Σαίξπηρ
ΑΜΛΕΤ : Να ζει κανείς ή να μη ζει- αυτή είν’ η απορία.
Τι είναι αλήθεια πιο σωστό, να υπομένεις τα χτυπήματα μιας μοίρας ελεεινής,
ή να ορθωθείς στην τρικυμία των συμφορών,
και να την πολεμήσεις μέχρι τέλους;
Και αν πεθάνεις… θα κοιμηθείς, αυτό είναι…
θα κοιμηθείς και θα γλιτώσεις απ’ τον πόνο,
κι από τα χίλια δυο δεινά,
που δυναστεύουνε τη σάρκα.
Ποιος δεν το εύχεται ένα τέτοιο τέλος!
Να κοιμηθείς, να ονειρευτείς… Α, εδώ σε θέλω!
Γιατί, στον ύπνο ετούτο του θανάτου,
τι όνειρα θα αναδυθούν,
όταν απαλλαγούμε απ΄το θνητό περίβλημά μας;
Ετούτο μας τρομάζει.
Να, η αιτία που μας κάνει να δεχτούμε την
καταδίκη μιας μακριάς ζωής.
Γιατί, ποιος θα ανεχότανε τις ταπεινώσεις
που μας φέρνει η ηλικία,
τις αδικίες της εξουσίας,την έπαρση του πλούσιου,
τον πόνο του έρωτα που μένει δίχως ανταπόκριση,
την απραξία του νόμου,
το θράσος του υπαλλήλου, και όλες τις προσβολές
που αντέχει ο ταπεινός απ’ τον ανάξιο,
όταν μπορούσε ο ίδιος, τόσο απλά,
να κλείσει την αυλαία του, με ένα γυμνό μαχαίρι;
Ποιος θα άντεχε τα βάρη;
Να αγκομαχάει και να ιδρώνει σε μια ύπαρξη ανούσια,
αν δεν τον συγκρατούσε ο τρόμος
της μετά θάνατον πορείας,
στη χώρα την ανεξερεύνητη, απ’ όπου,
κανένας ταξιδιώτης ποτέ δεν επιστρέφει!
Αυτός ο τρόμος τη θέληση παγώνει
κι αυτός μας οδηγεί να προτιμάμε τα τωρινά δεινά,
παρά να σπεύσουμε σε άλλα, άγνωστα.
Έτσι, η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς.
Και της επιθυμίας η φυσική ροπή
εξασθενεί μες στη χλωμή σκιά της σκέψης,
και έργα θαυμαστά και μεγαλόπνοα,
χάνουμε τον παλμό τους καθ’ οδόν,
και μένουν άϋλα νεφελώματα, ανυπόστατα.
Τι είναι αλήθεια πιο σωστό, να υπομένεις τα χτυπήματα μιας μοίρας ελεεινής,
ή να ορθωθείς στην τρικυμία των συμφορών,
και να την πολεμήσεις μέχρι τέλους;
Και αν πεθάνεις… θα κοιμηθείς, αυτό είναι…
θα κοιμηθείς και θα γλιτώσεις απ’ τον πόνο,
κι από τα χίλια δυο δεινά,
που δυναστεύουνε τη σάρκα.
Ποιος δεν το εύχεται ένα τέτοιο τέλος!
Να κοιμηθείς, να ονειρευτείς… Α, εδώ σε θέλω!
Γιατί, στον ύπνο ετούτο του θανάτου,
τι όνειρα θα αναδυθούν,
όταν απαλλαγούμε απ΄το θνητό περίβλημά μας;
Ετούτο μας τρομάζει.
Να, η αιτία που μας κάνει να δεχτούμε την
καταδίκη μιας μακριάς ζωής.
Γιατί, ποιος θα ανεχότανε τις ταπεινώσεις
που μας φέρνει η ηλικία,
τις αδικίες της εξουσίας,την έπαρση του πλούσιου,
τον πόνο του έρωτα που μένει δίχως ανταπόκριση,
την απραξία του νόμου,
το θράσος του υπαλλήλου, και όλες τις προσβολές
που αντέχει ο ταπεινός απ’ τον ανάξιο,
όταν μπορούσε ο ίδιος, τόσο απλά,
να κλείσει την αυλαία του, με ένα γυμνό μαχαίρι;
Ποιος θα άντεχε τα βάρη;
Να αγκομαχάει και να ιδρώνει σε μια ύπαρξη ανούσια,
αν δεν τον συγκρατούσε ο τρόμος
της μετά θάνατον πορείας,
στη χώρα την ανεξερεύνητη, απ’ όπου,
κανένας ταξιδιώτης ποτέ δεν επιστρέφει!
Αυτός ο τρόμος τη θέληση παγώνει
κι αυτός μας οδηγεί να προτιμάμε τα τωρινά δεινά,
παρά να σπεύσουμε σε άλλα, άγνωστα.
Έτσι, η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς.
Και της επιθυμίας η φυσική ροπή
εξασθενεί μες στη χλωμή σκιά της σκέψης,
και έργα θαυμαστά και μεγαλόπνοα,
χάνουμε τον παλμό τους καθ’ οδόν,
και μένουν άϋλα νεφελώματα, ανυπόστατα.
Μτφ. Α. Δοξιαδης
Ο μονόλογος του Γιόρικ
[Απόσπασμα
ἀπὸ τὸ 5ο κεφάλαιο]
«Τί λόγιοι μελοδραματισμοὶ καὶ τοῦτοι
πρίγκιπα!
Τί πορφυρὴ ἐπιγραφὴ πάνω ἀπ’ τοὺς
τάφους,
ποὺ ἀλλοῦ τὴν χάραξες μὰ ἐδῶ ἔχει ἀνάψει.
Νὰ εἶσαι ἢ νὰ μὴν εἶσαι!
Ἂν εἶναι ὕπνος ὁ θάνατος καὶ τί θὰ ὀνειρευτεῖς!»
(Κουβέντες τοῦ κρανίου ἐκτὸς κειμένου·
γιατὶ μέσα στὸ κείμενο μιλιά).
«Νὰ εἶσαι, νὰ μὴν εἶσαι!
Βγάζοντας τὸ διαζευκτικό,
πάει καὶ ἡ σκλαβιὰ τῆς ἀπορίας.
Τὸ φίδι ὅταν δαγκώνει τὴν οὐρά του,
ὄχι ὁ ψυχαναγκασμὸς μὰ εἶναι ὁ τρόπος
νὰ ξαλλάζει τὸ φιδίσιο του πετσί·
κι οὔτε ποὺ νοιάζεται ἂν μὲ αὐτὸν τὸν ἑλιγμὸ
κλείνει στὸν κύκλο του τὸ ἅπαν τοῦ ἑαυτοῦ
ἢ τὶς ἀσκήσεις ἑρμηνείας τῶν συμβόλων.
Μὲ τὸ δικό σου δάγκωμα τοῦ νοῦ
ποιό παλιωμένο σου πετσὶ ἐλπίζεις πὼς θ’
ἀλλάξεις,
ποιά δίλημμα κυκλώνοντας
τὸ ἅπαν τοῦ δικοῦ σου ἑαυτοῦ;
Ἕνα ἐκφώνημα, ἐντέλει, καὶ νὰ τρέμει
μπροστὰ στὴ μεταηθικὴ διατύπωσή του.
Ὑπάρχεις –δὲν ὑπάρχεις!
Ἢ δὲν ριζώνεις μὲς στὴν ὕπαρξή σου,
ὅπως δὲν πιάνει ρίζα τὸ νερό,
ἀκόμη κι ἂν τὸ φράξεις μὲς στὴ στέρνα.
Νὰ εἶσαι· μὰ ἂν δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι ἡ
ζωὴ
τί θὰ σοῦ χρειαστεῖ τὸ νόημά της;
Κι ὅταν δὲν εἶσαι,
ποιός θὰ σοῦ πεῖ τί νόημα ἔχει νὰ μὴν εἶσαι;
Παλιάτσου λόγια, θὰ σκεφτεῖς, καὶ θά
’χεις δίκιο.
Πῶς νὰ διακρίνει μιὰ μουτσούνα παλατιοῦ
τὴν ὕπαρξη ἀπ’ τὴ ζωὴ καὶ τὴ ζωὴ
ἀπὸ τὰ κουδουνάκια τοῦ σκουφιοῦ της;
Ὅμως παλιάτσος ἤμουν, κι ἔχω παραμείνει
ὁ κοσμικὸς διασκεδαστὴς τῶν σοφιστῶν
τόσο καιρὸ ποὺ ὑπάρχω δίχως νὰ εἶμαι».
Σταῦρος Ζαφειρίου
Πηγή:avgi-anagnoseis.blogspot.com
Σταύρος Ζαφειρίου - Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου