Ώσπερ γαρ φησί κιθαριστού και σπουδαίου κιθαριστού...

Aριστοτέλους ,  Ηθικά Νικομάχεια 1.VI

 *************************
Γιάννης  Ποταμιάνος 

 Η κιθάρα μου

«Η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε»
Ν. Εγγονόπουλος

Δεν σου μίλησα για εκείνη
την χαλασμένη κιθάρα
την ξεκούρδιστη
που κοιμάται στο ράφι
της ντουλάπας μου

Αυτή που αναπαύει τις καμπύλες της
ράθυμα
χωρίς σκοπό
Σαν γυναίκα που αφέθηκε
στην ηδονή της λήθης

Αυτή με τις χαλαρές χορδές
σαν τις κατσαρωμένες τρίχες
Που έχει πολλές τις χαρακιές
Μαχαιριές του χρόνου
αλύπητες
και την τρύπα που χάσκει
αραχνιασμένη

Την εγκαταλειμμένη
σαν γριά πόρνη
που γλέντησαν το κορμί της
χιλιάδες άντρες
Αυτή που δεν τραγούδησε ποτέ
μαζί μου
Αυτή που ταξιδεύαμε μαζί
τραγουδώντας
μόνο στα όνειρά μου

Πιστή μου έμεινε μοναδική
Και εγώ δικός της
Σε σχέση στοργική και άγονη
δεμένοι
Δυο νέοι που παντρεύτηκαν
με προξενιό
Και γέρασαν μαζί
Με αλληλοσεβασμό και εκτίμηση
Αλλά χωρίς έρωτα και πάθος

Σκέφτομαι να μάθω ένα τραγούδι
Απλό, με λίγες νότες
Ένα τραγούδι χρέος
Υπόσχεση στα όνειρα
τα εφηβικά
που θα τραγουδήσουμε μαζί
κάποτε
Ένα τραγούδι για το στερημένο πάθος
και τον έρωτα
Για την στερημένη ζωή
Για την ανέλπιδη αιωνιότητα

Ένα τραγούδι, τέλος πάντων
Που δεν μας βοήθησε
να ζήσουμε
Αλλά θα μας βοηθήσει
να πεθάνουμε

2 Σεπτέμβρη 2009
Γιάννης Ποταμιάνος