ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Γύρω απ’ το συντριβάνι της που τρέχει
Με τη φωνή ανθρώπου που πονεί
είναι λουλούδια που κανείς δεν έχει
ξαναδεί. Με μυρωδιά σιχαμερή
και πέταλα που στάζουνε φαρμάκι.
Φυτρώνουν απ’ τα μέλη των νεκρών.
Ποτέ να μην ξανάρθουμε εδώ.

Πάνθηρες λιάζονται στη βρύση.
Το δάσος σκοτεινιάζει πιο πέρα.
Στις σκάλες του κήπου στριφογυρίζει
ο πύθωνας. Παγόνια περπατούν
αργά κι επίσημα. Και μας κοιτούν
με μάτια ανθρώπων που είχαμε γνωρίσει.

Μεταγραφή ποιήματος του Eliot

Η πτώση του ιπτάμενου

Nάσος Βαγενάς, Στιγμή 1989