Ken Bailey: " Υπομονή"
***
"[...]Πώς
διαφυλάσσει ο άνθρωπος την αξιοπρέπειά του μπροστά στη βαρβαρότητα; Με
την εξέγερση, τη σιωπή ή την συνεχή υπόμνηση – όχληση του τρόμου; Ο
τρόμος δεν αποτελεί το κατάλληλο κλίμα για σκέψη. Από την άλλη, μήπως η
σιωπή σημαίνει και τη νομιμοποίηση της σφαγής; Παγιδευμένοι ανάμεσα στον
γενικό και στον ειδικό φόβο, ζούμε σαν πολιορκημένοι. Από επίθεση σε
επίθεση, από το ένα τρομοκρατικό χτύπημα στο άλλο.
«Για να βγούμε από αυτόν τον τρόμο», προτείνει ο Καμύ, αντί να τον επικρίνουμε, «να τον θεωρήσουμε μάλλον ως ένα από τα πρώτα στοιχεία της κατάστασης και να προσπαθήσουμε να βρούμε μια λύση». Ζούμε στην καρδιά της ουτοπίας (όλα ξαναβρίσκουν τον κανονικό ρυθμό τους ύστερα από μια τυφλή επίθεση) και της αντίφασης (δήμιοι και θύματα). Οι απώλειες είναι δεδομένες. Ο δρόμος μακρύς. Ο στόχος, να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνούνται να ασκούν και να υφίστανται την τρομοκρατία. Ούτε λιποτάκτες ούτε επιλήσμονες."
«Για να βγούμε από αυτόν τον τρόμο», προτείνει ο Καμύ, αντί να τον επικρίνουμε, «να τον θεωρήσουμε μάλλον ως ένα από τα πρώτα στοιχεία της κατάστασης και να προσπαθήσουμε να βρούμε μια λύση». Ζούμε στην καρδιά της ουτοπίας (όλα ξαναβρίσκουν τον κανονικό ρυθμό τους ύστερα από μια τυφλή επίθεση) και της αντίφασης (δήμιοι και θύματα). Οι απώλειες είναι δεδομένες. Ο δρόμος μακρύς. Ο στόχος, να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνούνται να ασκούν και να υφίστανται την τρομοκρατία. Ούτε λιποτάκτες ούτε επιλήσμονες."
Μαρία Κατσουνάκη, "Ούτε λιποτάκτες ούτε επιλήσμονες"
Πηγή: Εφημ. Καθημερινή, 7/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου