Η επιλεκτική "αγανάκτηση" ( της Δύσης για τα χημικά στη Γούτα ) υπονομεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Συρία

 

Selective Outrage Undermines Human Rights in Syria

---

Exclusive: Selective outrage over civilian suffering in Syria – hyping Syrian government abuses while downplaying the effects of U.S.-led Coalition air strikes – undermines the legitimacy of human rights advocacy, argues Jonathan Marshall.
By Jonathan Marshall

Source: consortiumnews.com


Few things threaten the legitimacy of human rights advocacy more than partisans invoking it selectively to promote one side in a violent conflict. That’s why people with genuine concern over the plight of war victims should be disturbed by the latest pumped-up campaign of selective outrage over the Syrian government’s bombing of Eastern Ghouta, a suburb of Damascus.

The U.S.-led coalition backed Kurdish fighters in driving IS out of Raqqa [Getty]

That bombing has unquestionably been savage, and arguably even criminal. It should be condemned in no uncertain terms. But it does a grave disserve to the nearly half million people killed over the course of Syria’s civil war to single out the tragic killing of more than 300 civilians in that suburb as especially remarkable. Indeed, it betrays a political agenda aimed more at punishing the Damascus government than saving innocent lives.

News stories are full of quotes painting the situation as nearly unprecedented in its horror: “hell on earth,” “never seen anything like this,” “one of the worst attacks in Syrian history,” and “flagrant war crime” on an “epic scale.” A New York Times editorial, calling the battle “one of the most violent episodes of the seven-year war,” demands that Syrian President Bashar al-Assad and Russian leaders be tried for war crimes. And a columnist for The Guardian says “Eastern Ghouta is turning into Syria’s Srebrenica,” the Bosnian enclave where thousands of Muslims were killed by Serbian forces in 1995.
Anyone who tries to correct the record risks being misinterpreted as trying to minimize the real suffering or defend the government. I wish to do neither. I harbor no illusions about the regime’s motives, and I can only imagine the anguish of those living under daily bombardment, trying to care for the wounded while wondering if and when they will join the many who have already died.
But the recent situation in Eastern Ghouta is unfortunately not as unique as recent media accounts suggest. Just last month, the respected, independent monitoring group Airwars reminded us that U.S.-led Coalition air strikes on the Syrian city of Raqqa created many more victims with the same destructive tactics of “siege, bomb and evacuate.”
In just one incident in March 2017, Coalition bombers killed as many as 400 civilians at a school near Raqqa, where hundreds of women and children were taking shelter from the war.
“By the time Raqqa was liberated on October 20th,” Airwars estimated, “more than 1,450 civilians had likely been killed by the Coalition since the start of June. Other monitors said that at least 1,800 civilians died in the fighting. Defeat of [the] so-called Islamic State had come at an extraordinary cost, with the UN reporting that 80% of the city was left uninhabitable – despite the Coalition’s continued insistence that is had been ‘waging the most precise war in history.’”
UN and human rights workers, to their credit, decried the civilian casualties, but U.S. military commanders systematically downplayed them as exaggerated or “hyperbolic.” The Coalition bombing generated only limited concern in the West because of its worthy goal: liberating Raqqa from the grip of ISIS. (In the end, the BBC reported, hundreds of ISIS members were allowed to quietly escape the city unscathed as part of a secret deal with the Coalition.)
Yet when it comes to evaluating the morality (or lack thereof) of the Syrian government’s bombing of Eastern Ghouta, precious few news stories remind readers that most of the generically described “rebels” in that suburb are members of Islamist extremist groups, including at least one al-Qaeda affiliate. No reasonable government in Damascus would want them on its doorstep.
The regional director of the International Red Cross observed further that rebel forces were blasting Damascus with mortar shells, noting that “maybe this is a reality that is not really reported.”
Comparing the killing in Eastern Ghouta to such notorious events as the Srebrenica massacre is a not-so-subtle way of calling for further foreign military intervention against the Syrian regime in the name of humanitarian principles – precisely what has helped cause such prolonged war and devastation in the first place.
Anyone genuinely concerned with saving lives should, instead, urge rebel groups to join in United Nations-sponsored peace talks in Geneva, rather than boycotting them. Above all, they should ponder the words of Washington Post columnist David Ignatius following his recent return from viewing the unimaginable devastation in Raqqa:
“Raqqa is a warning to be careful about destroying the ruling order, anywhere, without knowing what will come next. Russian President Vladimir Putin keeps making this point – the United States was reckless to encourage the overthrow of authority in Syria, Iraq, Yemen and Libya without better planning for the “day after” – and he’s probably right. Too often, the vacuums have been filled by warlords, foreign mercenaries and death cults.”
“The United States and its allies nearly destroyed Raqqa to rescue it from a caliphate that governed by torture,” he concluded. “It was a just war, but we should try hard to avoid having to fight one like it again.”
Jonathan Marshall is the author or co-author of five books on U.S. foreign relations and international affairs. His many articles on Syria include “Hidden Origins of Syria’s Civil War,” “Death of the Syrian ‘Moderate’ Fantasy,” and “How The New Yorker Mis-Reports Syria.”

**********************************************************

*

_______________________________________

Το παραπάνω άρθρο του Τζόναθαν Μάρσαλ δημοσιεύτηκε μεταφρασμένο στο: thepressproject.gr

---

 

Η  επιλεκτική "αγανάκτηση" υπονομεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Συρία


Λίγα πράγματα απειλούν τη νομιμότητα της επίκλησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων περισσότερο από τους φανατικούς που τα επικαλούνται επιλεκτικά προκειμένου να προωθήσουν τη μία πλευρά σε μία βίαιη σύγκρουση. Ακριβώς για αυτό όσοι ανησυχούν πραγματικά για τα δεινά των θυμάτων του πολέμου θα έπρεπε να ενοχλούνται από την πιο πρόσφατη υπερβολική εκστρατεία επιλεκτικής αγανάκτησης για το βομβαρδισμό της ανατολικής Γκούτα, ενός προαστίου της Δαμασκού, από τη συριακή κυβέρνηση.

Ο βομβαρδισμός ήταν χωρίς αμφιβολία βάρβαρος και ενδεχομένως ακόμη και εγκληματικός. Θα έπρεπε να καταδικαστεί χωρίς μισόλογα. Όμως αδικούμε κατάφωρα το σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους που έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Συρία αν ξεχωρίσουμε τον τραγικό θάνατο των περισσότερων από τριακόσιους πολίτες σε αυτό το προάστιο ως κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο.  Στην πραγματικότητα αποκαλύπτει πολιτικά κίνητρα, που έχουν ως στόχο πολύ περισσότερο να τιμωρήσουν την κυβέρνηση της Δαμασκού παρά να προστατεύσουν αθώους.
Οι ειδήσεις βρίθουν από αφηγήσεις που εμφανίζουν την κατάσταση ως κάτι τόσο τρομακτικό που δεν έχει προηγούμενο:  «κόλαση επί Γης», «δεν έχουμε δει ποτέ κάτι παρόμοιο», «Ένα κραυγαλέο έγκλημα πολέμου επικής κλίμακας». Ένα εντιτόριαλ στους New York Times αποκάλεσε τη μάχη «Ένα από τα πιο βίαια επεισόδια του επταετούς πολέμου» και απαιτεί ο Σύριος πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ και οι Ρώσοι ηγέτες να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου.  Ένας αρθρογράφος του Guardian αναφέρει πως η Ανατολική Γκούτα γίνεται σταδιακά η Σεμπρένιτσα της Συρίας, βοσνιακός θύλακος όπου χιλιάδες μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις των Σέρβων το 1995.
Οποίος προσπαθήσει να ανασκευάσει αυτή την εικόνα κινδυνεύει να θεωρηθεί ότι προσπαθεί να υποβαθμίσει τα δεινά που συμβαίνουν  ή να υπερασπιστεί την κυβέρνηση. Δεν επιθυμώ τίποτε από τα δύο. Δεν τρέφω καμιά αυταπάτη για τα κίνητρα του καθεστώτος, και με δυσκολία μπορώ ακόμη και να διανοηθώ την αγωνία αυτὠν που ζουν καθημερινά τους βομβαρδισμούς,  προσπαθώντας να περιθάλψουν τους τραυματισμένους την ώρα που αναρωτιούνται αν και πότε θα προστεθούν και αυτοί στο πλήθος των νεκρών.
Όμως η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί πρόσφατα στην Ανατολική Γκούτα δυστυχώς δεν είναι τόσο μοναδική όπως την  παρουσιάζουν τα ειδησεογραφικά μέσα. Μόνο τον περασμένο μήνα, ο έγκριτος ανεξάρτητος φορέας Airwars, μας υπενθύμισε  ότι οι αεροπορικές επιδρομές στη Ράκα από τον στρατιωτικό συνασπισμό του οποίου ηγούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες προξένησαν περισσότερα θύματα, με την ίδια τακτική της «πολιορκίας, βομβαρδισμού και εκκένωσης».
Σε ένα μόνο τέτοιο περιστατικό τον Μάρτιο του 2017,  ο βομβαρδισμός που διενήργησε ο συνασπισμός των συμμάχων είχε θύματα τετρακόσιους αμάχους σε ένα σχολείο κοντά στη Ράκα, όπου εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά είχαν βρει καταφύγιο από τον πόλεμο.
Τα Ηνωμένα Έθνη και εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, προς τιμήν τους, μίλησαν για τους θανάτους αμάχων, όμως οι αξιωματικοί των ΗΠΑ τους υποβάθμισαν συστηματικά, μιλώντας για υπερβολές. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων προξένησαν μόνο περιορισμένη ανησυχία στη Δύση διότι ήταν για καλό σκοπό: την απελευθέρωση της Ράκας από τον ISIS. (Στο τέλος, δήλωσε το BBC, εκατοντάδες μέλη του ISIS αφέθηκαν να αποδράσουν ήσυχα από την πόλη χωρίς να πάθουν τίποτα, ως αποτέλεσμα μιας μυστικής συμφωνίας με τον συνασπισμό).
Κι όμως, όταν έρχεται η στιγμή να αξιολογήσει κανείς την ηθική (ή την έλλειψη ηθικής) για τον βομβαρδισμό στην ανατολική Γκούτα από τη συριακή κυβέρνηση, ήταν ελάχιστες οι παρουσιάσεις στον τύπο που υπενθύμισαν στους αναγνώστες τους ότι οι περισσότεροι από αυτούς που περιγράφονταν γενικά ως αντάρτες σε αυτό το προάστιο είναι μέλη ισλαμιστικών εξτρεμιστικών ομάδων, που περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία που συνδέεται με την Αλ Κάιντα. Καμία λογική κυβέρνηση στη Δαμασκό δεν θα τους ήθελε στο κατώφλι της.
Ο διευθυντής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην περιοχή δήλωσε ακόμη ότι οι δυνάμεις των ανταρτών χτυπούσαν τη Δαμασκό με όλμους, επισημαίνοντας ότι αυτή ίσως είναι μία πραγματικότητα που δεν αναφέρει κανείς.
Συγκρίνοντας τους θανάτους στην ανατολική Γκούτα με διαβόητα γεγονότα όπως είναι η σφαγή της Σεμπρένιτσας, είναι ένας τρόπος, μάλιστα όχι ιδιαίτερα διακριτικός, για να ζητήσουμε ακόμη μεγαλύτερη ξένη στρατιωτική επέμβαση εναντίον του συριακού κράτους στο όνομα των ανθρωπιστικών αρχών. Αυτό δηλαδή ακριβώς που επιδείνωσε αυτόν τον παρατεταμένο πόλεμο και την καταστροφή από την αρχή.
Οποιοσδήποτε ανησυχεί πραγματικά για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών θα πρέπει αντιθέτως να παροτρύνει τις ομάδες των ανταρτών να λάβουν μέρος στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που γίνονται από τα Ηνωμένα έθνη στη Γενεύη, αντί να τις υπονομεύει. Και πάνω από όλα θα πρέπει να σκέφτεται τα λόγια του αρθρογράφου της Washington Post David Ignatius, που είπε μόλις είχε επιστρέψει από την αδιανόητη καταστροφή στη Ράκα:
«Η Ράκα είναι μία προειδοποίηση ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν διαλύουμε την τάξη σε οποιοδήποτε μέρος χωρίς να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν επιμένει σε αυτό το σημείο:  Οι Ηνωμένες Πολιτείες απερίσκεπτα ενθαρρύνουν την ανατροπή του κράτους στη Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη και τη Λιβύη χωρίς να έχουν ένα καλύτερο σχέδιο για την επόμενη μέρα», και μάλλον έχει δίκιο. Πάρα πολύ συχνά το κενό καλύπτεται από πολέμαρχους, ξένους μισθοφόρους θρησκόληπτους ταγμένους στον θάνατο».
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους σχεδόν κατέστρεψαν τη Ράκα προκειμένου να τη σώσουν από ένα χαλιφάτο που κυβερνούσε με τα βασανιστήρια, καταλήγει. Ήταν ένας δίκαιος πόλεμος, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά να αποφύγουμε να ξανακάνουμε έναν τέτοιο πόλεμο στο μέλλον».