Andrew Marvell
1621-1678
ΣΤΗ ΣΥΝΕΣΤΑΛΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΦΕΝΤΡΑ
Αν είχαμε αρκετή ζωή μπροστά μας,
Αυτή η συστολή σας , κυρία, δεν θα ήταν έγκλημα
Θα καθόμασταν και θα σκεφτόμασταν έναν τρόπο
Για να περνά η μέρα μας μες στην αγάπη.
Εσείς στις όχθες του Γάγγη στην Ινδία
Θα βρίσκατε ρουμπίνια .Εγώ δίπλα στη παλίρροια
Του Χάμπερ θα διατύπωνα παράπονα.Θα
Σας αγαπούσα δέκα χρόνια πριν από τον κατακλυσμό του Νώε,
Κι εσείς λέγατε Όχι, αν έτσι σας άρεσε,
Ώσπου να αλλαξοπιστήσουν οι Εβραίοι.
Η αγάπη μου σαν βλάστηση θ΄απλωνόταν σιγά σιγά
Μακρύτερα κι από τις αυτοκρατορίες,
Έναν ολόκληρο αιώνα θα υμνούσα
Τα μάτια και το βλέμμα σας ,
Διακόσια χρόνια τη λατρεία μου για κάθε μαστό,
Αλλά τριάντα χιλιάδες για το υπόλοιπο σώμα
Έναν αιώνα , τουλάχιστον, για κάθε του μέρος,
Και η τελευταία περίοδος για να δείξει την καρδιά σας.
Γιατί, κυρία, σας αξίζουν αυτά τα εγκώμια
Κι εγώ ούτε στο ελάχιστο δε σας αγαπώ λιγότερο.
Αλλά στην πλάτη μου πάντα ακούω
Φτερωτό να πλησιάζει το άρμα του Χρόνου.
Κι εκεί πέρα μπροστά μας εκτείνονται
Οι έρημοι της απέραντης αιωνιότητας.
Η ομορφιά σας θα εξαφανιστεί,
Στο μαρμάρινο τάφο σας δε θα ακούγεται
Η ηχώ απ΄το τραγούδι μου και τα σκουλήκια
θ΄αφανίσουν την πολύχρονα φυλαγμένη παρθενιά σας,
Η γραφική σας τότε τιμή θα έχει γίνει σκόνη
Και στάχτες η σφοδρή επιθυμία μου.
Ο τάφος είναι ένας ωραίος και ιδιωτικός χώρος,
Αλλά κανένας, θαρρώ, δεν αγκαλιάζεται εκεί.
Τώρα, λοιπόν, που η νιότη σας
Κάθεται στο δέρμα σας σαν πρωινή δροσιά,
Και ενώ πρόθυμα η ψυχή σας αποπνέει
Σε κάθε πόρο της την πυρκαγιά,
Τώρα που μπορούμε, ας... αθληθούμε,
Ελάτε να ερωτευθούμε σαν τα αρπακτικά πουλιά,
Καλύτερα στην ώρα μας να κατασπαραχτούμε
Παρά να μαραζώσουμε αργά .
Ας σπαταλήσουμε τη δύναμή μας και όλη
Τη γλύκα μες στου χορού τη ζάλη,
Κι οι απολαύσεις μας ας αντικαταστήσουν τη σκληρή διαμάχη,
προτού φτάσει η στερνή μέρα της ζωής μας.
Έτσι, αν και δεν μπορούμε να κάνουμε τον ήλιο μας
να σταματήσει, θα τον κάνουμε όμως να τρέξει.[ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ : Gerontakos]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου