Νίκος Δήμου
Ο «φραπές»
Συχνά στη ζωή μου με έχουν
αποκαλέσει ανθέλληνα, μισέλληνα και μη-έλληνα (αλλιώς: προδότη,
μειοδότη, κλπ.). Οι αναγνώστες του Protagon έχουν πείρα παρόμοιων
χαρακτηρισμών.
Αμυνόμουνα πάντα λέγοντας ότι ίσα-ίσα το γεγονός ότι κρίνω και επικρίνω την πατρίδα μου σημαίνει πως την αγαπώ και νοιάζομαι γι αυτή.
Όμως τους τελευταίους μήνες άρχισα να έχω ενδοιασμούς. Βλέποντας τις δημοσκοπήσεις που καταγράφουν τις απόψεις και στάσεις των Ελλήνων, άρχισα να αναρωτιέμαι αν ανήκω σε αυτούς.
Παραλείπω το ότι έχω πιει μόνο μία φορά στη ζωή μου καφέ φραπέ (δεν ξαναδοκίμασα), ότι όταν οδηγώ δεν κρεμάω το χέρι μου από το παράθυρο και σέβομαι τον ΚΟΚ, ότι στα ραντεβού φτάνω πάντα στην ώρα μου και δεν είμαι ούτε Ολυμπιακός ούτε Παναθηναϊκός. Ήδη όμως αυτά τα χαρακτηριστικά με στριμώχνουν στατιστικά σε μία υποομάδα σχεδόν μηδαμινή.
Αν προσθέσετε τώρα ότι δεν νιώθω ορθόδοξος (ούτε Χριστιανός, ούτε άλλου είδους) και ότι δεν έχω ζητήσει ποτέ ρουσφέτι, ούτε ψηφίσει κόμμα εξουσίας – τα πράγματα γίνονται ασφυκτικά.
Μπας και τελικά έχουν δίκιο όσοι με χαρακτηρίζουν; Μήπως δεν ανήκω εδώ;
Αν μελετήσω και άλλες δημοσκοπήσεις, θα δω ότι διαφέρω σε ακόμα περισσότερα σημεία. Δεν δέχομαι ότι η Κρίση μας οργανώθηκε και εκτελέστηκε «από ξένα θεσμικά κέντρα» (72%). Αντίθετα πιστεύω ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις τύχες μας. (Φυσικά δεν μοιράζω τις ευθύνες ομοιόμορφα: πολιτικοί, συνδικαλιστές και άλλοι διαπλεκόμενοι, φταίνε σε μέγιστο βαθμό – όμως εμείς τους εκλέξαμε και τους ανεχθήκαμε).
Ακόμα, αντίθετα με το 70%, συμπαθώ τους Εβραίους (όχι το Ισραήλ) και αντίθετα με τον πρωθυπουργό μας δέχομαι ότι υπάρχουν στην Ελλάδα πολλές μειονότητες, γλωσσικές και εθνοτικές, που θα μπορούσαν να εμπλουτίζουν τη ζωή μας αντί να την φαρμακώνουν. Επίσης πιστεύω ότι τα περισσότερα «εθνικά θέματα» δεν είναι εθνικά – και ίσως ούτε καν θέματα.
(Έδειξα αυτό το κείμενο σε ένα φίλο, που παρατήρησε: «Καλά όλα τα άλλα – αλλά βρε παιδί μου, να μην πίνεις φραπέ;»).
Αμυνόμουνα πάντα λέγοντας ότι ίσα-ίσα το γεγονός ότι κρίνω και επικρίνω την πατρίδα μου σημαίνει πως την αγαπώ και νοιάζομαι γι αυτή.
Όμως τους τελευταίους μήνες άρχισα να έχω ενδοιασμούς. Βλέποντας τις δημοσκοπήσεις που καταγράφουν τις απόψεις και στάσεις των Ελλήνων, άρχισα να αναρωτιέμαι αν ανήκω σε αυτούς.
Παραλείπω το ότι έχω πιει μόνο μία φορά στη ζωή μου καφέ φραπέ (δεν ξαναδοκίμασα), ότι όταν οδηγώ δεν κρεμάω το χέρι μου από το παράθυρο και σέβομαι τον ΚΟΚ, ότι στα ραντεβού φτάνω πάντα στην ώρα μου και δεν είμαι ούτε Ολυμπιακός ούτε Παναθηναϊκός. Ήδη όμως αυτά τα χαρακτηριστικά με στριμώχνουν στατιστικά σε μία υποομάδα σχεδόν μηδαμινή.
Αν προσθέσετε τώρα ότι δεν νιώθω ορθόδοξος (ούτε Χριστιανός, ούτε άλλου είδους) και ότι δεν έχω ζητήσει ποτέ ρουσφέτι, ούτε ψηφίσει κόμμα εξουσίας – τα πράγματα γίνονται ασφυκτικά.
Μπας και τελικά έχουν δίκιο όσοι με χαρακτηρίζουν; Μήπως δεν ανήκω εδώ;
Αν μελετήσω και άλλες δημοσκοπήσεις, θα δω ότι διαφέρω σε ακόμα περισσότερα σημεία. Δεν δέχομαι ότι η Κρίση μας οργανώθηκε και εκτελέστηκε «από ξένα θεσμικά κέντρα» (72%). Αντίθετα πιστεύω ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις τύχες μας. (Φυσικά δεν μοιράζω τις ευθύνες ομοιόμορφα: πολιτικοί, συνδικαλιστές και άλλοι διαπλεκόμενοι, φταίνε σε μέγιστο βαθμό – όμως εμείς τους εκλέξαμε και τους ανεχθήκαμε).
Ακόμα, αντίθετα με το 70%, συμπαθώ τους Εβραίους (όχι το Ισραήλ) και αντίθετα με τον πρωθυπουργό μας δέχομαι ότι υπάρχουν στην Ελλάδα πολλές μειονότητες, γλωσσικές και εθνοτικές, που θα μπορούσαν να εμπλουτίζουν τη ζωή μας αντί να την φαρμακώνουν. Επίσης πιστεύω ότι τα περισσότερα «εθνικά θέματα» δεν είναι εθνικά – και ίσως ούτε καν θέματα.
(Έδειξα αυτό το κείμενο σε ένα φίλο, που παρατήρησε: «Καλά όλα τα άλλα – αλλά βρε παιδί μου, να μην πίνεις φραπέ;»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου