Στέρησις δέ εστιν αισθήσεως ο θάνατος.

"συνέθιζε δε εν τω νομίζειν μηδέν προς ημάς είναι τον θάνατον΄
επεί παν αγαθόν και κακόν εν αισθήσει΄στέρησις δέ εστιν αισθήσεως
ο θάνατος. όθεν γνώσις ορθή του μηθέν είναι προς ημάς τον θάνατον
απολαυστόν ποιεί το της ζωής θνητόν, ουκ άπειρον προστιθείσα χρόνον,
αλλά τον την αθανασίας αφελομένη πόθον. ουθέν γάρ έστιν εν τω ζην δεινόν,
ώστε μάταιος ο λέγων δεδιέναι τον θάνατον ουχ ότι λυπήσει παρών,
αλλ' ότι λυπεί μέλλων. ό γαρ παρόν ουκ ενοχλεί, προσδοκώμενον κενώς λυπεί.
το φρικωδέστατον ουν των κακών ο θάνατος ουθέν προς ημάς,
επειδήπερ όταν μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν,
όταν δε ο θάνατος παρή, τόθ' ημείς ουκ εσμέν."
***

Κάνε συνήθειά σου τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας΄
γιατί καθετί καλό ή κακό βρίσκεται στις αισθήσεις μας - κι ο θάνατος
είναι η στέρηση της αίσθησης. Έτσι, η ενσυνείδητη γνώση ότι
ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας, κάνει ευχάριστη τη θνητή ζωή μας,
όχι γιατί της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή απομακρύνει
τον πόθο της αθανασίας. Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι φοβερό
για κείνον που έχει καταλάβει ότι τίποτα το φοβερό
δεν υπάρχει στο να μη ζούμε. Επομένως είναι ανόητος αυτός
που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν
αυτός κάνει την εμφάνισή του, αλλά επειδή λυπάται με τη σκέψη
ότι αυτός (κάποτε) θα εμφανιστεί. Γιατί αυτό που όταν παρουσιαστεί
δεν ενοχλεί, όταν το περιμένουμε αορίστως μας στενοχωρεί.
Το πιο φρικτό λοιπόν από τα κακά , δηλαδή ο θάνατος, στην ουσία είναι
ένα τίποτε για μας, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος
δεν είναι κοντά μας, όταν όμως ο θάνατος εμφανιστεί,
τότε δεν υπάρχουμε εμείς.
 

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ*, Επιστολή προς Μενοικέα, 124-125.

[Μετάφραση:Gerontakos]

*Επίκουρος - Βικιπαίδεια