Τριανταφυλλοχέρα μου, μονάκριβή μου έγνοια

ΜΑΚΗΔΟΝΙΟΥ ΥΠΑΤΙΚΟΥ

Επί γυναικί ερωμένη

Ημερίδας τρυγόωσιν ετήσιον, ουδέ τις αυτών

τους έλικας, κόπτων βότρυν, επιστρέφεται.

αλλά σε την ροδόπηχυν, εμής ανάθημα μερίμνης,

υγρόν ενιπλέξας άμματι δεσμόν έχω

και τρυγόω τον έρωτα΄και ου θέρος ουκ έαρ άλλο

οίδα μένειν, ότι μοι πάσα γέμεις χαρίτων'

ώδε και ηβήσειας, όλον χρόνον΄ει δε τις έλθη

λοξός έλιξ ρυτίδων, τλήσομαι ως φιλέων.

Παλατινή Ανθολογία, Ε 227.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΥΠΑΤΙΚΟΥ
[6ος αιώνας]

Σε μία ερωμένη

Τα αμπέλια τα τρυγούνε κάθε χρόνο, αλλά κανένας,

όταν κόβει το τσαμπί, δεν πετάει τους έλικές του.

Τριανταφυλλοχέρα μου, μονάκριβή μου έγνοια,

 σε δεσμεύω με τα χέρια μου και,  τρυφερά 

στην αγκαλιά μου κρατώντας, τρυγώ τον έρωτα.

Δεν αντέχω να περιμένω  τον έρωτα για ακόμα

ένα  καλοκαίρι ή άνοιξη, γιατί είσαι γεμάτη χάρες.

Έτσι  να μείνεις ολάνθιστη για πάντα,

κι αν κάποτε φτάσει ο λοξός έλικας των ρυτίδων,

θα το αντέξω,  γιατί σ΄αγαπώ.  

 

[Μετάφραση: Gerontakos]