Τσίβερ: Ο Τσέχωφ των προαστείων

Ο Τζον Ουίλιαμ Τσίβερ (1912-1982), ο επονομαζόμενος και "Τσέχωφ των προαστείων" (επειδή το μεγαλύτερο μέρος του έργου του διαδραματίζεται στα προάστεια των μεγαλουπόλεων), θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Έγινε πασίγνωστος χάρη στα διηγήματά του, τα οποία όταν συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο με τον τίτλο "Ιστορίες του Τζον Τσίβερ" κέρδισαν το Βραβείο Πούλιτζερ και το Εθνικό Βραβείο Κριτικών (1979) καθώς το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου (1981). 
Εκτός από τα διηγήματα έγραψε τέσσερα μυθιστορήματα: "The Wapshot Chronicle" (1958, Εθνικό Βραβείο Βιβλίου), "The Wapshot Scandal" (1965), "Bullet Park" (1969) και "Falconer" (1977), καθώς και τη νουβέλα "Oh What a Paradise It Seems" (1982). Έξι εβδομάδες πριν τον θάνατό του τιμήθηκε με το Εθνικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας της Αμερικάνικης Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2014)	Φάλκονερ, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013)	Ο κολυμβητής και άλλες ιστορίες, Εκδόσεις Καστανιώτη
	***********************************

The Worm in the Apple by John Cheever    The Crutchmans were so very, very happy and so temperate in all their habits and so pleased with everything that came their way that one was bound to suspect a worm in their rosy apple and that the extraordinary rosiness of the fruit was only meant to conceal the gravity and the depth of the infection. Their house, for instance, on Hill Street with all those big glass windows. Who but someone suffering from a guilt complex would want so much light to pour into their rooms? And all the wall-to-wall carpeting as if an inch of bare floor (there was none) would touch on some deep memory of unrequition and loneliness. And there was a certain necrophilic ardor to their gardening. Why be so intense about digging holes and planting seeds and watching them come up? Why this morbid concern with the earth? She was a pretty woman with that striking pallor you so often find in maniacs. Larry was a big man who used to garden without a shirt, which may have shown a tendency to infantile exhibitionism. They moved happily out to Shady Hill after the war. Larry had served in the Navy. They had two happy children: Rachel and Tom. But there were already some clouds on their horizon. Larry's ship had been sunk in the war and he had spent four days on a raft in the Mediterranean and surely this experience would make him skeptical about the comforts and songbirds of Shady Hill and leave him with some racking nightmares. But what was perhaps more serious was the fact that Helen was rich. She was the only daughter of old Charlie Simpson — one of the last of the industrial buccaneers — who had left her with a larger income than Larry would ever take away from his job at Melcher & Thaw. The dangers in this situation are well-known. Since Larry did not have to make a living — since he lacked any incentive — he might take it easy, spend too much time on the golf links and always have a glass in his hand. Helen would confuse financial with emotional independence and damage the delicate balances within their marriage. But Larry seemed to have no nightmares and Helen spread her income among the charities and lived a comfortable but modest life. Larry went to his job each morning with such enthusiasm that you might think he was trying to escape from something. His participation in the life of the community was so vigorous that he must have been left with almost no time for self-examination. He was everywhere: he was at the communion rail, the fifty-yard line; he played the oboe with the Chamber Music Club, drove the fire truck, served on the school board and rode the 8:03 into New York every morning. What was the sorrow that drove him? He may have wanted a larger family. Why did they only have two children? Why not three or four? Was there perhaps some breakdown in their relationship after the birth of Tom? Rachel, the oldest, was terribly fat when she was a girl and quite aggressive in a mercenary way. Every spring she would drag an old dressing table out of the garage and set it up on the sidewalk with a sign saying: FReSH LEMonADE.15 c. Tom had pneumonia when he was six and nearly died but he recovered and there were no visible complications. The children may have felt rebellious about the conformity of their parents for they were exacting conformists. Two cars? Yes. Did they go to church? Every single Sunday they got to their knees and prayed with ardor. Clothing? They couldn't have been more punctilious in their observance of the sumptuary laws. Book clubs, local art and music lovers associations, athletics and cards — they were up to their necks in everything. But if the children were rebellious they concealed their rebellion and seemed happily to love their parents and happily to be loved in return, but perhaps there was in this love the ruefulness of some deep disappointment. Perhaps he was impotent. Perhaps she was frigid — but hardly, with that pallor. Everyone in the community with wandering hands had given them both a try but they had all been put off. What was the source of this constancy? Were they frightened? Were they prudish? Were they monogamous? What was at the bottom of this appearance of happiness? As their children grew one might look to them for the worm in the apple. They would be rich, they would inherit Helen's fortune and we might see here, moving over them, the shadow that so often falls upon children who can count on a lifetime of financial security. And anyhow Helen loved her son much too much. She bought him everything he wanted. Driving him to dancing school in his first blue serge suit she was so entranced by the manly figure he cut as he climbed the stairs that she drove the car straight into an elm tree. Such an infatuation was bound to lead to trouble. And if she favored her son she was bound to discriminate against her daughter. Listen to her. "Rachel's feet," she says, "are immense, simply immense. I can never get shoes for her." Now perhaps we see the worm. Like most beautiful women she is jealous; she is jealous of her own daughter! She cannot brook competition. She will dress the girl in hideous clothing, having her hair curled in some unbecoming way and keep talking about the size of her feet until the poor girl will refuse to go to the dances or if she is forced to go she will in the ladies' room, staring at her monstrous feet. She will become so wretched and so lonely that in order to express herself she will fall in love with an unstable poet and fly with him to Rome, where they will live out a miserable and a boozy exile. But when the girl enters the room she is pretty and prettily dressed and she smiles at her mother with perfect love. Her feet are quite large, to be sure, but so is her front. Perhaps we should look to the son to find our trouble. And there is trouble. He fails his junior year in high school and has to repeat and as a result of having to repeat he feels alienated from the members of his class and is put, by chance, at a desk next to Carrie Witchell, who is the most conspicuous dish in Shady Hill. Everyone knows about the Witchells and their pretty, high-spirited daughter. They drink too much and live in one of those frame houses in Maple Dell. The girl is really beautiful and everyone knows how her shrewd old parents are planning to climb out of Maple Dell on the strength of her white, white skin. What a perfect situation! They will know about Helen's wealth. In the darkness of their bedroom they will calculate the settlement they can demand and in the malodorous kitchen where they take all their meals they will tell their pretty daughter to let the boy go as far as he wants, But Tom fell out of love with Carrie as swiftly as he fell into it and after that he fell in love with Karen Strawbridge and Susie Morris and Anna Macken and you might think that he was unstable, but in his second year in college he announced his engagement to Elizabeth Trustman and they were married after his graduation and since then he had to serve his time in the army she followed him to his post in Germany, where they studied and learned the language and befriended the people and were a credit to their country. Rachel's way was not so easy. When she lost her fat, she became very pretty and quite fast. She smoked and drank and probably fornicated and the abyss that opens up before a pretty and an intemperate young woman is unfathomable. What, but chance, was there to keep her from ending up as a hostess in a Times Square dance hall? And what would her poor father think, seeing the face of his daughter, her breasts lightly covered with gauze, gazing mutely at him on a rainy morning from one of those show cases? What she did was to fall in love with the son of the Farquarsons’ German gardener. He had come with his family to the United States on the Displaced Persons quota after the war. His name was Eric Reiner and to be fair about it he was an exceptional young man who looked on the United States as a truly New World. The Crutchmans must have been sad about Rachel's choice — not to say heartbroken — but they concealed their feelings. The Reiners did not. This hard-working German couple thought the marriage hopeless and improper. At one point the father beat his son over the head with a stick of firewood. But the young couple continued to see each other and presently they eloped. They had to. Rachel was three months pregnant. Eric was then a freshman at Tufts, where he had a scholarship. Helen's money came in handy here and she was able to rent an apartment in Boston for the young couple and pay their expenses. That their first grandchild was premature did not seem to bother the Crutchmans. When Eric graduated from college he got a fellowship at M.I.T. and took his Ph.D. in physics and was taken on as an associate in the department. He could have gone into industry at a higher salary but he liked to teach and Rachel was happy in Cambridge, where they remained.With their own dear children gone away the Crutchmans might be expected to suffer the celebrated spiritual destitution of their age and their kind — the worm in the apple would at last be laid bare — although watching this charming couple as they entertained their friends or read the books they enjoyed one might wonder if the worm was not in the eye of the observer who, through timidity or moral cowardice, could not embrace the broad range of their natural enthusiasms and would not grant that, while Larry played neither Bach nor football very well, his pleasure in both was genuine. You might at least expect to see in them the usual destructiveness of time, but either through luck or as a result of their temperate and healthy lives they had lost neither their teeth nor their hair. The touchstone of their euphoria remained potent, and while Larry gave up the fire truck he could still be seen at the communion rail, the fifty-yard line, the 8:03 and the Chamber Music Club, and through the prudence and shrewdness of Helen's broker they got richer and richer and richer and lived happily, happily, happily, happily.

Το Σκουλήκι στο Μήλο Τζον Τσίβερ   Μετάφραση Βασίλης Μηλίτσης Η οικογένεια Κράτσμαν ήταν πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και τόσο μετριοπαθής σ’ όλα της τα χούγια και τόσο ευχαριστημένη γιατί  της έρχονταν όλα πρίμα, που μ’ ευκολία θα υποπτευόσουν πως υπήρχε ένα σκουλήκι στο ροδαλό μήλο τους και η ασυνήθιστη ροδαλότητα του φρούτου είχε σκοπό να αποκρύψει τη βαρύτητα και το βάθος της σαπίλας. Για παράδειγμα, το σπίτι τους στην οδό Χιλλ με όλες εκείνες τις τζαμαρίες στα παράθυρά τους. Ποιος άλλος από κάποιον που έχει σύμπλεγμα ενοχής θα ήθελε τόσο πολύ φως να μπαίνει στα δωμάτιά του; Κι εκείνη η μοκέτα που έπιανε από τοίχο σε τοίχο, λες κι έστω ένα εκατοστό γυμνού δαπέδου (όλο ήταν καλυμμένο) είχε σχέση με κάποια βαθιά ανάμνηση ανταποδοτικότητας και μοναξιάς.  Υπήρχε επίσης μια νεκροφιλική ζέση σχετικά με την κηπουρική. Γιατί άλλωστε να είναι τόσο ένθερμοι στο να σκάβουν λάκκους, να φυτεύουν σπόρους και να βλέπουν τα φυτά να μεγαλώνουν; Γιατί αυτή η νοσηρή φροντίδα με το χώμα; Εκείνη ήταν μια όμορφη γυναίκα με μια εκπληκτική χλομάδα που συχνά βρίσκεις σε μανιακούς. Ο Λάρι ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας, που συνήθιζε να δουλεύει στον κήπο χωρίς πουκάμισο, γεγονός που μπορεί να έδειχνε μια τάση νηπιακής επιδειξιμανίας. Μετακόμισαν χαρούμενοι στο Σέιντι Χιλλ μετά τον πόλεμο. Ο Λάρι είχε κάνει τη θητεία του στο Ναυτικό. Είχαν δύο χαρούμενα παιδιά: τη Ρέιτσελ και τον Τομ. Όμως είχαν κιόλας ορισμένες κακοτυχίες στη ζωή τους. Το πλοίο του Λάρι είχε βυθιστεί κατά τον πόλεμο και είχε περάσει τέσσερις μέρες στη Μεσόγειο πάνω σε μια σχεδία και τούτο σίγουρα θα τον έκανε σκεπτικιστή σχετικά με τις ανέσεις και τα παραδείσια πουλιά του Σέιντι Χιλλ και θα τάραζαν τον ύπνο του κάποιοι  βασανιστικοί εφιάλτες. Αλλά το σοβαρότερο ίσως ήταν το γεγονός ότι η Χέλεν ήταν πλούσια. Ήταν η μοναδική κόρη του γερο-Σίμπσον – ενός από τους τελευταίους βιομηχανικούς πειρατές – ο οποίος της άφησε ένα μεγαλύτερο εισόδημα απ’ ό, τι ο Λάρι θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει από τη δουλειά του στους Μέλτσερ & Θο. Οι κίνδυνοι σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι γνωστοί. Εφόσον ο Λάρι δε χρειαζόταν να δουλεύει για να ζουν – εφόσον του έλλειπε κάθε κίνητρο – θα μπορούσε κάλλιστα  να ζει άνετα, να περνάει τον καιρό του αφιερώνοντας υπερβολικό χρόνο σε συνδέσμους του γκολφ και πάντα μ’ ένα ποτήρι στο χέρι. Η Χέλεν πάλι θα μπέρδευε την οικονομική με τη συναισθηματική ανεξαρτησία και θα ανέτρεπε τη λεπτή ισορροπία μέσα στο γάμο τους. Αλλά ο Λάρι δεν έδειχνε να έχει καθόλου εφιάλτες και η Χέλεν διένειμε το εισόδημά της σε φιλανθρωπικούς σκοπούς και ζούσε μια άνετη αλλά μετρημένη ζωή. Ο Λάρι πήγαινε στη δουλειά του κάθε πρωί με τέτοιον ενθουσιασμό που νόμιζες ότι προσπαθούσε να ξεφύγει από κάτι. Η συμμετοχή του στη ζωή της κοινότητας ήταν τόσο δραστήρια που θα πρέπει να μην είχε σχεδόν καθόλου χρόνο για αυτοκριτική. Ήταν πανταχού παρών: πήγαινε στην εκκλησία και κοινωνούσε συχνά, ήταν παίχτης στις πενήντα γυάρδες στο ποδόσφαιρο, έπαιζε όμποε στη Λέσχη Μουσικής Δωματίου, ήταν οδηγός του πυροσβεστικού οχήματος, ήταν μέλος του σχολικού συμβουλίου, και έπαιρνε των 8:03 για τη Νέα Υόρκη κάθε πρωί. Ποια ήταν λοιπόν η θλίψη που τον δραστηριοποιούσε; Ίσως ήθελε μεγαλύτερη οικογένεια. Γιατί να έχουν μόνο δυο παιδιά; Γιατί όχι τρία ή τέσσερα; Μήπως υπήρξε κάποιο ρήγμα στη σχέση τους μετά τη γέννηση του Τομ; Η Ρέιτσελ, η μεγαλύτερη από τους δυο, ήταν τρομερά χοντρή όταν ήταν κοριτσάκι και αρκετά επιθετική και παραδόπιστη. Κάθε άνοιξη συνήθιζε να βγάζει σέρνοντας έξω από το γκαράζ ένα παλιό τραπεζάκι τουαλέτας και να το βάζει πάνω στο πεζοδρόμιο με την επιγραφή: ΔΡοσεΡή ΛΕΜονΑΔΑ. 15 σεντς. Ο Τομ είχε αρπάξει πνευμονία όταν ήταν έξι ετών και παραλίγο να πεθάνει. Ανάρρωσε όμως χωρίς καθόλου ορατές επιπλοκές. Τα παιδιά μπορεί να αισθάνθηκαν κάποια επαναστατικότητα για τη συντηρητικότητα των γονιών τους, διότι πράγματι ήταν απαιτητικοί κομφορμιστές. Δύο αυτοκίνητα; Μάλιστα. Πάνε εκκλησία; Αδιάλειπτα κάθε Κυριακή γονατίζουν και προσεύχονται με θέρμη. Ενδυμασία; Δε θα μπορούσαν να είναι πιο σχολαστικοί στην τήρηση των κανόνων ευπρέπειας.  Λέσχες βιβλίων, τοπική τέχνη και σύλλογοι για λάτρεις μουσικής, αθλήματα και χαρτοπαίγνια – ήταν χωμένοι σ’ όλα μέχρι τα μπούνια. Αλλά αν τα παιδιά τους ήταν επαναστατικά, έκρυβαν την επαναστατικότητά τους και χαρούμενα έδειχναν ν’ αγαπούν τους γονείς τους και χαρούμενα να δέχονται την αγάπη τους, αλλά μπορεί μέσα σ’ αυτή την αγάπη να υπήρχε η πικρία κάποιας βαθιάς απογοήτευσης. Ίσως αυτός να ήταν ανίκανος. Ίσως αυτή να ήταν ανέραστη – αλλά μάλλον αδύνατον, μ’ όλη εκείνη τη χλομάδα. Όσοι από τον κύκλο τους αποπειράθηκαν ν’ απλώσουν τα ξερά τους πάνω σ’ εκείνη ή σ’ εκείνον, απωθήθηκαν όλοι. Τρόμαξαν; Ήταν τόσο σεμνότυφοι; Ήταν μονογαμικοί; Τι έκρυβε αυτή η φαινομενική ευτυχία; Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, θα μπορούσες να ψάξεις σ’ αυτά το σκουλήκι μέσα στο μήλο. Θα γίνονταν πλούσια, θα κληρονομούσαν την περιουσία της Χέλεν, και εδώ θα μπορούσαμε να δούμε, στρέφοντας την προσοχή μας σ’ αυτά, τη σκιά που τόσο συχνά πέφτει πάνω στα παιδιά που βασίζονται σε μια ζωή κοινωνικής σιγουριάς. Και οπωσδήποτε η Χέλεν αγαπούσε το γιο της υπέρ το δέον. Του αγόραζε ό, τι ήθελε. Πηγαίνοντάς τον κάποτε με το αυτοκίνητο στη σχολή χορού, ντυμένο με το μπλε σερζ κοστούμι του, εκστασιάστηκε τόσο πολύ από την αρρενωπή του κορμοστασιά καθώς ανέβαινε τα σκαλιά που έριξε το αμάξι κατευθείαν πάνω σε μια φτελιά. Μια τέτοια ξετρελαμάρα έμελλε να τους βάλει σε μπελά. Κι επειδή ευνοούσε το γιο της ήταν επόμενο να μεροληπτεί κατά της κόρης της. Άκουσέ την. «Τα πόδια της Ρέιτσελ,» έλεγε, «είναι τεράστια, στην κυριολεξία τεράστια. Ποτέ δε βρίσκω παπούτσι στο νούμερό της.» Τώρα ίσως βρούμε το σκουλήκι. Σαν τις περισσότερες γυναίκες, είναι ζηλιάρα. Ζηλεύει την ίδια της την κόρη. Δε σηκώνει ανταγωνισμό. Θέλει να ντύνει την κόρη της με απεχθή ρούχα, να τυλίγει τα μαλλιά της με τον πιο αταίριαστο τρόπο και ολοένα να μιλάει για το νούμερο των παπουτσιών της μέχρι που το κακόμοιρο κορίτσι να μη θέλει να πάει σε χορούς ή, αν αναγκάζεται να το κάνει, να κάθεται και να μελαγχολεί στις γυναικείες τουαλέτες αγριοκοιτάζοντας τα τερατώδη πόδια της. Θα καταλήξει τόσο αξιοθρήνητη και τόσο μόνη που για να εκφραστεί, θα ερωτευτεί κάποιον ανισόρροπο ποιητή και θα πάει μαζί του στη Ρώμη, όπου θα ζήσουν μια άθλια ζωή με ποτό και κραιπάλη. Όταν όμως το κορίτσι μπαίνει στο δωμάτιο, είναι όμορφη και κομψά ντυμένη, και χαμογελάει στη μητέρα της με απόλυτη αγάπη. Μπορεί βέβαια τα πόδια της να είναι μεγάλα, αλλά το ίδιο μεγάλη είναι και η κορμοστασιά της. Ίσως πρέπει να ψάξουμε στο γιο για να βρούμε το ψεγάδι που ζητάμε. Και πράγματι υπάρχει ψεγάδι. Μένει στάσιμος στην πρώτη λυκείου και σαν αποτέλεσμα αισθάνεται αποξενωμένος από τους συμμαθητές του, και την επόμενη χρονιά τον βάζουν τυχαία να καθίσει σ’ ένα θρανίο κοντά στην Κάρι Γουίτσελ, η οποία είναι ένας λαχταριστός κόμματος στο Σέιντι Χιλλ. Όλοι γνωρίζουν τους Γουίτσελ και την όμορφη και μπριόζα κόρη τους. Οι Γουίτσελ πίνουν υπερβολικά και ζουν σ’ ένα από εκείνα τα ξύλινα σπίτια στο Μέιπλ Ντελλ. Το κορίτσι είναι πανέμορφο κι όλοι ξέρουν με τι πανουργία σχεδιάζουν οι γέροι γονείς της ν’ αναρριχηθούν βγαίνοντας από το Μέιπλ Ντέλλ με τη δύναμη της ολόλευκης σάρκας της κόρης τους. Τέλεια ευκαιρία! Θα ξέρουν βέβαια για τον πλούτο της Χέλεν. Στο σκοτάδι της κρεβατοκάμαράς τους θα υπολογίζουν τι διακανονισμό θα απαιτήσουν και στη δύσοσμη κουζίνα τους, όπου τρώνε,  θα νουθετούν την κόρη τους ν’ αφήσει το αγόρι να προχωρήσει μέχρις εκεί που αυτός θέλει. Αλλά ο Τομ τα χάλασε με την Κάρι με την ίδια ευκολία που την ερωτεύτηκε και κατόπιν τα έφτιαξε με την Κάρεν Στρόμπριτζ και τη Σούζι Μόρις και την Άννα Μάκεν, και μπορεί να σκεφτείς ότι ήταν άστατος, αλλά όταν ήταν δευτεροετής στο κολλέγιο ανακοίνωσε τους αρραβώνες του με την Ελίζαμπεθ Τράστμαν και μετά την αποφοίτησή του παντρεύτηκαν, και αφού μετά έπρεπε να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό, αυτή τον ακολούθησε στη Γερμανία, όπου συνέχισαν τις σπουδές τους κι έμαθαν ξένες γλώσσες κι έκαναν φίλους κι έγιναν το καμάρι της πατρίδας τους. Η Ρέιτσελ δεν τα πήγε και τόσο καλά. Χάνοντας τα κιλά της, έγινε πολύ όμορφη και αρκετά έκλυτη. Άρχισε να πίνει και να καπνίζει και πιθανόν να πορνεύεται και η άβυσσος που χαίνει μπροστά από μια όμορφη και ασυγκράτητη νεαρή γυναίκα είναι απύθμενη. Τι άλλο, εκτός από τύχη, την εμπόδισε να καταλήξει κονσοματρίς σε σκυλάδικο της Τάιμς Σκουέαρ; Και τι θα ένιωθε ο άμοιρος πατέρας της να βλέπει τη φάτσα της κόρης του, με τα στήθη της καλυμμένα μ’ ένα τούλι, να τον κοιτάζει βουβά ένα βροχερό πρωινό μέσα από εκείνες τις βιτρίνες; Αυτό που έκανε όμως ήταν να ερωτευθεί  το γιο του γερμανού κηπουρού των Φαρκάρσον. Αυτός είχε έρθει στις Ηνωμένες Πολιτείες με το νόμο ποσόστωσης για αναγκαστικούς μετανάστες μετά τον πόλεμο. Τον έλεγαν Έρικ Ράινερ, και, για να είμαστε δίκαιοι, ήταν ένας εξαιρετικός νέος και απέβλεπε στις ΗΠΑ σ΄ έναν πραγματικά Καινούριο Κόσμο. Οι Κράτσμαν πρέπει να στενοχωρήθηκαν για την επιλογή της Ρέιτσελ – να μην πούμε πως ένιωσαν συντετριμμένοι – αλλά έκρυψαν τα αισθήματά τους. Οι Ράινερ δεν τα έκρυψαν. Το εργατικό τούτο ζευγάρι γερμανών θεώρησε έναν τέτοιο γάμο ανάρμοστο και καμένο χαρτί. Σε μια φάση, ο πατέρας χτύπησε το γιο του στο κεφάλι μ’ ένα καυσόξυλο. Όμως το νεαρό ζευγάρι συνέχιζε να συναντιέται και γρήγορα κλέφτηκαν. Αναγκάστηκαν να το κάνουν. Η Ρέιτσελ ήταν τριών μηνών έγκυος. Ο Έρικ ήταν τότε πρωτοετής στο Ταφτς, όπου σπούδαζε με υποτροφία. Τα χρήματα της Χέλεν ήρθαν στην προκειμένη περίπτωση πάνω στην ώρα. Μπόρεσε να νοικιάσει ένα διαμέρισμα στη Βοστόνη για το νεαρό ζευγάρι και να τους πληρώνει τα έξοδα. Το ότι το πρώτο τους εγγόνι γεννήθηκε πρόωρο δεν φάνηκε να ενοχλεί τους Κράτσμανς. Όταν ο Έρικ αποφοίτησε από το κολλέγιο πήρε μια υποτροφία έρευνας από το ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης) και απόκτησε διδακτορικό στη Φυσική και έγινε δεκτός σαν διδάκτορας στο τμήμα. Είχε τα προσόντα να προσληφθεί στη βιομηχανία με μεγαλύτερες αποδοχές αλλά του άρεσε να διδάσκει, η δε Ρέιτσελ ήταν ικανοποιημένη  στο Κέιμπριτζ, όπου έμεναν. Με τα λατρευτά τους παιδιά μακριά τους, μπορεί κανείς να θεωρήσει αναμενόμενο ότι οι Κράτσμαν θα πλήττονταν από τη διαβόητη πνευματική πενία της ηλικίας τους και των παρελκόμενων αυτής – το σκουλήκι μέσα στο μήλο επιτέλους θα έκανε την εμφάνισή του – μολονότι παρατηρώντας αυτό το συμπαθέστατο ζευγάρι να διασκεδάζει τους φίλους του ή να διαβάζει τα βιβλία που απολάμβαναν, θα αναρωτιόταν κάποιος μήπως άραγε το σκουλήκι ήταν στο μάτι του παρατηρητή, ο οποίος,  πες από ατολμία ή από ηθική δειλία, δεν μπορούσε να συλλάβει το φάσμα του έμφυτου ενθουσιασμού τους και δεν εννοούσε να δεχτεί ότι, ενώ ο Λάρι δεν έπαιζε πολύ καλά ούτε Μπαχ ούτε ποδόσφαιρο, η ευχαρίστησή του και στα δυο ήταν γνήσια. Τουλάχιστον θα περίμενες να δεις σ’ αυτούς τη φυσιολογική φθορά του χρόνου, αλλά είτε από τύχη ή σαν αποτέλεσμα της μετρημένης και υγιεινής ζωή τους, δεν έχασαν ούτε τα δόντια τους ούτε τα μαλλιά τους. Η Λυδία λίθος της ευεξίας τους παρέμεινε δραστική, και ενώ ο Λάρι σταμάτησε να οδηγεί το πυροσβεστικό, συνέχιζε να πηγαίνει στην εκκλησία και να κοινωνεί, να παίζει στις πενήντα γυάρδες, να παίρνει των 8:03, να είναι μέλος της Λέσχης Μουσικής Δωματίου, και με τη βοήθεια της προνοητικότητας και οξυδέρκειας του χρηματιστή της Χέλεν, συνέχιζαν να πλουτίζουν και να πλουτίζουν και να πλουτίζουν, και να ζούμε εμείς καλά κι εκείνοι πολύ καλύτερα.