Όταν το Photoshop γίνεται πεδίο απελευθέρωσης της φαντασίας

Ο Marcel Caram είναι  ένας ψηφιακός καλλιτέχνης και ζει  στη Βραζιλία. Δημιουργεί ψηφιακά σχέδια στο Photoshop και δε  στηρίζεται σε  προγράμματα 3D. Απαντώ όχι. Οι πίνακές του είναι εμπνευσμένοι από τα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών του σουρεαλισμού . Αγαπημένος του ζωγράφος  ο Σαλβαντόρ Νταλί.

ΠΟΙΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΑΡΧΕΣ

*********************************

Η αναπηρία στο περιθώριο, ο ρατσισμός στο προσκήνιο

 

Αλεξάνδρα Κορωναίου

πηγή: Στο Κόκκινο, 31.07. 2017

Είναι λυπηρή η στάση των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων όχι απέναντι σε ένα εκπαιδευτικό νομοσχέδιο ή έναν Υπουργό Παιδείας. Δικαίωμά τους να συμφωνούν ή να διαφωνούν και να διατυπώνουν απόψεις. Είναι λυπηρό το συμβολικό μήνυμα που στέλνουν στα παιδιά και τους νέους με αναπηρία και στις οικογένειές τους.

Μήνυμα απόρριψης, μήνυμα ρατσισμού χωρίς «ράτσα», μήνυμα που υποσκάπτει σε συμβολικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο τον καθημερινό επίπονο αγώνα που δίνουν τα άτομα με αναπηρία σε μια κοινωνία που έχει πρόβλημα με έννοιες και πρακτικές, όπως είναι ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια,  η αυτονομία, η αυτοεκτίμηση.
Είναι κρίμα που οι επονομαζόμενοι «σχολάρχες» αγνοούν σημαντικές έρευνες για τα παιδιά και τους νέους σχετικές με το τι σημαίνει ευημερία ή ποιότητα ζωής για τα παιδιά και τους νέους, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη αυτό αποτελεί αντικείμενο όχι μόνο ακαδημαϊκής έρευνας αλλά και δημόσιας συζήτησης. 
Σε σχετική ευρωπαϊκή έρευνα (Measuring Youth Well-Being https://fp7-myweb.eu/) στην οποία συμμετείχε και το Πάντειο Πανεπιστήμιο μάς δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, δυσκολίες όχι μόνο πρακτικές, όπως η καθημερινή τους μετακίνηση σε μια αφιλόξενη πόλη, αλλά και ποικίλες δυσκολίες που τους στερούν το αίσθημα ικανοποίησης από τη ζωή τους.
Ένας από τους συμμετέχοντες έλεγε χαρακτηριστικά στην έρευνα ότι η στάση του απέναντι στη ζωή έχει αλλάξει, έχει γίνει πιο σκληρή και λιγότερο συναισθηματική, καθώς δυσκολεύεται να αποδεχτεί τον εαυτό του και, ταυτόχρονα, νιώθει αδύναμος  να πείσει  τους ανθρώπους γύρω του να τον αποδεχτούν όπως ακριβώς είναι.[1]
Οι νέοι αυτοί δήλωναν, περισσότερο από τους άλλους, απογοητευμένοι από τη ζωή τους και απαισιόδοξοι ως προς την εκπλήρωση των ονείρων τους. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν υψώνει τείχη στις διαπροσωπικές και κοινωνικές τους σχέσεις, ενώ βρίσκονται σε διαρκή πάλη για να συμφιλιωθούν αρμονικά με τον εαυτό τους και το ευρύτερο περιβάλλον.
Η αντίδραση των «σχολαρχών» έστειλε ένα μήνυμα ιδιαίτερης σημασίας προς τα άτομα με αναπηρία αλλά και ολόκληρη την κοινωνία: τα άτομα αυτά είναι «απειλητικά» όχι μόνο για τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα αλλά και για τον τρόπο ζωής στα «καθώς πρέπει» σχολεία των προνομιούχων. Ας τα κρατήσουμε, επομένως, σε απόσταση διαιωνίζοντας τις ανισότητες και τις διακρίσεις που ποτέ δεν ήταν μόνο οικονομικές αλλά και κοινωνικές και συμβολικές. Όπως έγραφε ο κοινωνιολόγος Νorbert Elias: η κυρίαρχη (σε κάθε τομέα) ομάδα αναπαράγει την κυριαρχία της  και ενδυναμώνει τη συνοχή της αποκλείοντας τους «περιθωριακούς». Διατηρεί έτσι την εικόνα της, σπρώχνοντας τους εκάστοτε αποκλεισμένους να ανακαλύψουν στην περιθωριοποίησή τους έναν ακόμη λόγο για να νιώθουν άσχημα και ενίοτε να εκφράζουν την συσσωρευμένη οργή τους με τρόπους που ξαφνιάζουν «το κοινωνικό σύνολο».
Το μήνυμα των «σχολαρχών» δεν απευθύνεται μόνο στα παιδιά και τους νέους με αναπηρία. Απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας που, ούτως ή άλλως, καλείται σήμερα να δίνει καθημερινά τη μάχη απέναντι στη «λογική» των αποκλεισμών που εκ των πραγμάτων ενδυναμώνει τις φασίζουσες αυταρχικές αντιλήψεις και ιδεολογίες.

Αλεξάνδρα Κορωναίου
Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
 

[1] Βλ. τη σχετική δημοσίευση Κορωναίου, Α. κ.ά. (2016), Μια ποιοτική καταγραφή της ευημερίας παιδιών και νέων στην Ελλάδα σε περίοδο κρίσης, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών. https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/ekke/article/view/11971/11989

Συγκροτήματα που αγαπήσαμε

Lambchop (band) - Wikipedia

Το απλοϊκό βιβλίο του μίσους, που έγινε το "ευαγγέλιο" των αφελών , των κομπλεξικών και των ηλιθίων

Ο Αγών μου - Βικιπαίδεια

«Ο Αγών μου», «Mein Kampf» (Μάιν Καμπφ) στα γερμανικά, είναι ο τίτλος του μοναδικού βιβλίου που συνέγραψε ο Αδόλφος Χίτλερ. Ένα πολύ μέτριο έως κακό συγγραφικό πόνημα, δίχως δομή, με αφηρημένες σκέψεις και απόψεις, και πάνω απ' όλα εξαιρετικά δυσανάγνωστο. Στις 500 σελίδες του ο Χίτλερ προσπάθησε να εμφανίσει τον εαυτό του ως ιδεολόγο ηγέτη. Συνδυασμός αυτοβιογραφίας και πολιτικού μανιφέστου, «Ο Αγών μου» είναι η Βίβλος του Εθνικοσοσιαλισμού και το αγαπημένο ανάγνωσμα των νοσταλγών του Ναζισμού.Στις μέρες μας το εκδοτικό δικαίωμα του «Μάιν Καμπφ» κατείχε , ως τις 31 Δεκεμβρίου 2015, η κυβέρνηση του κρατιδίου της Βαυαρίας. Ο μοναδικός κληρονόμος του Χίτλερ, ο μικρανεψιός του Πέτερ Ράουμπαλ, έχει αποποιηθεί των σχετικών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση της Βαυαρίας, σε συμφωνία με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Βερολίνου, απαγόρευε έως πρόσφατα  την έκδοση του βιβλίου στη χώρα και έβαζε εμπόδια στις διεθνείς εκδόσεις του.

Πόσο επικίνδυνο βιβλίο είναι «Ο Αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ; | LiFO

Η Ελλάδα του εύκολου bullying

Γιάννης Παπαθεοδώρου Επίκουρος καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Η Στάλα που ξεχείλισε

Τι θα γίνει η Μόνικα όταν μεγαλώσει; Μια funky τραγουδίστρια στη global-ethnic μουσική σκηνή; Ή ένα παρωδιακό κατάλοιπο της Βουγιουκλάκη, που μιμείται χατζιδακικές μελωδίες από τον «παλιό καλό καιρό» του ελληνικού κινηματογράφου;

Το ερώτημα αναδύθηκε πρόσφατα μέσα από τη διαδικτυακή διαμάχη για τη «Στάλα», το τραγούδι που για άλλους θεωρήθηκε «στροφή» και για άλλους «προδοσία», συνοδευμένη μάλιστα με ένα πρωτοφανές και χυδαίο bullying σε βάρος της τραγουδίστριας, για την αλλαγή ύφους, γλώσσας και μουσικής παραγωγής. Σπάνια ένα τραγούδι που κρατάει τέσσερα λεπτά, έχει σχολιαστεί τόσο πολύ --και από τόσους πολλούς-- με όρους «πολιτισμικής αποστασίας»∙ ως εάν, μέσω της Μόνικας, όλη αυτή η πρωτοπόρα και δήθεν εναλλακτική «αγγλόφωνη νέα γενιά» της κρίσης να κατέληξε στο παντοπωλείο «Αφθονία» του κυρ-Στέφανου για να γλεντήσει με μερικά μπουκάλια μπύρα, με ναζάκια και λεβεντοπενιές, δροσισμένες από «αερααααάκι, σαν θαλασσαααάκι καλοκαιρινό».
Τελικά τα σχόλια γύρω από το τραγούδι μαρτυρούν πολύ περισσότερα για τα ίδια τα σχόλια παρά για τη Μόνικα και το τραγούδι της. Ωστόσο, τα σχόλια είναι ένα καλό δείγμα για να σκεφτούμε τον τρόπο που βίωσε ένα κομμάτι της νεοελληνικής «εναλλακτικής κουλτούρας» τη σχέση του με αυτή την παράδοξη απόδραση όχι μόνο από την προηγούμενη μουσική σκηνή αλλά από την ίδια την πραγματική Ελλάδα της κρίσης. Γύρω από τη Μόνικα άλλωστε, όπως έγραφε πρόσφατα η Τζίνα Μοσχολιού στο dim/art, προβλήθηκαν εξαρχής προσδοκίες «ανθρώπων που γέμισαν σκηνές, ήπιαν μπύρες, αγκαλιάστηκαν σε γρασίδια, κοινωνικοποιήθηκαν νιώθοντας ότι μετέχουν σε ένα διεθνοποιημένο ελληνικό κούλνες -- τραγουδώντας πολύ λίγες λέξεις, που δεν ακούγονταν καν ολόκληρες».
Αυτός ο cool κοσμοπολιτικός εξωτισμός επέτρεψε να μετατραπούν οι απλοϊκοί (και συχνά ακατανόητοι) αγγλικοί στίχοι σε ένα νέο ποιοτικό άλλοθι υψηλού μοντερνισμού, που έγινε συνώνυμο με τη φαντασιακή αναζήτηση ενός νέου «είδους» στο ελληνικό τραγούδι: κάτι πέρα από τη σκοτεινή «εντεχνίλα», κάτι περισσότερο από τη «ροκ μπαλάντα», κάτι πιο έκκεντρο από την πειθαρχημένη ορθοφωνία του Ωδείου. Η Μόνικα έπαιξε το ρόλο αυτού του συμβόλου - όχι απαραίτητα γιατί ήταν στις προθέσεις της αλλά γιατί η συναυλιακή και η ευρύτερη συλλογικότητα στην οποία απευθυνόταν ήταν ήδη έτοιμη να «ακούσει» αυτό το είδος ως μια λύτρωση από την παλιά Ελλάδα του σκυλάδικου και των τραγουδιών της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Όταν κυκλοφόρησε το Exit, ο τίτλος του CD είχε ήδη προδιαγράψει ότι, στη συνείδηση των ακροατών, υπήρχε μια Ελλάδα πέρα από τα στενά σύνορα που διεκδικούσε ένα πιο δυναμικό μέλλον.
Η απότομη αλλαγή ρεπερτορίου συνοδεύτηκε από μια μάλλον αμήχανη «πολιτική» δήλωση της Μόνικας. Όπως επεξηγείται στο συνοδευτικό της κυκλοφορίας δελτίο, η «Στάλα» γράφτηκε πολλά καλοκαίρια πριν, μα ηχογραφήθηκε μόλις το περασμένο φθινόπωρο στο εξοχικό της στο Άστρος Κυνουρίας, στον απόηχο του άλμπουμ Secret In The Dark. Από ό,τι μάλιστα φαίνεται, αποτελεί πρώτη «γεύση» ενός ελληνόφωνου δημιουργικού κύκλου, ο οποίος θα αποκαλυφθεί με την πάροδο του χρόνου. Για την ώρα, η ίδια δηλώνει πως αφιερώνει τη «Στάλα» «στην Ελλάδα μας, ελπίζοντας ν' αρχίσει σιγά-σιγά να χαμογελάει». Δυστυχώς η σοβαροφάνεια της δήλωσης ακύρωσε το καλοκαιρινό τρολάρισμα του τραγουδιού. Για αυτό και το κοινό της Μόνικας μπερδεύτηκε. Η ρετρό νοσταλγία του '60 χάθηκε μέσα από τις εξαγγελίες για μια «ελληνόφωνη» υπόσχεση, που μάλλον προμηνύει την επιστροφή σε γνωστές συνταγές και κοινότυπα υφολογικά ευρήματα.
Οι τελευταίες δηλώσεις της δείχνουν πως κινδυνεύει να πέσει και αυτή θύμα μιας Ελλάδας, που πουλάει με την ίδια άνεση τα «εδώδιμα και αποικιακά» προϊόντα της, με αφορμή την κρίση. «Είναι όμως λυπηρό, που η «Στάλα» είναι η αφορμή για τον κόσμο να βγάζει χολή, αλλά εντάξει (αν δεν έβγαζε χολή) δεν θα είχαμε και εγκληματικότητα και θα είχαμε παγκόσμια ειρήνη...», δήλωσε πρόσφατα, στη συνέντευξή της για τη «Στάλα» και τα επόμενα σχέδια της. Το να χάσει η Μόνικα τον τόνο της σε ένα τραγούδι ίσως και να μην είναι μεγάλο πρόβλημα. Το να μπερδεύει όμως τις διακοπές της και τις εμπνεύσεις της στο θερινό Άστρος Κυνουρίας με την παγκόσμια ειρήνη είναι μάλλον ένα πρόβλημα, που δεν θα λυθεί με ναζάκια και λεβεντοπενιές. Τα στερεότυπα, τόσο για αυτήν όσο και για όσους τη σχολιάζουν, είναι πάντα εδώ για να μας δείχνουν πως ακόμη κι ένα τραγούδι μπορεί πάντα να γίνει η στάλα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι, στους καλοκαιρινούς εμφύλιους του Διαδικτύου.

Αναδημοσίευση από dimartblog.com

Η αξέχαστη ηθοποιός που μας μύησε στον καλό Γαλλικό κινηματογράφο με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες της

Η αλησμόνητη Catherine της υπέροχης ταινίας του Φρανσουά Τριφό " Ζιλ και Τζιμ".

Ζαν Μορό - Βικιπαίδεια

H  συγκλονιστική ερμηνεία της Ζαν Μορό στην "κλασική" τανία του Ροζέ Βαντίμ "Επικίνδυνες σχέσεις" (διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό)

Το 70% των «ειδήσεων» είναι fake news με βασικό στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά

Οι απρεπείς βηματοδότες της fake news δημοσιογραφίας

Μπορούν να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους;

Του Νίκου Τσαγκρή *
Πηγή: epohi.gr
39/7/2017

 
«Το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που, θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα, συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», δήλωσε απηυδισμένη η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Όλγα Γεροβασίλη. Και επεσήμανε την ανάγκη «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…».
Η κ. Γεροβασίλη είναι μια σοβαρή, συγκροτημένη, γλυκιά, μετριοπαθής πολιτικός —πράγμα εξαιρετικά δυσεύρετο στις τάξεις της κυβέρνησης—, ωστόσο η συγκεκριμένη αντίδρασή της, στη συγκεκριμένη δημοσιογραφική απρέπεια του «Βηματοδότη», εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των πραγμάτων στην περιοχή των ΜΜΕ. Κι ας ευδοκίμησε το προηγούμενο διάστημα σε μια θέση άμεσης συνάφειας με τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία…
Να πούμε εδώ, ότι η απρέπεια του «Βηματοδότη» (και κάθε στήλης παραπολιτικών ειδήσεων και σχολίων) είναι απρέπεια εκ γενετής. Το δε μέγεθός της επαφίεται στη συνείδηση του δημοσιογράφου-συγγραφέα της, καθώς και στο ήθος του εκδότη-εργοδότη του…
Ο εν λόγω «Βηματοδότης», που έκανε την εν λόγω απρέπεια προς την κ. Γεροβασίλη και την κυβέρνηση (έγραψε ότι η υπουργός «θα χορηγήσει επίδομα… σφραγίδας στους δημοσίους υπαλλήλους» και ότι «το επίδομα θα είναι ύψους 50 ευρώ και θα χορηγείται σε μηνιαία βάση»), είναι τόσο παλαιός, τόσο ασυνείδητος και τόσο απρεπής, όσο και η στρατηγική της δημοσιογραφικής προβοκάτσιας (παραπληροφόρηση, αποπληροφόρηση κλπ., κλπ.) που, στη σύγχρονη διεθνοποιημένη εκδοχή της, ονομάζεται «fake news».
Άγνοια ή παράβλεψη
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να σταθώ στο συγκεκριμένο «Βηματοδότη», το δημοσιογράφο πίσω του, δηλαδή, αυτόν που διαχειρίζεται σήμερα τη συγκεκριμένη ιστορική στήλη του Βήματος και έγραψε το συγκεκριμένο fake news για την κ. Γεροβασίλη και το υπουργείο της, αλλά νομίζω πως όχι. Θα πω μόνο ότι είναι ένα πραγματικό ορφανό του Ψυχάρη, από τα πλέον μακροβιότερα κι απ’ τα πιο αξιολύπητα. Κι ότι το δημοσιογραφικό του επίπεδο απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο των προηγούμενων συγγραφέων της συγκεκριμένης στήλης: όσο απέχει ένας χασάπης από ένα νευροχειρουργό. Και ότι μόνο ως προς το δημοσιογραφικό ήθος τους ξεπερνά. Με την… κακή έννοια, φυσικά…
Λοιπόν, λέγαμε ότι η δήλωση της κ. Γεροβασίλη για την απρέπεια του «Βηματοδότη» εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των δημοσιογραφικών πραγμάτων. Λέει, ας πούμε, ότι «το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που (…) συνέχισαν να τη δημοσιεύουν μαζί με τη διάψευση», σαν να αγνοεί ότι αυτή είναι μια συνήθης τακτική στο πλαίσιο της στρατηγικής των fake news  —σχετική και με πασίγνωστο αξίωμα του Γκέμπελς. Αλλά μπορεί και όχι, αφού εκείνο το «θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα» μέσα στη φράση της, σημαίνει ότι μπορεί να γνωρίζει και τη στρατηγική των fake news, και το αξίωμα του Γκέμπελς. Ωστόσο, η επισήμανση της ανάγκης «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…», σημαίνει άγνοια της σημερινής κατάντιας των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. Ή παράβλεψη…
Το έχω ξαναγράψει. Το 70% των «ειδήσεων» που παρακολουθούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites, είναι fake news με βασικό στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής.
«Το Star έχασε το Survivor και ζητάει αποζημίωση 32εκ. ευρώ! Να απευθυνθεί στο ταμείο απόρων, παρανόμων καναλαρχών & αποτυχημένων μάνατζερ», σχολίαζε προ ημερών (στο twitter) ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης, Νίκος Παππάς, απαντώντας λαϊκά, έξω απ’ τα δόντια, στον ακραίο παραλογισμό του καναλιού. Αλλά δεν είναι το κανάλι, δεν είναι «το Star». Ο… άπορος και παράνομος καναλάρχης που ζητάει τα ρέστα απ’ το δημόσιο είναι ο δισεκατομμυριούχος κύριος Βαρδινογιάννης. Και είναι ο ίδιος, και ο ζάμπλουτος Μπόμπολας, και ο πάμπλουτος Ψυχάρης, και οι άλλοι πλούσιοι, μισοκακόμοιροι εκδότες και καναλάρχες, που οδήγησαν βίαια τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, στην εποχή της ακραίας ανασφάλειας, των απολύσεων, της μαύρης εργασίας, των κακοπληρωμένων και απλήρωτων δεδουλευμένων. Στην καταναγκαστική ομηρία των fake news.
Τι λέτε; Μπορούν «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους», όπως τους παροτρύνει η κ. Γεροβασίλη;

*Νίκος Τσαγκρής - Βικιπαίδεια

ΜΙΑ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΜΕ ΠΟΛΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΑΘΟΣ

Πηγή: tvxs.gr

 ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Συνθέτης: Παναγιώτης Τούντας

Το καλοκαίρι τώρα γυρεύομε δροσιά
κι ο κόσμος παίρνει φόρα στην ακροθαλασσιά
αγόρια και κορίτσια σαν γλάροι να πετούν
με χίλια δυο καπρίτσια στο κύμα να βουτούν

Ξαπλωμένοι βλέπεις χάμω νέοι, γέροι σαν τρελοί
να κυλιούνται μες στην άμμο με τη ζέστη τη πολύ

Κοπέλες σαν το γάλα, νεράιδες πλουμιστές
απ’ τη πολύ λιακάδα να γίνονται ψητές
ποδάρια ξουρισμένα, ποδάρια λούζονται
κορμιά καβουρντισμένα με γάμπες τριχωτές

Και τρυφερές γλυκιές μικρούλες, κοριτσόπουλα τρελά
σαν ψημένες γαλοπούλες να πετούν χωρίς φτερά

- Άλα και επίσης άλα!

Και τότε βλέπομε όλοι πως έχομε ομορφιές
μα έχομε και χάλια που είναι για να κλαις
σαν βλέπω να βουτάνε κι οι φώκιες οι γριές
και γέροι με μουστάκια, φαλάκρα και κοιλιές

Και αγόρια τα καημένα σαν ορτύκια σουβλιστά
σαν κοκόρια μαδημένα, σαν τρυγόνια ξιδιαστά

- Εισπράκτωρ, στάση Τζιτιφιές , περικαλώ!

Η ζωή είναι σαν το σκάκι

Το σκάκι
ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
τραγούδι: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Έλα να παίξουμε
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μενα

Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο το τρελλό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ΄ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα και τ΄άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο το τρελλό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ΄ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Σκάκι, ένα «επικίνδυνο» παιχνίδι

 Πηγή: tvxs.gr


Κάποτε το παιχνίδι που σήμερα συνδέεται με την ευφυΐα, κατηγορήθηκε ότι διασπά την προσοχή από φλέγοντα θέματα της εποχής και ότι είναι χάσιμο χρόνου. Δημιουργήθηκε ως μια νέα μορφή ψυχαγωγίας και έγινε ευρέως γνωστό, αλλά θεωρήθηκε από πολλές ηγεσίες ανά τους αιώνες αντικοινωνικό, βλάσφημο και κυρίως επικίνδυνο, καθώς ακόνιζε το μυαλό των  Το όνομά του; Shatranj. Είναι το παιχνίδι που σήμερα έχει εξελιχτεί στο σκάκι.
Σύμφωνα με το Timeline, το σκάκι δεν ήταν πάντα οικείο, ήταν κάποτε παράξενο και καινούργιο κι αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Μια πρώιμη μορφή του παιχνιδιού, γνωστή ως aschatrang, εμφανίστηκε στην Περσία το 644 μ.Χ. όταν η περιοχή κατακτήθηκε από τους στρατούς του Umar bin al-Khatta. Ο Χαλίφης το χαρακτήρισε μη ισλαμικό, επειδή θεώρησε πως το ταμπλό και τα πιόνια του παιχνιδιού ενθάρρυναν τον τζόγο.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Λίγες δεκαετίες αργότερα, το σκάκι απαγορεύτηκε στην Ιαπωνία από τον αυτοκράτορα Jito και στη συνέχεια στην Αίγυπτο. Ο Καρδινάλιος Damiani του Ostin απαγόρευσε το σκάκι στους κληρικούς του επειδή ένιωθε ότι με το χρόνο που ξόδευαν θα έμεναν μακριά από τον Θεό. Ακολούθησαν πολλοί που χαρακτήρισαν το σκάκι ως αμαρτία ή είδος ακολασίας, ενώ κάποιοι άλλοι το απαγόρευσαν επειδή το θεωρούσαν άχρηστο και βαρετό, όπως ο βασιλιάς Λουίς ο 9ος της Γαλλίας και ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, William of Wickham.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το σκάκι είναι αποδεκτό και ενθαρρύνεται από τους περισσότερους σήμερα, ωστόσο παραμένει αμφισβητούμενο σε μέρη της Μέσης Ανατολής. Οι Ταλιμπάν για παράδειγμα απαγόρευσαν το σκάκι το 2001 αποκαλούμενοι τη διάσπαση προσοχής από τις προσευχές τους, ενώ το 2016 απαγορεύτηκε και στη Σαουδική Αραβία επειδή το θεώρησαν χάσιμο χρόνου.
Ο David Shenk, συγγραφέας του “The Immortal Game”, σχετικά με την ιστορία του σκακιού, λέει: “Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι είχαν ισχυρά μυαλά και η διάνοια τους μπορούσε να είναι το τεράστιο εργαλείο για να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη”. Εξετάζοντας τις σύγχρονες θρησκευτικές και αυταρχικές αντιδράσεις για το σκάκι καταλαβαίνει κανείς ότι έχουν νόημα.  Κι αυτό γιατί έχουν καταλάβει ότι μέσω του σκακιού ακονίζεται η σκέψη και διευρύνονται οι ορίζοντες. Κάτι που μάλλον δε συνέφερε και τόσο τους ηγέτες στους αιώνες.
_______________________________

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ,  ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

PDF]The Immortal Game

_______________________

 

ΕΝΑΣ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Chess.com - Play Chess Online - Free Games

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΣ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΗΝ... ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Ποιος πρώην υπουργός της ΝΔ αμφισβητεί την κλιματική αλλαγή;

Θάνος Σ. Επαχτίτης 

30 Ιουλίου 2017

 ΠΗΓΉ: ellinikahoaxes.gr

Πρόσφατα, διαβάσαμε άρθρο του πρώην υπουργού της ΝΔ, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που υποστηρίζει πως η κλιματική αλλαγή όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά η εφαρμογή μέτρων περιορισμού του φαινομένου, οδηγεί χώρες στην οικονομική ανέχεια.

Στο news247.gr, διαβάζουμε άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου από το 2015:

 

****************************

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ  ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ 

ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΤΩΝ  ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ "ΘΕΣΕΩΝ" ΤΟΥ

 

Ήταν η Γροιλανδία πράσινη πριν 1.000 χρόνια;
 
Ο κ. Ανδριανόπουλος αναφέρει πως η Γροιλανδία ήταν καταπράσινη και γεμάτη καλλιέργειες κατά το Μεσαίωνα, γεγονός που αποδεικνύει πως το τωρινό λιώσιμο των πάγων δεν είναι αποτέλεσμα των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, αλλά φυσιολογικό φαινόμενο (που παρατηρήθηκε όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι -Βίκινγκς- εγκαταστάθηκαν εκεί).
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ο παγετώνας της Γροιλανδίας είναι μεταξύ 400.000 και 800.000 ετών. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα το νησί είναι απίθανο να ήταν σημαντικά διαφορετικό από όταν οι Ευρωπαίοι εγκαταστάθηκαν εκεί. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι περιοχές που κατοικήθηκαν, ήταν θερμότερες από σήμερα, με μεγάλες δασικές εκτάσεις σημύδας που παρείχαν ξυλεία. Αυτή η περίοδος συνέπεσε με την εποχή που είναι γνωστή ως Μεσαιωνική Κλιματική Ανωμαλία, γνωστή και ως Μεσαιωνική Ζεστή Περίοδος.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μεσαιωνικής κλιματικής ανωμαλίας, ορισμένες περιοχές, κυρίως στον Βόρειο Ατλαντικό και σε μέρη της Ευρώπης, ήταν τουλάχιστον τόσο ζεστές όσο σήμερα, αν όχι θερμότερες. Ωστόσο, οι υπόλοιπες περιοχές ήταν ψυχρότερες και τα συνολικά στοιχεία δείχνουν ότι οι παγκόσμιες θερμοκρασίες κατά την περίοδο αυτή ήταν παρόμοιες με εκείνες στην αρχή ή στα μέσα του 20ου αιώνα και πιο κρύες από σήμερα.
Έτσι, όχι μόνο η Γροιλανδία καλυπτόταν κυρίως από πάγο όταν οι Ευρωπαίοι εγκαταστάθηκαν εκεί, αλλά και οι σχετικά θερμές συνθήκες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που βλέπουμε σήμερα, όπου η θέρμανση είναι πραγματικά παγκόσμια. Το σχήμα 1 είναι ένας χάρτης που δείχνει διαφοροποιήσεις θερμοκρασίας κατά τη Μεσαιωνική Ζεστή Περίοδο. Ιστορικές αναφορές υπάρχουν και για πολύ χαμηλή στάθμη του Τάμεση εκείνη την εποχή. Τα μπλε χρώματα δείχνουν χαμηλότερες θερμοκρασίες και τα ζεστά χρώματα δείχνουν υψηλότερες θερμοκρασίες σε σύγκριση με την περίοδο αναφοράς 1961-1990.

Μπορούμε να συγκρίνουμε τη πρώτη εικόνα με μια παρόμοια αναπαράσταση εξετάζοντας τις ανωμαλίες θερμοκρασίας για την περίοδο 1999-2008. Ο παγκόσμιος χαρακτήρα της πρόσφατης αύξησης της θερμοκρασίας είναι προφανέστατος, όπως φαίνεται στην εικόνα που ακολουθεί.

Η Γροιλανδία είναι απίθανο να ήταν ριζικά διαφορετική πριν από 1.000 χρόνια, δεδομένου ότι ο παγετώνας είναι τουλάχιστον 400.000 ετών. Έτσι, τα στοιχεία δείχνουν ότι όχι μόνο η Γροιλανδία δεν ήταν πράσινη, αλλά η ζέστη ήταν κυρίως ένα τοπικό φαινόμενο που προκλήθηκε από φυσικούς παράγοντες. (Πηγή: skepticalscience.com).[.....]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

Ποιος πρώην υπουργός της ΝΔ αμφισβητεί την κλιματική αλλαγή;

Οδηγός καλών βιβλίων νουάρ

Ο γύρος του κόσμου με ένα νουάρ

efsyn.gr,23.07.2017

Συντάκτης: 

Αριστοτέλης Σαΐνης

64 «ταξιδιωτικές» προτάσεις

Δεν φταίνε μόνο οι νόρμες του είδους που οι επιθεωρητές και οι ντετέκτιβ δεν καταφέρνουν ποτέ να κάνουν πραγματικές διακοπές. Φταίνε και οι αναγνώστες που πάντα αναζητούν έντονες συγκινήσεις και μυστήριο στις δικές τους. Και φέτος το είδος του αστυνομικού αφηγήματος και του μυθιστορήματος αγωνίας κατακλύζει τους πάγκους των βιβλιοπωλείων, καθώς κορυφώνεται η καλοκαιρινή παραγωγή.
Ωστόσο, ως γνωστόν, το είδος δεν θα υπήρχε χωρίς τον μεγάλο Πόε και τον Ντιπέν, ο οποίος εγέννησε Χολμς, ο οποίος εγέννησε Πουαρό και Πατέρα Μπράουν σε μια θαυμαστή γενεαλογία που δεν έχει τέλος… Κατά συνέπεια, κάθε απόπειρα χαρτογράφησης του νουάρ εκδοτικού τοπίου οφείλει να ξεκινά από τον εμπνευστή και τους μετρ του είδους. Πίσω στις απαρχές λοιπόν, και τον εκκεντρικό διανοούμενο Αύγουστο Ντιπέν στην πιο δύσκολη, πλην προφανή, υπόθεση της θαυμαστής καριέρας του (Εντγκαρ Αλαν Πόε, «Κλεμμένο γράμμα», μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, Ερατώ).

Εκδοτικό γεγονός του καλοκαιριού η δίδυμη αδελφή της μεγάλης «Aldina» των εκδόσεων Gutenberg, μια σειρά ομοιόμορφων καλαίσθητων τόμων με ποιοτικά βιβλία κλασικού μυστηρίου. Στην τετράδα που κυκλοφόρησε περιλαμβάνονται δύο λιγότερο γνωστές ανθολογίες με ιστορίες μυστηρίου του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ («Ο ασημένιος καθρέφτης» / «Ο βραζιλιάνικος αγριόγατος», μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος), ένα γοτθικά πατιναρισμένο μυθιστόρημα αγωνίας του Ουίλκι Κόλινς (1824-1889) («Το θαμμένο μυστικό», μτφρ. Αννα Παπασταύρου), καθώς και το πρώιμο αστυνομικό μυθιστόρημα της «Αμερικανίδας Γκαμποριό» Αννας Κάθριν Γκριν (1846-1935) («Υπόθεση Λέβενγουορθ», μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος). Μια παρέα εύπορων τζέντλεμαν τιμωρούν τους κακοποιούς που ξεφεύγουν από την τσιμπίδα του νόμου στους «Τέσσερις δίκαιους» (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης) του Βρετανού Εντγκαρ Ουάλας (1875-1932), στον πρώτο τίτλο της σειράς «Μαύρη γάτα» των εκδόσεων Αλεξάνδρεια.
Νέα σειρά και από τις εκδόσεις Μίνωας. Στην τριάδα της δικής τους επιλογής περιλαμβάνονται επίσης κλασικά κείμενα, μια συλλογή δώδεκα περιπετειών του θρυλικού Λονδρέζου ντετέκτιβ (Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, «Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς», μτφρ. Ντίνα Σάπκα, Γιώργος Μπαρουξής), το κατασκοπικό θρίλερ «Τα 39 σκαλοπάτια» (μτφρ. Εφη Τσιρώνη) του Τζον Μπιούκαν και η «Καταδίωξη στη Βενετία» (μτφρ. Βασίλης Πουλάκος) της Πατρίσια Χάισμιθ. Διπλή φέτος η εμφάνιση της βασίλισσας της αγωνίας, αφού μόλις κυκλοφόρησε σε νέα μετάφραση «Η κραυγή της κουκουβάγιας» (μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης, Αγρα), ένα ψυχολογικό αποπνικτικό θρίλερ για την καφκική κατάσταση της αδυναμίας απόδειξης της αθωότητας, ανάπτυγμα της θέσης της συγγραφέως ότι «ούτε η ζωή ούτε η φύση νοιάζονται αν θα αποδοθεί δικαιοσύνη».
Εξαιρετική η ανθολογία κλασικών διηγημάτων μυστηρίου («Οι κυρίες του μυστηρίου», μτφρ. Ξενοφών Μπρουντζάκης, Ποικίλη Στοά) και σύγχρονα διηγήματα αγωνίας και φαντασίας από τον μετρ του είδους Στίβεν Κινγκ («Το παζάρι των κακών ονείρων», μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, Κλειδάριθμος).

Συνομιλώντας με το νουάρ

Απαγωγές, συνωμοσίες, φόνοι, εκπλήξεις και ανατροπές στο νέο μυθιστόρημα του Ζαν Εσνόζ («Ειδική απεσταλμένη», μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Ικαρος), όπου το γνωστό αμίμητο χιούμορ και ύφος αυτού του απαράμιλλου στιλίστα των γαλλικών (και όχι μόνο) γραμμάτων «στέλνει» μια ελαφρόμυαλη Γαλλίδα ποπ τραγουδίστρια να... αποσταθεροποιήσει τη Βόρεια Κορέα!
Νουάρ αποχρώσεις και ηθικοί προβληματισμοί σε ένα ημερολογιακό μυθιστόρημα του Σουηδού Γιαλμάρ Σέντεμπεργκ (1869-1941): μια νεαρή εγκλωβισμένη στον γάμο της με έναν απεχθή λάγνο ηλικιωμένο αναζητά τη χαρά του έρωτα με έναν νεαρό εραστή. Ως πού μπορεί να φτάσει ο οικογενειακός φίλος του τίτλου για να βοηθήσει τη νεαρή; («Δόκτωρ Γκλας», μτφρ. Αγγελική Νάτση, Ροές).
Η συνείδηση του αστυνόμου Σκόμπι δοκιμάζεται σε μια αφρικανική αποικία του βρετανικού στέμματος στο «Η καρδιά των πραγμάτων» (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Πόλις) του Γκράχαμ Γκριν, τον οποίο η Χάισμιθ θαύμαζε για την επιδέξια πρόζα του και το ενδιαφέρον για την ηθική (όχι ηθικολογία).

Στην καρδιά του σκότους

Τα «Πέταλα από αίμα» (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, Καστανιώτης) του Νγκούγκι γουά Θιόνγκο, ένα εκρηκτικό μυθιστόρημα επικών διαστάσεων με θέμα τον αγώνα των Μάου Μάου κατά της βρετανικής κυριαρχίας, μπορεί να έρχονται από το 1977, πάντως διατηρούν ατόφια όλη τη μαχητικότητά τους. Η διερεύνηση της δολοφονίας τριών επιφανών προσωπικοτήτων που υπηρετούσαν ξένα συμφέροντα βρίσκεται στην αφετηρία των διαπλεκόμενων ιστοριών τεσσάρων υπόπτων: ενός δάσκαλου, ενός συνδικαλιστή, μιας πόρνης και ενός παλιού αγωνιστή για την ανεξαρτησία της Κένυας.

Από το Λος Αντζελες στη Βοστόνη

Ενώ η «Λευκή Τζαζ» του πιο επιδραστικού συγγραφέα του σύγχρονου αστυνομικού, Τζέιμς Ελρόι (μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης, Κλειδάριθμος), ολοκληρώνει την επανέκδοση της θρυλικής «Τετραλογίας του Λος Αντζελες», «Ο νόμος της νύχτας» (μτφρ. Τιτίνα Σπερελάκη, Πατάκης) του Ντένις Λεχέιν, που ενέπνευσε πρόσφατα την κινηματογραφική εκδοχή του Μπεν Αφλεκ, μας μεταφέρει στη Βοστόνη του 1920, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης και των γκάνγκστερ.
Ενας πρώην αστυνομικός που ζει σε μια απομακρυσμένη κοινότητα της Νέας Αγγλίας αναλαμβάνει την έρευνα για την εξαφάνιση μιας έφηβης στο ατμοσφαιρικό επαρχιακό νουάρ «Ούτε λέξη» (μτφρ. Γωγώ Αρβανίτη, Μεταίχμιο) του Ερικ Ρίκσταντ, ενώ στην «Πτώση» (μτφρ. Χρήστος Καψάλης, Ψυχογιός) της Κάριν Σλότερ η αστυνόμος Φέιθ είναι ταυτόχρονα μάρτυρας και ύποπτη, στην περίπλοκη υπόθεση απαγωγής… της μητέρας της.

Από την Αργεντινή στην Ταϊλάνδη

Ελεγειακή κατάδυση στη μοίρα μιας χαμένης γενιάς με αφετηρία την ιστορία ενός φοιτητή φιλοσοφίας προφυλακισμένου για κατοχή ναρκωτικών στην Μπανγκόκ και ένα πολυφωνικό μεταμοντέρνο νουάρ γεμάτο λογοτεχνικές αναφορές οι «Νυκτερινές ικεσίες» (μτφρ. Βασιλική Κνήτου, Πόλις) του Κολομβιανού Σαντιάγκο Γκαμπόα (γενν. 1965). Τον Αργεντινό Πάμπλο Δε Σάντις τον γνωρίσαμε με τη «Μαύρη φιλολογία» (Opera, 2003). Τώρα τον απολαμβάνουμε σε ακόμα ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό παιχνίδι: σε μια ονειρική πόλη όπου διεξάγεται ένα διεθνές συνέδριο μετάφρασης αρχίζουν να συμβαίνουν μυστηριώδεις θάνατοι συνέδρων. Ο μεταφραστής, σύνεδρος και αφηγητής Μιγκέλ Ντε Μπλαστ κινητοποιείται («Μετάφραση», μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, Angelus Novus).

Σε μεγάλα κέφια ο χαλκέντερος Λουίς Σεπούλβεδα «χτυπάει» με ένα πολιτικό θρίλερ που η δράση του καλύπτει ένα χρονικό φάσμα 70 χρόνων, από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι σήμερα, και ένα γεωγραφικό που μας στέλνει με κομμένη την ανάσα από την Ουκρανία στη Γερμανία κι από κει στη Χιλή. Οσοι αγάπησαν το «Ονομα ταυρομάχου» του ίδιου συγγραφέα θα ξανασυναντήσουν με απόλαυση τον μπαρουτοκαπνισμένο Χουάν Μπελμόντε σε νέες περιπέτειες («Το τέλος της ιστορίας», μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Opera). Η Ιζαμπέλ Αλιέντε, ακόμα πιο μακριά από τον μαγικό ρεαλισμό, αποφασίζει να βάψει τα χέρια της στο αίμα με τις συνταγές του αστυνομικού μπεστ σέλερ («Το παιχνίδι του αντεροβγάλτη», μτφρ. Βασιλική Κνήτου, Ψυχογιός), ενώ με την τρίτη του συγγραφική προσπάθεια, την πυρετώδη και εφιαλτική «Τελευταία έξοδο» (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, Μεταίχμιο), ο Φεντερίκο Αξάτ (γενν. 1975) δημιουργεί αμέσως διεθνή επιτυχία.

Από το βικτοριανό Λονδίνο στο Μπέλφαστ και τη Γαλλική Ριβιέρα

Μετά τα κλασικά μυθιστορήματα μυστηρίου στα χνάρια της Αγκαθα Κρίστι, η Σόφι Χάνα επιστρέφει με ένα εφιαλτικό θρίλερ: μια λεχώνα ισχυρίζεται ότι «Το μωρό στην κούνια» (μτφρ. Μαρία Ευγενία Κουτσάκου, Διόπτρα) δεν είναι δικό της. Αντίθετα, απολαυστικό νουάρ βικτοριανής εποχής, πετυχημένο μπόλιασμα του κλασικού αστυνομικού μυστηρίου με τον Ντίκενς, αποτελεί το «Εγκλημα στην οικογένεια του σερ Τζέιμς» (μτφρ. Ρηγούλα Γεωργιάδου, Διόπτρα) της Κέιτ Σόντερς (γενν. 1960), με πρωταγωνίστρια τη χήρα ενός πάστορα που αναλαμβάνει τον ρόλο του ιδιωτικού ντετέκτιβ. Ντεμπούτο και για την Αλις Φίνι και ένα γεμάτο ανατροπές ψυχολογικό θρίλερ, με την ηρωίδα καθηλωμένη στο κρεβάτι μετά από ένα μυστηριώδες ατύχημα. Τι μπορούν να συνεισφέρουν οι σελίδες ενός παιδικού ημερολογίου; («Μερικές φορές λέω ψέματα», μτφρ. Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου, Bell).

Νέα περιπέτεια για τον επιθεωρητή Μαξ Γουλφ που καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας πλούσιας οικογένειας σ’ έναν ασφαλή πολυτελή οικισμό (Τόνι Πάρσονς, «Τιμωρός», μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, Μεταίχμιο), τρομακτική υπόθεση για τον επιθεωρητή Τζακ Κάφερι στον υπόκοσμο του Μπρίστολ (Μο Χάιντερ, «Η τελετουργία», μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης, Διόπτρα), ενώ η επιθεωρητής Ελεν Γκρέις δυσκολεύεται να κρύψει την προσωπική της σχέση με το θύμα του φόνου (Μ. Τζ. Αλριτζ, «Στο στόμα του λύκου» (μτφρ. Σοφία Τάπα, Διόπτρα). Ο βασιλιάς του ιρλανδικού νουάρ επιστρέφει και, μαζί του, ο επιθεωρητής Τζακ Λένον σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας του θα βρεθεί κατηγορούμενος για φόνο στο «Πέπλο σιωπής» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη, Μεταίχμιο) του Στιούαρτ Νέβιλ. Ούτε κρυμμένος στην κοσμοπολίτικη Ριβιέρα του 1956 δεν θα μπορέσει ο ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ να γλιτώσει από το παρελθόν του, αφού, παρέα με τον συγγραφέα Σόμερσετ Μομ, διαβόητους κατασκόπους και άσπονδους φίλους, θα βρεθεί στο κέντρο ενός επικίνδυνου εκβιασμού. Μετά τις ποδοσφαιρικές του περιπλανήσεις, ξανά ο γνωστός, καλός, Φίλιπ Κερ («Η άλλη πλευρά της σιωπής», μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, Κέδρος).

Από το Ρέικιαβικ στο Μόναχο

Ο Γενς Λαπίντους συνεχίζει την κατάδυσή του στον υπόκοσμο της σουηδικής πρωτεύουσας («Στοκχόλμη», μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης, Μεταίχμιο). Τρεις αναξιόπιστοι αφηγητές ισορροπούν «Σε λεπτό πάγο» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης, Διόπτρα) σε ένα μακάβριο θρίλερ που υπογράφει για πρώτη φορά μόνη της η γνωστή για τις συνεργατικές δουλειές της Καμίλα Γκρέμπε (γενν. 1968). Ελληνικό σκηνικό στο «Από το ίδιο αίμα» (μτφρ. Ξενοφών Παγκαλιάς, Ψυχογιός) του δημοσιογράφου Τουμπίας Ούλσον (γενν. 1977): ένας Σουηδός αστυνομικός που εργαζόταν σε Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων δολοφονείται και ένας συμπατριώτης του δημοσιογράφος μαζί με μια Ελληνίδα συνάδελφό του έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια τη φρίκη.
Ο Χάλι Χόλε σε νέες περιπέτειες, είκοσι χρόνια μετά το πρώτο βιβλίο της σειράς, στο «Η δίψα» (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Μεταίχμιο) του αδιαμφισβήτητου άρχοντα του σκανδιναβικού νουάρ Γιο Νέσμπε, ενώ η σύνδεση μιας παλιάς υπόθεσης δολοφονίας με μια εξαφάνιση φέρνει τον εν διαθεσιμότητι επιθεωρητή Βίλιαμ Βίστιν στη θέση του θηράματος στο νέο μυθιστόρημα του επίσης πρώην επιθεωρητή Γιορν Λιρ Χορστ («Τα κυνηγόσκυλα», μτφρ. Δέσποινα Παπαγρηγοράκη, Διόπτρα). Δυνατή πρώτη εμφάνιση και για τον Ινγκαρ Γιόνσρουντ (γενν. 1974): μυστικές υπηρεσίες, θρησκευτικές αιρέσεις, ναζιστικές αδελφότητες στο πολιτικό και κατασκοπικό πρώτο μέρος της τριλογίας του Μπάιερ («Η αδελφότητα της Βιέννης», μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Πατάκης).
Μια ομάδα έμπειρων Φινλανδών συγγραφέων υπογράφει με το ψευδώνυμο Τζ. Κ. Γιόχανσον το πρώτο μέρος της Τριλογίας του Πάλοκασκι («Το τελευταίο πάρτι της Λάουρα», μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Κέδρος), ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα μεταξύ σκανδιναβικού νουάρ και «Τουίν Πικs», με επίκεντρο τη μυστηριώδη εξαφάνιση μιας δεκαπεντάχρονης μαθήτριας.
Η γνωστή μας πλέον αστυνόμος Πία Κίρχοφ σε ακόμη μία περιπέτεια προσπαθεί να ενώσει το παζλ τριών στυγερών δολοφονιών που φαίνεται να συνδέονται με μια υπόθεση παιδικής κακοποίησης στο «Ο κακός λύκος» (μτφρ. Ιάκωβος Κοπερτί, Κλειδάριθμος) της Νέλε Νεουχάους, ενώ ο πετυχημένος σεναριογράφος Αντρέας Πφλούγκερ υπογράφει ένα καταιγιστικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια μια τυφλή πρώην πράκτορα που αναγκάζεται να επιστρέψει στην ενεργό δράση («Μια για πάντα», μτφρ. Βασίλης Τσαλής, Μεταίχμιο).

Με το δέκατο βιβλίο από τη σειρά των πολιτικών αστυνομικών μυθιστορημάτων του που διερευνούν αποσιωπημένες πλευρές του γερμανικού οικονομικού θαύματος μας συστήνεται ο Βόλφγκανγκ Σορλάου. Ο ντετέκτιβ Γκέοργκ Ντένγκλερ ανατέμνει την υπόθεση της βομβιστικής επίθεσης στη Γιορτή Μπίρας του Μονάχου και δίνει μυθοπλαστικές απαντήσεις σε σκοτεινά σημεία των σχέσεων Ακροδεξιάς και κρατικών υπηρεσιών («Η Συνωμοσία του Μονάχου», μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, Angelus Novus).

Από τη Βαρκελώνη στη Σμύρνη

Η διασημότερη επιθεωρητής της Ισπανίας, η Πέτρα Ντελικάδο, καταδύεται στον ζοφερό κόσμο των ανέργων και των αστέγων στο «Η σκοτεινή καρδιά της Βαρκελώνης» (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, Μεταίχμιο) της Αλίσια Χιμένεθ Μπάρτλετ.
Χαλαρωτικός, όπως πάντα, ο Αντρέα Καμιλέρι σε ακόμα μία περιπέτεια του ονειροπαρμένου Μονταλμπάνο («Ο χορός των παρεξηγήσεων», μτφρ. Φωτεινή Ζερβού, Πατάκης) και ατμοσφαιρικό νουαράκι με επίκεντρο τον φόνο ενός τενόρου και φόντο τη Νάπολη της εποχής του φασισμού, στην πρώτη υπόθεση του μοναχικού και φαντασιόπληκτου επιθεωρητή Ριτσιάρντι, με την οποία μας συστήνεται στα ελληνικά ο Μαουρίτσιο ντε Τζοβάνι («Η αίσθηση του πόνου», μτφρ. Φωτεινή Ζερβού, Πατάκης). Εξαιρετικά ντοκουμενταρισμένο μυθιστορηματικό χρονικό με αστυνομική πλοκή γύρω από τον θάνατο του Μαγιακόφσκι υπογράφει η καθηγήτρια Σερένα Βιτάλε («Ο μακαρίτης σιχαινόταν το κουτσομπολιό», μτφρ. Εφη Καλλιφατίδη-Αλέξης Πάρνης, Καστανιώτης).
Τη σχέση που μπορεί να έχει ένα αγοράκι, το οποίο ισχυρίζεται ότι η μαμά του δεν είναι η πραγματική μαμά του, με τις ένοπλες ληστείες μιας σειράς πολυτελών καταστημάτων της Χάβρης θα κληθεί να εξιχνιάσει η αστυνόμος Μαριάν Ογκρές στο θρίλερ του Μισέλ Μπισί «Η μαμά έχει άδικο» (μτφρ. Γιάννης Στρίγκος, Πατάκης), ενώ στα «Τρία μαύρα νούφαρα» (μτφρ. Κατερίνα Γούλα, Κέδρος) του ίδιου, χαμένα έργα τέχνης αλλά και φόνοι συγκλονίζουν το αγαπημένο χωριό του Μονέ.
Μεταπολεμική Γαλλία, πόρνες και μοιραίες γυναίκες, διεφθαρμένοι μπάτσοι, αντιστασιακοί και πρώην γκεσταπίτες στην πρώτη υπόθεση ενός βετεράνου που αποφασίζει να ανοίξει γραφείο ιδιωτικών ερευνών στο «Μετά τη βροχή» (μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, Angelus Novus) του χιουμορίστα συνοδοιπόρου του Μανσέτ, Φρεντερίκ Φαζαρντί, και Γάλλοι μπάτσοι και ψυχοπαθείς εκτελεστές των ισπανικών υπηρεσιών στα ίχνη Βάσκων αυτονομιστών στο νέο βιβλίο του δεξιοτέχνη Ερβέ λε Κορ («Αμμος στο στόμα», μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, 21ος).
Ο Καρίλ Φερέ («Κόνδωρ», μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, Αγρα) επιστρέφει στη Χιλή, μετά τη δικτατορία του Πινοτσέτ, σε μια παράλληλη ιστορία έρευνας και αγάπης, από τις φτωχογειτονιές του Σαντιάγο στην έρημο Ακατάμα, η οποία θα ανταμείψει τους λάτρεις του «Μαπούτσε» (2013). Εθνοψυχίατρος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Αφρικανούς του Παρισιού, ο Τομπί Νατάν (γενν. Κάιρο 1947), από τον οποίο αναμένουμε το «Σαράκα Μπο» (μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, Αγρα), που έχει γίνει ήδη ταινία από το 1997: ένας σίριαλ κίλερ σκορπίζει τον τρόμο στο Νεϊγί και η αστυνομία θα χρειαστεί τη βοήθεια ψυχιάτρου και γνώστη των αφρικανικών τελετών.

Νέα εμφάνιση και για τον Αντουάν Σενάς (γενν. 1971), νεότερο εκπρόσωπο του γαλλικού νεο-πολάρ, που συνεχίζει να διερευνά την άνοδο του εξτρεμισμού και των ανισοτήτων στη γαλλική κοινωνία («Αποστείρωση», μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, Αγρα). Απόλυτα συντονισμένο με την εποχή το πολιτικό-οικονομικό νουάρ «Οι μυημένοι» (μτφρ. Κατερίνα Γούλα, Πόλις) του Τομά Μπρονέκ (γενν. 1976), με επίκεντρο την αντιπαράθεση του κράτους με την ηγεσία της μεγαλύτερης γαλλικής τράπεζας που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.
Τέλος, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Σωκράτης Ελισαίος θα βρεθεί μπροστά σε δύο πτώματα στο «Εγκλημα στη Σμύρνη» (μτφρ. Βασίλης Δανέλλης, Αλεξάνδρεια) του Τούρκου Βαρίμ Σουπχί, μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της πολυπολιτισμικής και κοσμοπολίτικης Σμύρνης των αρχών του αιώνα.

Κρίση, διαφθορά, μπουζουξήδες και Σουλιώτες

Ψευδο-ντοκουμενταρισμένη, σχεδόν γκροτέσκα αναπαράσταση της νεοελληνικής παράνοιας από τον εξακολουθητικά ψευδώνυμο Ιερώνυμο Λύκαρη, σε ακόμα μια μαύρη κωμωδία για την απόλυτη κυριαρχία της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος στις υψηλές βαθμίδες της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας («Ακου πτώμα να μαθαίνεις», Καστανιώτης).
Πολιτική συνωμοσιολογία με επίκεντρο υποθέσεις διασπάθισης δημόσιου χρήματος σε μια χώρα που ψυχορραγεί, τα «Εντιμότατα λαμόγια» (Μεταίχμιο) του Θάνου Δραγούμη (Θοδωρής Παπαθεοδώρου), νουάρ που κινείται μπρος-πίσω, από τις εκλογές του 2012 στα Ιουλιανά του 1965, μπλεγμένη γύρω από οικογενειακά μυστικά και ανεξιχνίαστα εγκλήματα η «Σκιά» (Καστανιώτης) του Λευτέρη Γιαννακουδάκη, φιλόδοξο, επίσης πολιτικό θρίλερ, με φιλοσοφικές όμως ανησυχίες, «Η άρνηση της άρνησης» (Κέδρος) του Δημήτρη Γιατρέλλη, ενώ μια δολοφονία δημοφιλούς ηθοποιού στην Αθήνα της κρίσης βρίσκεται στην αφετηρία της «Σκιάς της αλήθειας» (Σιδέρη) της Κυριακής Ζεροζήση.

Στο τρίτο μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου, ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος αναλαμβάνει δράση με αφορμή τον φόνο μιας άστεγης στο κέντρο της Αθήνας που τον οδηγεί στον φαινομενικά λαμπερό κόσμο των ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών («Η συχνότητα του θανάτου», Μεταίχμιο). Δεύτερο μέρος («Αλκυονίδες μέρες», Ικαρος) της τριλογίας της Αθήνας, από τη βραβευμένη (Βραβείο Public 2017) Ευτυχία Γιαννάκη και ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας νεαρής Γκανέζας, σε μια περίπλοκη υπόθεση όπου τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Επιστροφή και για τον Μάρκο Κρητικό («Δεύτερη εκτέλεση», Νεφέλη), με ακόμη μια περιπέτεια του κατά λάθος ντετέκτιβ Μάρκου, μεταξύ Αθήνας και Τήνου, που θα τον φέρει ανάμεσα στα πυρά των δολοφόνων και της… πεθεράς του.
Στην ελληνική εκδοχή του βορειοευρωπαϊκού σασπένς που υπηρετεί με συνέπεια ο Βαγγέλης Γιαννίσης («Ο χορός των νεκρών», Διόπτρα) ο συμπαθής επιθεωρητής Αντερς έρχεται αντιμέτωπος με έναν στυγερό δολοφόνο-εκδικητή που επιστρέφει μετά από χρόνια στο σκοτεινό Ερεμπρο.
O νεαρός ντετέκτιβ Ιωσήφ Κρήνος ερευνά τη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός πεντάχρονου στη δεύτερη εμφάνιση της Βίκυς Χασάνδρα («Αμμος στο βυθό», Τόπος) και απέναντι σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας θα βρεθεί η πρωταγωνίστρια δημοσιογράφος στο «Παιδί με τη ριγέ μπλούζα» (Κύφαντα) της Ελενας Χουσνί.
Επιστροφή και για την Ελσινόρη Χατζή της Ελενας Ακρίτα («Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας», Διόπτρα) που καλείται, αυτή τη φορά, στην Αθήνα της κρίσης, μεταξύ Κηφισιάς και Εξαρχείων, να εξιχνιάσει ένα σύγχρονο έγκλημα με ρίζες στην επταετία.
Αφηγηματικά προωθημένη απόπειρα προσέγγισης του υποείδους του terrorist novel στην πρώτη εμφάνιση του Νικόλα Καλόγηρου, «Σλάλομ» (Πανοπτικόν), και σκοτεινή ιστορία στα παρασκήνια της πίστας τον καιρό της κρίσης στο ντεμπούτο της Ελένης Φυσέκη («Το φάλτσο μικρόφωνο», Πικραμένος).
Ο αναγνώστης που τέρπεται με την αναπαράσταση ιστορικών εποχών, ας διαβάσει το «Μαύρο φυλαχτό» (Ψυχογιός) του Βασίλη Μπέκα, ιστορικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται «από το Σούλι ώς τους Κορφούς» και συνομιλεί με νόρμες του θρίλερ, ενώ σ’ αυτόν που αγάλλεται με φιλολογικά αινίγματα προτείνεται ανεπιφύλακτα η «φιλολογική νουβέλα» του Σταύρου Κρητιώτη: αρκεί ένα στρίψιμο της ερμηνείας και το ερώτημα του τίτλου προκύπτει αβίαστα: «Δολοφόνος ο κύριος Ροΐδης;» (Athens Review of Βooks).
Τέλος, ο αναγνώστης που δεν κατάφερε ακόμα να χορτάσει μπορεί να ξεφυλλίσει το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «The Crimes and Letters Magazine», που συνεχίζει ακάθεκτο με ποικίλη ύλη και ένα αφιέρωμα στο φονικό καλοκαίρι.
Καλές και ανατριχιαστικές διακοπές.