Στη δυσκολία κρίνονται οι άνθρωποι, οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνίες
Φώτης Γεωργελές, Athens Voice, 22/05/2014
Στις χώρες της Δύσης η σάτιρα κοροϊδεύει «τα ιερά και τα όσια», κάθε εθνικό στερεότυπο της κοινωνίας. Αυτό είναι η δουλειά της σάτιρας, να υπονομεύει, να θέτει σε αμφισβήτηση, να ανατρέπει. Στην Ελλάδα, η σάτιρα επιτίθεται σε όποιον τολμάει να αμφισβητήσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Όταν κανένας Νίκος Δήμου γράφει κάτι που δεν κολλάει με τα εθνικώς σωστά και ελεγμένα παραδεκτά,αντιμετωπίζει ένα προσωπικό bullying που φτάνει μέχρι την ηθική εξόντωση. Το μήνυμα είναι σαφές, όποιος μιλάει τιμωρείται. Η κοινωνία δεν τον υπερασπίζεται, ψιθυρίζει, μα τι θέλει κι αυτός τώρα και προκαλεί. Έπειτα, τα ίδια media που πρωτοστάτησαν στο ηθικό λιντσάρισμα,κάνουν εκπομπές για να συζητήσουν το πρόβλημα της ανόδου του φασισμού.Δεν επιτρέπεται να ξεφύγεις από την επίσημη
ρητορική. Ούτε καν να κάνεις λάθος. Η αστυνομία σκέψης επαγρυπνεί πάντα.
"Είσαι προδότης, λιγότερο Έλληνας, μάλλον δεν είσαι και χριστιανός.
Σίγουρα είσαι όργανο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, πληρώνεσαι από τον Σόρος.
Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει κυβερνήσεις
υποτελείς. Οι δυνάμεις κατοχής έκαναν την πατρίδα μας αποικία. Γίναμε
πειραματόζωο των ισχυρών με σκοπό να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο. Και
να μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας. Γιατί μας ζηλεύουν,
γιατί αυτό τα ανυπότακτο έθνος δεν υποτάχθηκε ποτέ. Όλα είναι ένα κόλπο,
ένα παραμύθι χωρίς δράκο. Όλοι συνωμοτούν εναντίον μας. Πρέπει να
αντισταθούμε. Είμαστε κατά της βίας αλλά η οργή του κόσμου είναι
δικαιολογημένη. Οι αληθινοί τρομοκράτες είναι στο Υπουργείο Οικονομικών."
Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Όταν τα πολιτικά κόμματα συζητούν για την αντιμετώπιση του φασισμού, υποκρίνονται. Η μόνη συζήτηση που μπορεί να είναι αληθινή πρέπει να αρχίζει με τη φράση: Εγώ φταίω.
Η κοινωνική μηχανική που ασκούν οι πολιτικές δυνάμεις πάνω στην κοινή γνώμη για να διαχειριστούν την κατάρρευση είναι βασισμένη στον ακροδεξιό ανορθολογισμό. Ο εθνολαϊκισμός έχει επικρατήσει θριαμβευτικά σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, από το ένα άκρο ως το άλλο. Συνωμοσίες, προδότες, ξένες δυνάμεις κατοχής, ηρωικοί αγώνες, ο λαός που αντιστέκεται, ο λαός που υπομένει. Οι παράγραφοι των ανακοινώσεων των κομμάτων είναι copy paste, οι υπογραφές αλλάζουν. Ο φασισμός δεν λέει
τίποτα παραπάνω από όσα λένε και πολλοί άλλοι. Συν τη βία. Όμως και αυτή έχει γίνει μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, αποδεκτή, κοινότοπη, «του λαού η δίκαιη οργή».
Φταίει η λιτότητα, το μνημόνιο, λένε,
επαναλαμβάνοντας ταυτολογίες. Βέβαια, αν είμαστε πλούσιοι, υγιείς και
όμορφοι θα είχαμε λιγότερα προβλήματα. Στη δυσκολία κρίνονται οι
άνθρωποι, οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνίες. Οι μεν υιοθετούν τη
φασιστική ρητορική προσπαθώντας να αφομοιώσουν το κοινό της. Με
αποτέλεσμα να την ενδυναμώνουν και να τη νομιμοποιούν. Το ορίτζιναλ
νικάει πάντα τις σοφτ εκδοχές. Να αντισταθούμε σ’ αυτούς που θέλουν
τζαμί στην κάθε γειτονιά, γράφει στο προεκλογικό φυλλάδιο ένας υποψήφιος
δημοτικός σύμβουλος του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου. Συζητάμε 30
χρόνια για να χτίσουμε ένα. Οι δε χωρίζουν τους ανθρώπους σε όσους είναι
με το μνημόνιο και σε όσους είναι αντίθετοι. Κάνουν κάλεσμα στους
«αντιμνημονιακούς» να τους στηρίξουν στο δεύτερο γύρο. Δηλαδή; Σε
ψεκασμένους και φασίστες;
Δεν υπάρχουν όμως και κοινωνίες αθώες, ούτε λαοί που
«ξεγελάστηκαν». Πρέπει πια να παραδεχτούμε ότι χρόνια παρασιτισμού έχουν οδηγήσει τμήματα της κοινωνίας μας σε έναν γκρίζο χώρο ανομικότητας. Όπου δεν υπάρχουν όρια, δεν ισχύουν νόμοι. Από τα παιδιά των πλουσίων με τους μπράβους και τα περίστροφα μέχρι τα Ζωνιανά, από τους εκατομμυριούχους υπουργούς της μίζας μέχρι τα φακελάκια των
επίορκων δημόσιων λειτουργών, από την αυθαίρετη καταπάτηση της δημόσιας
περιουσίας μέχρι τη βιομηχανία πλαστών συντάξεων και επιδομάτων
αναπηρίας, ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας μας βρίσκονται σε μια
ενδιάμεση ζώνη ημιπαρανομίας όπου όλα είναι σχετικά. Η λούμπεν Ελλάδα,
από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα κοινωνικά επίπεδα, συναντιέται σε ένα
χώρο όπου δεν ισχύουν οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Η άγρια
επιθετικότητα στον ακήρυχτο πόλεμο συμφερόντων, όλοι εναντίον όλων,
μετατρέπει τη βία από κοινωνικό ταμπού σε απλό μέσον επικράτησης και
διεκδίκησης.
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ: "Στη δυσκολία κρίνονται οι άνθρωποι, οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου