|
Γιάννης Αργύρης (4/8/1932-30/12/2015)by mavroudistar |
Σχολιάκι 211
(5/1/2015)
(5/1/2015)
Έφυγε
ο καλός φίλος όλων, ο πιο γνωστός μπουατόβιος, ο απόλυτος χιουμορίστας,
ο σαρκαστικός κι αυτοσαρκαζόμενος άνθρωπός μας, Γιάννης Αργύρης.
Τόμαθα ξαφνικά από τις σημερινές εφημερίδες και δεν μπόρεσα να πάω στο νεκροταφείο, ώστε να συμμετάσχω στο κατευόδιο… Λυπήθηκα για τη φυγή αυτού του φίλου από τα παλιά. Πάλευε βέβαια με την επάρατο επί χρόνια, αλλά τελευταία τον είχα συναντήσει σε άλλους αποχαιρετισμούς και πάντα είχε καινούργια ανέκδοτα να πει, καθώς και τη διάθεση να πειράξει όλους εμάς που περάσαμε από τις Εσπερίδες και από το μόνιμο «στέκι του» της οδού Θόλου…
Πράγματι, ο Γιάννης ήταν οι Εσπερίδες και οι Εσπερίδες υπήρξαν ο χώρος όλων σχεδόν των τραγουδοποιών των μπουάτ της δεκαετίας του ’60, του 70, άντε του ’80… Ήταν το σημείο αναφοράς εκείνου του μικρού χώρου, αλλά και μιας ιδιάζουσας επιθεωρησιακής παρουσίας με τον ίδιο ως σκηνοθέτη, κειμενογράφο και πρωταγωνιστή-ηθοποιό. Θα επαναλάβω πως ο Γιάννης ήταν απίστευτος στο χιούμορ και τον σαρκασμό που θαρρείς και τα είχε έτοιμα και τα έβγαζε αυθόρμητα, άμεσα, με λεπτομερείς αιχμές, με την τέχνη της στιγμής. Πράγματι, η στιγμή (το timing) παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που προκαλεί γέλιο. Σε αυτό έχει στηριχθεί ολόκληρη η τέχνη της Επιθεώρησης. Στο χρονικό σημείο. Το υπηρετούν όλοι όσοι έχουν το ταλέντο να κρατάνε ένα κοινό, κάθε βράδυ, επί χρόνια, ακατάπαυστα, με επινοήσεις χιουμοριστικές και με σαρκαστικό βάθος. Ο Αργύρης κατείχε αυτά τα «μυστικά» και σε όλη του τη ζωή, ακόμα και στα χρόνια της δεκαετίας του ’90 που ήταν εν απραξία, δεν σταμάτησε να τα «προσφέρει» σε όποιον συναντούσε και με όποιον συναναστρεφόταν.
Τον έβλεπα σε αποχαιρετισμούς προσώπων με τα οποία γνωριζόμασταν από παλιά. Στην κηδεία της Καίτης Χωματά, του Γιώργου Ζωγράφου, του Βασίλη Κουμπή, του Λάκη Παππά, του Νίκου Χουλιαρά, χαρακτηριστικές προσωπικότητες των τραγουδιών του ‘60, που μαζί με πολλούς άλλους πέρασαν από τις Εσπερίδες και συνεργάστηκαν μαζί του. Ήταν και από τα πρόσωπα που πρωτοστάτησαν στη δισκογραφία και τις εμφανίσεις σε μπουάτ του Νέου Κύματος του ’60.
Ο χώρος του Γιάννη Αργύρη, οι Εσπερίδες, ήταν όπως είπα «σημείο αναφοράς» των νυχτερινών μικρών χώρων. Των μπουάτ. Τόποι σύναξης του τότε φοιτηταριού και άλλων διανοούμενων και φιλοπρόοδων ανθρώπων της εποχής. Κολλητά με την Απανεμιά του Βαγγέλη Ντίκου, τις Νεφέλες, τις Εννιά Μούσες του Κουρή και το Χρυσό Κλειδί φάτσα στη οδό Θόλου της Πλάκας, οι χώροι αυτοί ανταγωνιζόντουσαν για το ποιος θα συγκέντρωνε τον περισσότερο κόσμο.
Οι Εσπερίδες, όσο ήταν ο Αργύρης εκεί, κατείχε τα σκήπτρα. Ήταν ο άρχοντας που γνώριζε καλά το παιχνίδι της φιλοξενίας. Πέρασα κι εγώ από ‘κει παίζοντας κιθάρα με τον Γιώργο Ζωγράφο το 1963. Εκεί γνώρισα τον Αργύρη με τα αστεία του, που σκόρπιζε το κέφι στους θαμώνες. Τραγουδούσε, μιλούσε στον κόσμο και ήταν το πρόσωπο της βραδιάς.
Οι εποχές όμως άλλαξαν. Άλλαξαν και οι συνήθειες του κόσμου. Οι μικροί χώροι άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαταλείπονται. Το τηλεοπτικό τοπίο έβαλε την πινελιά του στις δεκαετίες. Ο Αργύρης αποσύρθηκε στη μοναξιά του. Την τελευταία φορά που τον είδα, ανάμεσα στα ανέκδοτα και τα αστεία του, πρόβαλλε το παράπονό του πως δεν του δίνει το κράτος σύνταξη. «Ζήτησα-λέει-συναντήσεις από Γραμματείς και Υπουργούς που περνούσαν όταν ήταν φοιτητές από τις Εσπερίδες και κανείς δεν με δέχεται…» Γνωρίζω πως ζούσε με βοηθήματα από τη συμπαράσταση φίλων του. Έφτασε τα 83 χρόνια, άρρωστος, καταταλαιπωρημένος από κούραση και, ίσως φανεί περίεργο, από κατάθλιψη, αυτός, ο απόλυτος χιουμορίστας…
Είναι αλήθεια πως και άλλες φορές στο παρελθόν είχε διαδοθεί πως ο Γιάννης Αργύρης πέθανε. Όσοι τον γνώριζαν το διέψευδαν και θεωρούσαν πως θα ήταν ένα από τα γκροτέσκο αστεία του. Αυτή τη φορά, ο θάνατός του είναι ένα απόλυτα λυπηρό γεγονός.
Και μου φαίνεται ότι μπορούμε να λέμε πως τέτοιες απουσίες σηματοδοτούν και το τέλος εποχής μιας δυνατής, αλλά εξασθενημένης μνήμης…
Τόμαθα ξαφνικά από τις σημερινές εφημερίδες και δεν μπόρεσα να πάω στο νεκροταφείο, ώστε να συμμετάσχω στο κατευόδιο… Λυπήθηκα για τη φυγή αυτού του φίλου από τα παλιά. Πάλευε βέβαια με την επάρατο επί χρόνια, αλλά τελευταία τον είχα συναντήσει σε άλλους αποχαιρετισμούς και πάντα είχε καινούργια ανέκδοτα να πει, καθώς και τη διάθεση να πειράξει όλους εμάς που περάσαμε από τις Εσπερίδες και από το μόνιμο «στέκι του» της οδού Θόλου…
Πράγματι, ο Γιάννης ήταν οι Εσπερίδες και οι Εσπερίδες υπήρξαν ο χώρος όλων σχεδόν των τραγουδοποιών των μπουάτ της δεκαετίας του ’60, του 70, άντε του ’80… Ήταν το σημείο αναφοράς εκείνου του μικρού χώρου, αλλά και μιας ιδιάζουσας επιθεωρησιακής παρουσίας με τον ίδιο ως σκηνοθέτη, κειμενογράφο και πρωταγωνιστή-ηθοποιό. Θα επαναλάβω πως ο Γιάννης ήταν απίστευτος στο χιούμορ και τον σαρκασμό που θαρρείς και τα είχε έτοιμα και τα έβγαζε αυθόρμητα, άμεσα, με λεπτομερείς αιχμές, με την τέχνη της στιγμής. Πράγματι, η στιγμή (το timing) παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που προκαλεί γέλιο. Σε αυτό έχει στηριχθεί ολόκληρη η τέχνη της Επιθεώρησης. Στο χρονικό σημείο. Το υπηρετούν όλοι όσοι έχουν το ταλέντο να κρατάνε ένα κοινό, κάθε βράδυ, επί χρόνια, ακατάπαυστα, με επινοήσεις χιουμοριστικές και με σαρκαστικό βάθος. Ο Αργύρης κατείχε αυτά τα «μυστικά» και σε όλη του τη ζωή, ακόμα και στα χρόνια της δεκαετίας του ’90 που ήταν εν απραξία, δεν σταμάτησε να τα «προσφέρει» σε όποιον συναντούσε και με όποιον συναναστρεφόταν.
Τον έβλεπα σε αποχαιρετισμούς προσώπων με τα οποία γνωριζόμασταν από παλιά. Στην κηδεία της Καίτης Χωματά, του Γιώργου Ζωγράφου, του Βασίλη Κουμπή, του Λάκη Παππά, του Νίκου Χουλιαρά, χαρακτηριστικές προσωπικότητες των τραγουδιών του ‘60, που μαζί με πολλούς άλλους πέρασαν από τις Εσπερίδες και συνεργάστηκαν μαζί του. Ήταν και από τα πρόσωπα που πρωτοστάτησαν στη δισκογραφία και τις εμφανίσεις σε μπουάτ του Νέου Κύματος του ’60.
Ο χώρος του Γιάννη Αργύρη, οι Εσπερίδες, ήταν όπως είπα «σημείο αναφοράς» των νυχτερινών μικρών χώρων. Των μπουάτ. Τόποι σύναξης του τότε φοιτηταριού και άλλων διανοούμενων και φιλοπρόοδων ανθρώπων της εποχής. Κολλητά με την Απανεμιά του Βαγγέλη Ντίκου, τις Νεφέλες, τις Εννιά Μούσες του Κουρή και το Χρυσό Κλειδί φάτσα στη οδό Θόλου της Πλάκας, οι χώροι αυτοί ανταγωνιζόντουσαν για το ποιος θα συγκέντρωνε τον περισσότερο κόσμο.
Οι Εσπερίδες, όσο ήταν ο Αργύρης εκεί, κατείχε τα σκήπτρα. Ήταν ο άρχοντας που γνώριζε καλά το παιχνίδι της φιλοξενίας. Πέρασα κι εγώ από ‘κει παίζοντας κιθάρα με τον Γιώργο Ζωγράφο το 1963. Εκεί γνώρισα τον Αργύρη με τα αστεία του, που σκόρπιζε το κέφι στους θαμώνες. Τραγουδούσε, μιλούσε στον κόσμο και ήταν το πρόσωπο της βραδιάς.
Οι εποχές όμως άλλαξαν. Άλλαξαν και οι συνήθειες του κόσμου. Οι μικροί χώροι άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαταλείπονται. Το τηλεοπτικό τοπίο έβαλε την πινελιά του στις δεκαετίες. Ο Αργύρης αποσύρθηκε στη μοναξιά του. Την τελευταία φορά που τον είδα, ανάμεσα στα ανέκδοτα και τα αστεία του, πρόβαλλε το παράπονό του πως δεν του δίνει το κράτος σύνταξη. «Ζήτησα-λέει-συναντήσεις από Γραμματείς και Υπουργούς που περνούσαν όταν ήταν φοιτητές από τις Εσπερίδες και κανείς δεν με δέχεται…» Γνωρίζω πως ζούσε με βοηθήματα από τη συμπαράσταση φίλων του. Έφτασε τα 83 χρόνια, άρρωστος, καταταλαιπωρημένος από κούραση και, ίσως φανεί περίεργο, από κατάθλιψη, αυτός, ο απόλυτος χιουμορίστας…
Είναι αλήθεια πως και άλλες φορές στο παρελθόν είχε διαδοθεί πως ο Γιάννης Αργύρης πέθανε. Όσοι τον γνώριζαν το διέψευδαν και θεωρούσαν πως θα ήταν ένα από τα γκροτέσκο αστεία του. Αυτή τη φορά, ο θάνατός του είναι ένα απόλυτα λυπηρό γεγονός.
Και μου φαίνεται ότι μπορούμε να λέμε πως τέτοιες απουσίες σηματοδοτούν και το τέλος εποχής μιας δυνατής, αλλά εξασθενημένης μνήμης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου