Γράμμα
Όταν θελήσεις, έχοντας πια την πείρα της αποτυχίας σου
τότε μπορείς να πεις υπεύθυνα το Όχι,
-αυτό το δώρο που λογαριάζει, έχοντας λογαριαστεί πρώτα
με την Τύχη και την Ατυχία σώμα με σώμα, κι όπως λέω:
πιθαμή προς πιθαμή, έστω! τότε μπορείς να με ζητήσεις
εμένα που έχω πει: «μια γαλήνη πικρή και μια ευχή θυσίας
κερδισμένη
μπροστά στον κάμπο που απλώνεται χιονισμένος από
μυγδαλιές…»-
Εκεί λοιπόν, μπροστά σ” ένα τέτοιο κάμπο που μπορεί να μην
έχει πια άνθινο χιόνι
θα μιλήσουμε για το τι κάναμε από τότε, τότε
που σε αντιπαράθεση έταξα το θώρακα μου στο θώρακά σου
κι απ΄ αυτή τη σύγκρουση βγήκε πιο βαθύς ο ανθρώπινος ήχος
της καρδιάς μας΄
οι αρματωσιές μας συγκρούστηκαν από του μυαλού μας τις
δολοπλοκίες
μα η καρδιά μας ήταν
βαριά από τον ανθρωπινό της δρόμο.
Έτσι τώρα σου γράφω πια, περιμένοντας
και μη περιμένοντας, όσο φτηνός και να ΄ταν ο αγώνας,
πως θα ΄ρθεις!..
Κι όλα αυτά που τα ΄χουν ξεπεράσει οι αισθήσεις μου:
ζωές των ανθών και χλωμιάσματα, με κάποιον απάνθρωπο τρόπο
εγώ που είπα: «Τα λιμάνια που περισσότερο υπάρχουν καταμεσής
στη θάλασσα…»
που είπα: «Τα χέρια σου πρέπει να ΄ναι λιγότερο ανθρώπινα…»
Σ ΄τα χαρίζω για μια καινούργια άγνοια, για μια καινούρια
νεότητα που δεν μπορεί να ξανάρθει πια.
Δ.Ι. Αντωνίου* (1906-1994), "Ποιήματα – 1939", ΧΙΧ . Από τα άπαντα του ποιητή υπό τον τίτλο" Δ.Ι. Αντωνίου- Ποιήματα", εκδ. Ερμής, 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου