Μία τέτοια νεοφιλελεύθερη "επιστροφή" υπόσχεται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Οι άθλιοι άθλοι της συντηρητικής επανάστασης

Απολυμένη δημόσια υπάλληλος που τραυματίστηκε από πλαστικές σφαίρες των αστυνομικών στη διάρκεια διαδηλώσεων στη Λα Πλάτα | @ANDigital

Εφημερίδα των Συντακτών, 13.01.2016,

Συντάκτρια: 

Χριστίνα Πάντζου

 

Λέγεται πως οι πρώτες εκατό ημέρες δίνουν το στίγμα μιας κυβέρνησης και αποτελούν την αρχική όσο και διαφωτιστική εικόνα όσων θα ακολουθήσουν.
Στην Αργεντινή ήταν αρκετές οι πρώτες 30 ημέρες διακυβέρνησης του Μαουρίσιο Μάκρι, που συμπληρώθηκαν στις 10 Ιανουαρίου, για να αποκαλυφθεί πόσο κάλπικη ήταν η «αλλαγή» που διαφήμιζε, πόσο υποκριτική ήταν η επαγγελία για «ανασύσταση του κράτους δικαίου» από έναν πρόεδρο που κυβερνά μέσω «εθνικών διαταγμάτων έκτακτης ανάγκης», διαψεύδει καθημερινά τις προεκλογικές του υποσχέσεις και επαναφέρει σκανδαλωδώς τα προνόμια των οικονομικών ελίτ.
Πιστός στο δόγμα της συρρίκνωσης του κράτους και της διάλυσης των δημόσιων υπηρεσιών (που έπειτα παραχωρούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις), ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας πρόεδρος κατέφυγε από την πρώτη στιγμή στη δαιμονοποίηση των δημόσιων υπαλλήλων, τους οποίους συλλήβδην εξυβρίζει ως «βολεμένους αργόμισθους των κυβερνήσεων Κίρτσνερ».
Ετσι δικαιολόγησε ένα από τα πρώτα διατάγματα που εξέδωσε και αφορά την «αξιολόγηση της νομιμότητας» των συμβάσεων των δημόσιων υπαλλήλων που προσλήφθηκαν την τελευταία τριετία, μέτρο που μπορεί να αφήσει στον δρόμο περισσότερους από 64.000 εργαζόμενους.
Πριν καν συμπληρώσει έναν μήνα στο τιμόνι της χώρας είχε απολύσει 12.000 δημοσίους υπαλλήλους.
Ανάμεσά τους 2.000 εργαζόμενους στη Γερουσία (περιλαμβανομένων και των υπαλλήλων του τηλεοπτικού της σταθμού, που σαν άλλη ΕΡΤ είδε τις οθόνες του να μαυρίζουν μέσα σε μία ημέρα), 600 εργαζόμενους στο Πολιτιστικό Κέντρο Κίρτσνερ, το οποίο έκλεισε επ’ αόριστον, όλους τους παραγωγούς του ραδιοφωνικού σταθμού Ροκ που καταργήθηκε, κάπου 1.000 εργαζόμενους στον Δήμο Κίλμες της πρωτεύουσας.
Και προς παραδειγματισμό όσων τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτά τα μέτρα, διέταξε τη βίαιη καταστολή της διαδήλωσης των 4.500 απολυμένων της πόλης Λα Πλάτα, που γνώρισαν κυριολεκτικά κατάσαρκα το μένος των δυνάμεων ασφαλείας, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα με τις πλάτες των διαδηλωτών διάτρητες από τις πλαστικές σφαίρες των αστυνομικών.
Στο στόχαστρο των «Σικάγο μπόις του Μάκρι», όπως αποκαλείται το οικονομικό του επιτελείο, βρίσκονται και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, τους οποίους προειδοποίησαν πως θα υπάρξει «αυστηρό πλαφόν» στις διαπραγματεύσεις για αυξήσεις μισθών εκφοβίζοντας και απειλώντας παράλληλα τα συνδικάτα ότι «θα φέρουν ακέραια την ευθύνη εάν εκβιάσουν τόσο τους επιχειρηματίες με τις διεκδικήσεις τους ώστε να τους βάλουν στον πειρασμό απολύσεων».
Οσο φρόντισε από τις πρώτες ημέρες να πλήξει τα λαϊκά στρώματα τόσο πάσχισε να διασφαλίσει τα συμφέροντα των ελίτ. Ως υποψήφιος υποσχέθηκε πως δεν θα γίνει υποτίμηση του πέσο.
Πριν περάσει εβδομάδα από την ανάληψη της προεδρίας του προχώρησε στην απελευθέρωση της αγοράς συναλλάγματος που σε μία μόνο ημέρα οδήγησε στην υποτίμηση του πέσο κατά 36% και σε περαιτέρω αύξηση του πληθωρισμού και των τιμών βασικών αγαθών.
Δεν ήταν το μόνο πάγιο αίτημα της οικονομικής ελίτ που έσπευσε να ικανοποιήσει, καθώς αμέσως μετά κατάργησε την παρακράτηση φόρου εξαγωγών στην ολιγαρχία της αγροτοβιομηχανίας, αρωγός και σημαντική χορηγός του στην πορεία προς την προεδρία της χώρας.
Αυτά τα διατάγματα έρχονται να προστεθούν σε άλλα με τα οποία άλωσε με «ημέτερους» πλήθος θεσμών: δεν αρκέστηκε να διορίσει δύο μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου (προνοώντας για την πληθώρα των αναμενόμενων καταγγελιών), αλλά και απομάκρυνε από τις θέσεις τους τους διευθυντές των οργανισμών που επιβλέπουν τις τηλεπικοινωνίες, τα οπτικοακουστικά μέσα και την τήρηση του Νόμου για τα ΜΜΕ, τον οποίο τροποποιεί καταργώντας τις αντιμονοπωλιακές ρήτρες στον τομέα της ενημέρωσης προς όφελος των ολιγοπωλιακών ομίλων, στενών συμμάχων του προέδρου και ενθουσιωδών εγκωμιαστών των «επιτευγμάτων» του.
Τριάντα μέρες από την ανάληψη της προεδρίας από τον Μαουρίσιο Μάκρι ήταν αρκετές για να εγκαινιαστεί πράγματι μια νέα εποχή νεοφιλελευθερισμού, αντίδρασης και αυταρχισμού.
Για την ιστορία αξίζει να θυμίσουμε πως τα δύο πρώτα εικοσιτετράωρα της θητείας του, ο «δημοκράτης» αγαπημένος της λατινοαμερικανικής Δεξιάς εξέδωσε 29 προεδρικά διατάγματα, σχεδόν διπλάσια όσων υπέγραψε ο δικτάτορας Ραφαέλ Βιντέλα τις δύο πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα του 1976.