ελάχιστοι επενδυτές στον κόσμο μπορούσαν να πληρώσουν για να αποκτήσουν, όπως λέει το ρεπορτάζ, παραθέτει τον ιδεολογικό πυρήνα προπαγάνδισης του πινοτσετικής έμπνευσης Ασφαλιστικού που σχεδιάζουν από καιρό (ο Μηταράκης το είχε επωμιστεί αλλά τον έστειλαν να κάνει δουλίτσες στο προσφυγικό). Και ως γνήσιος «λαϊκιστής», όπως τολμούν να χαρακτηρίζουν οι «εκσυγχρονιστές» και οι «μεταρρυθμιστές» της κακιάς ώρας και της υπεράσπισης των μεγιστάνων εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά, με βάση την τσέπη τους, όπως άλλωστε πράττουν με το βαρύ πορτοφόλι τους οι πλούσιοι όλου του κόσμου. Κάθισα και έκανα μερικές σκέψεις.
 

Από τότε που μπήκα στο επάγγελμα αυτό που θυμάμαι είναι να συζητούν ζηλόφθονα γνωστοί και συνδαιτυμόνες για τις παχυλές συντάξεις και το «ευγενές ταμείο» των συντακτών, αλλά και για το αγγελιόσημο, που τελικά το έκοψαν ως «φόρο υπέρ τρίτων» (χάρη ήταν της χούντας προς τους ιδιοκτήτες καθώς δεν πλήρωναν μία από τις τσέπες τους και, αλλά και προς τους δημοσιογράφους, για να τους έχουν με το μέρος τους, μιας και χατίρια και ρουσφέτια έκαναν σωρό). Υπέμενα και δεν μιλούσα για τις χιλιάδες ευρώ συντάξεων των σιδηροδρομικών και της Ολυμπιακής, των τραπεζικών, τις πρόωρες αποχωρήσεις όλων των ένστολων. Ήταν πραγματικότητα. Αυτό που φρόντιζα να τονίζω (και το κάνω ακόμη) είναι ότι όλα είναι καλώς καμωμένα αν είναι προς το συμφέρον του συνόλου και οδηγούν στη βελτίωση των συνθηκών, αλλά αυτή γκρίνια (κοινωνικός αυτοματισμός λέγεται, ανθρωποφαγία ουσιαστικά) οδηγεί στον πάτο του βαρελιού.
 

Αυτό φάνηκε στην πορεία. Μετά την περιβόητη μεταρρύθμιση Γιαννίτση που δεν έγινε ποτέ καταλάβαινε κανείς ότι το ασφαλιστικό ήταν το κλειδί: υπήρχε πρόβλημα με τη δεξαμενή εισφορών που άδειαζε. Και άδειαζε επειδή ουσιαστικά δεν υπήρχαν πολλοί εργαζόμενοι για να συντηρήσουν το σύστημα των συντάξεων, άλλοι έπαιρναν μεγάλα ποσά για να αποχωρήσουν νωρίς από την εργασία και παράλληλα επικράτησε κακοδιαχείριση στα αποθεματικά των Ταμείων. Το ΤΑΠ-ΟΤΕ,π.χ., φυλλορροούσε μετά τη μεγάλη εθελούσια του ΟΤΕ ενώ όλοι θυμόμαστε το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα επί ενός υφυπουργού Πέτρου Δούκα και με την χρηματιστηριακή«Ακρόπολις» που πήρε εκατομμύρια για να τα παίξει υποτίθεται στην αγορά και στην ουσία κέρδισαν όλοι οι μεσολαβητές και οι ενδιάμεσοι, από τη HypoVereinsBank μέχρι διάφορους άλλους χαρτογιακάδες που βγήκαν πλουσιότεροι μέσα σε δευτερόλεπτα, από τη στιγμή μπήκε στην αγορά το δομημένο. Σε αυτή την αγορά θέλουν να ρίξουν τους εργαζόμενους, στις ασφαλιστικές που όσο δίνεις παίρνεις (μιας και ο πληθωρισμός τα εξανεμίζει όλα), σε αυτά τα αρπακτικά του τρίτου πυλώνα που στόχο έχουν μόνο το κέρδος.
 

Τρεις δεκαετίες εργασιακός βίος και εκεί που πλήρωνα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι μπαμπάτσικες εισφορές για στρουμπουλές συντάξιμες αποδοχές, έδωσε μια κλωτσιά ο «σωτήρας της Ελλάδας» Βαγγέλης Βενιζέλος και με το PSI τα κούρεψε όλα, ελπίδες, όνειρα, εφάπαξ. Τα μνημόνια ήταν η ευκαιρία να φάνε σαν το σαράκι τις συντάξεις αλλά και τα όρια ηλικιών… Με τον παλιό καιρό και τα προηγούμενα δεδομένα, θα μετράγαμε χρόνια και μήνες για να βγούμε στη σύνταξη και τώρα θα παίζουμε κρυφτούλι με τον Χάρο και την ανέχεια για το αν θα προλάβουμε να βγούμε στη σύνταξη.
 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Με την ευκαιρία των μνημονίων δεν φτάνει που τσεκούρωσαν συντάξεις, επικουρικά κ.λπ., αλλά κατασκεύασαν και την «εθνική σύνταξη», βάσει της οποίας θα γίνονται πλέον υπολογισμοί. Θα διαβάσατε στο σημερινό φύλλο του Documento το ρεπορτάζ του Τζώρτζη Ρούσσου για την τύχη της «εθνικής σύνταξης». Το σχέδιο μιλάει για γερή μείωσή της στα €270 και συνεκδοχικά 30% μειώσεις σε όλες τις συντάξεις.
 

Η «ευκαιρία» της πανδημίας στέλνει μηνύματα στα αδηφάγα κεφάλαια των ασφαλιστικών: Θα δημιουργήσουν επαγγελματικά ταμεία, θα παίζουν στα χρηματιστήρια με μικρό ρίσκο λένε (άλλα λέει η υπόθεση της άλλοτε κραταιάς Ασπίς Πρόνοια), αλλά εμείς έχουμε δει καταβαράθρωση το 2001 και φαλίρισμα της Lehman Brothers το 2008 με την ασφαλιστικό κολοσσό AIG να χάνει τεράστια αποθεματικά και να βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης με ανυπολόγιστες συνέπειες – έλαβε έκτακτη οικονομική ενίσχυση-μαμούθ 85 δισ. δολαρίων από τη Fed.
 

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ: Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι κι αυτές συμβολή στο κοινωνικό σύνολο, όπως η εφορία που πληρώνουμε. Και στα δύο πληρώνουν μόνο τα γνωστά υποζύγια, οι μισθωτοί και πολλοί ελευθεροεπαγγελματίες. Οι πλούσιοι δεν συμβάλλουν, δεν μας βοηθούν. Οι Γάλλοι καθηγητές Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ Εμανυέλ Σαέζ και Γκαμπριέλ Ζουκμάν στο βιβλίο τους «Ο θρίαμβος της αδικίας. Πώς οι πλούσιοι αποφεύγουν τους φόρους και πώς θα τους κάνουμε να πληρώσουν» (εκδ. Πόλις, 2020) αποδεικνύουν πώς η φορολόγηση της εργασίας έχει αυξηθεί και αυξάνεται φυσικά –σε αυτή συμπεριλαμβάνουν και τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές– ενώ η φορολόγηση του κεφαλαίου διαρκώς μειώνεται με «επιχείρημα» ότι θα επενδύσουν για το καλό της εργασίας και της οικονομίας. Αυτό το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα ποτέ δεν βγαίνει (ο υπουργός Ανάπτυξης –ό,τι του απέμεινε τέλος πάντων– Άδωνης Γεωργιάδης ακόμη περιμένει επενδυτές ή βρίσκει «μαϊμού» και αρπακτικά).
 

Για να γίνουμε πιο σαφείς, το εργατικό εισόδημα απορρέει μετά την αφαίρεση των εν λόγω εισφορών και του φόρου, ενώ επιβαρύνεται και από τους φόρους και τους δασμούς στην κατανάλωση (ΦΠΑ, τέλη κ.λπ.). Στην ιστοσελίδα Tax Foundation υπάρχει μια πολύ χρήσιμη σύγκριση Ελλάδας με τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ σχετικά με την αναλογία των φόρων που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας:

 

Φόροι/Εισφορές	Ελλάδα	ΟΟΣΑ (μ.ό.)
Φυσικών προσώπων	15,6%	23,9%
Επιχειρήσεων	5,8%	9,5%
Ασφαλιστικές / συνταξιοδοτικές	30,1%	26,2%
Ακίνητης περιουσίας	7,9%	5,6%
Καταναλωτικοί	39%	32,1%
Λοιποί	1,7%	2,6%

Την επόμενη φορά να δούμε ποιοι εργοδότες θα μιλήσουν για επιβάρυνση με ασφαλιστικές εισφορές, καθώς με πρόσχημα την τρόικα επιχείρησαν πολλάκις να μην εισφέρουν και να γλιτώσουν κι αυτή την «επιβάρυνση» για να διασώσουν τα κέρδη τους...

Πηγή: documento.gr 

***********************

ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ 

Ο  συνταξιούχος  Χ. παίρνει την πρώτη του επικουρική σύνταξη 

από την ιδιωτική  του ασφαλιστική εταιρεία . Η σύνταξη  υπολογίστηκε 

βάσει συμβολαίου που έγινε επί κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη το

2021 και στηρίχτηκε στον " ατομικό κουμπαρά" του ασφαλισμένου 

χωρίς τη συμμετοχή του κράτους στην τελική απόδοσή της  

(Σύστημα κεφαλαιοποιητικό ή Σύστημα Πινοσέτ).

 

Ο Τρότσκι του ελευθεριακού Βικτόρ Σερζ. 

Του Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου

alterthess.gr 

9-12 λεπτά

---

Βικτώρ Σερζ, Λεών Τρότσκι (μτφρ.: Σοφία Σκουλικάρη), Κοχλίας 2004



Μηδενικά όπως ο Ραμόν Μερκαντέρ, ο πράκτορας του ρωσικού Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων (ΝKVD) με το ψευδώνυμο Τζάκσον Μορνάρ, που δολοφόνησε τον Τρότσκι στο Μεξικό τον Αύγουστο του 1940, οφείλουν τη θέση τους στην ιστορία μόνο σε αυτό που υπήρξαν τα θύματα των εγκλημάτων τους.
Γιατί όμως έπρεπε να δολοφονηθεί στα εξήντα του ο «Γέρος», ήδη έντεκα χρόνια εξόριστος από τη Ρωσία; Γιατί, ενώ η πολιτισμένη ανθρωπότητα έδινε μάχη ζωής και θανάτου απέναντι στους ναζί;
Ο Βικτόρ Σερζ, ο Βελγορώσος αναρχικός που υπερασπίστηκε με το σώμα και τη γραφή του τη ρωσική επανάσταση –προτού κλειστεί σε στρατόπεδο, από τα πρώτα χρόνια του εκφυλισμού της, και συνδεθεί με τον Τρότσκι–, εξηγεί:

Τον σκότωσαν […] γιατί μπορούσε να ξαναγίνει στ’ αλήθεια πολύ σπουδαίος αν ξανάβρισκε μια μέρα τη γη και τους ανθρώπους της Ρωσίας, τους οποίους ένιωθε σε εξαιρετικό βαθμό. Είχαν αγωνιστεί λυσσαλέα, πριν, για να σκοτώσουν τον μύθο του, έναν μύθο επικών διαστάσεων, θεμελιωμένο ολοκληρωτικά στην αλήθεια (σ. 24).

Η βιογραφία του Τρότσκι, που υπογράφει ο Σερζ, δεν είναι αγιογράφημα: ο Γάλλος εκδότης Φρανσουά Μασπερό έλεγε πως το έργο του Σερζ «είναι απαραίτητο για όποιον δεν θέλει να πεθάνει ηλίθιος από υπερβολική δόση πολιτικά ορθών δευτεραναγνώσεων της Ιστορίας». Ακόμα περισσότερο, ο Σερζ είναι κάποιος που έχει συγκρουστεί με τον Τρότσκι: έχει διαφωνήσει με την καταστολή της εξέγερσης της Κροστάνδης, τις αγριότητες της πολιτικής αστυνομίας στη Ρωσία, την κριτική του Τρότσκι στο ισπανικό διεθνιστικό POUM. Ο Σερζ είναι ένας ακέραιος συγγραφέας – όχι αγιογράφος: η βιογραφία του Τρότσκι στηρίχθηκε στα απομνημονεύματα της συντρόφισσας του «Γέρου», της Ναταλία Ιβάνοβνα, και μόνο γιατί το θέλησε η ίδια, το βιβλίο φέρει τη δική του υπογραφή. Κάποια απ’ όσα γράφτηκαν εκεί, λέει ο Σερζ, θα είχαν γραφτεί αλλιώς, αν το βιβλίο ήταν μόνο δικό του.
Το θέμα μας, όμως, είναι η δολοφονία του Τρότσκι, η «στρογγυλή» επέτειος της οποίας απασχόλησε φέτος ακόμα και τα πιο ανύποπτα Μέσα (το Πρώτο Θέμα, τη Ναυτεμπορική, το protagon): γιατί ο «Γέρος» δεν μπόρεσε να βρει ησυχία ούτε καν στο Μεξικό; Γράφει η Ναταλία Ιβάνοβνα – παραθέτει ο Σερζ:

Κοντεύει τα εξήντα. Είναι μόνος. Νιώθει πως είναι ο τελευταίος πολεμιστής μιας εξολοθρευμένης λεγεώνας. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται για πολλούς ένα σύμβολο, και το ξέρει. Καθήκον του είναι να διατηρήσει […] μια ιστορική αλήθεια, μια αποφασιστική προσδοκία. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι καταδικασμένος. Οι εκτελέσεις της Μόσχας, της Σιβηρίας, του Τουρκεστάν, της Ουκρανίας, οι δολοφονίες της Βαρκελώνης, της Λοζάνης, του Παρισιού καταδικάζουν τον εξόριστο του Μεξικού. Το ξέρει, το ξέρουμε κι εμείς. Από την πρώτη δίκη της Μόσχας, δηλαδή πάνω από τρία χρόνια τώρα, περιμένουμε τους δολοφόνους, είμαστε σίγουροι πως θα έρθουν (σ. 299-300).

Λίγους μήνες πριν από τον τελευταίο Αύγουστο της ζωής του, το βράδυ της 25ης Μαΐου του 1940, ο Τρότσκι ξυπνά από σφαίρες που στοχεύουν στο υπνοδωμάτιο. «Είχαν ρίξει πάνω μας, στην κρεβατοκάμαρα, εξήντα σφαίρες σε διασταυρούμενα πυρά που έρχονταν από τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις» (σ. 307). Επικεφαλής των επίδοξων δολοφόνων, ο σταλινικός Μεξικανός ζωγράφος Νταβίδ Αλφάρο Σικέιρος, που αναλαμβάνει αργότερα την ευθύνη στο δικαστήριο. Να εξαλειφθεί, όπου κι αν βρίσκεται, το μόνο δυνατό αντίπαλο κέντρο για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνισμού: αυτό ήταν το στοίχημα της σοβιετικής γραφειοκρατίας που έπρεπε να κερδηθεί πάση θυσία.
Κανείς, φυσικά, δεν ξέρει πώς θα ήταν τα πράγματα αν η πρώτη γενιά Ρώσων επαναστατών, και μαζί της η τροτσκιστική εσωκομματική και διεθνής αντιπολίτευση, δεν είχε αντιμετωπιστεί με διοικητικά και στρατιωτικά μέσα, με εκτοπίσεις και δολοφονίες. Αυτό για το οποίο μπορεί να είναι βέβαιος, είναι για το πού είχαν φτάσει τα πράγματα με τον φρικαλέο μηχανισμό εξουσίας στον οποίο είχε μεταβληθεί το άλλοτε επαναστατικό κόμμα:

[…] μια από τις συγκρούσεις του με την τρόικα [σ.σ.: με τους Στάλιν, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ] ξέσπασε έπειτα από διαμαρτυρίες που ήγειρε [ο Τρότσκι] «ενάντια στη συστηματική διαφθορά των ηγετών του δυτικοευρωπαϊκού εργατικού κινήματος», τους οποίους οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Στάλιν είχαν αρχίσει να «πληρώνουν» στη διάρκεια της αρρώστιας του Λένιν. «Μα, του απαντούσαν ο Στάλιν και ο Ζινόβιεφ, η μπουρζουαζία αγοράζει κι αυτή τους συνδικαλιστές ηγέτες, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους! Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο;». (σ. 163).

Ένα χρόνο πριν από την εξορία του Τρότσκι στην Άλμα Άτα, το Δεκέμβρη του 1927, το 15ο  Συνέδριο του κόμματος ξεκινά με πανηγυρικούς τόνους στον Τύπο:

Στους 1.669 αντιπροσώπους των τοπικών υπαλλήλων δεν υπάρχει ούτε ένας αντιπολιτευόμενος· ο Στάλιν μιλάει κοντά εφτά ώρες (σ. 193).

Προφανώς, η αθλιότητα των αντιπάλων του Τρότσκι, η εξουσιομανία τους, ο μεγαλορωσικός εθνικισμός τους, ο μυωπικός απομονωτισμός τους μπροστά στην άνοδο του φασισμού, δεν καταξιώνουν αυτόματα τον Τρότσκι. Τον Δεκέμβρη του 1922, όταν ο άρρωστος Λένιν αποφασίζει να ανοίξει ο ίδιος το ζήτημα της διαδοχής του, γράφει εμπιστευτικά στην Κεντρική Επιτροπή τις κρίσεις του για τους δυνητικούς διαδόχους: για τη συγκέντρωση εξουσιών από τον Στάλιν ως γραμματέα, που χρησιμοποιείται κάθε άλλο παρά με σύνεση – αλλά και για την κλίση του Τρότσκι στη διοικητική επίλυση των πολιτικών διαφορών:

Είναι σίγουρα ο πιο ικανός άνθρωπος της σημερινής Επιτροπής, αλλά έχει υπερβολικά μεγάλη αυτοπεποίθηση και επιπλέον την τάση να παρασύρεται από την καθαρά διοικητική πλευρά των πραγμάτων (σ. 148).

Υπάρχει, ωστόσο, ένα ασφαλέστερο κριτήριο για να αποτιμήσει κανείς τι χάθηκε με την ήττα του τροτσκισμού. Και το κριτήριο αυτό, νομίζω, κάνει να μας αφορά σήμερα μια ιστορία που, αλλιώς, μας φαίνεται πολύ μακρινή – υπόθεση των ιστορικών ή των σεναριογράφων ταινιών εποχής:

Ο Τρότσκι επαναλάμβανε συχνά μια παρατήρηση του σερ Όστιν Τσάμπερλεν, που είχε αναφέρει η The Nation της Νέας Υόρκης: «Δεν θα μπορούσαμε», εκτιμούσε ο Βρετανός πολιτικός, «να εδραιώσουμε καλές σχέσεις με την ΕΣΣΔ παρά μόνο αφού τουφεκιζόταν ο Τρότσκι…». Η Αριστερή Αντιπολίτευση θεωρούνταν φανατικά επαναστατική, οπαδός της εξέγερσης, ρομαντική. Ακόμα και σοσιαλιστές πίστευαν πως αναγνώριζαν στον Στάλιν έναν πολιτικό ηγέτη πιο μετριοπαθή, πιο συνετό, λιγότερο επιρρεπή στις διεθνείς περιπέτειες (σ. 211).

Αυτή τη σταλινική ρεαλπολιτίκ, τη «μετριοπάθεια» που συνέχεε την υπεράσπιση της ρωσικής επανάστασης με την υποταγή των κομμουνιστών στην κρατική πολιτική του ρωσικού κομματικού «κέντρου», εξηγούσε αργότερα ο Πέρι Άντερσον:

Ο Στάλιν δεν εγκατέλειψε ποτέ την μπολσεβίκικη πεποίθηση ότι ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός είναι θανάσιμοι ανταγωνιστές. Όμως […] η αταξική κοινωνία που είχε οραματιστεί ο Μαρξ ήταν πολύ μακριά. Προς το παρόν, η ισορροπία δυνάμεων παρέμενε μονόπλευρα υπέρ του κεφαλαίου. Μακροπρόθεσμα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα φούντωναν και πάλι και θα αποδυνάμωναν τον εχθρό […] Στο ενδιάμεσο, ήταν ζωτικής σημασίας οι επαναστατικές δυνάμεις έξω από την περίμετρο του σοβιετικού μπλοκ, να μην αποτελούν απειλή για την ασφάλειά της προκαλώντας πρόωρα τον ιμπεριαλισμό, ούτε όμως και να αμφισβητούν την εξουσία του ΚΚΣΕ πάνω τους[1].

***
O Τρότσκι του Σερζ είναι γοητευτικός, όπως και ο βιογράφος του. Οι λογοτεχνικές περιγραφές της εξέγερσης που πυροδότησε την επανάσταση του 1917, η σχέση του «Γέρου» με τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία της εποχής του, τα στιγμιότυπα από τους τόπους εξορίας: ο αναγνώστης ανταμείβεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Αν αξίζει να διαβαστεί η βιογραφία, δεν είναι για να μυηθεί ο αμύητος στον «τροτσκισμό» – ούτε για να επιστρέψει στις «ρίζες» ο μυημένος. Πέρα από συναρπαστικό βιβλίο, είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στα ίδια τα έργα του Τρότσκι: για την ιστορία της ρωσικής επανάστασης και τον εκφυλισμό της, για τα κοινωνικά/ταξικά στηρίγματα του φασισμού (στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία) και μια μη απομονωτική πολιτική της Αριστεράς μπροστά στην άνοδό του, για τη σημασία της αποτίναξης της κατοχής («της πιο αφόρητης μορφής δικτατορίας»). Πρόκειται για έργα στα οποία πάτησαν διανοουμενοι όπως ο Παντελής Πουλιόπουλος, ο Μανόλης Λαμπρίδης, ο Έρνεστ Μαντελ, ο Ντανιέλ Μπενσαΐντ, ο Μικαέλ Λεβί, ο Έντζο Τραβέρσο, και οργανωσεις όπως η γαλλική Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα, εκτός από αναρίθμητες μικρότερες ομάδες ανά τον κόσμο.
Στα έργα αυτά, όπως άλλωστε σε όλα τα «κλασικά», δεν βρίσκει κανείς συνταγές άμεσα εφαρμόσιμες στο παρόν: το Ενιαίο Μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία του Μεσοπολέμου, λόγου χάρη, που συστήνει στους κομμουνιστές ο Τρότσκι, δεν αντιγράφεται κατά γράμμα με τη σημερινή Κεντροαριστερά. Αντίστοιχα, ένας ορισμένος οικονομισμός, κυρίως όμως ο περιορισμός των τροτσκιστών σε ρεύματα κριτικής («ξεσκεπάσματος») της επίσημης Αριστεράς –περιορισμός άλλοτε εξαναγκασμένος από την καταστολή, άλλοτε επιλεγμένος από ομάδες διανοουμένων με συζητήσιμη κοινωνική γείωση και σχέση με την εσωκομματική δημοκρατία–, αδίκησαν για δεκαετίες μια πραγματικά σπουδαία θεωρητικο-πολιτική κληρονομιά. Αν όμως αξίζει να την ανακαλύψει κανείς, είναι πρώτα γι’ αυτή τη σπουδαία παρακαταθήκη της διαρκούς επανάστασης: τη θεωρία του Τρότσκι που συνδέει την υπεράσπιση της δημοκρατίας με την κοινωνική χειραφέτηση (χωρίς να τις θεωρεί ξεχωριστά στάδια), και την κοινωνική χειραφέτηση με την άνιση, αλλά υλοποιήσιμη –το έδειξαν οι επαναστατικές παλίρροιες του Μεσοπολέμου και του ‘68– διεθνή εξάπλωσή της[2].

---

[1] Πέρι Άντερσον, Η αμερικανική εξωτερική πολιτική και οι διανοητές της (μτφρ.: Ηρακλής Οικονόμου, επίμετρο: Κώστας Ράπτης), Τόπος 2017.
[2] H μελέτη του Μικαέλ Λεβί, της που μπορεί να βρει κανείς και διαδικτυακά, είναι μια καλή εισαγωγή: Michael Löwy, The Politics of Uneven and Combined Development. The Theory of Permanent Revolution, NLB-Verso, 1981.

Η ΚΥΡΙΑ ΠΑΓΟΥΡΙΝΙ


Έχουμε περάσει σε καθεστώς ημικαραντίνας!
Αν δεν το καταλάβατε.
Όχι απ’ την τηλεόραση δεν θα τ’ ακούσετε.
Τα δελτία ειδήσεων όλα, μα όλα, είναι γραφεία Τύπου της Νέας Δημοκρατίας!!
@
Ένα κόμμα, μια φωνή!
@
Το σχέδιο της Κεραμέως για το άνοιγμα των σχολείων μας άφησε άφωνους.
Περιλαμβάνει δυο μάσκες και ένα παγουρίνι.
Α! Και όταν παρουσιάζεται κρούσμα θα κλείνει το τμήμα, όχι το σχολείο.
Ή μπορεί να διώχνουν το θρανίο απ’ την αίθουσα.
Θα δουν!
@
Θα το αποφασίσει η κυρία Παγουρίνι με το τεταμένο σαγόνι της έπαρσης!
@
Όχι, δεν μείωσε η κυρία Παγουρίνι τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη. Θα είναι ο ίδιος που θα ήταν κι αν δεν είχαμε κορονοϊό.
Και για να μας πείσει η κα. Παγουρινι πόσο σωστό είναι αυτό, μας είπε ότι ο μέσος όρος των μαθητών στην επικράτεια είναι 17.
Φυσικά και είναι 17, αφού για να βγάλουν τον αριθμό αυτό σαν μέσο όρο συμπεριέλαβαν και τα σχολεία των απομακρυσμένων περιοχών και νησιών.
Έτσι το ξέρω κι εγώ.
@
Οι εκπαιδευτικοί, έβγαλαν ανακοινώσεις, έγραψαν κατεβατά στα social media, αλλά κανένα κανάλι δεν φιλοξένησε ούτε έναν.
@
Σε λίγο θα χρειαστεί εξέγερση κατά των πληρωμένων δελτίων ειδήσεων να σταματήσουν τα νέα να είναι ιδιωτικά και δεξιοκατευθυνόμενα.
@
Ο ΣΥΡΙΖΑ κακώς παίζει στο άνευ προηγουμένου αυτό πουλημένο παιχνίδι!!
@
Ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια και τον χειροκρότησε παρατεταμένα όρθια σύσσωμη η Κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.
Τον χειροκρότησαν, δηλαδή, αυτοί που το 2018 έλεγαν ότι μια τέτοια κίνηση, μόνο από το Ιόνιο και όχι από το Αιγαίο «ανοίγει την όρεξη του Ερντογάν» και ότι «κόβει την Ελλάδα στα δύο».
@
Η Ελλάδα ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ.
@
Οι Τούρκοι έχουν μπει και έχουν κάνει ενέργειες στην υφαλοκρηπίδα μας!
Άρα η αμφισβήτηση έχει τεθεί.
@
Η συμφωνία με την Αίγυπτο αφήνει «νεκρές» περιοχές για ν’ αναπτυχθεί ο στημένος διάλογος.[...........................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Ο ανάγωγος της Κυριακής: Η Κυρία Παγουρίνι! - altsantiri

Για την Κεραμέως και το κεραμιδαριό της

Μετεξεταστέα η Κεραμέως

Γεράσιμος Λιβιτσάνος 

 

31 Αυγούστου 2020

news247.gr 

7-9 λεπτά

---

Στον «αδύναμο κρίκο» της κυβέρνησης αναδεικνύεται η Νίκη Κεραμέως. Ενώ το άνοιγμα των σχολείων παραμένει ακόμη σε εκκρεμότητα, η υπουργός Παιδείας φαίνεται μοιάζει να έχει καταφέρει να συγκεντρώσει τη δυσαρέσκεια μεγάλου τμήματος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανομένων και όσων στις τελευταίες εκλογές της ψήφισαν την Νέα Δημοκρατία. Η Νίκη Κεραμέως όχι απλά δεν δικαιώνει προσδοκίες, αλλά έχει καταφέρει να βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής. Σε μία περίοδο που το μείζον θέμα δεν είναι -αντικειμενικά- η παιδεία, αλλά η πανδημία και η οικονομία.
Τα σημάδια άλλωστε έχουν καταγραφεί εδώ και αρκετό καιρό και στην έρευνα 20/20 του News 247 στις αρχές Ιουλίου. Εκεί όπου οι θετικές γνώμες για το έργο της κυβέρνησης στην Παιδεία ήταν μόλις 29,2% και οι αρνητικές 66,1%. Προφανώς στο υπουργείο Παιδείας δύσκολα μπορούν να ευελπιστούν ότι η εικόνα αυτή έχει μεταστραφεί, μετά την εικόνα χάους που παρουσιάζεται σήμερα σχετικά με το άνοιγμα των σχολείων. Η χειροτέρευση της εικόνας της κυβερνητικής πολιτικής στην παιδεία, στα μάτια των πολιτών, είναι εξαιρετικά πιο πιθανό σενάριο.
Οι επικρίσεις που καταγράφονται εναντίον της Νίκης Κεραμέως μοιάζουν να ειναι ...πολυσυλλεκτικές. Ίσως αυτές που προέρχονται από την αντιπολίτευση να θεωρηθούνται «φυσιολογικές», όμως για την υπουργό Παιδείας καταγράφεται αρνητικό κλίμα ακόμη σε ΜΜΕ που είτε αναφέρονται στην βάση της Νέας Δημοκρατίας, είτε έχουν φιλοκυβερνητικό προσανατολισμό.

Το μυστικό

Το «μυστικό της …αποτυχίας» της Νίκης Κεραμέως, αφορά τόσο τους άμεσους πολιτικούς χειρισμούς και τα αντανακλαστικά της απέναντι στις καταστάσεις που δημιουργούνται στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, όσο και την ευρύτερη «εικόνα» που έχει καταφέρει να δομήσει. Ύστερα από περίπου έναν χρόνο και δύο μήνες στην θέση της υπουργού Παιδείας.
Μόλις λίγες ημέρες πριν το τυπικό άνοιγμα των σχολείων, το υπουργείο Παιδείας βρίσκεται πολύ μακριά από το να έχει επιτύχει την εμπιστοσύνη των γονιών της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και των πολιτών αφού το θέμα συνδέεται με την διάδοση του Covid 19.
Προφανώς μία συνέντευξη τύπου που απέτυχε να δώσει σαφή εικόνα ακόμη και …για την ημερομηνία ανοίγματος των σχολείων προφανώς δεν έπεισε για την ύπαρξη σχεδιασμού. Οι «ατσούμπαλες» απόπειρες επικοινωνιακής διαχείρισης ενός τόσο ευαίσθητου θέματος, με αναφορές στους «μέσους όρους» των μαθητών ανά τάξη που πότε ήταν 17 και πότε 20 μαθητές προφανώς δεν ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη. Ούτε η δήλωσή της για τις μάσκες που πρέπει να επιβαρύνουν τους γονείς των μαθητών, την οποία έσπευσε να διορθώσει το Μέγαρο Μαξίμου.
Αντιθέτως η σύγκριση των πολιτών με τα μέτρα που λαμβάνονται σε άλλες χώρες κατέστησαν σαφές ότι το δίμηνο που μεσολάβησε το υπουργείο Παιδείας δεν μερίμνησε για την προετοιμασία των σχολείων. Αντικειμενικά σε αυτό το τοπίο «έπιασε τόπο» η κριτική σύσσωμης της αντιπολίτευσης για ανύπαρκτο σχεδιασμό. Μάλιστα το θέμα του ανοίγματος των σχολείων συνεχίζει να «παραμένει στον αέρα».
Η Νίκη Κεραμέως παρά το «εκσυγχρονιστικό» προφίλ που έχει φιλοτεχνήσει, έχει «φορτωθεί» σημαντικά προβλήματα που καταγράφθηκαν στην οργάνωση εκπαιδευτικών διαδικασιών. Τα σοβαρότατα προβλήματα στο σύστημα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης παράλληλα με τα μεγάλα προβλήματα της πλατφόρμας διεξαγωγής των πανελληνίων, προφανώς δημιούργησαν σοβαρότατα ερωτηματικά. Το ίδιο συνέβη και με την δήλωση της περί επιτυχίας του 77% των υποψηφίων στις πανελλήνιες. Κάτι που φαίνεται ότι εξόργισε ένα τμήμα της Νέας Δημοκρατίας.

Η Νίκη Κεραμέως σε τελετή αγιασμού EUROKINISSI

Σε μια πιο ευρεία θέαση όμως του έργου της υπουργού Παιδείας καταγράφονται και άλλα χαρακτηριστικά:
Πρώτο: Η Νίκη Κεραμέως, ένα στέλεχος νέο σε ηλικία, προεκλογικά αποτέλεσε αιχμή του δόρατος της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Υποσχόμενη δομικές και σημαντικές αλλαγές στον χώρο της παιδείας. Με την πάροδο του χρόνου όμως φαίνεται αυτές οι υποσχέσεις να αναλώθηκαν σε συμβολισμούς. Μάλιστα συμβολισμούς που μόνο σε ένα σύγχρονο μοντέλο δεν παραπέμπουν: Χαρακτηριστική περίπτωση η εμμονή της υπουργού Παιδείας στο θέμα της «διαγωγής κοσμίας» που ανάγκασε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι θα αναζητηθούν άλλοι τρόποι εφαρμογής της νομοθετικής ρύθμισης ώστε να μην θυμίζει τα πρότυπα της 10ετίας του ’70.
Δεύτερο: Σε αντίθεση με άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, η υπουργός Παιδείας, είναι από τα μέλη του υπουργικού Συμβουλίου που είχε την ευκαιρία απρόσκοπτα να «ξετυλίξει» την πολιτική της. Μια και βασικές επιλογές της δεν εξαρτήθηκαν από τις συνθήκες της πανδημίας. Πιο συγκεκριμένα ανήκει στην μειοψηφία των υπουργών που έχουν «περάσει» από την Βουλή θεμελιακά νομοσχέδια σχετικά με τον τομέα τους. Συγκεκριμένα το νομοσχέδιο για τη αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της και το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση. Παρόλα αυτά σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν πέτυχε την κοινωνική αναγνώριση. Αυτό πάροτι στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της είχε την προσωπική στήριξη του πρωθυπουργού που εκφράστηκε είτε με κοινές εμφανίσεις, είτε με αναφορές σε σημαντικές εκδηλώσεις, είτε με την παρουσία του στην Βουλή.
Τρίτο: Στο κοινοβουλευτικό ενεργητικό της Νίκης Κεραμέως καταγράφεται η αδυναμία επίτευξης οποιασδήποτε συναίνεσης με την αντιπολίτευση. Αντιθέτως η υπουργός Παιδείας και στις δύο νομοθετικές ρυθμίσεις που προώθησε πέτυχε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα: Την συσπείρωση της αντιπολίτευσης (ενίοτε από …ΚΙΝ.ΑΛ έως ΚΚΕ) και την εντονότατη αμφισβήτηση τόσο των νομοθετικών επιλογών της όσο και των νομοθετικών πρακτικών της (απουσία διαβούλευσης, διαλόγου, αιφνιδιαστικές ρυθμίσεις κ.λ.π). Αυτά την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση έχει να επιδείξει σε άλλα πεδία ευρύτατες συναινέσεις (π.χ ψήφος αποδήμων) ακόμη και σε πολύ δύσκολα νομοσχέδια (νομοθεσία εναντίον των διαδηλώσεων όπου υπερψηφισε το ΚΙΝ.ΑΛ).
Τέταρτο: Η Νίκη Κεραμέως είναι η υπουργός που έχει «επιτύχει»πρώτη από όλους την ενεργοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων. Οι πρωτοβουλίες της έχουν προκαλέσει, απεργίες, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και διαδηλώσεις. Σε μία περίοδο μάλιστα που οι δυσκολίες στο οικονομικό πεδίο καθιστούν για την κυβέρνηση ιδιαίτερα σημαντική την «κοινωνική ειρήνη». Μάλιστα η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές οι αντιδράσεις σχετίζονται με την αντιπολίτευση. Ιδίως από την στιγμή που τις επιλογές της έχει αμφισβητήσει και η συνδικαλιστική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας στον χώρο των εκπαιδευτικών, η ΔΑΚΕ.

Πορεία εκπαιδευτικών στην Θεσσαλονίκη EUROKINISSI

Πέμπτο: Η υπουργός Παιδείας, δεν έκρυψε την εκτίμησή της συνολικά στον θεσμό της ιδιωτικής παιδείας. Παράλληλα ήταν «ευανάγνωστη» από τους πολίτες η στήριξη που παρείχαν επιχειρηματίες του εν λόγω κλάδου στο πρόσωπό της. Άλλωστε η ίδια η Νίκη Κεραμέως δεν διέψευσε το ότι αρκετοί εξ αυτών ήταν χορηγοί της Νέας Δημοκρατίας στην προεκλογική περίοδο. Στοιχείο που δεν είναι ότι πιο θετικό για μία υπουργό που έχει ως βασικό αντικείμενο την δημόσια εκπαίδευση.

Ο εφιάλτης του πανοπτικού ελέγχου της ζωής μας αλά Κινεζικά

Το αληθινό Big Brother της Κίνας

tvxs.gr 

 

7-9 λεπτά

---

Η συνεχής παρακολούθηση των πολιτών της Κίνας από το κράτος, με την χρήση της τεχνητής νοημοσύνης και οποιωνδήποτε τεχνολογικών μέσων έχει στη διάθεση της η κινεζική κυβέρνηση, αποτελεί πραγματικότητα. Όσο η χώρα συνεχίζει να ισχυροποιείται οικονομικά και τεχνολογικά, τα μέσα και η διαδικασία παρακολούθησης, κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο να θυμίσουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Πιο συγκεκριμένα, κράνη τα οποία μετρούν τα εγκεφαλικά κύματα των εργαζομένων όταν τα φορούν, drones που κινούνται και έχουν μορφή σαν πουλιά ώστε να μη γίνονται αντιληπτά και ένα σύστημα απονομής ή αφαίρεσης ψηφιακών πόντων με βάση την κοινωνική συμπεριφορά ενός ατόμου, βασισμένο στη συνεχή αναγνώριση προσώπου του κάθε πολίτη της Κίνας, αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα της διαδικασίας παρακολούθησης των πολιτών της χώρας. Βέβαια, όσον αφορά το τελευταίο, αξίζει να σημειωθεί πως αρχικά δεν βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία ακόμη, ενώ για να γίνει αντιληπτό το περιεχόμενο του, μπορούμε απλά να αναφέρουμε ότι εάν για παράδειγμα ένας πολίτης της Κίνας δημοσιεύσει οτιδήποτε αρνητικό για την κυβέρνηση, θα χάσει “πόντους”, άρα δε θα μπορεί να πραγματοποιήσει τις ίδιες ενέργειες σε σχέση με κάποιον άλλο “καλό πολίτη”.
Ένα πείραμα βγαλμένο από το Black Mirror

Όπως αναφέρει ο Ross Andersen στο Atlantic, “η Κίνα έχει το ιδανικό στήσιμο για να διεξαχθεί ένα πείραμα ολικής παρακολούθησης. Ο πληθυσμός της είναι σε τεράστιο βαθμό συνδεδεμένος στο διαδίκτυο. Περισσότερα από 1 δισεκατομμύριο κινητά τηλέφωνα , τα οποία είναι πλήρως εξοπλισμένα με περίτεχνους αισθητήρες”. Βέβαια, εάν θεωρήσουμε πως το “πείραμα”, αφορά την αδιάκοπη σύνδεση των κινητών τηλεφώνων στο διαδίκτυο, η οποία μάλιστα ενισχύεται ακόμα περισσότερο λόγω της ανάπτυξης του 5G, σε συνδυασμό με την αποθήκευση τεραστίων ποσοτήτων ψηφιακών δεδομένων, τότε ενδεχομένως το συγκεκριμένο “πείραμα” να είναι αναπόφευκτο, λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνολογίας γενικότερα. Όμως, το “πείραμα” για το οποίο γίνεται λόγος από τον Andersen, αφορά πολύ διαφορετικές προεκτάσεις της χρήσης της τεχνολογίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος στο άρθρο του: “Η τεχνητή νοημοσύνη έχει εφαρμογές σε σχεδόν κάθε ανθρώπινο τομέα, από την άμεση μετάφραση της προφορικής γλώσσας έως την έγκαιρη ανίχνευση ιού. Αλλά ο Πρόεδρος της Κίνας θέλει επίσης να χρησιμοποιήσει τις τεράστιες αναλυτικές δυνάμεις της τεχνητής νοημοσύνης για να ωθήσει την Κίνα στην αιχμή της επιτήρησης. Θέλει να δημιουργήσει ένα ορατό ψηφιακό σύστημα κοινωνικού ελέγχου, που αποτελείται από αλγόριθμους που εντοπίζουν δυνητικούς διαφωνούντες σε πραγματικό χρόνο”. Ασφαλώς, όταν γίνεται λόγος για “διαφωνούντες”, γίνεται λόγος για εχθρούς του καθεστώτος. Το πείραμα λοιπόν που συντελείται στην Κίνα, αποτελεί με λίγα λόγια το χειρότερο δυνατό σενάριο χρησιμοποίησης της τεχνολογίας, θυμίζοντας την παντοδυναμία της μηχανής HAL 9000 στην ταινία “2001: A Space Odyssey”.
Μουσουλμάνος στην Κίνα; Περάστε να σας παρακολουθήσουμε.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση της Κίνας, χρειαζόταν δύο σημαντικότατους παράγοντες για να πραγματοποιήσει την παρακολούθηση που επιθυμούσε, το πείραμα της δηλαδή. Πρώτον, χρειαζόταν ένα πειραματόζωο, και δεύτερον τα τεχνολογικά μέσα. Όσον αφορά το πειραματόζωο, το βρήκε (ηθελημένα ή μη), στην εθνική μειονότητα μουσουλμάνων (Ουιγούροι) που βρίσκονταν στη βορειοδυτική Κίνα. Αν δεν γνωρίζατε ότι υπάρχουν εκατομμύρια μουσουλμάνοι στην Κίνα, ο λόγος είναι πως η κυβέρνηση της χώρας της Ασίας, τους “κρύβει” σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαχωρίζοντας τα παιδιά από τους γονείς (στέλνοντας τα παιδιά σε κινεζικά ορφανοτροφεία), προσπαθώντας διακαώς να διαμορφώσει τα ήθη και τον τρόπο σκέψης τους , με βάση τα κινεζικά πρότυπα. Με άλλα λόγια, προσπαθεί να τους “μεταμορφώσει” σε πολίτες της Κίνας που τα έχουν καλά με το καθεστώς, αλλιώς τους κρατά φυλακισμένους.
Η παρακολούθηση λοιπόν των Ουιγούρων, αποτελεί το εφαλτήριο, για κάθε προσπάθεια συνολικής παρακολούθησης ολόκληρης της κινεζικής επικράτειας. Όπως αναφέρει και πάλι ο Andersen, “μια ακατέργαστη εκδοχή ενός συστήματος παρακολούθησης βρίσκεται ήδη σε λειτουργία στο βορειοδυτικό έδαφος της Κίνας, στο Σινγιάνγκ, όπου περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Μουσουλμάνοι Ουιγούροι έχουν φυλακιστεί. Μόλις λοιπόν ο Πρόεδρος της Κίνας τελειοποιήσει αυτό το σύστημα στο Σιντζιάνγκ, κανένας τεχνολογικός περιορισμός δεν θα τον εμποδίσει να επεκτείνει την επιτήρηση ΚAI σε όλη την Κίνα”. Άλλωστε, είναι η ίδια εταιρεία (CETC), η οποία είχε επιμεληθεί σημαντικό μέρος της παρακολούθησης των εν λόγω μουσουλμάνων, στις περιοχές της βορειοδυτικής Κίνας στις οποίες και βρίσκονται. Πιο συγκεκριμένα, η παρακολούθηση των Ουιγούρων περιλάμβανε την αναγνώριση τους από αλγόριθμους, με βάση ορισμένα διακριτά εθνοτικά στοιχεία. Με άλλα λόγια, η κινεζική κυβέρνηση είχε αναπτύξει ένα λογισμικό, με βάση το οποίο όχι μόνο ανίχνευαν έναν Ουιγούρο με ευκολία, αλλά και κατά πόσο εκείνος είχε γενειάδα, φορούσε γυαλιά ηλίου ή χαμογελούσε, όπως αναφέρει ο Andersen. Το λογισμικό αυτό είχε όνομα, City Brain, και αναπτύχθηκε από την εταιρεία Alibaba, η οποία ανήκει στον Τζακ Μα, που έναν χρόνο πριν δήλωνε ότι είναι μεγάλη χαρά για τους εργαζομένους να δουλεύουν 72 ώρες την εβδομάδα.
Ενός πανοπτικού, μύρια έπονται
Η κυβέρνηση της Κίνας λοιπόν αφότου έχει στα χέρια της, τόσο το πειραματόζωο, όσο και το απαραίτητο λογισμικό, προχωρά στη συστηματικότερη παρακολούθηση των πολιτών της. Προχωρά δηλαδή σε μια πραγματικότητα, στην οποία έχει “μάτια παντού”, μια δηλαδή “πανοπτική” πραγματικότητα. Βέβαια, η έννοια του “πανοπτικού”, υφίσταται για πολλούς αιώνες. Όπως λοιπόν διαβάζουμε στο βιβλίο της Αρχιμανδρίτου με τίτλο “Η φυλάκιση ως τρόπος κράτησης και ως τρόπος έκτισης της ποινής” , πριν από περίπου 230 χρόνια, ο J. Bentham, “πίστευε ότι έχει ανακαλύψει ένα σπουδαίο και νεοανακαλυφθέν εργαλείο διακυβέρνησης, το οποίο επιτρέπει σε ένα άτομο να ελέγχει μεγάλο αριθμό υφιστάμενων. Αντιλαμβάνεται το Πανοπτικό σχέδιο ως το μοναδικό αποτελεσματικό εργαλείο της αναμορφωτικής διοίκησης” (2012,158). Ασφαλώς, ο Bentham, μιλούσε για ένα μοντέλο φυλάκισης, στο οποίο οι κρατούμενοι θα παρακολουθούνται συνεχώς από έναν επιτηρητή, με στόχο το σωφρονισμό τους. Αν όμως αντικαταστήσει κανείς τον εν λόγω επιτηρητή, από την κινεζική κυβέρνηση, τους “υφιστάμενους” (φυλακισμένους), από τους πολίτες της Κίνας, και την έννοια της “αναμορφωτικής διοίκησης” από την “καθεστωτική διοίκηση” της Κίνας, τότε ενδεχομένως να υπάρχει πράγματι συνάφεια μεταξύ των δύο “Πανοπτικών”.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, όπως έδειξαν οι αποκαλύψεις του Snowden, ενδεχομένως η μεγαλύτερη διαδικασία παρακολούθησης να μη συμβαίνει στην Κίνα, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από την 11η Σεπτεμβρίου και έπειτα. Το ζήτημα ενδεχομένως βέβαια είναι, να μην πρέπει να επιλέξουμε από ποιον θα παρακολουθούμαστε, ούτε να υπάρχουν αυθαιρεσίες στο συγκεκριμένο ζήτημα έπειτα από τον COVID-19, αλλά μέσα από την τεχνολογική εξέλιξη να φτάνουμε πιο κοντά στη ρήση του Ρήγα, που χρησιμοποιεί στο εξώφυλλο της η Εφημερίδα των Συντακτών, δηλαδή πως “όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά”.

Panopticon - Βικιπαίδεια

Πανοπτικόν Σύστημα | Τerrapapers